Algemeen
De bloedmooie Victoria Vermeer raakte bijna haar vinger kwijt door Oura Ring: Waarschuwing voor anderen!
Victoria Vermeer, een bekende influencer en model, heeft haar volgers opgeschrikt met een schokkend verhaal over hoe ze bijna haar vinger verloor door het dragen van een Oura Ring. Het incident, dat begon met een kleine irritatie, eindigde in een pijnlijke medische ingreep. Victoria waarschuwt nu anderen om voorzichtig te zijn met het dragen van ringen die mogelijk schade kunnen veroorzaken.
Hoe het begon
Volgens Victoria begon alles onschuldig. Ze droeg haar Oura Ring, een slimme ring die gegevens over slaap, activiteit en hartslag bijhoudt, zoals altijd. “Ik had de ring al maanden zonder problemen gedragen,” vertelt ze. “Ik vond het een geweldig accessoire, en het hielp me om mijn gezondheid beter te begrijpen.”
Op een dag merkte Victoria echter dat haar vinger een beetje geïrriteerd was. Ze dacht dat het kwam door een allergische reactie of dat de ring iets te strak zat. “Ik probeerde hem af te doen, maar het ging moeilijk. Mijn vinger begon op te zwellen en voelde steeds pijnlijker aan.”
De situatie verslechtert
Wat eerst leek op een klein ongemak, veranderde al snel in een ernstige situatie. Door de zwelling zat de ring zo strak dat Victoria hem niet meer kon verwijderen. “Mijn vinger werd helemaal rood en begon blauw te kleuren,” zegt ze. “Ik raakte in paniek, want het voelde alsof de ring mijn bloedtoevoer afsneed.”
Victoria probeerde van alles: ze gebruikte zeep, olie en zelfs een ijsblokje om de zwelling te verminderen, maar niets werkte. Uiteindelijk besloot ze medische hulp te zoeken.
Medische ingreep
In het ziekenhuis werd Victoria meteen geholpen. Artsen gebruikten speciaal gereedschap om de ring door te zagen en haar vinger te bevrijden. “Het was een pijnlijke en angstige ervaring,” vertelt ze. “De arts zei dat als ik langer had gewacht, ik mijn vinger misschien had kunnen verliezen.”
De artsen constateerden dat de ring waarschijnlijk te strak was gaan zitten door een combinatie van lichte zwelling en de stevige pasvorm van de Oura Ring. Hoewel Victoria geen blijvende schade heeft opgelopen, heeft ze wel enkele dagen last gehad van pijn en een lichte ontsteking.
Een waarschuwing voor anderen
Victoria deelt haar verhaal nu op sociale media om anderen bewust te maken van de risico’s. “Ik wil niemand bang maken, maar ik wil mensen waarschuwen,” zegt ze in een post. “Zorg ervoor dat je ring niet te strak zit, vooral als je merkt dat je vinger opzwelt. Neem het serieus, want het kan gevaarlijk zijn.”
Haar verhaal heeft veel reacties opgeleverd. Velen bedanken haar voor het delen van haar ervaring, terwijl anderen aangeven dat ze soortgelijke problemen hebben gehad met slimme ringen of strakke sieraden.
Wat zegt Oura?
Victoria heeft contact opgenomen met het bedrijf achter de Oura Ring. In een verklaring laat het bedrijf weten dat ze meeleven met Victoria en het incident zeer serieus nemen. Ze adviseren gebruikers om de ring regelmatig te controleren en te verwijderen als er sprake is van zwelling of ongemak.
Een les in voorzichtigheid
Hoewel Victoria het incident als een nare ervaring beschouwt, is ze opgelucht dat het goed is afgelopen. “Ik blijf slimme technologie geweldig vinden, maar ik zal nu veel voorzichtiger zijn met wat ik draag,” zegt ze. Haar verhaal is een belangrijke herinnering om altijd aandacht te besteden aan je gezondheid, zelfs als het om iets kleins lijkt te gaan, zoals een ring.
@victoriavermeer Dit was weer een fantastische ochtend #ouraring #oura ♬ original sound – Victoria Vermeer 🦌
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.