Algemeen
Collega schrikt zich hoedje van dikke Marco Borsato: ´Compleet opgeblazen´
In de zomer werden Nederlanders opgeschrikt door paparazzifoto’s van Marco Borsato, waarop de zanger te zien was met een opvallend grote buik. Geen normale gewichtstoename, maar een buik die velen deed denken aan een “wandelende skippybal”. De beelden leidden tot speculaties over zijn mentale en fysieke gezondheid, en velen vroegen zich af wat er met de ooit zo geliefde zanger was gebeurd.
Rick Engelkes geschokt
Ook theaterproducent en oud-acteur Rick Engelkes was diep geraakt
door de beelden. In een interview met het tijdschrift
Weekend liet hij weten hoezeer de foto van Marco hem
raakte. “Het was duidelijk dat hij zich heeft teruggetrokken uit
het leven. Wat mij trof, is dat dit niet alleen een kwestie van
fysieke verandering is, maar vooral het resultaat van de enorme
stress die hij ervaart.”
Marco’s zware situatie
Volgens Rick is Marco al jaren “gevangen” door de situatie waarin
hij verkeert. “Er zijn mensen die veroordeeld worden voor de ergste
misdaden, maar na een tijdje weer vrij rond mogen lopen. Marco zit
echter al een paar jaar gevangen. Dat vind ik echt erg. Zo’n
extreme situatie verdient hij niet. In feite is dit al zijn straf,
en dat zie je terug op die foto,” aldus Rick.
Zichtbaar opgeblazen door stress
Rick benadrukte dat de fysieke verandering bij Marco een direct
gevolg lijkt te zijn van de stress waarmee hij te maken heeft. “Het
is schrijnend hoe iemand volledig wordt gecanceld, terwijl de zaak
zelf nog niet eens is behandeld. Je ziet echt een andere man, hij
is zichtbaar opgeblazen door de enorme stress. Wat er op hem
afkomt, is echt niet niks.”
Een keerzijde van roem
Marco Borsato was jarenlang de lieveling van Nederland, maar zijn
reputatie nam een drastische wending na beschuldigingen die nooit
volledig werden opgelost. Volgens Rick is die plotselinge omslag
bijzonder zwaar. “Als je jarenlang de lieveling bent en ineens
uitgekotst wordt, dat is enorm heftig. Ik vind het ook schandalig
dat het OM zei: ‘We gaan dit snel behandelen’, terwijl dat nog
steeds niet is gebeurd.”
Foto die alles zegt
De foto waarop Marco met zijn grote buik over een parkeerterrein
loopt, symboliseert volgens Rick meer dan alleen een fysieke
verandering. “Het laat zien hoe stress en onzekerheid iemand kunnen
veranderen. Het beeld raakte me, want het gaat niet alleen om wat
we zien, maar om wat daarachter schuilt.”
Steun en medeleven
Rick hoopt dat Marco steun vindt in zijn directe omgeving en
uiteindelijk weer rust kan vinden. “Iedereen verdient een kans om
verder te gaan, ook Marco. We kunnen hem niet blijven veroordelen
zonder dat er een duidelijke uitspraak is. Dit doet niemand goed,
zeker hem niet.”
Een moeilijke weg vooruit
Hoewel Marco Borsato momenteel uit de publieke schijnwerpers
blijft, blijft zijn situatie een onderwerp van gesprek. De foto’s
hebben niet alleen zijn fysieke toestand, maar ook zijn mentale
gesteldheid blootgelegd. Het is duidelijk dat de weg naar herstel
lang en moeilijk zal zijn.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.