Algemeen
Boerderij van Dorst valt compleet door de mand: ‘Het is niet eens een boerderij!’
Boerderij van Dorst, gepresenteerd door Raven van Dorst, is een van de meest geliefde programma’s op de Nederlandse televisie. In een landschap vol scripted realityshows en gecaste formats lijkt het programma zich te onderscheiden door authenticiteit. Het concept klinkt simpel en oprecht: Raven trekt zich terug op het platteland om zelfvoorzienend te leven, terwijl er wekelijks twee BN’ers langskomen om te helpen op de boerderij. Maar hoe echt is dit alles eigenlijk?
Het concept: Authentiek of slechts een façade?
De premisse van het programma is aantrekkelijk: Van Dorst ontvangt gasten die meehelpen op de boerderij en ondertussen worden ze openhartig geïnterviewd. Het lijkt een ontspannen en eerlijk kijkje in het leven van de flamboyante presentator en muzikant. Maar niet alles is wat het lijkt.
Zangeres Ellen ten Damme, die onlangs te gast was in het programma, deelt in een interview met het AD haar teleurstelling over hoe het er achter de schermen aan toe ging. “Op zich leuk,” begint ze, “maar ik vergeet altijd dat het om tv gaat en dat alles nep is.” Volgens Ten Damme was de ervaring een stuk minder authentiek dan ze had verwacht.
Koken voor de camera: Een toneelstukje
Een belangrijk onderdeel van de show is het samen bereiden van een maaltijd, iets dat de sfeer tussen de gasten en de gastheer of -vrouw intiemer zou moeten maken. Maar ook hier blijkt een flinke dosis televisie-magie aan te pas te komen. “Het lijkt alsof ik kook en lang heb nagedacht over een menu. Maar ik sneed wat groenten in beeld en vervolgens kwam er iets op tafel van de catering,” onthult Ten Damme. “Dan moet je een soort versie van jezelf spelen: graag gedaan, vinden jullie het lekker?”
Deze onthulling plaatst vraagtekens bij de oprechtheid van het programma. Veel kijkers waren in de veronderstelling dat de gasten daadwerkelijk betrokken werden bij het bereiden van een eerlijke, zelf verbouwde maaltijd. Dit lijkt echter eerder een toneelstukje te zijn voor de camera’s.
De ‘boerderij’ is niet eens van Raven
Een andere schokkende onthulling komt van kijkcijferspecialist Tina Nijkamp, die de ware eigenaar van de zogenoemde ‘boerderij’ aan het licht bracht. “Hoe nep is dat nou, dat Boerderij van Dorst?” begint Nijkamp in haar analyse. “Nou, de boerderij is helemaal niet van Raven! Die boerderij is eigendom van de gemeente Apeldoorn.”
Volgens Nijkamp heeft de gemeente Apeldoorn de locatie tijdelijk beschikbaar gesteld voor de opnames van het programma, maar het gebouw heeft een heel andere bestemming. “In het bestemmingsplan staat dat het uiteindelijk een cultureel centrum wordt of iets dergelijks. Het is dus niet écht de boerderij van Raven van Dorst,” legt ze uit.
Deze onthulling is een klap voor de geloofwaardigheid van het programma, dat zich presenteert als een authentiek kijkje in het leven op een boerderij. De locatie blijkt echter slechts een decor, gehuurd voor de duur van de opnames.
Ellen ten Damme: “Het brengt me in de war”
Voor gasten zoals Ten Damme is de onoprechtheid van het programma lastig te verwerken. “Ik vind dat lastig en raak op zo’n moment helemaal in de war,” zegt ze. “Terwijl een rol acteren, in de huid van een ander kruipen, mij juist geen moeite kost.” Deze opmerking benadrukt dat zelfs ervaren artiesten zoals Ten Damme moeite hebben met de balans tussen echtheid en televisieproductie.
Ten Damme vertelde ook over haar eigen toekomstplannen, los van het programma. “Ik heb woonboten in Amsterdam, een loods in Wormerveer, schuren en een huis in Frankrijk. Ik zou met pensioen kunnen gaan als ik dat zou willen,” zegt ze. Hoewel dit losstaat van het programma, biedt het wel een interessant perspectief: misschien is het juist die onoprechtheid die haar minder enthousiast maakt over televisie.
De populariteit blijft groot
Ondanks deze onthullingen blijft Boerderij van Dorst ongekend populair. De charme van het programma zit hem voor veel kijkers in de ontspannen sfeer, de onverwachte gesprekken en het charisma van Raven. Maar naarmate er meer details naar buiten komen over de productie, kan de vraag niet worden genegeerd: is het imago van authenticiteit slechts een goedgekozen marketingstrategie?
De kritiek van gasten zoals Ten Damme en de onthullingen over de locatie zouden voor sommige kijkers een reden kunnen zijn om het programma met andere ogen te bekijken. Aan de andere kant bewijst de populariteit van het programma dat veel kijkers genoegen nemen met een beetje illusie, zolang het eindproduct maar vermakelijk is.
Wat maakt een programma ‘echt’?
De vraag wat een programma ‘echt’ maakt, is in de wereld van televisieproductie altijd al relevant geweest. Veel shows presenteren zich als realistisch, maar gebruiken een combinatie van scripts, montage en productie om een bepaalde sfeer te creëren. In het geval van Boerderij van Dorst lijkt die grens tussen realiteit en fictie vooral te liggen in hoe het programma zichzelf presenteert.
Als kijkers het programma blijven zien als een platform voor openhartige gesprekken en interessante interacties tussen BN’ers, zal de onthulling over de locatie en de catering waarschijnlijk weinig impact hebben. Maar voor wie op zoek is naar puurheid en echtheid, kunnen deze details toch een domper zijn.
Toekomst van Boerderij van Dorst
Met de populariteit van het programma lijkt er voorlopig geen einde in zicht. Maar de onthullingen over de neppe aspecten kunnen wel een aanleiding zijn voor veranderingen in hoe het programma wordt gemaakt en gepresenteerd. Misschien kan er in toekomstige seizoenen meer transparantie komen over de productie, zonder dat dit ten koste gaat van de charme.
Conclusie:
Hoewel Boerderij van Dorst zichzelf presenteert
als een authentiek en ongepolijst programma, blijkt er achter de
schermen veel meer regie te zijn dan kijkers zouden verwachten. Van
gekookte maaltijden die door een cateraar worden geleverd tot een
locatie die slechts tijdelijk is gehuurd, er zijn genoeg aspecten
die de oprechtheid in twijfel trekken. Toch blijft het programma
razend populair, vooral dankzij Raven van Dorst en de interessante
gesprekken met BN’ers. Of deze onthullingen iets veranderen aan de
kijkbeleving, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.