Algemeen
Bekende Showbizz-expert: Dit schandaal vreet aan De Bauers
De Bauers keren terug met kerstspecial, maar een familiedrama blijft hangen
Aanstaande dinsdag maken De Bauers na 20 jaar hun televisierentree met een kerstspecial. In “Kerst met de Bauers” belooft de familie een nostalgische en warme kijk op hun feestdagen. Maar ondanks de feestelijke sfeer en matching kersttruien, hangt er een schaduw over het Bauer-huishouden: het conflict met Frans’ broer Dorus blijft de familie achtervolgen.
Familiedrama zonder einde
Frans Bauer staat al decennia bekend om zijn opgewekte muziek en imago van de perfecte familieman. Maar achter de schermen lijkt het plaatje minder idyllisch. Het conflict met zijn jongere broer Dorus, ooit een belangrijke spil in Frans’ carrière, lijkt onoplosbaar. Wat begon als een zakelijke breuk, heeft zich ontwikkeld tot een familiedrama waar zelfs Bert van Leeuwen van Het Familiediner geen oplossing voor lijkt te hebben.
Geen plaats onder de mistletoe
In een recent interview met Tros Kompas over de kerstspecial wordt geen woord gerept over Dorus. Zijn naam ontbreekt in alle verhalen en herinneringen die Frans en zijn familie delen, alsof hij simpelweg niet bestaat. Het lijkt erop dat er voor Dorus geen plek is onder de mistletoe of aan de feestelijk gedekte kersttafel.
Familiefeest zonder Dorus
De kerstspecial laat een glimp zien van een hechte familie die samen geniet van tradities. Frans deelt nostalgische herinneringen aan Home Alone-marathons en de geur van gevulde eieren, terwijl moeder Wies straalt te midden van haar kleinkinderen en schoondochters. Alles ademt warmte en saamhorigheid, maar de afwezigheid van Dorus werpt een schaduw over het idyllische plaatje.
Dorus: Van manusje-van-alles naar buitenstaander
Ooit was Dorus een integraal onderdeel van Frans’ succes. Hij was de man achter de schermen: chauffeur, manager van merchandise en steunpilaar bij concerten. Als Frans op het podium stond, stond Dorus in de coulissen. Maar sinds 2022 rommelt het flink tussen de broers. Het conflict kwam naar buiten, en sindsdien is de familieband alleen maar verder verslechterd.
De escalerende ruzie
De breuk tussen Frans en Dorus werd pas echt publiekelijk toen een opname van vijftien minuten opdook via het platform RoddelPraat. Op de tape zou Dorus zijn broer en schoonzus Mariska door het slijk halen. Hij suggereerde onder meer dat Mariska alleen bij Frans blijft vanwege zijn status en uitte geruchten over vermeende affaires. Het waren harde woorden die de relatie tussen de broers verder onder druk zetten.
De gevolgen van de tape
De familie Bauer was geschokt door de uitgelekte tape, en de spanningen liepen verder op. Waar een ruzie met kerst vaak kan worden bijgelegd, lijkt dat in dit geval niet aan de orde. Frans heeft zich niet publiekelijk over de inhoud van de tape uitgelaten, maar insiders melden dat het vertrouwen tussen de broers volledig is verdwenen. Voor Dorus lijkt het gourmetten met kerst voorlopig geen optie meer.
Kerstgedachte of blijvende verwijdering?
De vraag die fans van De Bauers bezighoudt, is of het ooit nog goedkomt tussen Frans en Dorus. Kerst is bij uitstek een moment van verzoening, maar in huize Bauer lijkt de kerstgedachte ver te zoeken. Dorus heeft zich steeds verder teruggetrokken, terwijl Frans en zijn gezin de focus leggen op hun eigen familie-eenheid.
Blijft Dorus de Grinch?
Met de kerstspecial Kerst met de Bauers wil de familie een warme en feestelijke boodschap uitdragen, maar de afwezigheid van Dorus blijft een ongemakkelijke realiteit. Terwijl Frans en zijn gezin stralen in hun matching truien, rijst de vraag of Dorus ooit nog zal aanschuiven aan de Bauer-kersttafel. Of blijft hij de ongenode gast, de Grinch van de familie?
Laat ons weten: Zou jij proberen de breuk te herstellen of de deur gesloten houden? Deel je mening!
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.