Algemeen
Bekende Netflix-ster (37) onverwachts heengegaan: fans in shock 😢🕊️
Verdrietig nieuws treft de entertainmentwereld: de getalenteerde Netflix-acteur José de la Torre is op slechts 37-jarige leeftijd 0verleden. Zijn onverwachte 0verlijden op 5 december heeft een diepe indruk achtergelaten bij fans en collega’s wereldwijd. Verschillende media, waaronder Het Nieuwsblad, brachten het nieuws naar buiten.
Een mysterieuze z!ekte
In juni van dit jaar maakte De la Torre bekend dat hij kampte met een ernstige z!ekte. Hij gaf destijds geen details vrij over zijn med!sche toestand, waardoor speculaties de ronde deden. Kort na deze aankondiging trok hij zich volledig terug uit de publieke schijnwerpers en werd hij niet meer in het openbaar gespot.
De precieze oorzaak van zijn 0verlijden is tot op heden niet bekendgemaakt. Wat wel duidelijk is, is dat zijn heengaan onverwachts kwam en veel verdriet veroorzaakte.
Een ster uit Toy Boy
José de la Torre verwierf internationale bekendheid dankzij zijn rol in de populaire Spaanse Netflix-serie Toy Boy. Deze spannende thr!ller, die zich afspeelt in Málaga, volgt het verhaal van een stripper die probeert te bewijzen dat hij onterecht is beschuldigd van m00rd. De la Torre vertolkte in de serie de rol van Ivan, een van de strippers en vrienden van het hoofdpersonage. Zijn overtuigende acteerwerk en charismatische uitstraling maakten hem geliefd bij kijkers over de hele wereld.
Naast zijn acteercarrière was De la Torre ook actief als model. Hij stond bekend om zijn stijlvolle verschijning en natuurlijke charme, wat hem tot een veelzijdige persoonlijkheid in de entertainmentindustrie maakte.
Begr*fenis in Montilla
De acteur werd een dag na zijn 0verlijden, op 6 december, begr*ven in zijn geboorteplaats Montilla, Spanje. De ceremonie werd in besloten kring gehouden, waar familie en naasten samenkwamen om afscheid te nemen van de veel te vroeg gest0rven ster.
R0uw op social media
Social media stroomden al snel vol met berichten van verdriet en medeleven. Fans, vrienden en collega’s deelden hun herinneringen aan De la Torre. Bekende artiesten en mede-acteurs spraken hun bewondering en verdriet uit.
De Spaanse zanger Pablo Alborán noemde hem een inspiratiebron en eerde zijn nalatenschap met een emotioneel eerbetoon. Collega-actrice Luisa Martín uitte haar diepe verdriet en sprak over het enorme gemis dat zijn 0verlijden achterlaat.
Een fan schreef op Instagram: “José heeft ons zoveel gegeven met zijn talent en warmte. Dit is een enorm verlies voor iedereen die hem kende, zowel persoonlijk als via zijn werk.”
Een indrukwekkende carrière
Hoewel zijn carrière relatief kort was, wist De la Torre een blijvende indruk achter te laten. Zijn doorbraak met Toy Boy zorgde voor internationale erkenning, en velen zagen hem als een opkomende ster met een veelbelovende toekomst. Zijn veelzijdigheid als acteur en model maakte hem een unieke kracht in de entertainmentindustrie.
Met zijn rol in Toy Boy bereikte hij miljoenen kijkers wereldwijd en droeg hij bij aan het succes van de Spaanse thriller op Netflix. De serie groeide uit tot een ware kaskraker en bracht De la Torre’s talenten in de spotlight.
Een blijvende nalatenschap
Hoewel zijn 0verlijden onverwacht en tragisch is, blijft José de la Torre voortleven in de harten van zijn fans en de mensen die hem dierbaar waren. Zijn werk als acteur en zijn charisma buiten het scherm hebben een blijvende impact achtergelaten.
De wereld heeft een talentvolle ster verloren, maar zijn bijdrage aan de kunst en cultuur zal niet snel vergeten worden.
Onze gedachten gaan uit naar zijn familie, vrienden en alle mensen die door zijn 0verlijden zijn geraakt. We wensen hen kracht en sterkte in deze moeilijke tijd. 💔
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.