Algemeen
André Hazes jr. sloopt hotelkamer, Monique huilend op de gang
Het leven van André Hazes Jr. is de afgelopen jaren een wervelwind van ups en downs geweest. In een openhartig interview met LINDA. geeft de volkszanger opnieuw een inkijkje in de uitdagingen en fouten uit zijn verleden. Met persoonlijke onthullingen en emotionele terugblikken probeert André zijn verhaal te delen, maar het roept ook vragen op over zijn voortdurende behoefte aan publieke erkenning.
Openhartige bekentenissen
In het interview legt André uit hoe zijn gedrag, vooral onder invloed van alcohol, niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn dierbaren ernstig heeft beïnvloed. Hij omschrijft zichzelf in die tijd als een onvoorspelbare en destructieve persoon. “Zodra ik mijn eerste biertje of wodka nam, wisten de mensen om me heen al hoe laat het was. Of er kwam ruzie, of het werk werd afgezegd. Zonder uitzondering,” bekent hij.
Monique als slachtoffer
Monique Westenberg, de moeder van zijn zoontje en jarenlang zijn steun en toeverlaat, moest veel verduren in die turbulente periode. André geeft toe dat zijn gedrag vaak escaleerde, wat Monique emotioneel diep raakte. “Ik was de eerste uren oprecht de leukste persoon op aarde, maar daarna sloeg het om en werd het dramatisch,” vertelt hij.
Vakantie-uitbarsting op Tenerife
Een voorbeeld dat André noemt, is een incident tijdens een vakantie op Tenerife met Monique’s familie. Wat begon als een gezellige avond in een karaokebar liep al snel uit de hand. “Tijdens onze eerste avond werd ik meteen heel dronken in een karaokebarretje, waar ik ook ben gaan zingen. Op een gegeven moment stond Monique te gebaren dat ik ermee moest stoppen, maar ik weigerde, omdat ik altijd door moest totdat ik omviel.”
De situatie escaleerde volledig, en André verloor de controle. “We kregen ruzie op straat. Van wat er daarna is gebeurd, weet ik niets meer – tot het moment dat ik wakker werd: huilend, in de armen van mijn schoonmoeder, met een bungelende hand.”
“Hotelkamer verbouwd”
Wat bleek? André had de hele hotelkamer op stelten gezet. “Ik keek om me heen: de hele hotelkamer was verbouwd en Monique stond te huilen op de gang,” vertelt hij met spijt. Het beeld van Monique, overstuur en verdrietig, heeft een blijvende indruk op hem achtergelaten. “Zo’n persoon werd ik dus van de drank; iemand die alles kapotmaakte en dan een black-out kreeg.”
“Gelukkig geen gew*ld”
Hoewel André toegeeft dat hij zichzelf niet in de hand had, benadrukt hij dat hij nooit fysiek gew*lddadig is geweest. “Gelukkig ben ik geen v*chter, dus ik heb nooit gew*ld gebruikt naar mensen. Maar ik moest wel naar het z!ekenhuis omdat mijn hand was gebroken,” zegt hij.
De zanger herinnert zich weinig van wat er precies is gebeurd, maar de gevolgen waren duidelijk. Zijn gebr0ken hand was een fysiek bewijs van de schade die hij zichzelf en anderen aandeed.
Eerlijke gesprekken met zijn zoontje
André’s gedrag heeft niet alleen invloed gehad op zijn relatie met Monique, maar ook op de dynamiek binnen het gezin. Nu hij is gestopt met drinken, probeert hij open en eerlijk te zijn naar zijn zoontje. “Ik ben wel eerlijk tegen hem, heb uitgelegd dat papa naar de dokter is geweest en geen bier meer drinkt,” deelt André.
Hoewel zijn intenties nobel zijn, roept deze openheid ook vragen op. Is het verstandig om een kind zo jong al met deze volwassen problemen te belasten? André lijkt er in ieder geval van overtuigd dat eerlijkheid de beste aanpak is.
Publieke therapie?
Dit interview in LINDA. is niet de eerste keer dat André Hazes Jr. zijn ziel blootlegt in de media. Sommige critici beschouwen zijn frequente bekentenissen als een vorm van publieke therapie, terwijl anderen het zien als een manier om relevant te blijven. Zijn recente onthullingen over het verbouwen van een hotelkamer en Monique’s tranen voegen wederom een laag van drama toe aan zijn toch al bewogen leven.
Een les in zelfreflectie
Ondanks de kritiek laat André zien dat hij stappen zet om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn verleden. Zijn beslissing om te stoppen met drinken en open te zijn over zijn fouten is een teken van groei. Toch blijft het de vraag of zijn voortdurende behoefte aan media-aandacht hem in staat stelt volledig te herstellen en zich te concentreren op een stabiel gezinsleven.
Monique’s veerkracht
Voor Monique Westenberg lijkt het leven met André Hazes Jr. een emotionele achtbaan te zijn. Haar geduld en toewijding hebben het gezin bij elkaar gehouden, maar de emotionele tol is onmiskenbaar. Haar veerkracht en toewijding aan hun zoontje blijven bewonderenswaardig, ondanks de vele uitdagingen.
De toekomst van André Hazes Jr.
André’s reis naar herstel is duidelijk nog niet voorbij. Hoewel hij stappen heeft gezet om zijn leven te verbeteren, blijft het afwachten of hij zijn verleden volledig achter zich kan laten. Zijn openheid en zelfreflectie zijn bemoedigend, maar het is belangrijk dat hij deze inzichten omzet in blijvende positieve veranderingen, zowel voor zichzelf als voor zijn gezin.
Of André’s nieuwe muzikale koers succesvol zal zijn, valt nog te bezien. Voor nu lijkt zijn focus op persoonlijke groei en herstel een stap in de goede richting. Het is te hopen dat zijn inspanningen niet alleen leiden tot een betere versie van zichzelf, maar ook tot een stabieler en gelukkiger gezinsleven.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.