Algemeen
Eva Hermans-Kroot uit Over Mijn Lijk op 26-jarige leeftijd overleden
Eva Hermans-Kroot (26), deelnemer aan Over Mijn Lijk, 0verleden: ‘Ik hou van het leven en blijf er altijd een beetje bij’
Op 26-jarige leeftijd is Eva Hermans-Kroot, bekend van het tiende seizoen van Over Mijn Lijk, 0verleden. Het nieuws werd zaterdag bekendgemaakt via haar Instagram-account Longgeneeslijk, waar ze al sinds haar diagnose haar z!ekteproces met indrukwekkende openheid deelde. Het afscheid kwam in besloten kring, in het bijzijn van haar naasten.
Een strijder tot het einde
In een laatste bericht aan haar volgers schreef Eva: “Als je dit leest, betekent het dat ik er niet meer ben. Voor mij veel te vroeg, want het leven was zo leuk. Ik heb genoten van elke minuut samen met mijn familie, vrienden en mijn grote liefde Matthijs.” Ze benadrukte dat ze haar strijd tegen k*nker niet als verloren beschouwde: “K*nker kent geen winnaars of verliezers, maar deze strijd heb ik kei hard gestreden.”
Eva’s boodschap aan haar volgers was er een van inspiratie en urgentie: “Plan niet heel je toekomst, leef je leven nu. Kijk wat het leven je brengt.” Ondanks haar zware z!ekteproces bleef Eva optimistisch en dankbaar. “Ik hou van het leven en zal er altijd toch een beetje bij blijven,” schreef ze.
Een publiekslieveling en inspirator
Eva’s verhaal begon in 2021, toen ze wakker werd met een grote bult in haar nek. Na onderzoek in het z!ekenhuis kreeg ze de verpletterende diagnose longk*nker in stadium 4. Kort daarna hoorde ze dat ze ongeneeslijk z!ek was. “Pure pech,” was de verklaring van haar arts. Wat volgde, was een periode waarin Eva, ondanks haar z!ekte, het beste uit haar leven probeerde te halen.
Met haar openheid en energie wist Eva duizenden mensen in Nederland te inspireren. Haar Instagram-account Longgeneeslijk groeide uit tot een platform waar bijna een half miljoen volgers haar verhaal volgden. Ze werd in 2022 uitgeroepen tot beste Instagrammer, een titel die haar vermogen om anderen te raken met haar boodschap onderstreepte.
Belangrijke mijlpalen
Hoewel haar z!ekte haar toekomst onzeker maakte, stelde Eva zichzelf duidelijke doelen. In 2023 wilde ze haar 25e verjaardag halen en aanwezig zijn bij de diploma-uitreiking van haar hbo-studie Communicatie. Beide doelen wist ze te realiseren. Een jaar eerder trouwde ze met Matthijs, haar grote liefde. Dit waren momenten van licht in een periode die vaak overschaduwd werd door z!ekte en behandelingen.
In juni 2023 verraste Eva opnieuw: na een moeilijke periode knapte ze op en leek het even beter te gaan. “Ik dacht eerder dat ik er in 2024 niet meer zou zijn, maar nu kan ik misschien zelfs mijn 26e verjaardag meepakken,” vertelde ze toen. Haar veerkracht en positiviteit maakten haar tot een lichtpuntje voor velen.
Een onmisbare stem in Over Mijn Lijk
Eva’s deelname aan het tiende seizoen van het BNNVARA-programma Over Mijn Lijk bracht haar verhaal bij een nog breder publiek. Ze vertelde openhartig over haar z!ekte, de moeilijke keuzes die ze moest maken, en haar dromen. Haar optimisme en humor bleven haar handelsmerk, zelfs in de meest uitdagende tijden. Tim Hofman, presentator van het programma, zei over haar: “Ze geven alles, soms op de rand van hun sterfbed nog. Ik mag alles vragen, ze geven altijd antwoord.”
Eva vergezelde Hofman in oktober nog op het Gouden Televizier-Ring Gala, waar hij haar bedankte tijdens zijn speech. “Dankjewel Eef! Je bent een inspiratie voor ons allemaal,” sprak Hofman emotioneel.
Het laatste hoofdstuk
De laatste maanden van Eva’s leven werden gekenmerkt door een snelle achteruitgang. Eind oktober schreef ze op Instagram: “Het gaat niet meer zo goed.” Haar energie nam af, en de z!ekte eiste steeds meer van haar lichaam. Toch bleef ze schrijven en delen, vastberaden om haar volgers te blijven inspireren.
In haar laatste bericht gaf Eva aan dat ze niet meer in staat was om zelf berichten te typen. “Ik slaap zowat de hele dag,” schreef ze. Haar laatste dagen bracht ze door met haar inner circle, in rust en liefde. Op 27 november, drie dagen voor haar 0verlijden, werd haar boek Longgeneeslijk vervroegd gepresenteerd. Samen met co-auteur Hanneke Mijnster schreef ze hierin over haar leven, haar z!ekteproces en de lessen die ze onderweg leerde.
Dit bericht op Instagram bekijken
Een bijzondere erfenis
Eva’s impact reikt verder dan haar Instagram-account en haar deelname aan Over Mijn Lijk. Haar openheid over leven met k*nker en het belang van leven in het moment hebben duizenden mensen geraakt. Haar boek, dat halverwege december zou uitkomen, is een blijvend testament van haar kracht en inspiratie.
Eva’s 0verlijden laat een grote leegte achter bij haar familie, vrienden en iedereen die haar verhaal volgde. Toch is haar boodschap duidelijk: geniet van het leven, maak plannen, maar laat ruimte voor onverwachte wendingen. Zoals ze zelf zei: “Ik hou van het leven en zal er altijd toch een beetje bij blijven.”
Reacties van steun en verdriet
Na haar 0verlijden stromen de reacties binnen. Velen laten hartjes en lieve berichten achter op haar laatste Instagram-post. “Je was een inspiratie voor ons allemaal,” schrijft een volger. “Rust zacht, Eva. Bedankt voor alles wat je hebt gedeeld.”
Eva’s 0verlijden is een groot verlies, maar haar levenslust en boodschap zullen nog lang in de harten van velen blijven voortleven. Zoals ze zelf schreef: “K*nker kent geen winnaars of verliezers, maar deze strijd heb ik kei hard gestreden.”
De World Cup-wedstrijd in Hamar had voor Suzanne Schulting het moment moeten worden waarop ze met frisse energie liet zien hoever haar ontwikkeling op de langebaan inmiddels reikt. De Nederlandse topatlete, jarenlang één van de meest dominante shorttrackers ter wereld, werkt al enige tijd aan een zorgvuldig opgebouwde overstap naar het langebaanschaatsen. De 500 meter in het Noorse Vikingskipet was voor haar een belangrijke test. Maar wat een leerzame avond had moeten worden, veranderde in een opeenstapeling van tegenvallers.
Waar atleten normaal gesproken tot op de seconde hun warming-up timen en hun focus afstellen op de startprocedure, werd Schulting geconfronteerd met een uitzonderlijke reeks onderbrekingen. Een defect startpistool, meerdere valse starts die geen valse starts bleken, een langdurige pauze en uiteindelijk een valpartij zorgden voor een avond die totaal anders verliep dan gepland.
Een onrustige start van de 500 meter
De eerste wedstrijd van de avond begon met Schulting in de openingsrit tegen de Japanse Rio Yamada. Schulting stond klaar, geconcentreerd en gefocust, maar direct bij het eerste startmoment leek er sprake van een valse start. Dat scenario herhaalde zich al snel. Normaal gesproken volgt na twee valse starts diskwalificatie, maar de wedstrijdleiding merkte vrijwel meteen dat het startpistool niet correct functioneerde.
Het probleem bleek groter dan een eenvoudige hapering. De organisatie besloot tot een eerste korte onderbreking om het apparaat te controleren, maar na de hervatting ging het opnieuw mis. Dat leidde tot een pauze van maar liefst een half uur, zodat jury, starters en technische staf de tijd hadden om de procedure te herstellen. Voor een sprintafstand als de 500 meter – waarin explosiviteit, timing en mentale focus essentieel zijn – is zo’n onderbreking enorm ingrijpend.
In totaal stond Schulting bijna vijftig minuten langer aan de kant dan gepland. Het betekende dat haar zorgvuldig opgebouwde wedstrijdroutine volledig doorbroken werd. Toch bleef ze rustig, iets wat ze uit haar shorttrackachtergrond goed kent. Want wie jarenlang shorttrackwedstrijden heeft gereden, weet dat onverwachte situaties en herstarts erbij horen.
Eindelijk een start – maar dan gaat het mis
Toen de derde poging wél soepel verliep, kwamen beide rijdsters goed weg. Schulting opende sterk en leek het ritme te vinden dat ze zo graag wilde laten zien. Maar nog geen honderd meter later ging het fout. In de eerste bocht verloor ze haar balans en gleed ze onderuit. Terwijl ze over het ijs schoof, scheurde haar schaatspak open. Een kleine seconde van verlies aan controle zorgde direct voor een race die voorbij was voordat die echt begonnen was.
Schulting stond snel op, maar aan de teleurstelling viel niet te ontkomen. Niet alleen de val, maar vooral het gevoel dat de hele avond tegenzat, maakte indruk. Een gescheurd pak maakt zo’n moment extra ongemakkelijk, juist omdat de schaatswereld gewend is aan perfectie, strakke routines en een vrijwel foutloos verloop van wedstrijden.
Achteraf gaf Schulting aan dat ze zich goed voelde en zin had in deze race. Dat het juist nu misging, na zo’n lange wachttijd en verstoorde startprocedure, frustreerde haar zichtbaar. Ze had gehoopt op een stabiele uitvoering om haar progressie te toetsen – en precies dat ontbrak.
Waarom de start zo’n grote rol speelt op de 500 meter
De 500 meter is de meest explosieve afstand binnen het langebaanschaatsen. Waar een vijf- of tien kilometer draait om souplesse en uithoudingsvermogen, gaat bij de sprint alles om het moment van wegschieten. De start bepaalt bij deze afstand vaak de helft van de eindtijd. Een te vroege of te late reactie kost direct tenths, en tenths zijn op dit niveau gigantische verschillen.
Daarom gelden voor de start zeer strikte regels. De starter moet volledig synchroon werken met de rijders. Wanneer het pistool hapert of onvoorspelbaar afgaat, kan er geen eerlijke wedstrijd plaatsvinden. De jury koos dan ook terecht voor een uitgebreide controle om zeker te zijn dat het apparaat niet opnieuw zou haperen. Voor de rijders betekende het echter een lange wachttijd, waarin spanning en focus voortdurend opnieuw opgebouwd moesten worden.
De langebaanambities van Suzanne Schulting
Wie Schulting alleen kent van het langebaanschaatsen, mist een groot deel van haar indrukwekkende verhaal. Ze domineerde jarenlang het mondiale shorttrackcircuit, waar ze olympische titels, wereldtitels en Europese onderscheidingen verzamelde. Toch koos ze er bewust voor om een nieuwe uitdaging aan te gaan. De langebaan biedt haar andere prikkels, andere technieken en een compleet andere wedstrijdmentaliteit.
Het talent is onmiskenbaar aanwezig: haar explosiviteit, bochtentechniek en wedstrijdhardheid zijn een levenslange investering. Maar de 500 meter op de buitenbaan vereist extra elementen: pure startscherpte, vaste routines en veel wedstrijdervaring. Dat is precies waar Schulting stap voor stap aan werkt.
Dat ze in Hamar mocht starten op de 500 meter, was te danken aan afzeggingen van Jutta Leerdam en Angel Daleman. Voor Schulting was dat ideaal: meer wedstrijden betekent meer data, meer gevoel en meer progressie.
Pech of leerervaring?
Door de valpartij liep Schulting waardevolle World Cup-punten mis. Toch benadrukte ze eerder al dat de 500 meter niet haar hoofdfocus is op de langebaan. Het gaat haar vooral om wedstrijdritme en het opbouwen van vertrouwen. In dat opzicht leverde de race weinig op – maar ergens óók veel.
Het was een testavond waarin duidelijk werd hoe grillig een sprintwedstrijd kan zijn. Hoe kwetsbaar een focusmoment is, en hoe snel omstandigheden een race kunnen beïnvloeden. Juist deze ervaringen helpen haar om sterker en stabieler terug te keren.
Voor haar coaches en de technische staf was het eveneens een moment van evaluatie: startvoorbereiding, warm-upstrategieën en mentale planning krijgen door deze wedstrijd automatisch meer aandacht.
De weg vooruit: ritme, starts en vertrouwen opbouwen
De World Cup-cyclus loopt de komende weken door. De planning van Schulting is gericht op meer racekilometers, meer starts en meer normale wedstrijdsituaties. Een schone race – zonder onderbrekingen, zonder chaos en zonder pech – is op dit moment het waardevolste dat ze kan krijgen.
Hamar liet vooral zien hoe dun het verschil is tussen een perfecte sprint en een avond vol tegenslagen. Maar wie naar de carrière van Schulting kijkt, weet dat juist dit soort avonden haar motivatie versterken. Haar bekendste overwinningen kwamen vaak na momenten waarop ze terug moest knokken.
Conclusie
De avond in Hamar was er één die niemand had voorspeld: een defect startpistool, bijna vijftig minuten vertraging en uiteindelijk een valpartij met een gescheurd pak. Voor Schulting voelde het als een verloren kans, maar tegelijk als een scherpe herinnering aan de onvoorspelbaarheid van topsport.
Wat deze avond vooral duidelijk maakt, is dat haar langebaanhoofdstuk nog in de beginfase zit. Elke start is een bouwsteen, elke ervaring een nieuwe stap. En juist wrijving – hoe vervelend ook – zorgt vaak voor groei.
De volgende wedstrijd komt eraan, en daarmee ook een nieuwe kans om te laten zien waar haar potentieel ligt. Eén ding is zeker: Suzanne Schulting schrijft haar langebaanverhaal pas net, en Hamar is slechts één bladzijde in een veel groter boek.