Algemeen
Rachel Hazes is woedend op de media en neemt drastisch besluit: ´Ik kom nooit meer terug!´
Rachel Hazes, weduwe van de volkszanger André Hazes, heeft besloten niet langer met de media te praten. Dit nieuws werd bevestigd door een woordvoerder van Brasserie Casa Hazes in Torremolinos, na berichtgeving door RTL Boulevard. Verdere details over deze beslissing werden niet gedeeld, en Rachel verblijft momenteel in Spanje.
Familiekwesties en Juridische Strijd
Rachel Hazes is momenteel verwikkeld in meerdere juridische conflicten met haar kinderen, André en Roxeanne Hazes. Een van de kernpunten in deze strijd is het gebruik van de naam ‘André Hazes’. Rachel heeft geëist dat haar zoon, André, de naam van zijn vader niet langer vrij gebruikt, maar voortaan ‘André Hazes junior’ noemt. André heeft echter duidelijk gemaakt dat hij deze eis niet zal inwilligen. Beide partijen hebben advocaten ingeschakeld om een oplossing te vinden voor dit familieconflict.
Roxeanne’s Conflict met Rachel over Erfenis
Naast het geschil rondom de naam, is Roxeanne Hazes ook een kort geding gestart tegen haar moeder. Dit draait om de inkomsten die Rachel zou hebben ontvangen als erfgename van André Hazes senior. Volgens het testament van de overleden zanger zou Rachel geen erfgenaam zijn, wat betekent dat zij niet rechtmatig inkomsten mag ontvangen uit zijn nalatenschap. Roxeanne is vastberaden om deze kwestie aan te vechten en duidelijkheid te krijgen over de financiële rechten binnen de familie.
Rachel’s Sommatie aan André Hazes
Het conflict rondom de naam kreeg eerder deze maand nog een extra lading. Rachel stuurde haar zoon een officiële sommatie, waarin zij eist dat hij stopt met het gebruik van de naam ‘André Hazes’ als artiestennaam. Rachel beheert de merknaam van haar in 2004 overleden echtgenoot en heeft aangegeven juridische stappen te nemen om haar belangen te beschermen. André blijft echter vasthouden aan zijn naam en ziet dit als een essentieel onderdeel van zijn identiteit.
André’s Verzet tegen de Eisen van zijn Moeder
In een recent interview met RTL Boulevard gaf André aan dat hij de strijd met zijn moeder aangaat over het commerciële gebruik van zijn naam. Voor André staat de naam symbool voor zijn band met zijn vader en zijn verleden. Hij voelt zich sterk verbonden met de naam en wil deze blijven gebruiken, ondanks de juridische eisen van zijn moeder. Dit conflict heeft diepe persoonlijke wortels en legt de ingewikkelde familierelaties binnen de Hazes-familie bloot.
Een Band tussen Broer en Zus
Midden in dit conflict zijn André en zijn zus Roxeanne dichter naar elkaar toegegroeid. Door de gedeelde ervaringen binnen de familie hebben zij een unieke band opgebouwd. André sprak onlangs in een interview openhartig over het hernieuwde contact met zijn zus. Hij beschouwt de band met Roxeanne als een bijzonder geschenk, en merkt op dat zij de enige persoon is die zijn ervaringen volledig begrijpt. Samen voelen ze een sterke steun aan elkaar, wat hen helpt in de complexe situatie waarin zij zich bevinden.
De Gezamenlijke Jeugd als Verbinding
Voor André is het contact met Roxeanne van grote emotionele waarde. Hij beschrijft dat zij eenzelfde jeugd hebben meegemaakt, iets wat hen dichter bij elkaar heeft gebracht naarmate ze ouder worden. Waar hij eerder zijn zorgen met vrienden kon delen, voelt hij nu dat zijn zus de enige is die zijn ervaringen volledig begrijpt. Deze unieke verbinding geeft hem rust en vertrouwen, en versterkt hun band te midden van de familieproblemen.
Een Verenigde Front
Ondanks de moeilijke familierelaties staan André en Roxeanne sterker dan ooit als broers en zussen. Ze vinden steun bij elkaar en werken samen om hun rechten te verdedigen tegen hun moeder. De strijd om de naam ‘André Hazes’ en de erfenis van hun vader heeft hen dichter bij elkaar gebracht en vormt een belangrijk onderdeel van hun verhaal. Deze verbondenheid biedt hen kracht om door te gaan in de moeilijke situatie waarin zij zich bevinden.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”