Algemeen
Na de celstraf: ´Thijs Römer en dochter zien elkaar nog maar nauwelijks´
Na het uitzitten van zijn celstraf heeft Thijs Römer zijn rol als vader voorlopig op een laag pitje gezet. Dat blijkt uit een recent interview met Katja Schuurman, de moeder van hun dochter Sammie. Volgens haar heeft het vaderschap van Thijs momenteel weinig prioriteit, maar ze is hoopvol dat dit in de toekomst zal veranderen.
Vaderschap op de Achtergrond
In een interview met Beau Monde vertelt Katja openhartig over de huidige situatie tussen Thijs en hun dochter Sammie. Ze geeft aan dat het vaderschap van Thijs “een beetje op de achtergrond” is geraakt sinds zijn celstraf.
Katja benadrukt echter dat dit tijdelijk is: “Dat komt wel weer,” zegt ze optimistisch. Ze legt uit dat Sammie het afgelopen jaar voornamelijk bij haar heeft gewoond, en daarnaast twee dagen per week bij Igone de Jongh, de ex-vriendin van Thijs.
Sammie’s Band met Igone
Hoewel de relatie tussen Thijs en Igone inmiddels voorbij is, heeft Sammie nog steeds een goede band met Igone. Katja noemt het een stabiele factor in het leven van hun dochter. “Sammie ziet Igone als haar tweede moeder,” legt ze uit.
Voor Sammie is het belangrijk dat deze relatie blijft bestaan, ondanks de breuk tussen Thijs en Igone. “Het is fijn dat Sammie die stabiliteit heeft,” voegt Katja eraan toe.
Co-ouderschap in Verandering
Voorheen hadden Katja en Thijs een 50/50-verdeling van de zorg voor Sammie, maar door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar is dat even verstoord.
Katja begrijpt dat dit tijd nodig heeft om opnieuw in balans te komen. “Er moet een nieuw evenwicht worden gevonden,” zegt ze. Ze is positief over de toekomst en gelooft dat de situatie uiteindelijk weer zal stabiliseren, hoewel de omstandigheden nu anders zijn dan voorheen.
Vergeving voor Thijs
Thijs Römer werd eerder dit jaar veroordeeld tot een maand gevangenisstraf vanwege online zedendelicten met drie minderjarige meisjes. Deze gebeurtenissen hebben een grote impact gehad op het leven van zowel Thijs als Katja. Ondanks de pijn die deze situatie heeft veroorzaakt, heeft Katja Thijs vergeven. “Het heeft geen zin om ergens in te blijven hangen,” zegt ze. Voor Katja is het belangrijk om vooruit te kijken en de situatie te accepteren zoals die is.
De Weg naar Verandering
Katja benadrukt wel dat vergeving alleen niet genoeg is; ze verwacht dat Thijs zijn leven verandert. “Het is wel van belang dat iemand verandert,” zegt ze. Katja hoopt dat Thijs deze verandering doormaakt, zodat de band tussen hem en Sammie op een goede manier kan herstellen. Voor haar is het essentieel dat er een gezonde basis blijft voor de opvoeding van hun dochter.
Geen Terugkeer naar het Verleden
Hoewel Katja hoopt op een herstelde relatie tussen Thijs en Sammie, begrijpt ze dat het nooit meer zal zijn zoals het was. “Het wordt niet meer zoals het was – zo zit het leven jammer genoeg niet in elkaar,” zegt ze realistisch. Desondanks blijft ze positief over de toekomst en hoopt ze dat er een nieuwe, mooie vorm van co-ouderschap kan ontstaan.
Een Nieuwe Toekomst
Voor Katja is het belangrijk dat Sammie een stabiele en liefdevolle omgeving heeft, ondanks de uitdagingen van het afgelopen jaar. Ze blijft hoopvol dat Thijs en Sammie uiteindelijk weer een goede band zullen opbouwen. Katja blijft zich inzetten voor een toekomst waarin haar dochter centraal staat en waarin alle betrokkenen hun plek kunnen vinden.
Na bijna twintig jaar debat, politieke omwegen en halfslachtige compromissen lijkt Nederland opnieuw op een kruispunt te staan in een van de meest gevoelige maatschappelijke dossiers van de afgelopen decennia. Het demissionaire kabinet zet stappen richting een uitbreiding van het huidige boerkaverbod, waarmee gezichtsbedekkende kleding niet langer alleen in specifieke gebouwen verboden zou zijn, maar ook in alle openbare ruimtes.
Dat betekent: niet alleen in het openbaar vervoer, zorginstellingen, scholen en overheidsgebouwen, maar ook op straat, in winkels, op markten en andere publiek toegankelijke plekken. De aankondiging zorgt direct voor felle discussies, maar tegelijkertijd klinkt bij veel mensen ook opluchting. Het gevoel overheerst dat de politiek eindelijk een knoop wil doorhakken die al veel te lang vooruit is geschoven.
Van gedeeltelijk verbod naar één duidelijke regel
Sinds 2019 geldt in Nederland een gedeeltelijk boerkaverbod. Gezichtsbedekkende kleding is sindsdien verboden in een beperkt aantal publieke instellingen, maar in de openbare ruimte bleef het toegestaan. Die constructie was destijds bedoeld als compromis, maar heeft in de praktijk juist geleid tot onduidelijkheid.
Voor burgers is het vaak onbegrijpelijk waarom iets in een tram verboden is, maar een paar meter verderop op het perron weer wel mag. Voor handhavers is het minstens zo ingewikkeld. Zij moeten ter plekke inschatten of een locatie onder de wet valt, wat regelmatig leidt tot discussies, spanningen en terughoudend optreden.
Wat bedoeld was als nuance, werd zo door velen ervaren als een halfslachtige oplossing die niemand echt tevreden stelt.
Kabinet wil helderheid en uniformiteit
Het kabinet onderzoekt nu hoe het verbod kan worden uitgebreid naar alle openbare ruimtes, met als doel één uniforme regel te creëren. Daarbij wordt benadrukt dat dit moet gebeuren binnen de kaders van de Grondwet en internationale verdragen.
Hoewel de toon voorzichtig is, is de politieke boodschap duidelijk: het huidige systeem werkt niet. Meerdere partijen pleiten al jaren voor een heldere norm zonder uitzonderingen. Niet om te provoceren, maar om duidelijkheid te scheppen.
Het uitgangspunt dat nu centraal staat is eenvoudig: wie zich in de openbare ruimte begeeft, moet herkenbaar zijn. Ongeacht overtuiging, afkomst of reden.
Waarom zichtbaarheid zo’n kernpunt is
Zichtbaarheid speelt een fundamentele rol in het dagelijks samenleven. In een open samenleving is het normaal dat mensen elkaar kunnen zien, aanspreken en herkennen. Dat vormt de basis voor vertrouwen, veiligheid en sociale interactie.
Wanneer iemand volledig onherkenbaar is, verandert die dynamiek. Cameratoezicht verliest effect, communicatie wordt lastiger en het gevoel van veiligheid kan afnemen. Dit speelt niet alleen bij toezicht, maar ook bij hulpverlening en noodsituaties.
In een tijd waarin maatschappelijke spanningen en polarisatie toenemen, zien veel mensen zichtbaarheid als een minimale voorwaarde voor wederzijds respect.
Vrijheid versus sociale druk
Tegenstanders van een volledig verbod wijzen op individuele vrijheid en religieuze expressie. Dat argument is belangrijk en raakt aan fundamentele rechten. Tegelijkertijd roept het ook vragen op.
Hoe vrij is een keuze wanneer die onder sociale, culturele of religieuze druk wordt gemaakt? Uit verhalen van vrouwen die afstand namen van gezichtsbedekkende kleding blijkt regelmatig dat zij zich beperkt of gecontroleerd voelden.
Voorstanders van een verbod stellen daarom dat vrijheid niet alleen gaat over mogen, maar ook over bescherming tegen dwang. In die redenering is het stellen van grenzen juist een manier om autonomie te versterken.
Internationale voorbeelden als referentie
Nederland staat niet alleen in deze discussie. Verschillende Europese landen, waaronder Frankrijk, België, Denemarken, Oostenrijk en Zwitserland, voerden al eerder een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding in de openbare ruimte in.
In al deze landen werd dezelfde afweging gemaakt tussen individuele rechten en maatschappelijke belangen zoals veiligheid, gelijkwaardigheid en openheid. De wetten hielden stand bij juridische toetsing, wat ook in Nederland meeweegt bij de huidige overwegingen.
Veiligheid en gelijkheid voor de wet
Een belangrijk punt in het debat is dat een uitgebreid verbod niet exclusief religieus is. Het zou ook gelden voor andere vormen van gezichtsbedekking, zoals maskers en bivakmutsen.
Het uitgangspunt is gelijkheid voor de wet: geen uitzonderingen op basis van overtuiging. Dat maakt beleid eenvoudiger, eerlijker en beter handhaafbaar. Voor toezichthouders en hulpdiensten betekent het duidelijkheid, voor burgers voorspelbaarheid.
Vrijheid heeft grenzen in de publieke ruimte
Vrijheid is een kernwaarde in Nederland, maar geen absolute. In de publieke ruimte gelden regels die het samenleven mogelijk maken. Geluidsnormen, verkeersregels en identificatieplicht zijn daar voorbeelden van.
Volledige anonimiteit past voor veel mensen niet binnen dat kader. Elkaar kunnen zien en herkennen wordt gezien als een minimale voorwaarde voor wederzijds vertrouwen.
Het debat over gezichtsbedekkende kleding gaat daarmee niet alleen over religie of kleding, maar over de vraag hoe een open samenleving eruitziet.
Eindelijk een besluit na jaren debat
Het boerkadebat loopt al sinds het midden van de jaren 2000. In die tijd passeerden talloze commissies, wetsvoorstellen en compromissen de revue. Toch bleef de maatschappelijke spanning bestaan.
De huidige stap van het kabinet wordt door voorstanders gezien als een poging om eindelijk duidelijkheid te scheppen. Niet langer eindeloos uitstellen, maar een norm formuleren die voor iedereen geldt.
Dat zal ongetwijfeld leiden tot stevige reacties, maar juist dat hoort bij een democratie die moeilijke keuzes niet blijft vermijden.
Een signaal over Nederlandse kernwaarden
Voorstanders zien de uitbreiding van het verbod als een bevestiging van kernwaarden als openheid, gelijkwaardigheid en veiligheid. Niet als een aanval op geloof, maar als een afbakening van wat thuishoort in de publieke ruimte.
Door duidelijke grenzen te stellen, blijft samenleven mogelijk. Een samenleving zonder regels is immers geen vrije samenleving, maar een onduidelijke.
Conclusie: duidelijkheid boven onzekerheid
Met deze stap lijkt Nederland afscheid te nemen van halfslachtig beleid. Of het volledige boerkaverbod er daadwerkelijk komt, hangt af van juridische toetsing en politieke steun, maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken en uitstellen lijkt voorbij.
Voor veel mensen voelt deze ontwikkeling niet als een beperking van vrijheid, maar juist als bescherming ervan. De komende periode zal uitwijzen of Nederland kiest voor één heldere regel in de openbare ruimte – en daarmee voor duidelijkheid boven voortdurende onzekerheid.