Algemeen
Marc de Hond en Bibian Mentel krijgen straatnamen: ‘Hier komen ze!’
Bibian Mentel en Marc de Hond worden op een bijzondere manier vereeuwigd in de nieuwe woonwijk Zuilense Vecht, gelegen op de grens van Utrecht en Maarssen-dorp. In deze wijk zijn meerdere straten vernoemd naar personen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de sportwereld, waaronder Bibian Mentel en Marc de Hond. Deze eer is een erkenning voor hun grote bijdragen aan de sport en de samenleving.
Eervolle Straatnamen voor Sporthelden
Naast de Bibian Mentelstraat en Marc de Hondstraat, krijgen ook andere prominente namen hun eigen straat in de buurt van het nieuwe sportpark in de wijk. Zo zullen er ook straten vernoemd worden naar John Blankenstein, Wil Merkies en Gerard Vianen. Deze personen hebben zich op verschillende manieren ingezet om sport toegankelijk te maken voor iedereen en hebben letterlijk en figuurlijk de weg vrijgemaakt voor inclusiviteit binnen de sport.
De keuze voor het vernoemen van de straten naar deze vijf sporthelden is gemaakt in overleg met hun nabestaanden, die allen hebben ingestemd met deze eerbetuiging. Voor de gemeente Stichtse Vecht is het belangrijk om de inspanningen van deze personen te blijven herinneren, zodat hun bijdragen aan de samenleving niet worden vergeten.
Bibian Mentel: Inspiratie voor Velen
Bibian Mentel, die zelf ook een sportgebouw naar zich vernoemd heeft gekregen, was een groot voorbeeld voor velen. Als Paralympisch snowboardkampioen heeft ze niet alleen in de sportwereld, maar ook daarbuiten mensen geïnspireerd met haar doorzettingsvermogen en positieve instelling. Ondanks haar strijd tegen k@nker, wist Bibian keer op keer terug te komen en op het hoogste niveau te presteren. Haar nalatenschap gaat veel verder dan alleen haar sportprestaties; ze was ook een voorvechter voor inclusiviteit en toegankelijkheid in de sport.
Marc de Hond: Een Vechtj@s
Marc de Hond, die in 2020 0verleed aan de gevolgen van k@nker, was eveneens een inspirerende figuur. Na een dwarslaesie te hebben opgelopen, wist hij zich opnieuw uit te vinden en werd hij rolstoelbasketballer, schrijver en theatermaker. Zijn positieve houding en onverwoestbare wilskracht maakten hem tot een voorbeeld voor velen. Marc sprak openlijk over zijn strijd tegen zijn ziekte en zijn kijk op het leven, waarbij hij anderen wist te motiveren om altijd het beste uit zichzelf te halen, ongeacht de omstandigheden.
Andere Sporthelden
Naast Bibian en Marc, worden ook John Blankenstein, Wil Merkies en Gerard Vianen geëerd met een straatnaam. John Blankenstein was een van de eerste openlijk homoseksuele scheidsrechters in het Nederlandse voetbal en streed voor gelijke rechten binnen de sportwereld. Wil Merkies en Gerard Vianen hebben zich ook op bijzondere wijze ingezet voor de sport en hun namen blijven voortleven in de nieuwe straten van Zuilense Vecht.
Met deze straatnamen worden Bibian Mentel, Marc de Hond en de andere sportpioniers op een passende manier herinnerd. Hun inzet, veerkracht en toewijding aan de sport blijven een inspiratie voor toekomstige generaties.
Algemeen
Norma (80) was twee keer in de hemel en werd teruggestuurd om mensen te vertellen wat je kunt verwachten
Norma Edwards vertelt over haar drie bijna-d00dervaringen: “Ik werd twee keer teruggestuurd met een boodschap”
Het verhaal van de Amerikaanse vrouw Norma Edwards gaat al jaren rond in spirituele kringen, maar nu bereikt het opnieuw een groter publiek. In een interview met de Britse krant Mirror vertelt de inmiddels oudere vrouw hoe ze naar eigen zeggen meerdere keren klinisch 0verleden is – en hoe ze tijdens twee van die momenten een reis maakte naar wat zij beschrijft als “een andere dimensie”.
Norma beweert dat ze tijdens die ervaringen buitenaardse of spirituele wezens ontmoette, zicht kreeg op haar levensdoel en zelfs te horen kreeg dat ze nog niet mocht blijven. Haar verhaal is zowel ontroerend als mysterieus, en hoe je het ook bekijkt, het raakt aan iets waar vrijwel iedereen vragen over heeft: wat gebeurt er nadat het leven stopt?
“Ik zag kleuren die op aarde niet bestaan”
Norma vertelt dat haar ervaringen altijd beginnen met hetzelfde gevoel: alsof ze door een oneindig donkere tunnel wordt getrokken. Een compleet duistere ruimte, zo zwart dat het bijna tastbaar lijkt. Toch zegt ze nooit bang te zijn geweest.
“Ik reisde met de snelheid van het licht,” vertelt ze. “En toen doemde er iets op dat leek op een regenboog, maar dan in kleuren die ik nooit eerder had gezien.”
Die kleuren gingen over in een felle witte gloed, helder en warm tegelijk. “Ik dacht dat het mijn ogen pijn zou doen,” zegt ze, “maar toen voelde ik dat ik met het licht versmolt. Alsof ik niet langer een lichaam had, maar veranderde in pure energie.”
Het zijn woorden die vaker terugkeren in verhalen van mensen die een bijna-d00dervaring hadden, maar Norma gaat veel verder. Zij zegt niet alleen licht of liefde te hebben gevoeld, maar daadwerkelijk in gesprek te zijn geweest met wezens aan de “andere kant”.
De eerste keer: een hartstilstand en een onthutsende ontdekking
Norma was pas twintig jaar oud toen ze voor het eerst in aanraking kwam met wat zij ziet als het hiernamaals. Ze was op weg naar haar werk toen ze plotseling instortte. In het z!ekenhuis ontdekten artsen dat er een 0verleden foetus in haar lichaam zat die een ernstige infectie had veroorzaakt. Haar lichaam was bezig zichzelf te vergiftigen.
Tijdens de operatie stopte haar hart. Voor de artsen was het een race tegen de klok; voor Norma begon een reis buiten de grenzen van het tastbare.
“Ik keek vanuit het plafond neer op mijn eigen lichaam,” zegt ze. “Ik zag hoe de artsen hun best deden, maar ik voelde geen pijn. Ik wilde zeggen dat het goed met me ging, maar niemand hoorde mij.”
Vanaf dat moment voelde ze zich weggetrokken uit de operatiekamer, alsof ze werd meegenomen naar een nieuwe wereld.
Een levensoverzicht in drie kolommen
Tijdens haar eerste ervaring zag Norma iets dat haar diep raakte. Ze spreekt over een soort enorm scherm waarop drie kolommen verschenen.
Kolom 1: het leven dat ze naar
eigen zeggen had gepland vóór haar geboorte.
Kolom 2: het leven zoals ze dat daadwerkelijk
leefde.
Kolom 3: het resultaat van die vergelijking.
“Keer op keer stond er: ‘Doel niet bereikt’,” vertelt ze. “Dat vond ik bijna grappig. Het was alsof ik naar een soort hemelse administratie keek.”
Het moment zorgde eerder voor verwondering dan voor angst. Maar meteen daarna veranderde de scène opnieuw.
Een rivier, een geliefde tante en een grens die ze niet mocht oversteken
Norma kwam bij wat ze beschrijft als een grote, rustige rivier. Aan de overkant stonden honderden zielen die haar leken te herkennen. Ze voelde warmte, verbondenheid en een liefde die ze met geen pen kan beschrijven.
Aan die overkant zag ze ook haar tante, iemand met wie ze tijdens haar jeugd veel contact had gehad.
“Ze stapte het water in om mij te ontmoeten,” vertelt Norma. “Ik deed hetzelfde. Maar net voordat we elkaar raakten, stopte ze.”
Toen sprak haar tante de woorden die Norma nooit heeft vergeten: “Het spijt me. Ze staan niet toe dat je blijft. Je wordt teruggestuurd met een boodschap.”
De boodschap, zegt Norma, was simpel maar krachtig: het leven stopt niet, het gaat verder. De ziel is eeuwig.
Op dat moment werd ze teruggetrokken in haar lichaam en ontwaakte ze op de operatietafel.
De tweede keer: een vrouwelijke aanwezigheid die haar begeleidde
De tweede keer dat Norma klinisch 0verleed, leek het proces in de kern hetzelfde, maar de details waren anders. Ze voelde opnieuw de overgang naar een donkere ruimte, opnieuw het licht en opnieuw de overweldigende liefde.
Maar ze stond er deze keer niet alleen voor.
“Ik voelde een vrouwelijke aanwezigheid naast me,” zegt ze. “Ik geloof dat het een engel was. Ze leidde me, alsof ze wilde voorkomen dat ik zou denken dat ik al mocht blijven.”
Net als de eerste keer kreeg Norma volgens eigen zeggen dezelfde boodschap: dat haar missie nog niet voltooid was. Dat ze moest terugkeren naar haar lichaam omdat ze hier op aarde nog iets te doen had.
Een missie op aarde: stervensbegeleiding
Na haar ervaringen besloot Norma haar leven te wijden aan het begeleiden van mensen in hun laatste levensfase. Ze werkt sindsdien als deskundige stervensbegeleider. Ze vertelt families wat zij zelf zegt gezien te hebben: dat de d00d geen eindpunt is, maar een overgang.
“De ziel sterft niet,” zegt ze. “We gaan ergens naartoe. Niemand hoeft bang te zijn.”
Ze probeert geen angst weg te wuiven, maar juist ruimte te maken voor rust, vertrouwen en betekenis tijdens het moeilijkste moment van het leven.
Een boodschap die mensen verdeelt
Het verhaal van Norma wordt zowel omarmd als bekritiseerd. Sommige mensen vinden troost in haar woorden. Anderen zijn sceptisch en wijzen op neurologische verklaringen voor bijna-d00dervaringen, zoals zuurstoftekort en hallucinaties.
Maar Norma zelf twijfelt geen seconde aan wat ze gezien heeft.
Voor haar is het geen mysterie, geen hersenspinsel, maar een realiteit die ze twee keer intens heeft meegemaakt.
“Ik weet wat ik voelde,” zegt ze. “En ik weet dat ik iets moest doorgeven.”
Wat betekenen deze ervaringen voor de rest van ons?
Of je nu gelooft in bijna-d00dervaringen of niet, verhalen zoals dat van Norma raken iets fundamenteels. Het idee dat er iets is na het leven, dat de d00d misschien niet het einde is, spreekt tot de verbeelding. Mensen zoeken houvast, hoop, betekenis. Norma komt met een boodschap die precies daarin raakt.
Haar verhaal is uiteindelijk niet alleen een mystiek verslag, maar ook een uitnodiging: om anders naar het leven te kijken. Om te reflecteren op je eigen keuzes, je eigen doelen, je eigen liefde voor mensen om je heen.