Algemeen
Man in onderbroek gaat verkeersregelaar in Den Haag te lijf met vleesbijl
Op woensdagochtend 11 september vond er een opvallend incident plaats op het Lorentzplein in Den Haag. Een verkeersregelaar werd aangevallen door een halfn@akte man die, volgens ooggetuigen, slechts gekleed was in zijn ondergoed. De @@nvaller gebruikte hierbij een vleesh@mer, een ongebruikelijk w@pen in een dergelijke situatie. De exacte aanleiding voor het voorval is nog onduidelijk en wordt op dit moment nader onderzocht door de autoriteiten.
Hammertime in Den Haag
Het voorval speelde zich af rond 10.00 uur in de ochtend. De man, die door getuigen als chaotisch en @gressief werd omschreven, benaderde de verkeersregelaar met een vleesh@mer in de hand. Naast de vleeshamer had de @@nvaller ook een m*s tussen zijn tanden geklemd, wat de situatie extra bizar maakte. Gelukkig gebruikte hij het mes niet tijdens het 1ncident, maar het gaf de situatie een nog dre1gender karakter.
Sl@chtoffer verdedigt zich
De verkeersregelaar, die zich aan het werk bevond, werd door de man gesl@gen met de vleesh@mer en liep hierbij lichte verw0ndingen op. Ondanks de aanval wist hij zich te verweren, waardoor de situatie niet verder escaleerde. Door zijn snelle reactie kon hij voorkomen dat hij ernstiger l*tsel opliep. Ooggetuigen meldden dat de verkeersregelaar kalm en doortastend handelde, zelfs in deze chaotische omstandigheden.
Optreden van de p0litie
Na de aanval werd de p0litie snel ter plaatse geroepen. Dankzij meldingen van omstanders arriveerden de autoriteiten snel op de locatie. De aanv@ller, die zich in eerste instantie verzette, kon uiteindelijk door de p0litie worden ingerekend. Hierbij werd een stroomstootw@pen gebruikt om de verd@chte onder controle te krijgen. Na zijn aanhouding werd de man, nog steeds in zijn ondergoed, afgevoerd naar het p0litiebureau.
Geen ernstig letsel
Hoewel de verkeersregelaar lichte verwondingen opliep door de @@pnval, hoefde hij gelukkig niet naar het z1ekenhuis te worden gebracht. Hij kreeg ter plaatse de nodige medische zorg voor zijn verwondingen, die als oppervlakkig werden beschreven. De betrokken verkeersregelaar kon na de incident zorg snel weer op eigen kracht verder.
Onderzoek loopt nog
De p0litie is momenteel nog bezig met het onderzoek naar de toedracht van het inc1dent. Wat de precieze beweegredenen waren van de halfnaakte man is vooralsnog onduidelijk. Het bizarre gedrag van de man, gecombineerd met het feit dat hij zowel een vleesh@mer als een mes bij zich had, roept veel vragen op bij de autoriteiten en het publiek.
Het incident heeft veel aandacht getrokken, mede door de vreemde omstandigheden waaronder het plaatsvond. Ooggetuigen en betrokkenen hopen dat het onderzoek snel meer duidelijkheid zal geven over de achtergrond van deze gewelddadige aanval.
Lorentzplein in het nieuws
Het Lorentzplein is doorgaans een rustige locatie in Den Haag, en dergelijke incidenten zijn zeldzaam. Dit maakt het voorval extra schokkend voor de bewoners en passanten van het gebied. De lokale autoriteiten hebben aangegeven maatregelen te nemen om de veiligheid in de omgeving te waarborgen en de situatie goed in de gaten te houden.
Steun voor de verkeersregelaar
Veel mensen spreken hun steun uit voor de verkeersregelaar die het slachtoffer werd van deze onverwachte aanval. Zijn kalme en snelle reactie wordt geprezen door zowel omstanders als de autoriteiten. De verkeersregelaar zelf heeft nog niet gereageerd op het incident, maar naar verwachting zal hij na deze sch0kkende gebeurtenis even rust moeten nemen.
Hammertime voor Rambo…Verkeersregelaar aangevallen met vleeshamer door man in onderbroek in Den Haag https://t.co/24D7ISwvF7 via @telegraaf
— Romee van der Does (@DerRomee) September 11, 2024
Het 1ncident laat zien hoe belangrijk het is dat verkeersregelaars en andere openbare werkers voldoende beschermd zijn tegen onverwachte situaties, zoals deze bizarre @@nval.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.