Algemeen
Leven van Marco Borsato is niet meer zeker: ‘Enorm onveilige situatie’
Eind vorige maand werd bekend dat Marco Borsato nooit meer wil optreden, zelfs als hij door de rechter wordt vrijgesproken van de beschuldigingen die tegen hem lopen. De zanger zou volgens bronnen in zijn omgeving definitief afstand willen nemen van het podium. De vraag blijft echter of een terugkeer naar zijn oude leven überhaupt nog mogelijk is, gezien de omstandigheden en de beschuldigingen die hem achtervolgen.
Nooit meer op het podium
Volgens een ‘familiebron’ is Marco Borsato klaar met optreden. Hij zou hebben besloten om nooit meer het podium te betreden, ongeacht de uitkomst van de rechtszaak waarin hij beschuldigd wordt van ontucht met een minderjarige. Dit besluit kwam eind augustus naar buiten via weekblad Privé, dat regelmatig berichten over de zanger publiceert. Het lijkt erop dat Marco zelf de keuze heeft gemaakt om een punt achter zijn carrière te zetten.
Ernstige beschuldigingen
De beschuldigingen tegen Marco zijn ernstig. Hij wordt ervan verdacht betrokken te zijn bij ontucht met een minderjarige, een aanklacht die al enige tijd boven zijn hoofd hangt. Het is nog onduidelijk wanneer de rechtszaak plaatsvindt, aangezien er nog geen zittingsdatum is vastgesteld. De ernst van de beschuldigingen maakt het begrijpelijk dat hij zijn toekomstplannen heroverweegt, ongeacht de uitkomst van de zaak.
Plannen om te emigreren
Naast zijn besluit om niet meer op te treden, heeft Marco volgens dezelfde familiebron plannen om te emigreren. Hij zou van plan zijn om na de uitspraak van de rechter naar Italië te verhuizen, met name naar Milaan en omgeving. Dit zou een manier kunnen zijn om de rust op te zoeken en een nieuw leven op te bouwen, ver weg van de negatieve publiciteit die hem in Nederland blijft achtervolgen.
Veiligheid in het geding
Journalist Ben Holthuis, die nauw betrokken is bij de berichtgeving over Marco, heeft zijn twijfels over de veiligheid van de zanger als hij ooit zou besluiten weer op te treden. In een interview met Nieuwe Revu stelde hij dat optreden voor grote zalen voor Marco wellicht niet meer veilig is. Holthuis vergelijkt de situatie met die van grote Amerikaanse sterren, die ook doelwit zijn geworden van mensen met kwade bedoelingen.
Kwetsbaarheid op het podium
Holthuis benadrukt dat artiesten die voor volle zalen optreden kwetsbaar zijn, en dat geldt zeker voor iemand zoals Marco, die in het verleden grote publiekstrekkers was. “Als je voor duizenden mensen staat, ben je altijd een potentieel doelwit,” aldus Holthuis. Hij suggereert dat Marco’s veiligheid in gevaar zou kunnen komen als hij ooit weer besluit op te treden, wat de beslissing om definitief te stoppen met zijn carrière begrijpelijk maakt.
Een rustig pensioen
Holthuis raadt Marco aan om een rustig leven te kiezen en zich onder de radar te houden. Hij begrijpt dat de zanger wellicht behoefte heeft aan rust na alle ophef en beschuldigingen. “Als ik in zijn schoenen stond, zou ik me rustig houden en proberen mijn pensioen in alle rust door te brengen,” aldus de journalist.
Onzekere toekomst
Het is nog onduidelijk wat de toekomst voor Marco Borsato zal brengen. Zijn plannen om naar Italië te verhuizen, kunnen mogelijk rust bieden, maar de rechtszaak en de publieke opinie zullen waarschijnlijk een blijvende impact op zijn leven hebben. De vraag blijft of hij ooit volledig uit de schijnwerpers kan verdwijnen.
Een leven zonder podium
Wat wel zeker lijkt, is dat het podium niet meer tot Marco’s toekomst behoort. Zijn beslissing om nooit meer op te treden, lijkt definitief. Of dit een vrijwillige keuze is, ingegeven door de omstandigheden, of een onvermijdelijke noodzaak, is een vraag die alleen Marco zelf kan beantwoorden.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.