Algemeen
Jan Roos in elkaar gesl@gen door moslims omdat hij tegen de islam is
Presentator Jan Roos heeft op X gedeeld dat hij sl@chtoffer is geworden van g*weld. Hij ontving een vu1stslag in zijn gezicht nadat iemand hem ervan beschuld1gde tegen de islam te zijn. Volgens Roos begon de persoon tegen hem te schr**uwen en hem fysiek aan te vallen. “‘Jij bent tegen de islam’, zegt ie. Daarna geeft ie een vu1stslag in mijn gezicht,” aldus Roos in zijn bericht op X.
Eerdere Uitspraken over de Islam
Jan Roos staat bekend om zijn kritische uitspraken over de islam. In 2015, tijdens een interview met Trouw, uitte hij zijn zorgen over de aanwezigheid van de islam in Nederland. “De islam hoort hier niet, het gedachtengoed van die religie staat haaks op onze manier van leven,” verklaarde hij destijds. Roos benadrukte dat er volgens hem actie ondernomen zou moeten worden om de invloed van de islam in Nederland te beperken.
Deze controversiële uitspraken hebben door de jaren heen veel reacties opgeroepen. Voorstanders prijzen zijn openheid, terwijl tegenstanders hem beschuldigen van islamofobie. Roos blijft echter vasthouden aan zijn mening en benadrukt dat zijn kritiek gericht is op de religie en niet op de mensen die deze aanhangen.
Fysiek G*weld
Het is onduidelijk of het incident waarbij Roos werd @@ngevallen direct verband houdt met zijn eerdere uitspraken over de islam, maar de woorden van de @@nvaller doen vermoeden dat er een link is.
De d@der zou Roos eerst hebben aangesproken op zijn kritiek op de islam voordat hij fysiek geweld gebruikte. Het incident lijkt een verontrustend voorbeeld van hoe woorden kunnen leiden tot @gressie, vooral in een tijd waarin meningen over gevoelige onderwerpen zoals religie vaak tot verhitte discussies leiden.
Roos heeft op dit moment niet laten weten of hij @@ngifte heeft gedaan tegen de persoon die hem aanviel. Het is evenmin duidelijk of hij verdere stappen overweegt om de d@der te identificeren of juridische actie te ondernemen. Het incident roept vragen op over de veiligheid van publieke figuren die zich openlijk uitspreken over controversiële kwesties en in hoeverre ze bescherming nodig hebben.
Gevolgen voor het Publieke Debat
Het incident rond Jan Roos is niet op zichzelf staand. Het toont aan hoe polariserende meningen over religie en andere gevoelige onderwerpen kunnen leiden tot escalatie in het publieke debat.
Zowel voor- als tegenstanders van Roos’ uitspraken gebruiken het incident om hun standpunt te versterken. Voor sommige critici is het een voorbeeld van hoe vrijheden zoals de vrijheid van meningsuiting onder druk staan. Anderen zien het als een teken dat publieke figuren verantwoordelijker moeten omgaan met hun uitspraken om spanningen in de samenleving niet verder aan te wakkeren.
Toekomstige Reacties
Vooralsnog is het afwachten of Roos verdere verklaringen zal afleggen of aanvullende maatregelen zal nemen. Zijn volgers op X blijven hem steunen, terwijl anderen juist kritiek leveren op zijn uitspraken. Of het incident gevolgen zal hebben voor zijn publieke optredens en mening over de islam, is op dit moment niet bekend. Wat wel vaststaat, is dat Jan Roos opnieuw in het middelpunt van de aandacht staat door zijn uitgesproken mening en de impact daarvan op zijn leven.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.