Algemeen
Het gaat helemaal los op Prinsenmeer: confrontatie tussen Peter Gillis en bewoners
Op vakantiepark Prinsenmeer van Peter Gillis is de situatie volledig geësc*leerd. De gemeente heeft aangegeven het park te willen sluiten en de vaste bewoners moeten vertrekken. Echter, een groep van 27 bewoners weigert het park te verlaten, wat de gemoederen hoog doet oplopen. Peter Gillis, bekend van het televisieprogramma Massa is Kassa, is vastbesloten om de confrontatie met deze bewoners aan te gaan en hen van het terrein te verwijderen. Maar de bewoners geven zich niet zomaar gewonnen, wat leidt tot een steeds grimmiger situatie.
De Verplichte Uittocht
Het c0nflict draait om een groep van 27 vaste bewoners die volgens de gemeente geen recht meer hebben om op Prinsenmeer te verblijven. Deze bewoners staan onder grote druk om het terrein te verlaten, aangezien de gemeente Peter Gillis een b0ete van 50.000 euro per maand kan opleggen als zij niet vertrekken. Deze financiële dre!ging hangt als een donkere wolk boven het hoofd van Gillis, die natuurlijk niet zit te wachten op zulke hoge b0etes.
Om dit te voorkomen, heeft Gillis beloofd de situatie zelf op te lossen. Hij gaf aan dat hij persoonlijk met alle bewoners zou spreken en hen duidelijk zou maken dat ze moeten vertrekken. Zijn boodschap was duidelijk: het verblijf op Prinsenmeer is ten einde, en het is tijd om te vertrekken. Ondanks deze duidelijke boodschap weigeren de bewoners echter te vertrekken, wat de spanning op het park doet toenemen.
Drastische Maatregelen door Peter Gillis
In een poging om de bewoners tot actie te dwingen, heeft Peter Gillis besloten om drastische maatregelen te nemen. Dit weekend schakelde hij het gas, de elektriciteit en het water op het park uit in de hoop dat de bewoners hierdoor zouden vertrekken. Voor de bewoners, die al in een benarde positie verkeren, was dit echter geen reden om het park te verlaten. In plaats daarvan grepen sommige bewoners naar noodoplossingen. Zo hebben enkelen noodaggregaten geplaatst om stroom op te wekken en gebruiken ze gasflessen om te kunnen koken.
De bewoners zijn vastbesloten om te blijven, wat de situatie nog verder op scherp zet. De maatregel van Gillis om de nutsvoorzieningen af te sluiten heeft niet het gewenste effect gehad. Integendeel, de sfeer op het park werd er alleen maar vijandiger door.
Esc*latie en P0litie-Ingrijpen
De situatie liep gister volledig uit de hand. Peter Gillis, die de confrontatie niet langer uit de weg wilde gaan, zou volgens berichten een woordenwisseling hebben gehad met een van de bewoners. Deze confrontatie liep zo hoog op dat Gillis zich bedre!gd voelde en besloot de p0litie in te schakelen. Tot op het moment van schrijven is het echter niet duidelijk of de p0litie daadwerkelijk is gearriveerd en wat hun rol in de situatie zal zijn.
Een van de meest opmerkelijke momenten was toen Gillis zelf een bewoner uit het park verwijderde. Tijdens een ruz!e met een vrouwelijke bewoner besloot hij haar hoogstpersoonlijk het park uit te zetten. Dit incident maakt duidelijk dat de situatie steeds persoonlijker en grimmiger wordt, met Peter Gillis die er alles aan doet om de bewoners te verwijderen en de gemeente tevreden te stellen.
De Zware Situatie van de Bewoners
Hoewel Peter Gillis vastbesloten is om de bewoners te verwijderen, geven veel van hen aan dat ze geen andere opties hebben. Een van de bewoners, Robert, vertelde in een interview met het Algemeen Dagblad over zijn moeilijke situatie. Hij en zijn zwangere vriendin hadden niet het plan om permanent op het park te wonen, maar door omstandigheden zitten ze vast. “De situatie is uitzichtloos,” zegt Robert. Hij geeft aan dat er simpelweg geen betaalbare huurwoningen beschikbaar zijn, en dat hij en zijn vriendin daardoor gedw0ngen zijn om op Prinsenmeer te blijven.
Dit verhaal van Robert is een treffend voorbeeld van de situatie waarin veel bewoners van Prinsenmeer verkeren. Velen van hen voelen zich gevangen tussen de eisen van de gemeente en hun eigen moeilijke financiële of persoonlijke omstandigheden. Huurwoningen zijn schaars, en de huizenmarkt zit op slot, waardoor het voor deze mensen bijna onmogelijk is om elders onderdak te vinden. Ze blijven daarom vasthouden aan hun verblijf op het park, ondanks de druk die hen opgelegd wordt.
Een Onzekere Toekomst voor Prinsenmeer
Het is op dit moment nog onduidelijk hoe de situatie op Prinsenmeer zich verder zal ontwikkelen. De bewoners hebben duidelijk gemaakt dat ze niet van plan zijn om zonder slag of stoot te vertrekken. Dit betekent dat de komende dagen waarschijnlijk nog spannender zullen worden. De dre!ging van een b0ete van 50.000 euro per maand blijft boven het hoofd van Peter Gillis hangen, en hij zal er alles aan willen doen om dit te voorkomen.
Aan de andere kant hebben de bewoners, zoals Robert, geen andere opties en zijn ze niet in staat om het park zomaar te verlaten. Dit zorgt voor een patstelling waarbij beide partijen vast lijken te zitten in hun standpunten. De vraag is nu hoe de gemeente zal reageren en of de p0litie daadwerkelijk zal ingrijpen om de rust op het park te herstellen.
De Achterliggende Problemen
Deze situatie op Prinsenmeer is slechts een symptoom van een veel groter probleem dat momenteel in Nederland speelt: de woningcrisis. Veel mensen, zoals de bewoners van Prinsenmeer, hebben moeite om een betaalbare woning te vinden. De huizenmarkt is oververhit, huurprijzen stijgen en er is een groot tekort aan sociale huurwoningen. Voor veel mensen zijn vakantieparken zoals Prinsenmeer een laatste toevluchtsoord geworden, waar ze tijdelijk kunnen verblijven totdat ze een geschikte woning vinden. Maar nu de gemeente besluit om het park te sluiten, worden deze mensen zonder pardon op straat gezet.
Het c0nflict tussen Peter Gillis, de bewoners en de gemeente laat zien hoe schrijnend de situatie is voor mensen die in de marges van de samenleving terechtkomen. Ze hebben weinig tot geen alternatieven, en wanneer ze gedwongen worden om te vertrekken, blijft de vraag waar ze heen moeten.
Reacties op Social Media
De situatie op Prinsenmeer heeft veel losgemaakt op social media. Veel mensen hebben medelijden met de bewoners en wijzen erop dat zij het slachtoffer zijn van een veel groter probleem: de woningnood in Nederland. Anderen geven juist Peter Gillis de schuld en vinden dat hij eerder actie had moeten ondernemen om deze situatie te voorkomen. Zijn harde optreden en de manier waarop hij bewoners persoonlijk het park uitzet, worden door sommige mensen gezien als onacceptabel.
Toch zijn er ook mensen die begrip hebben voor de positie van Gillis. Zij wijzen erop dat hij zich in een moeilijke positie bevindt, aangezien hij enorme b0etes riskeert als hij de bewoners niet verwijdert. Bovendien heeft hij al lange tijd geprobeerd om de bewoners vrijwillig te laten vertrekken, maar zonder succes.
Conclusie
De situatie op vakantiepark Prinsenmeer is een complex en explosief c0nflict tussen Peter Gillis, de gemeente en de bewoners. Aan de ene kant is er de druk van de gemeente die het park wil sluiten en Peter Gillis hoge b0etes in het vooruitzicht stelt. Aan de andere kant zijn er de bewoners, die geen andere optie zien dan op het park te blijven omdat ze nergens anders terecht kunnen.
Hoe dit c0nflict zich de komende dagen zal ontwikkelen, is nog onduidelijk. De spanning loopt op, en het is nog maar de vraag of de bewoners vrijwillig zullen vertrekken of dat er strengere maatregelen genomen moeten worden. Eén ding is zeker: het verhaal rond Prinsenmeer is nog lang niet afgelopen, en de komende dagen beloven spannend te worden.
Belangrijkste punten:
- Peter Gillis wil 27 vaste bewoners van vakantiepark Prinsenmeer verwijderen, omdat de gemeente anders dre!gt met een b0ete van 50.000 euro per maand.
- De bewoners weigeren te vertrekken, wat leidt tot een gespannen situatie waarbij nutsvoorzieningen zijn afgesloten en noodoplossingen zijn getroffen door de bewoners.
- De situatie esc*leerde toen Peter Gillis persoonlijk bewoners probeerde te verwijderen en zich bedre!gd voelde, waarna hij de p0litie inschakelde.
- Veel bewoners kunnen geen kant op vanwege de woningnood en het gebrek aan betaalbare huurwoningen.
- De uitkomst van dit c0nflict is nog onzeker, en de komende dagen zullen bepalen hoe de situatie verder esc*leert of tot een oplossing komt.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.