Algemeen
Geliefde BN´er neemt afscheid van televisie: ´Verlies van legendarisch icoon!´
Na een indrukwekkende carrière van bijna 45 jaar heeft Angela Groothuizen besloten om de televisiewereld vaarwel te zeggen. De bekende zangeres, presentatrice en jurylid maakte haar besluit bekend in een interview met Privé. Angela, die binnenkort 65 jaar wordt, geeft aan dat ze het rustiger aan wil doen en meer tijd wil besteden aan andere aspecten van haar leven. Hiermee komt er een einde aan een tijdperk waarin zij een prominente rol speelde in diverse populaire televisieprogramma’s zoals The Voice of Holland en Talent Scouts.
Het einde van een televisietijdperk
Angela begon haar carrière in de schijnwerpers als leadzangeres van de Dolly Dots, een iconische Nederlandse meidengroep. Na haar succesvolle muziekcarrière maakte ze een succesvolle overstap naar televisie. Ze wist zichzelf te vestigen als een veelzijdig talent, dat zowel als presentatrice, jurylid en entertainer een vaste waarde werd in de Nederlandse televisie. Na jaren van hard werken en hectiek heeft Angela nu een bewuste keuze gemaakt om haar televisiewerkzaamheden definitief stop te zetten.
Van Dolly Dots tot televisie-icoon
De stap naar televisie maakte Angela Groothuizen tot een bekend gezicht in huiskamers door het hele land. Haar werk in programma’s zoals The Voice of Holland en Wie is de Mol? zorgde ervoor dat ze geliefd werd bij een breed publiek. Door haar warme persoonlijkheid en professionele aanpak, wist ze jarenlang een stabiele carrière te behouden. Toch voelde Angela dat de tijd was gekomen om afscheid te nemen van de tv-wereld en zich op andere zaken te focussen.
Meer tijd voor muziek
Ondanks haar vertrek van televisie betekent dit niet dat Angela helemaal stopt met haar publieke leven. Ze blijft namelijk actief in de muziek, een passie die ze nooit heeft losgelaten. In het interview geeft ze aan dat muziek haar nog steeds veel energie geeft en dat ze zich hier de komende tijd weer meer op wil richten. Daarnaast wil ze zich ook bezig gaan houden met regisseren en het samenstellen van nieuwe producties. Dit biedt haar de mogelijkheid om creatief bezig te blijven zonder de druk van televisieoptredens.
Nieuwe uitdagingen op haar pad
Nu Angela meer tijd heeft voor haar muzikale passie, kijkt ze ernaar uit om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Ze geeft aan dat ze energie krijgt van het maken van muziek en hoopt hier de komende jaren nog veel mee bezig te zijn. Het is duidelijk dat Angela niet stil zal zitten, ondanks haar afscheid van televisie. Ze wil vooral meer rust en balans in haar leven, en dat is iets wat ze hoopt te vinden in de komende jaren.
Tijd voor het gezin
Naast haar carrière heeft Angela altijd veel waarde gehecht aan haar gezin. Ze is al bijna 34 jaar samen met haar partner Rob Mooij en samen hebben ze twee dochters, Lola en Nona. Hoewel hun relatie in het verleden wat turbulente tijden kende, zijn Angela en Rob sterker dan ooit uit deze periode gekomen. Volgens Angela gaat het nog steeds erg goed tussen hen en speelt haar gezin een belangrijke rol in haar besluit om het rustiger aan te doen.
Sterkere band na moeilijke tijden
Angela spreekt met bewondering over haar man Rob, die jarenlang vocht tegen een jeugdtrauma. Dit heeft hun relatie op de proef gesteld, maar uiteindelijk hebben ze elkaar weer gevonden. De moed die Rob toonde om zijn trauma onder ogen te zien, heeft hun band volgens Angela alleen maar sterker gemaakt. Dit is iets waar ze beiden veel kracht uit halen en het heeft hen dichter bij elkaar gebracht.
Wat brengt de toekomst voor Angela?
Hoewel Angela Groothuizen afscheid neemt van de televisie, blijft ze een actief en creatief persoon. Haar liefde voor muziek en theater blijft een grote rol spelen in haar leven. Ze staat open voor nieuwe projecten en wil vooral meer rust en balans vinden in deze nieuwe fase. Voor haar fans blijft Angela actief aanwezig in de muziekwereld en wie weet welke creatieve projecten ze nog zal oppakken.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.