Algemeen
Familie Max Verstappen maakt zich op voor sprookjeshuwelijk
De familie Verstappen is zich flink aan het uitbreiden! Victoria Verstappen, de zus van Formule 1-coureur Max Verstappen, verwelkomde afgelopen juni haar derde kindje: dochter Hailey. Dit betekent dat ze nu moeder is van drie kinderen, waaronder de twee oudere broers Luka en Lio. Met al dit babygeluk rijst de vraag of er binnenkort ook een bruiloft op de planning staat.
Huwelijksplannen van Victoria
Victoria heeft eerder al aangegeven dat ze graag ten huwelijk gevraagd zou willen worden. In de nieuwste editie van Story deelt ze meer over haar relatie met Tom, met wie ze inmiddels zes jaar samen is.
“Tom en ik zijn intussen zes jaar samen, hij is mijn eerste lange relatie en het zat meteen goed,” vertelt Victoria. Ze voegt er echter aan toe dat ze geen haast heeft. “Ik zou het heel leuk vinden om te trouwen, maar ik vind het ook wel leuk om te trouwen wanneer mijn kinderen wat ouder zijn.” Hiermee geeft ze aan dat ze haar gezinsleven voorlopig voorop stelt.
Oom Max en de Kinderen
Hoe vaak komen de kinderen van Victoria hun oom Max tegen? “Max is natuurlijk heel veel op reis en heel druk,” legt Victoria uit. “Maar deze zomer waren we met mijn vader op vakantie, en dan komt Max een dagje langs. En dat was zijn enige vrije dag!” Dit laat zien dat Max ondanks zijn drukke schema altijd tijd probeert vrij te maken voor zijn familie. Volgens Victoria is Max vrij nuchter, maar het oomschap heeft hem toch veranderd. “Hij zou het liefst elke dag langskomen, maar dat gaat natuurlijk niet.”
Max Verstappen en Taalgebruik
Onlangs kreeg Max Verstappen milde straf voor zijn ‘grove’ taalgebruik tijdens een persconferentie van de internationale autosportfederatie FIA, gehouden bij de Grote Prijs van Singapore.
Dit is niet de eerste keer dat hij in de problemen komt om zijn taalgebruik; in 2018 kreeg hij ook al een straftaak na een aanvaring met Esteban Ocon. Het lijkt erop dat hij soms wat moeite heeft met het beheersen van zijn emoties in de publieke sfeer.
Victoria’s Opvoeding van Haar Kinderen
Terwijl Victoria haar huwelijk in de toekomst overweegt, richt ze zich nu vooral op de opvoeding van haar drie kinderen. Het is voor haar belangrijk dat ze een solide basis biedt, waarin ze de kinderen kan begeleiden terwijl ze opgroeien. Met een jong gezin is het een drukke, maar mooie tijd voor Victoria en Tom. “Het is een uitdaging, maar het geeft ook veel vreugde,” aldus Victoria.
De Band Tussen Max en Zijn Neefjes
De band tussen Max en zijn neefjes en nichtjes lijkt hecht, ondanks zijn drukke leven. Hij probeert zijn familie niet te vergeten, ook al is hij constant onderweg voor races en evenementen. Dit toont aan dat familie een belangrijke rol speelt in het leven van Max, ook al zijn de momenten samen soms schaars.
Toekomstige Bruiloft?
Wat betreft de vraag of er een bruiloft op komst is, blijft het nog even afwachten. Victoria’s woorden geven aan dat ze openstaat voor de mogelijkheid, maar dat ze het vooral belangrijk vindt dat alles op het juiste moment gebeurt. De focus ligt momenteel op hun kinderen en het gezin, wat ook een prioriteit blijft.
Conclusie
De familie Verstappen blijft groeien, en met nieuwe aanwinsten in de vorm van baby Hailey, zijn de toekomstplannen van Victoria en Tom altijd interessant om te volgen. Of er nu een bruiloft op de planning staat of niet, de liefde en het gezinsgeluk staan voorop. We blijven benieuwd naar wat de toekomst voor deze hechte familie in petto heeft!
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”