Algemeen
André Hazes vindt zichzelf een topvader: ”Maar wel op afstand”
André Hazes heeft de afgelopen tijd een flinke transformatie doorgemaakt. Na een roerige periode vol persoonlijke schandalen en veel media-aandacht, lijkt de zanger zijn leven nu op de rit te hebben. Hij is helder van geest en geniet van een nieuwe rol in zijn leven: voetbaltrainer van het team waarin zijn zoontje speelt. Hoewel André in het verleden vaak werd bekritiseerd om zijn afwezigheid als vader en zijn tumultueuze liefdesleven, ziet hij zichzelf nu als een toegewijde vader en een geweldige partner. Maar niet iedereen deelt zijn eigen hoge zelfbeeld.
Van Probleemgedrag naar Vaatwasserheld
André Hazes heeft een bewogen geschiedenis. Zijn naam is vaak in verband gebracht met schandalen die varieerden van relatieproblemen tot buitensporig alc0hol- en dr*gsgebruik. Zijn relatie met Monique Westenberg, de moeder van zijn zoon, heeft veel ups en downs gekend. Hij was meerdere keren het onderwerp van roddels over buitenechtelijke avonturen en onrust in zijn persoonlijke leven. In de media werd hij regelmatig afgeschilderd als een vader die niet altijd even betrokken was bij de opvoeding van zijn zoon.
Maar volgens André is die tijd nu voorbij. Hij beweert dat hij zijn oude leven heeft losgelaten en een nieuwe weg is ingeslagen. Hij vindt dat hij tegenwoordig een betrokken vader en partner is. Sterker nog, André lijkt er trots op te zijn hoe ver hij is gekomen, maar wat vooral opvalt, is dat hij zichzelf graag complimenteert.
Het lijkt bijna alsof hij zijn eigen prestatie als het achtste wereldwonder beschouwt. In plaats van te wachten op waardering van zijn omgeving, strooit hij zelf met lof over zijn eigen gedrag. Zo vertelt hij met enige trots dat hij nu af en toe de vaatwasser inruimt. “Mijn vrouw,” zegt hij, terwijl hij Monique bedoelt, “kijkt dan echt van: wie is deze man!? Twee jaar geleden had ik de vaatwasser echt nooit ingeruimd hoor, want ik ben André Hazes!”
Het is een uitspraak die veel wenkbrauwen doet fronsen. Velen vragen zich af of het inruimen van de vaatwasser nu echt zo’n prestatie is dat het vermeldenswaardig is. Waar voor de meeste mensen dit een alledaagse taak is, lijkt André het te zien als een bewijs van zijn nieuwe verantwoordelijkheidsgevoel.
De Afwezige Jaren als Vader
André heeft in interviews openlijk toegegeven dat hij een groot deel van de jeugd van zijn zoon heeft gemist. Zijn afwezigheid werd veroorzaakt door een combinatie van persoonlijke problemen, zijn carrière en zijn turbulente liefdesleven. Hazes ging door moeilijke periodes, waarin hij worstelde met versl*ving en zichzelf niet altijd de vader en partner toonde die hij wilde zijn.
Ondanks dat hij deze periodes achter zich heeft gelaten, is de schade die zijn afwezigheid heeft veroorzaakt, niet onopgemerkt gebleven. André heeft zelf toegegeven dat hij spijt heeft van de momenten die hij heeft gemist. Hij wil nu alles doen om dat goed te maken. Zijn nieuwe rol als voetbaltrainer voor het team van zijn zoon is een stap in de goede richting. Maar hoewel hij zichzelf nu als een toegewijde vader ziet, blijven er nog wel enkele opmerkelijke aspecten aan zijn levensstijl.
Geen Samenwonen met Monique
Hoewel André Hazes en Monique Westenberg al langere tijd een relatie hebben en hij haar ‘de liefde van zijn leven’ noemt, willen ze niet meer samenwonen. Hazes is wel de helft van de week bij Monique en hun zoon, maar hij blijft de rest van de tijd in zijn eigen huis. “Ik ben wel de helft van de week bij haar. Maar nu ga ik gewoon naar mijn eigen huisje en hoef ik met niemand rekening te houden,” zegt André.
Hij geeft aan dat deze situatie voor hem het beste werkt. Volgens André is het ook beter voor zijn zoon, omdat die hem anders ’s ochtends moe zou zien. “Dat vind ik niks,” voegt hij eraan toe. Het is een opmerkelijke reden, want veel mensen ervaren vermoeidheid als een normaal onderdeel van het dagelijks leven, zeker als ouder.
Deze uitspraak stuit op veel onbegrip bij zijn volgers. Op social media reageren mensen met enige verbazing. Een volger schrijft: “Stel dat je kind je moe ziet. Tijd voor een tweede woning!” Dit gevoel wordt door veel anderen gedeeld, die niet begrijpen waarom André een apart huis nodig heeft om zijn vermoeidheid voor zijn zoon te verbergen.
Zelfwaardering in Perspectief
Wat veel mensen opvalt, is dat André Hazes niet schroomt om zichzelf complimenten te geven voor taken die voor de meeste mensen als vanzelfsprekend worden beschouwd. Naast het inruimen van de vaatwasser en zijn poging om een betrokken vader te zijn, spreekt hij graag over zijn eigen verbeteringen.
Zijn zelfwaardering lijkt echter niet altijd in overeenstemming te zijn met hoe anderen naar zijn gedrag kijken. Terwijl Hazes zelf vindt dat hij enorme stappen heeft gezet, zijn er veel mensen die vinden dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Natuurlijk is het goed om jezelf te waarderen voor de stappen die je maakt, maar in het geval van André lijkt het erop dat hij zijn prestaties soms wat overdreven viert.
Het roept de vraag op: is het voldoende om een paar huishoudelijke taken op te pakken en af en toe tijd door te brengen met je kind om jezelf een goede vader en partner te noemen? Voor André lijkt het antwoord ja te zijn, maar niet iedereen deelt die mening.
De Weg Vooruit
André Hazes heeft zonder twijfel een lange weg afgelegd van waar hij vandaan komt. Hij is niet langer de man die in het nieuws kwam vanwege schandalen en overmatig drankgebruik. Hij is nu iemand die probeert zijn leven op orde te krijgen, een betrokken vader te zijn en een betere partner voor Monique.
Toch blijft er bij veel mensen enige scepsis bestaan over zijn transformatie. Deels omdat hij zelf zo nadrukkelijk zijn eigen lof zingt, en deels omdat zijn keuzes soms nog wat vreemd overkomen. Het feit dat hij ervoor kiest om apart te wonen van Monique en zijn zoon, roept vragen op bij zijn volgers en zorgt voor enige verwarring.
André Hazes lijkt echter vastberaden om zijn leven op zijn eigen manier vorm te geven. Of dat betekent dat hij ooit weer volledig met Monique gaat samenwonen, is nog maar de vraag. Voor nu is hij tevreden met hoe de dingen gaan, en hij hoopt waarschijnlijk dat zijn fans dat ook zullen zijn.
Dit bericht op Instagram bekijken
Conclusie
André Hazes heeft in de afgelopen jaren een opmerkelijke reis afgelegd. Van een man die in het middelpunt stond van schandalen en media-aandacht vanwege zijn roerige privéleven, tot een vader die probeert zijn leven op de rit te krijgen. Hij is nu betrokken bij zijn zoon, neemt huishoudelijke taken op zich en ziet zichzelf als een verbeterde versie van de man die hij vroeger was.
Toch lijkt hij zijn eigen prestaties soms wat te overschatten. Het overmatig complimenteren van zichzelf voor alledaagse taken als het inruimen van de vaatwasser, roept bij veel mensen vragen op. Ook zijn keuze om niet samen te wonen met Monique en zijn zoon, onder het mom van ‘zijn zoon moet hem niet moe zien’, blijft een bron van verwarring voor zijn volgers.
De toekomst zal moeten uitwijzen of André Hazes echt de weg omhoog heeft gevonden en of zijn nieuwe levensstijl blijvend is. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat hij vastbesloten is om zijn eigen pad te volgen, hoe ongewoon dat voor anderen ook lijkt.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.