Algemeen
Man denkt dat laatste uren van vrouw aan beademing geteld zijn, dan fluistert ze: ‘Haal me hier weg!’
Jonge stellen denken na hun huwelijk vaak dat ze tientallen jaren samen hebben om hun leven op te bouwen en te groeien. Maar zoals we weten, kan het leven uiterst onvoorspelbaar zijn en je met situaties confronteren die je nooit had verwacht.
Op een zaterdag in mei 2007 werd Ryan Finley wakker en alles leek normaal. Hij keek op de klok en realiseerde zich dat hij zijn vrouw, Jill Finley, ook moest wakker maken.
“Ik ging Jill wakker maken, wat op zich al een wonder is, want normaal gesproken doe ik dat nooit op zaterdagochtend,” herinnerde hij zich later. Hij riep haar naam, maar kreeg geen reactie. Verbaasd begon hij haar te schudden, maar ook dan bleef het stil. Ryan begon zich zorgen te maken en werd angstig. Hij belde onmiddellijk de hulpdiensten en begon tegelijkertijd met re@nimeren.
Toen de hulpverleners arriveerden, werd Jill snel naar een ambulance overgebracht en naar het z1ekenhuis vervoerd. Ryan volgde de @mbulance nauw op in zijn vrachtwagen.
Bij aankomst in het ziekenhuis, na beoordeling door de medische professionals, concludeerden zij dat Jill een h@rtstilstand had gehad. Jill onderging medische procedures om haar te stabiliseren, terwijl Ryan buiten de spoedeisende hulp wachtte en af en toe updates over de toestand van zijn vrouw kreeg.
Toen de dokter eindelijk naar buiten kwam om Ryan te informeren, eindigde hij zijn update met het advies om te bidden. Ryan besefte toen hoe ernstig de situatie was: “Wanneer een dokter je vertelt dat je moet gaan bidden, voel je dat het zo serieus is als het maar kan.”
Enkele dagen later informeerde de dokter Ryan dat zijn vrouw in een coma was geraakt. Het was moeilijk te geloven dat zijn 31-jarige vrouw, die normaal vol leven was, nu een gevecht om leven en d00d voerde. Tijdens de twee weken dat Jill in coma was, kwamen veel bezoekers langs om hun steun te betuigen aan Jill en Ryan. Een van Jill’s neven kwam met een Bijbel in zijn hand en las minstens een uur voor uit de Bijbel.
Hij liet de Bijbel achter bij Ryan en zei hem dat hij passages mocht lezen als hij dat wilde. Na die dag begon Ryan passages uit de Bijbel hardop voor te lezen aan zijn vrouw, in de hoop dat ze zou ontwaken. Na 11 dagen in coma besloot Ryan om alleen naar huis te gaan voor een korte tijd. Hij overwoog of hij Jill van de beademing moest halen, zoals de artsen hadden gesuggereerd. De artsen geloofden niet in verbetering van haar toestand en adviseerden om de beademing te stoppen.
Hoewel hij wist dat dit betekende dat Jill mogelijk snel zou overlijden, vertelde hij de artsen de volgende dag dat ze de beademing mochten stoppen. Op de 14e dag van haar coma werd de beademing verwijderd. Ongeveer 5 uur nadat de beademing was verwijderd, begon Jill te bewegen en te mompelen. Ryan kon de laatste momenten van zijn levendige vrouw niet verdragen en stapte naar de wachtkamer totdat ze was 0verleden.
Hij herinnert zich de volgende momenten duidelijk: “De verpleegkundige kwam naar buiten en zei: ‘Ik denk dat je moet komen, ze praat.’” Ryan ging naar binnen, verwachtend een laatste gesprek met zijn vrouw te hebben. Hij herinnert zich: “Ik liep binnen en Jill sprak. Het eerste wat ze zei was: ‘Haal me hier weg. Ik wil naar huis.’”
Ryan was gesch0kt maar twijfelde of het niet gewoon helder gemompel was. Hij stelde haar vragen die ze alleen goed kon beantwoorden als ze volledig bij bewustzijn was. Hij vroeg naar de namen van hun huisdieren en enkele rekensommen, die ze allemaal correct beantwoordde. Ze vroeg zelfs of ze naar haar favoriete Mexicaanse restaurant kon voor het avondeten.
Later zei Jill dat ze zich de coma niet herinnerde; ze voelde alleen dat ze een tijd weg was geweest en toen weer terugkwam. In een interview werd Ryan gevraagd wat hem deed geloven dat zijn vrouw terugkwam. Hij antwoordde onmiddellijk: “God. Goddelijke tussenkomst. Ik voel het echt zo.” Niet alles ging terug zoals het was na Jill’s ontwaken. Ze moest sommige motorische vaardigheden, zoals tandenpoetsen en veters strikken, opnieuw leren.
Het stel beschouwt dit als een tweede kans in hun leven en hun relatie en zorgt ervoor dat ze altijd aan elkaars zijde staan. Jill zegt dat Ryan de juiste beslissing heeft genomen door de be@deming te stoppen, omdat ze niet als een “groente” wilde leven. De @ngst en bezorgdheid van het hele voorval blijven bij Ryan. Hij zegt dat hij altijd controleert of ze nog steeds bij hem is. “Er is nog nooit een nacht voorbij gegaan dat ik niet wakker word. Ik trap meestal tegen haar, en als ze terugtrapt, weet ik dat alles oké is.”
Krijgen ag*nten in Bureau Utrecht betaald voor hun deelname? Peter en Eduard geven eindelijk duidelijkheid
Het televisieprogramma Bureau Utrecht, waarin programmamaker Ewout Genemans een jaar lang meeliep met p0litieagenten in de Domstad, is inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste kijkcijferhits van het moment. Het programma geeft een unieke inkijk in het dagelijkse werk van agenten en laat zien wat er gebeurt achter de schermen van een p0litieteam dat voortdurend schakelt tussen meldingen, emoties, veiligheid en menselijkheid.
Met inmiddels zeven seizoenen binnen de bredere Bureau-reeks — waarvan Bureau Burgwallen, Bureau Arnhem en Bureau Rotterdam eerdere successen waren — heeft Bureau Utrecht opnieuw een groot publiek weten te boeien. Veel kijkers raken geïnteresseerd in de agenten achter het uniform en stellen vragen over hun dagelijkse werk, hun motivatie en hun ervaringen met de camera’s.
Een van de meest gestelde vragen gaat over de deelname zelf: krijgen de agenten betaald voor hun rol op televisie? Het antwoord zorgt voor veel verbazing, en dat geven Peter en Eduard — twee van de populairste agenten uit de reeks — helder in een recent interview.
Een kijkje achter de schermen dat miljoenen mensen raakt
In het zevende seizoen van de serie volgen we een divers team van agenten: Rebecca, Ellen, Lennart, Kiki, Kirsten, Naomi, Yannick, Frank, Maikel, en natuurlijk het duo Peter en Eduard. Iedere aflevering laat zien wat er op straat gebeurt, maar ook wat je normaal niet ziet: de emoties, de hectiek, het geduld, de humor en de saamhorigheid in het team.
Het succes van Bureau Utrecht komt niet alleen door de spannende meldingen die worden afgehandeld, maar vooral door de menselijkheid van de agenten. Kijkers leren hen beter kennen en ontdekken dat achter iedere agent ook gewone mensen schuilgaan die hun werk met passie doen, maar soms ook worstelen met lastige situaties.
Dat maakt de vraag over financiële compensatie des te relevanter: met zoveel kijkers, zoveel impact en zoveel betrokkenheid zou je verwachten dat de agenten extra beloond worden voor hun deelname. De werkelijkheid blijkt echter heel anders.
Krijgen de agenten betaald voor Bureau Utrecht?
In een gesprek met Veronica Superguide worden Peter en Eduard — twee publiekslievelingen — gevraagd of zij een vergoeding ontvangen voor hun deelname aan het televisieprogramma.
Hun antwoord is verrassend simpel én eerlijk:
“Nee hoor, was het maar waar!”
Er wordt dus géén extra vergoeding uitgekeerd aan de agenten die meedoen. Voor velen komt dat onverwacht, omdat de mediawereld bekendstaat om flinke vergoedingen voor mensen die op televisie verschijnen. Denk aan realityprogramma’s, talentenshows of documentaires: deelnemers ontvangen daar vaak wel een financiële compensatie.
In Bureau Utrecht is dat anders. De agenten doen mee als onderdeel van hun werk, en de opnames vinden plaats tijdens hun reguliere diensten. De extra uren, intensiteit of publieke aandacht leveren dus geen extra financiële beloning op.
Waarom doen de agenten dan wél mee?
De logische vervolgvraag is: waarom zou je op nationale televisie verschijnen als je er niet extra voor betaald krijgt?
Daar hebben Peter en Eduard beiden een duidelijk, maar verschillend antwoord op.
Eduard: bijdragen aan begrip voor het p0litiewerk
Eduard vertelt dat zijn motivatie vooral ligt in het creëren van begrip voor het vak. Hij wil graag laten zien wat agenten dagelijks meemaken en hoeveel druk er soms op hen ligt.
Hij zegt:
“Ik wil mensen laten zien wat wij als p0litie allemaal over ons heen krijgen. Dat verhaal wilde ik graag voortzetten.”
Voor hem draait deelname dus om transparantie en maatschappelijke impact. Door de camera’s een jaar lang mee te nemen, hoopt hij dat kijkers meer inzicht krijgen in hoe breed en uitdagend het p0litiewerk werkelijk is — van kleine buurtconflicten tot emotioneel zware meldingen.
Peter: twijfels, een duwtje in de rug en onverwacht succes
Peter had juist een heel andere start. Hij bekent dat hij lange tijd twijfelde of hij zich moest opgeven. De deadline kwam steeds dichterbij en zelfs een kwartier voor het verstrijken van die tijd had hij zijn inschrijving nog niet verstuurd.
Volgens Peter was het uiteindelijk een collega die de knoop doorhakte:
“We moesten ons voor een bepaalde datum opgeven en een kwartiertje voor de deadline had ik dat nog niet gedaan.”
Het blijkt een beslissing te zijn geweest die zijn leven op onverwachte manieren veranderde. Peter groeide in razend tempo uit tot een van de meest geliefde agenten van de serie. Op sociale media ontvangen hij en Eduard talloze positieve berichten, waardoor ze een vaste schare fans hebben opgebouwd.
Peter is dankbaar voor die steun, maar blijft tegelijkertijd nuchter:
“Je weet van tevoren dat het kan gebeuren, dus het hoort er een beetje bij. Maar wat het echt met je doet als persoon, dat weet je pas achteraf.”
Hij benadrukt dat hij niet bekend wil staan als een televisiepersoonlijkheid:
“Ik wil bekendstaan om het werk dat ik laat zien. Ik ben gewoon Peter, niet de nieuwe Daan.”
Met de verwijzing naar ‘de nieuwe Daan’ doelt hij op Daan — een collega-agent uit eerdere Bureau-reeksen — die eveneens enorm populair werd door zijn televisieoptredens.
Publieke waardering als grootste beloning
Hoewel de agenten geen extra vergoeding ontvangen, blijkt dat waardering van kijkers een belangrijke rol speelt in hun motivatie. Veel kijkers sturen berichten via Instagram, laten complimenten achter onder filmpjes, of spreken hen aan op straat.
Kijkers waarderen vooral:
-
de geduldige toon die de agenten aannemen,
-
hun humor tijdens stressvolle situaties,
-
de menselijke manier waarop ze met burgers omgaan,
-
en hun uitleg over waarom bepaalde keuzes worden gemaakt.
Door het programma ontstaat er meer begrip voor het p0litiewerk. Burgers zien niet alleen de incidenten zelf, maar ook de gesprekken, overwegingen, emoties en dilemma’s die voorafgaan aan beslissingen.
Voor Peter en Eduard voelt dat als een vorm van erkenning die verder gaat dan een financiële vergoeding. Het laat zien dat hun werk ertoe doet en dat het publiek hen ziet als mensen die zich met hart en ziel inzetten voor de veiligheid van anderen.
Waarom Bureau Utrecht zo goed werkt voor televisie
Dat Bureau Utrecht zo’n enorme hit is, heeft meerdere redenen. De serie combineert:
-
actie met rustige observaties,
-
spanning met humor,
-
emotie met professionaliteit,
-
en kwetsbare momenten met krachtige interventies.
Ewout Genemans weet het p0litiewerk toegankelijk te maken zonder sensatiezucht, waardoor de serie bijzonder geschikt is voor een breed publiek. Van jongeren die nieuwsgierig zijn naar de praktijk van het blauwe uniform tot volwassenen die willen begrijpen wat er speelt in hun eigen wijk: de serie toont het allemaal.
Daarnaast zijn de agenten herkenbare figuren geworden. Niet als sterren, maar als gewone mensen die toevallig een bijzondere baan hebben.
De impact van bekendheid op het dagelijks leven van een agent
Hoewel Peter en Eduard hun bekendheid omarmen, blijft de realiteit dat ze ook gewoon op straat moeten werken. Dat betekent dat ze soms worden herkend tijdens een dienst, aangesproken door bewoners of gecomplimenteerd door voorbijgangers.
Peter zegt hierover dat bekendheid “een beetje bij het programma hoort”, maar dat hij graag wil dat mensen hem vooral zien als p0litieman, niet als televisiegezicht.
Zijn nuchtere houding en oprechte manier van communiceren maken hem geliefd. Dat is misschien wel de grootste reden waarom kijkers zo graag naar hem en zijn collega’s kijken.
Conclusie: geen extra geld, wel een groot publiek dat meeleeft
Agenten die deelnemen aan Bureau Utrecht krijgen geen vergoeding voor hun rol op televisie. Toch kiezen zij ervoor om mee te doen om een reden die misschien nog waardevoller is: om het echte p0litiewerk zichtbaar te maken, begrip te creëren en te laten zien hoe veelzijdig en menselijk hun vak is.
Peter en Eduard veroverden de harten van kijkers door hun eerlijkheid, humor en professionaliteit. Dat zij dit zonder extra betaling doen, versterkt wellicht nog meer hoe authentiek hun inzet is.
En precies dat maakt Bureau Utrecht tot een van de meest geliefde en besproken tv-programma’s van dit moment.