Algemeen
Grote zorgen om Willeke Alberti (79): ”Stil en fragiel”
Willeke Alberti’s Strijd na Ongekende Verliezen: Een Moeder, een Zoon, en een Zware Periode
Het gaat niet goed met de geliefde zangeres Willeke Alberti. De afgelopen tijd heeft ze zware verliezen moeten verwerken die diepe sporen hebben achtergelaten. Vorig jaar verloor ze in korte tijd zowel haar dochter Daniëlle van ’t Schip als haar broer Tonny. Deze tragische gebeurtenissen hebben een diepe impact gehad op de 79-jarige zangeres, die inmiddels niet meer de levenslustige persoonlijkheid is die ze ooit was. Haar zoon, Johnny de Mol, deelt in een openhartig interview hoe het nu echt met zijn moeder gaat en hoe de familie probeert te navigeren door deze moeilijke tijd.
De Veranderingen in Willeke’s Leven: Stilte en Breekbaarheid
In een recent interview met het tijdschrift Margriet vertelde Johnny de Mol over zijn eigen toestand, maar vooral over de zorgen die hij heeft om zijn moeder, Willeke. “Met mij gaat het inmiddels vrij goed,” begint Johnny, “maar mijn moeder moeten we echt wel in de gaten houden.” Hij legt uit dat het afgelopen jaar bijzonder zwaar is geweest voor Willeke. Ze heeft niet alleen haar dochter verloren, maar kort daarna ook haar broer. Deze verliezen hebben een duidelijke en zichtbare impact gehad op haar geestelijke en fysieke gesteldheid.
Willeke, die binnenkort haar 80e verjaardag viert, treedt af en toe nog op, maar ze is volgens Johnny niet meer dezelfde persoon die het publiek gewend is. “Ze is heel stil en fragiel geworden,” zegt hij bezorgd. Voor iemand die het grootste deel van haar leven in de schijnwerpers heeft gestaan, is deze verandering schrijnend. De kracht en vitaliteit die haar altijd kenmerkten, lijken te zijn vervangen door een kwetsbaarheid die voortkomt uit haar verdriet.
Johnny begrijpt heel goed waarom zijn moeder het zo zwaar heeft. De verliezen die ze heeft geleden, zouden iedereen breken, en het is dan ook bewonderenswaardig hoe ze desondanks nog de kracht vindt om af en toe op te treden. “Het is mooi om te zien dat we als familie nóg closer zijn geworden,” voegt hij toe. Deze moeilijke periode heeft hen als gezin sterker gemaakt, maar dat neemt niet weg dat het een zware last is om te dragen.
Een Hechtere Familie: Liefde en Verbondenheid als Bron van Kracht
De pijn van verlies kan een familie uiteen drijven, maar voor de familie van Willeke Alberti is het tegendeel waar. Johnny vertelt hoe de afgelopen tijd hem en de rest van de familie nog dichter bij elkaar heeft gebracht. Vooral de band tussen Johnny en zijn schoonbroer, John van ’t Schip, de weduwnaar van Daniëlle, is intensiever geworden. “Door de dingen die je samen meemaakt, krijg je een andere, intensere band,” legt Johnny uit. De gemeenschappelijke r0uw heeft hen nader tot elkaar gebracht en heeft een sterke band gesmeed die hen door deze moeilijke tijden helpt.
Voor de familie Alberti voelt het alsof Daniëlle nog steeds bij hen is, zelfs na haar 0verlijden. “Ze is niet weg, ze is bij ons. Zo voelen wij dat als familie,” zegt Johnny. Het is een gedachte die hen troost biedt en die hen de kracht geeft om door te gaan. “Wat andere mensen daarvan vinden, zal ons een worst wezen,” voegt hij er krachtig aan toe. Het is duidelijk dat de familie een manier heeft gevonden om met hun verlies om te gaan die voor hen werkt, ongeacht de buitenwereld.
Deze gedeelde overtuiging helpt de familie om vooruit te kijken, ondanks het immense verdriet dat ze voelen. Het is Daniëlle’s nalatenschap en haar boodschap aan haar geliefden die hen motiveert: “Ga door, vergeet me niet, maar ga door met leven.” Deze woorden zijn niet alleen een bron van troost, maar ook een drijvende kracht voor de familie Alberti om het leven weer op te pakken en verder te gaan, zonder haar ooit te vergeten.
De Onvervulbare Leegte: Een Wond die Nooit Zal Genezen
Hoewel de familie zich verenigd voelt en troost vindt in de gedachte dat Daniëlle nog steeds bij hen is, is het gemis nog steeds immens. Tijdens de liveshow Iedereen AAN, tegen k*nker deelde Johnny openhartig zijn verdriet over het verlies van zijn halfzus. “Mensen zeggen wel eens dat de tijd alle wonden heelt, maar dit is een wond die nooit zal genezen,” vertelde hij emotioneel. Het verlies van een dierbare is een pijn die nooit helemaal verdwijnt, hoe sterk of veerkrachtig iemand ook is.
De uitspraak van Johnny benadrukt de realiteit van r0uw: het is een proces dat nooit echt eindigt. Het verdriet blijft, zelfs als de tijd verstrijkt. Voor Johnny en zijn familie is het een uitdaging om met dit blijvende gevoel van verlies om te gaan. Toch proberen ze door te gaan, zich vasthoudend aan de herinneringen en de liefde die ze nog steeds voelen voor Daniëlle.
De familie Alberti heeft altijd een sterke eenheid gekend, maar deze moeilijke periode heeft hen nog dichter bij elkaar gebracht. Ze putten kracht uit hun onderlinge steun en de herinneringen aan de gelukkige tijden die ze met Daniëlle hebben gedeeld. Het verlies is groot, maar de liefde die ze voor haar voelen, is nog groter.
Conclusie: Willeke Alberti’s Strijd in een Moeilijke Tijd
Willeke Alberti, een icoon van de Nederlandse muziek, staat voor een van de zwaarste uitdagingen van haar leven. Het verlies van haar dochter en broer heeft haar diep geraakt en heeft een onuitwisbare invloed gehad op haar geestelijke en fysieke gezondheid. Terwijl ze zich voorbereidt op haar 80e verjaardag, is het duidelijk dat ze een schaduw van haar vroegere zelf is geworden. Toch blijft ze sterk, omringd door een hechte familie die haar steunt en beschermt.
Johnny de Mol, haar zoon, speelt een belangrijke rol in deze moeilijke tijd. Zijn openhartigheid over de situatie van zijn moeder en zijn eigen r0uwproces biedt een ontroerende blik op wat het betekent om een geliefde te verliezen. De familie Alberti blijft verenigd, vasthoudend aan de liefde en de herinneringen die hen binden.
Het is duidelijk dat de pijn van verlies altijd bij hen zal blijven, maar de familie heeft ervoor gekozen om zich te concentreren op de mooie momenten die ze hebben gedeeld met Daniëlle en Tonny. In hun r0uw vinden ze troost in elkaars gezelschap en in de overtuiging dat hun geliefden altijd bij hen zullen zijn, in hun harten en herinneringen.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”