Algemeen
Zo zag meest getatoeëerde man ter wereld er vroeger uit: ‘Hiervoor kan je best even gaan zitten’
Jeremy Schofield staat bekend als de meest getatoeëerde man ter wereld. Zijn lichaam dient als een levend canvas met 97% bedekt in tatoeages, waarmee hij het extreme spectrum van lichaamskunst vertegenwoordigt.
Zijn verhaal is bijzonder intrigerend, niet alleen vanwege de uitgebreide lichaamsbedekking, maar ook vanwege de intense persoonlijke en financiële investeringen die dit met zich meebracht.
In dit diepgaande portret verkennen we hoe Schofield van een gewone chef-kok transformeerde naar een internationaal erkende tattoo-icoon, en wat deze reis zegt over culturele normen en persoonlijke expressie.
Voordat hij de wereld van tatoeages betrad, was Jeremy Schofield een professionele chef-kok, een rol die hij meerdere jaren vervulde. Hoewel hij succesvol was, voelde hij dat zijn ware roeping elders lag.
Zijn fascinatie voor tatoeages begon als een hobby, maar groeide snel uit tot een levensveranderende passie. Na zijn carrière omgegooid te hebben, is hij nu de manager van een gerenommeerde tattooshop.
Zijn persoonlijke investering in tatoeages is verbijsterend: hij heeft bijna £240.000 besteed, waarvan £80.000 in het laatste jaar, om zijn lichaam te transformeren tot een meesterwerk van inkt.
Het proces van het krijgen van tatoeages is verre van eenvoudig of pijnloos, iets dat Schofield aan den lijve heeft ondervonden. Hij heeft meer dan 2.200 uur doorgebracht onder de tatoeagenaald, waarbij recentelijk de frequentie van sessies is opgevoerd tot twee keer per week.
Zijn huidige projecten zijn voornamelijk gericht op het aanbrengen van een full-color bodysuit over de bestaande zwarte inkt. Deze technieken vereisen regelmatige bijwerkingen om de kleuren levendig te houden, wat aantoont dat zijn toewijding aan deze kunstvorm zowel een fysieke als emotionele investering is.
Schofield’s verhaal is vooral bekend geworden door zijn actieve aanwezigheid op sociale media. Met meer dan 85.000 volgers op Instagram en een aanzienlijke aanhang op TikTok, speelt hij een significante rol in de tattoo-gemeenschap online.
Ondanks regelmatige confrontaties met internet trollen blijft hij positief en gebruikt hij zijn platform om zowel zijn werk te tonen als misvattingen over tatoeages te bestrijden. Zijn interacties online zijn grotendeels positief, wat zijn status als een inspiratiebron versterkt.
Jeremy leidt een liefdevol gezinsleven met zijn vrouw Sarah en tienerzoon Ivan. Zijn gezin ondersteunt zijn kunst volledig, ondanks de uitdagingen die komen kijken bij zo’n onconventioneel uiterlijk.
De positieve reacties die hij ontvangt, vooral van de jongere generatie, benadrukken een verschuiving in hoe tatoeages maatschappelijk worden waargenomen. Dit verhaal onderstreept een groeiende acceptatie van tatoeages als een vorm van kunst en zelfexpressie, in plaats van een sociaal taboe.
Jeremy Schofield herdefinieert wat het betekent om je lichaam te gebruiken als een middel voor artistieke expressie. Zijn levenslange toewijding aan tatoeages is niet alleen een persoonlijke reis maar ook een cultureel statement, dat de grenzen van traditionele kunstvormen en maatschappelijke normen uitdaagt.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.