Algemeen
Vrouw stapt uit lift van valt vier verdiepingen naar beneden
In de vroege uren van 1 juli heeft een tr@gisch 0ngeluk in het Italiaanse stadje Fasano een leven genomen. Clelia Ditano, een 25-jarige vrouw, viel vier verdiepingen in een liftschacht toen de deur van de lift openging naar een lege ruimte.
Clelia stapte nietsvermoedend door de deuropening, denkend dat de lift was gearriveerd, maar de lift bevond zich nog op de eerste verdieping van het appartementencomplex.
De sch0kkende val eindigde op het dak van de lift, die onbeweeglijk op de eerste verdieping stond. Clelia was op weg naar een afspraak en had de lift opgeroepen om naar de vierde verdieping te gaan. De liften in het gebouw waren normaal gesproken betrouwbaar, maar deze keer ging het gruwelijk mis.
De tr@gische gebeurtenis werd ontdekt door Clelia’s vader, die alarm sloeg nadat hij het geluid van haar mobiele telefoon uit de liftschacht hoorde komen.
Hij had herhaaldelijk geprobeerd haar te bereiken toen hij zich zorgen begon te maken. De telefoon bleef rinkelen zonder antwoord, totdat hij besloot het geluid te volgen.
Het geluid kwam van een ondenkbare plaats: de liftschacht. Hij belde onmiddellijk de hulpdiensten, die rond 8:00 uur ter plaatse kwamen.
Brandweerlieden vonden Clelia’s lichaam op het dak van de lift. Ze concludeerden dat ze bij de botsing om het leven was gekomen. De pijn en het verdriet van haar vader, die als eerste de afschuwelijke realiteit onder ogen zag, waren onbeschrijflijk.
Een onderzoek is nu gaande om te achterhalen waarom de deuren van de lift opengingen terwijl de cabine zich nog op de eerste verdieping bevond.
Volgens een lokale functionaris wijst alles op een storing in het sluitsysteem van de lift. “De deur mag alleen opengaan als de cabine op de juiste verdieping staat,” aldus de functionaris.
De politie werkt samen met de brandweer om elke mogelijke oorzaak te onderzoeken, inclusief technische gebreken en menselijke fouten.
Het Amerikaanse bedrijf Kings III Emergency Communications, gespecialiseerd in noodcommunicatiediensten voor liften, verklaarde dat liften zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat de deuren alleen openen als de liftkooi op de overloop staat. Uitzonderingen, zoals onderhoud, kunnen echter afwijkingen veroorzaken.
Experts benadrukken dat dergelijke 0ngelukken zeldzaam zijn, maar wanneer ze voorkomen, de gevolgen vaak tr@gisch zijn. Dit specifieke incident heeft geleid tot verontwaardiging en roep om strengere veiligheidsmaatregelen.
Clelia’s laatste uren waren gevuld met vreugde en hoop. Slechts enkele uren voor haar d00d, plaatste ze een foto op Instagram waarin ze poseerde in een elegante zwarte jurk met de tekst: “Dit is wat ons te wachten staat.” De post weerspiegelde haar optimisme en plannen voor de toekomst.
Clelia was een jonge vrouw met dromen en ambities. Ze werkte hard en had een passie voor dansen en sport.
Ze had net een nieuwe baan aangenomen als schoonmaakster in verschillende bed & breakfasts in de omgeving, een rol die haar in staat stelde om zelfstandig te zijn en haar liefde voor mensen te uiten.
Haar vrienden beschrijven haar als een mooi en aardig persoon, vol levenslust en plannen voor de toekomst. Ze had net een feest met vrienden bijgewoond en was van plan om later die dag nog meer vrienden te ontmoeten.
Haar laatste sociale media-post was een bewijs van haar levendige persoonlijkheid en haar voorliefde voor mode en stijl.
Sinds het nieuws over haar d00d begon te circuleren, stromen er op sociale media eerbetuigingen binnen. Vrienden en kennissen delen hun verdriet en ongeloof. Een vriend schreef: “Het was niet de bedoeling dat het zo zou gaan. Het was de bedoeling dat je al je dromen waar zou maken…”
Anderen betuigden hun medeleven en hoopten dat haar familie de kracht zou vinden om deze zware tijd door te komen. Clelia’s 0verlijden heeft niet alleen haar directe familie geraakt, maar ook de bredere gemeenschap in Fasano en daarbuiten.
De uitingen van liefde en steun die haar vrienden en familie ontvangen, laten zien hoeveel ze betekende voor de mensen om haar heen. Een ander schreef: “RIP. Hoe kan iemand sterven door zoiets?
Dan krijg je zelfs de rillingen van de zin in dit bericht die twintig uur geleden werd geschreven ‘over wat er gaat komen’.”
Een derde voegde eraan toe: “Mijn liefste, mijn hart is in een miljoen stukjes.” Terwijl een vierde zei: “Rust in vrede, lieve engel. Moge je familie deze enorme en oneerlijke pijn overleven.”
Haar liefde voor dansen en uitgaan was bekend bij iedereen die haar kende, en haar enthousiasme was aanstekelijk. Ze was ook een grote sportfan en hield ervan om actief te blijven.
De tr@gische d00d van Clelia Ditano roept veel vragen op over de veiligheid van liftsystemen en het onderhoud ervan. Dit incident onderstreept het belang van regelmatige controles en onderhoud om dergelijke 0ngelukken in de toekomst te voorkomen.
De gemeenschap rouwt om het verlies van een jonge vrouw wiens leven abrupt werd beëindigd door een vermeend technisch falen. Haar d00d dient als een pijnlijke herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven en de noodzaak van zorgvuldige veiligheidsmaatregelen in alledaagse situaties.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.