Algemeen
OML-Eva deelt intens verdriet: ”Het is nog erger”
Eva, bekend geworden door haar moedige deelname aan het televisieprogramma “Over Mijn Lijk”, heeft onlangs via haar Instagramkanaal ‘Longeneeslijk’ een nieuwe tegenslag gedeeld. Ze kampt momenteel met een ernstig probleem met haar ogen, wat haar dagelijkse leven aanzienlijk beïnvloedt.
Dubbel Zicht: Een Nieuw Obstakel
Eva heeft te maken met dubbel zicht, wat voor veel ongemak zorgt. Ze beschrijft hoe ze constant twee beelden ziet, wat haar zicht enorm belemmert. Om dit probleem te verlichten, moet ze nu een ooglapje, oogpleister of een bril met een wazige kant dragen. “Omdat het zo extreem is dat als ik samen kijk, ik twee beelden zie,” legt Eva uit.
Ze had al een tijdje last van dit probleem, maar soms trok het weg. Nu is de situatie echter verergerd en ziet ze voortdurend dubbel. Dit maakt eenvoudige dagelijkse taken tot een grote uitdaging en vergt aanpassing en geduld.
De Rol van de Hersenzenuw
De vraag of het dubbel zicht ooit zal verdwijnen, blijft onzeker. “Ze verwachten dat het alleen maar erger kan worden en niet snel minder,” zegt Eva. Recent onderzoek heeft aangetoond dat er aankleuring op de derde hersenzenuw is, die verantwoordelijk is voor de oogbewegingen. Dit wijst op een verdere complicatie die mogelijk moeilijk te behandelen is.
Eva heeft een verwijzing gekregen voor prismafolie, een tijdelijke oplossing om haar zicht te corrigeren. “De reden dat ze het met folie doen en geen glas, is omdat de afwijking nog kan blijven veranderen en folie goedkoper is,” legt ze uit. Ze hoopt binnenkort weer een MRI te kunnen krijgen om de situatie beter te kunnen beoordelen en mogelijke verdere stappen te bepalen.
Chemo en Het Gev*cht Tegen K*nker
Eva’s strijd tegen k*nker is al lang en zwaar geweest. In de afgelopen jaren heeft ze maar liefst twaalf chemobehandelingen ondergaan. De laatste chemokuur heeft ze echter vroegtijdig moeten afbreken vanwege de ondragelijke bijwerkingen. Ze had verwacht dat de dagen na de chemo zwaar zouden zijn, maar de realiteit overtrof haar verwachtingen. “Maandag na de chemo ging het best prima en dinsdag ook. Maar woensdag begon het al minder te gaan,” herinnert ze zich.
De dagen die volgden waren extreem zwaar. “Na een loodzware donderdag en vrijdag, heb ik mijn arts gebeld om aan te geven dat ik ermee wilde stoppen. Volgens Eva was het ‘de hel’.” Deze ervaring heeft haar beslissing om met de behandeling te stoppen bevestigd, ondanks de risico’s die dat met zich meebrengt.
Aanpassingen en Toekomstplannen
Eva hoopt binnenkort meer duidelijkheid te krijgen over haar situatie door middel van een nieuwe MRI-scan. Dit zal helpen om beter te begrijpen hoe de aandoening zich ontwikkelt en welke verdere stappen genomen kunnen worden. “Ik baal vooral dat ik deze afwijking nu gewoon heb en die niet zomaar weggaat,” besluit ze op haar Instagram.
Ondertussen probeert Eva manieren te vinden om met haar nieuwe visuele beperking om te gaan. Het dragen van een ooglapje of bril met prismafolie is een tijdelijke maatregel, maar het helpt haar om zich enigszins aan te passen aan haar nieuwe realiteit. De steun van haar volgers en gemeenschap biedt enige troost en motivatie om door te blijven v*chten.
De Kracht van Gemeenschap en Steun
Eva’s verhaal is een herinnering aan de kracht van gemeenschapssteun. Door haar ervaringen te delen op sociale media, krijgt ze niet alleen emotionele steun, maar inspireert ze ook anderen die met soortgelijke uitdagingen te maken hebben. De reacties van volgers bieden een gevoel van verbondenheid en solidariteit, wat cruciaal is in tijden van crisis.
Eerlijkheid en Kwetsbaarheid
Eva’s openhartigheid over haar gezondheidstoestand en de uitdagingen die ze tegenkomt, benadrukt het belang van eerlijkheid en kwetsbaarheid in moeilijke tijden. Door haar ervaringen te delen, helpt ze anderen te begrijpen wat het betekent om met ernstige gezondheidsproblemen te leven en hoe veerkracht en doorzettingsvermogen essentieel zijn.
De Lange Weg naar Herstel
Hoewel de weg naar herstel lang en onzeker is, blijft Eva hoopvol en vastberaden. Haar verhaal is een krachtige getuigenis van menselijke veerkracht en de strijd tegen gezondheidsproblemen. Door zich aan te passen aan haar nieuwe realiteit en door te gaan met haar behandelingen en onderzoeken, blijft Eva een bron van inspiratie voor velen.
Conclusie
Eva’s recente tegenslag met haar gezichtsvermogen is een nieuwe uitdaging in haar voortdurende strijd tegen k*nker. Ondanks de moeilijkheden blijft ze vastberaden en zoekt ze naar manieren om haar leven aan te passen en voort te zetten. Haar openheid over haar ervaringen en de steun van haar gemeenschap spelen een cruciale rol in haar herstelproces. Eva’s verhaal is een krachtige herinnering aan de kracht van menselijke veerkracht en de waarde van gemeenschap in tijden van beproeving.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.