Algemeen
Oma niet blij als ze haar handgemaakte truien in de kringloopwinkel ziet – dan grijpt opa in
Het verhaal begint met een emotioneel moment dat niemand had voorzien. Jenny, een liefdevolle grootmoeder en toegewijde breister, had jaar in jaar uit truien gebreid voor haar kleinkinderen.
Deze truien waren niet zomaar kledingstukken; ze waren doordrenkt met liefde, zorg en aandacht, elke steek zorgvuldig geplaatst met de warmte van haar hart.
De traditie was diep geworteld in de familiecultuur, een jaarlijkse viering van de banden die hen samenbonden. Maar tijdens een routinebezoek aan een lokale kringloopwinkel vond Jenny tot haar ontzetting en verdriet deze truien, die ze met zoveel liefde had gemaakt, achteloos tussen andere afgedankte kledingstukken.
De pijnlijke realisatie dat haar kleinkinderen de waarde van haar geschenken misschien niet begrepen, was bijna te veel voor haar.
Geraakt door het verdriet van zijn vrouw, besloot Jenny’s echtgenoot dat het tijd was voor een onconventionele maar zinvolle interventie. Hij wist dat een standaard straf zoals huisarrest de kleinkinderen niet de diepte van hun onachtzaamheid zou bijbrengen.
Hij bedacht een unieke aanpak: hij zou de kleinkinderen laten ervaren wat het betekent om iets met de hand te maken, met alle inspanning en tijd die dat met zich meebrengt.
Na het terugkopen van de truien uit de kringloopwinkel stelde hij pakketten samen voor elk kleinkind, inclusief wol, breinaalden en duidelijke instructies om zelf een trui te breien.
Elk pakket bevatte ook een foto van de trui die ze hadden weggedaan, samen met een brief waarin de betekenis van het geschenk en de verwachtingen van waardering werden benadrukt. Dit plan was niet alleen bedoeld als straf, maar vooral als een leerervaring.
De taak van het breien van een eigen trui bleek een krachtig educatief instrument. De kleinkinderen werden geconfronteerd met de realiteit van wat hun grootmoeder elk jaar voor hen deed. Sommigen worstelden met de complexiteit van de taak, anderen met het tijdsbeslag dat het met zich meebracht.
Maar allen kwamen ze tot het besef hoeveel inspanning en liefde er nodig was om zo’n persoonlijk cadeau te creëren. De activiteit leidde tot diverse emotionele reacties, variërend van schuldgevoel tot een dieper begrip en waardering voor de geschenken van hun grootmoeder.
Het familiediner waarbij de zelfgebreide truien werden getoond, markeerde een keerpunt. Elk kleinkind presenteerde zijn of haar creatie, niet perfect, maar gemaakt met moeite en toewijding.
De sfeer van verzoening was voelbaar; excuses werden gemaakt en de gesprekken die volgden waren gevuld met beloften van waardering en respect voor toekomstige geschenken.
De lach en het gedeelde plezier verzachtten de eerdere pijn en lieten zien hoe een moeilijke les een familie dichter bij elkaar kan brengen, het belang van erkenning bevestigend.
De Hanslers en hun Spaanse droom: hoe een realityshow verandert in een onverwachte rollercoaster
De realityserie De Hanslers: van de Piste naar de Playa werd aangekondigd als een vrolijk, zonnig avontuur over een Brabants gezin dat een nieuw leven probeert op te bouwen onder de Spaanse zon. De insteek: de familie Hansler wil een eigen strandtent openen in Alicante, een plek die volgens hun visie warmte, gezelligheid en ontspanning moet uitstralen. Maar zoals bij elke grote droom blijkt ook hier dat niet alles zo eenvoudig verloopt als vooraf gehoopt — en dat achter de schermen soms meer speelt dan je als kijker kunt vermoeden.
Vanaf de eerste minuten van de serie wordt duidelijk dat het project grootser is dan alleen een verhuizing naar de playa. Het gaat om vergunningen, samenwerkingen, investeringen, planning, locatiekeuzes en eindeloze details die opeens allemaal tegelijk aandacht vragen. De Spaanse bureaucratie blijkt niet te vergelijken met de directe aanpak waar Brabanders aan gewend zijn. Het tempo ligt lager, afspraken lopen anders en niets gaat zo snel als het gezin vooraf had gedacht. Precies dat maakt het programma aantrekkelijk voor de kijker: het laat zien hoe een droom vorm krijgt, maar ook hoe frustraties ontstaan wanneer de werkelijkheid tegenvalt.
Een familie die wil bouwen aan een toekomst in Spanje
Het centrale element in de serie is de ambitieuze opening van Beachclub Tammies, de naam die de Hanslers vol trots op hun nieuwe onderneming willen plakken. Het doel van de strandtent is helder: een kleurrijke, sfeervolle plek creëren waar toeristen én locals terechtkunnen voor muziek, cocktails, gezelligheid en een ontspannen vibe.
Mike, die van nature vrij praktisch is ingesteld, probeert vooral de technische en zakelijke kant van het project te overzien. Denk aan vergunningen, gesprekken met de gemeente, logistieke keuzes en het uitzoeken van leveranciers. Hij probeert daarbij balans te vinden tussen ambitie en realiteit, wat soms lastig is wanneer deadlines elkaar overlappen.
Monique, die als het gezicht van de familie wordt neergezet, stort zich volledig op elk detail van het interieur en de uitstraling. Geen menukaart, barkruk, lampion of placemat ontkomt aan haar aandacht. Waar anderen sneller zouden loslaten, neemt Monique juist de leiding en wil ze alles perfect hebben. Dat zorgt soms voor irritatie of botsingen binnen de familie, maar laat ook de passie zien die zij heeft voor het project.
De serie toont daarmee een mix van humor, chaos, spanning en ondernemerschap. Het streven naar een nieuwe toekomst in Spanje is zichtbaar oprecht, en de kijker leeft mee met de ups en downs die onvermijdelijk zijn wanneer je op buitenlandse grond probeert iets nieuws op te bouwen.
Critici zetten vraagtekens: hoe echt ís het avontuur?
Hoewel De Hanslers bedoeld lijkt als een vrolijk inkijkje in een groot avontuur, ontstond al snel de nodige discussie over de echtheid van wat er op televisie verschijnt. Vooral de relatie tussen Mike en Denise, die in de serie een prominente rol krijgt, zorgt voor veel vragen.
Volgens verschillende bronnen zou de relatie tussen de twee al beëindigd zijn vóórdat de opnames begonnen. Fans én critici vragen zich daardoor hardop af of Denise speciaal teruggehaald werd voor de serie, om het verhaal rond te maken en spanning toe te voegen. De timing van bekendmakingen, beelden die online opdoken en uitspraken van betrokkenen zorgen ervoor dat een deel van het publiek zijn twijfels heeft bij de authenticiteit van het programma.
Juicekanalen, waaronder RealityFBI, stellen zelfs dat er een groot deel in scène gezet is. Hoewel niets daarvan officieel bevestigd is, zorgt het wel voor een stroom aan reacties. Sommige kijkers vinden het nog steeds vermakelijk, anderen haken af omdat zij liever echte verhalen zien dan situaties die te glad ogen.
Monique zelf kreeg het daarbij zwaar te verduren. Zij werd al gezien als een van de opvallendste figuren van het programma, maar critici vinden haar in de serie zó aanwezig dat de term “tenenkrommend” regelmatig valt. Toch kijken juist daardoor veel mensen: ze kunnen zich eraan ergeren, maar het blijft tegelijkertijd verslavende televisie.
Beachclub Tammies: droom of decor?
Het grootste twistpunt ontstaat echter bij de strandtent zelf. RealityFBI publiceerde in de zomer beelden van de locatie waarop te zien zou zijn dat Beachclub Tammies geen enkele dag echt open is geweest voor publiek. Volgens het kanaal zou de locatie uitsluitend gebruikt zijn voor opnames, decorstukken en marketing, maar niet voor daadwerkelijk bedrijfsvoering.
Daarbovenop is inmiddels op Google te lezen dat de beachclub ‘permanent gesloten’ is. Dat roept de vraag op of de onderneming ooit daadwerkelijk volledig operationeel is geweest, of dat de plannen onderweg vertraagd, aangepast of zelfs stopgezet zijn.
Hoewel er vanuit het gezin geen officiële verklaring is gegeven, lijkt het avontuur in Alicante in ieder geval niet te zijn geworden wat het volgens de eerste plannen had moeten zijn. Voor veel kijkers voelt dat als een teleurstelling, juist omdat de serie zo sterk startte met de droom van iets nieuws opbouwen in het buitenland.
Waarom blijft De Hanslers tóch zo populair?
Ondanks de kritiek, de speculaties en de vragen rond de echtheid, blijft de serie opmerkelijk goed bekeken. Veel kijkers noemen het “irritainment”: televisie waar je je aan ergert, maar die je toch aan laat staan omdat het simpelweg fascinerend blijft om te volgen.
Het concept werkt omdat het inspeelt op herkenbare thema’s: familiebanden, dromen najagen, botsende karakters en de chaos die ontstaat wanneer mensen te dicht op elkaar zitten tijdens een grote verandering. De Hanslers laten zien hoe mooi én ingewikkeld het leven in het buitenland kan zijn, iets waar veel Nederlanders met emigratieplannen juist benieuwd naar zijn.
Daarnaast speelt de persoonlijkheid van Monique een grote rol. Of mensen haar nu geweldig vinden of totaal niet kunnen verdragen: ze roept emotie op. En emotie zorgt voor gesprekken, clicks, meningen en kijkcijfers — iets waar elke realityserie uiteindelijk op drijft.
Het einde van het avontuur in Alicante?
Voor nu lijkt het erop dat de droom van Beachclub Tammies ten einde komt. Of de familie zelf nog openheid zal geven over de achtergrond, toekomstplannen of het daadwerkelijke verloop van hun onderneming, moet de komende tijd blijken.
Wat vaststaat, is dat de serie voorlopig genoeg stof biedt voor discussie. De Hanslers hadden gehoopt te laten zien hoeveel werk er achter een emigratie en een horecazaak zit, en dat doel hebben ze zeker bereikt — al is het misschien niet op de manier die ze vooraf voor ogen hadden.
De vraag is nu: hoe gaat de familie verder? Keert iedereen terug naar Nederland? Komt er een nieuwe serie? Of komt er tóch nog een verrassende wending in Spanje?
Eén ding is zeker: de kijker blijft kijken. Want net als bij andere realitysuccessen geldt ook hier…
Je ergert je suf — maar je kunt toch niet wegzappen.