Algemeen
Mijn schoondochter niet blij met mijn verrimpeld lichaam in badpak
Toen de 68-jarige Patsy een vrolijke foto in badpak van haar vakantie postte, verwachtte ze niet dat haar schoondochter Janice haar zou bespotten om haar “gerimpelde lichaam.” Diep gekwetst besloot Patsy dat het tijd was om Janice een blijvende les te leren over respect en eigenwaarde, waar iedereen over zou praten.
Oké, mensen, vertel me eerlijk, is er een leeftijdsgrens voor het dragen van een badpak? De meesten van jullie lieve mensen daarbuiten zouden waarschijnlijk zeggen: “Helemaal niet, Patsy!”, God zegene jullie. Wel, laat me je vertellen, er is één persoon in deze familie die er anders over denkt – en die criticus is toevallig mijn eigen schoondochter!
Een week geleden kwamen mijn man Donald en ik, beiden in de zestig, net terug van onze langverwachte vakantie naar Miami Beach. Het was onze eerste reis, alleen wij twee tortelduifjes, sinds die drukke kleinkinderen onze woonkamer overnamen. Laat me je vertellen, die zon in Florida deed wonderen voor onze hernieuwde romance!
We voelden ons weer jong, mensen. Elke ochtend durfden we onszelf uit te dagen om om 7 uur wakker te worden in plaats van onze gebruikelijke 5 uur, trakteerden we onszelf op genoeg verse zeevruchten om onze slagaders te laten zingen, en maakten we lange wandelingen langs dat parelwitte strand, hand in hand. Op een middag droeg ik dit prachtige zwarte tweedelige badpak, en Donald overlaadde me met complimenten. We stopten voor een snelle kus – de soort die vlinders in je buik doet ontwaken, zelfs na al die jaren.
Nou, geloof het of niet, een lief klein meisje kwam naar ons toe, helemaal glimlachend en zonnig. Voor we het wisten, had ze haar telefoon gepakt en dat moment vastgelegd – Donald in zijn uitbundige zwembroek met bloemen (God zegene zijn avontuurlijke hart!), en ik in mijn vertrouwde zwarte tweedelige badpak. Toen we thuiskwamen, met de zonneschijn nog op mijn huid als een gelukkige herinnering, kon ik niet weerstaan om die foto op Facebook te delen.
De commentaren stroomden sneller binnen dan een taartschotel met Thanksgiving. “Jullie zien er schattig uit, Patsy!”, “Koppel doelen!”, allemaal hartverwarmende dingen. Toen, bam! Als een emmer ijswater die over mijn gelukkige parade werd gegooid, zag ik de opmerking van mijn schoondochter Janice: “Hoe DURFT ze haar GERIMPELDE lichaam in een badpak te laten zien?! 🤦♀️ Bovendien is het kussen van mijn schoonvader walgelijk. Hoe LELIJK ze eruitziet, eerlijk gezegd! 🤢🤷♀️”
Mijn mond viel bijna op de grond. “Gerimpeld”? “Walgelijk”? Ik las het bericht opnieuw, elk woord als een roestige spijker die in mijn hart werd geslagen. De tranen welden weer op, deze keer heet en boos. Ik wist zeker dat Donald woedend zou zijn. Ik nam onmiddellijk een screenshot van de opmerking, en bam! Het was gewoon verdwenen. Dat was het moment waarop ik wist dat er iets niet pluis was met de verwijderde opmerking. Janice moest het per ongeluk openbaar hebben geplaatst in plaats van privé. Sneaky en kwetsend, dat was het.
Nu ben ik niet iemand die zich terugtrekt uit een gevecht, vooral niet als het om mijn waardigheid gaat, rimpels en al. Nee hoor. Janice had een wake-up call nodig, een reality check die haar perfect gemanicuurde nagels zou doen rammelen. Maar hoe? Dat was het moment waarop een ondeugende grijns zich over mijn gezicht uitstrekte. Ik had een plan dat zo goed was dat het een blijvende indruk zou achterlaten op mijn kritische schoondochter.
“Donald,” riep ik naar mijn man. “We moeten praten over die komende familiebarbecue.” Donald sjokte de woonkamer in, met een half opgegeten zak pindakaaskoekjes in zijn hand. Ik haalde diep adem, probeerde de opborrelende woede in mijn borstkas te bedwingen. Ik aarzelde, niet zeker of ik hem het screenshot moest laten zien. Het zien van Janice’s wrede woorden zwart op wit zou hem misschien in woede doen uitbarsten. Nee, deze onthulling had een groter publiek nodig.
“Ik dacht,” draaide ik me naar Donald, “wat als we al onze familieleden en vrienden uitnodigen voor de barbecue, lieverd?” Hij trok een wenkbrauw op. “Natuurlijk, schat, waarom niet?! Laat me meteen een berichtje in onze familiechatgroep zetten!” chirpte hij en liep weg, nog steeds glimlachend. Een ondeugende grijns verspreidde zich over mijn gezicht. “Tijd voor een beetje wraak!” fluisterde ik tegen mezelf. De komende familiebarbecue leek de perfecte gelegenheid.
“Oh, Janice, schat,” drawlde ik, mijn ogen twinkelend van plezier, “je staat een verrassing te wachten!” Het ging nu niet alleen meer om wraak. Het ging erom Janice, en iedereen, te laten zien dat leeftijd niets meer is dan een getal, en dat een beetje rimpel niemand kwaad doet. De wraakmissie was begonnen, en mijn schoondochter zou een voorproefje krijgen van haar eigen medicijn. Hou je vast, mensen, want dit verhaal wordt sappig.
De weekendzon scheen op onze achtertuin, de lucht gevuld met de geur van sissende burgers en Donald’s beroemde aardappelsalade. Gelach en geklets vulden de lucht terwijl tieners elkaar achterna zaten rond de sproeier en kleinkinderen gilden van plezier. Het was de perfecte setting voor onze familiebarbecue, en iedereen, van mijn lieve nicht Brenda tot mijn zoon Shawn’s gekke studievriend Mark, was er.
Behalve Janice, natuurlijk. Ze was modieus laat, wat niet ongebruikelijk voor haar was. Uit mijn ooghoek zag ik Janice eindelijk binnenkomen, met een designertas bungelend aan haar arm. Ze scande de kamer, een geoefende glimlach op haar gezicht geplakt. Perfecte timing. Ik schraapte mijn keel, het gekletter van bestek viel even stil. Alle ogen waren op mij gericht, een nieuwsgierige mix van met ketchup besmeurde gezichten en verwachtingsvolle grijnzen.
“Oké, mensen, even rustig aan,” verklaarde ik, een ondeugende glans in mijn ogen, precies op het moment dat Janice binnenwandelde en in een stoel plofte. “Ik wil een speciaal moment delen van mijn reis naar Miami met Donald.” Ik scrolde door de foto’s op mijn telefoon totdat ik de juiste vond, de foto die die gestolen kus op het strand vastlegde. Een collectief “aww” ging door de menigte terwijl ze de foto bewonderden. Donald, God zegene hem, zette zelfs zijn borst een beetje op, een speelse grijns op zijn lippen.
“Deze foto vertegenwoordigt liefde en gezelschap die door de jaren heen stand hebben gehouden,” vervolgde ik, terwijl ik de foto omhoog hield zodat iedereen het kon zien. “Het is een herinnering dat liefde niet vervaagt met de leeftijd; het wordt sterker.” “Oh, Patsy, dat is prachtig!” kirde Janice, haar stem druipend van geforceerd enthousiasme. “Je ziet er zo… sportief uit in dat badpak!” Ik kon het niet laten haar een sarcastische glimlach te geven. “Dank je, schat,” drawlde ik, pauzerend voor dramatisch effect. “Maar niet iedereen begrijpt dit, zie je?”
Een stilte viel over de menigte. Toen toonde ik de screenshot van Janice’s wrede opmerking, helder verlicht op mijn telefoonscherm, waar haar profielfoto en naam duidelijk zichtbaar waren. “Helaas,” verklaarde ik, “dacht iemand in deze kamer dat het gepast was om mij en mijn liefde voor mijn man vanwege mijn leeftijd te bespotten.” De kamer werd stil. Je kon een speld horen vallen. Toen vielen alle blikken op Janice. Haar gezicht werd lijkbleek, de glimlach verdween sneller dan een sneeuwbal op een julidag. Haar ogen schoten door de kamer, wanhopig op zoek naar een ontsnappingsroute.
“Ik wil iets heel duidelijk maken,” vervolgde ik, mijn blik vast op Janice gericht. “Weet je, opmerkingen zoals die kunnen echt kwetsen. We worden allemaal ouder, en ooit zul je ook rimpels hebben. Als dat moment komt, hoop ik dat niemand jou schaamt voor je lichaam of je liefde. En als je geluk hebt, zul je altijd iemand hebben die net zoveel van je houdt. Want echt, liefde en geluk zijn de mooiste dingen die we met ons mee kunnen dragen door het leven, niet een onberispelijke huid.”
Janice’s schouders zakten in, haar designertas viel met een doffe klap op de grond. Schaamte kleurde haar wangen rood en waste haar zorgvuldig aangebrachte make-up weg. Ik kon de realisatie op haar gezicht zien, langzaam en pijnlijk. “Ik deel dit niet om iemand te beschamen,” verduidelijkte ik, mijn stem iets zachter, “maar om ons allemaal te herinneren aan het belang van respect en vriendelijkheid. Oordeel nooit over iemand op basis van hun uiterlijk, want vandaag ben ik het met de rimpels. Ooit ben jij het!”
Ik scande de gezichten om me heen. De meesten droegen uitdrukkingen van begrip, sommigen knikten zelfs sympathiek. Shawn, mijn altijd steunende zoon, kneep geruststellend in mijn hand. Donald, die naast me stond, zette zijn borst weer op, een stille show van solidariteit. “We moeten elkaar koesteren en de liefde die we delen, ongeacht onze leeftijd,” besloot ik, met een gevoel van trots. “Nu, wie wil er nog meer aardappelsalade?”
De stilte brak eindelijk, vervangen door een beetje nerveus gelach en het gekletter van bestek. De barbecue ging verder, zij het met een iets ingetogen sfeer. Maar dat was prima. Mijn punt was duidelijk gemaakt, luid en duidelijk. De laatste gasten vertrokken, een zee van rode plastic bekers en de vervagende geur van barbecue achterlatend. Ik was de tafel aan het opruimen, een tevreden pijn in mijn spieren, toen Janice naar me toe kwam. Haar ogen waren roodgerand en verontschuldigend.
“Patsy,” begon ze. Ik stopte met het schoonmaken van het aanrecht en draaide me volledig naar haar toe. “Ja, Janice?” Ze haalde diep adem. “Ik… het spijt me zo. Ik had het mis. Mijn opmerking was gemeen en ongevoelig. Het zal niet meer gebeuren, Patsy. Dat beloof ik.” Een golf van opluchting en warmte overspoelde me. Toen ik haar verontschuldiging hoorde, wist ik dat de boodschap was overgekomen.
“Het vergt moed om een fout toe te geven, Janice,” antwoordde ik zacht. “Ik waardeer je verontschuldiging.” We stonden daar een moment, een nieuw begrip tussen ons. Omgaan met leeftijdsdiscriminatie, vooral van familie, kan pijnlijk zijn. Maar hier is het ding: rimpels en grijze haren zijn eretekens, bewijs van een goed geleefd leven. Degenen die dit vergeten, vergeten dat de tijd een koppige klok is – hij blijft tikken, en ooit zullen hun gezichten hetzelfde verhaal vertellen.
Dus, wat denken jullie allemaal? Ben ik te ver gegaan? Hebben jullie vergelijkbare situaties meegemaakt? Laat me jullie reacties weten! Deel je eigen verhalen over leeftijdsdiscriminatie en laten we iedereen eraan herinneren dat leeftijd slechts een getal is!
De man die wordt verd*cht van betrokkenheid bij het ernstige incident waarbij de 17-jarige Lisa om het leven kwam, en van een gew*ldsdelict aan de Weesperzijde, verscheen vandaag voor het eerst in de rechtszaal. Het ging om een zogenoemde pro-forma zitting in Amsterdam, waarin voornamelijk wordt gekeken naar de voortgang van het onderzoek en de vraag of de verdachte langer vast blijft zitten. De rechtbank besloot dat de voorlopige hechtenis van de verd*chte wordt verlengd. Daarnaast werd duidelijk dat er nieuw forensisch materiaal aan het dossier is toegevoegd, wat volgens het 0penbaar Ministerie relevant kan zijn voor het verdere onderzoek.
De rechtszaal zat vol met familieleden, publiek, journalisten en andere belangstellenden. De rechter benoemde aan het begin van de zitting dat het een bijzonder emotionele dag was, niet alleen vanwege de ernst van de zaak, maar ook vanwege de aanwezigheid van de familie van Lisa. Haar ouders waren zichtbaar aangeslagen aanwezig en lieten via stichting Namens de Familie weten dat deze dag veel losmaakt, maar dat steun van hun omgeving hen helpt om door deze moeilijke periode heen te komen.
Familie vraagt om rust en respect in een zware periode
In een verklaring benadrukte de familie van Lisa dat deze rechtsdag opnieuw een zware confrontatie vormt met het verlies dat ze moeten dragen. Zij gaven aan dat het gemis groot blijft en dat er momenten zijn waarop de werkelijkheid hen volledig overspoelt. Hoewel steun uit het hele land veel voor hen betekent, willen zij de komende periode vooral in relatieve rust verwerken wat er allemaal op hen afkomt. Daarom vragen zij nadrukkelijk om privacy.
Die oproep werd door de rechter herhaald, met de boodschap dat het belangrijk is dat het proces respectvol wordt gevolgd, zowel binnen als buiten de rechtszaal.
Nieuw forensisch materiaal: DNA-sp0ren en een aangetroffen mes
Het 0penbaar Ministerie gaf vervolgens een overzicht van de nieuwste ontwikkelingen in het onderzoek. Daarbij kwam naar voren dat er aanvullende forensische bevindingen zijn gedaan. In het onderzoek zijn DNA-sp0ren van de verdachte gevonden op zowel het lichaam van Lisa als op dat van het slacht0ffer van het eerdere gew*ldsincident aan de Weesperzijde. Volgens het OM ondersteunt dit materiaal de verdenking dat de verdachte bij beide zaken een rol heeft gespeeld.
Daarnaast werd in een locker bij een COA-locatie een mes aangetroffen. Op dat mes is eveneens DNA van Lisa gevonden. Volgens het OM is dit mes onderdeel van een set die de verd*chte eerder aanschafte bij een winkelketen. Het object vormt daarmee een belangrijk onderdeel van het sp0renonderzoek.
De verdediging laat de bevindingen vooralsnog aan het OM en benadrukt dat vollediger onderzoek nodig is voordat definitieve conclusies kunnen worden getrokken.
De rol van camerabeelden en een opvallende zwarte fiets
Naast het DNA-materiaal speelt ook beeldmateriaal een rol in het onderzoek. Op camerabeelden die rondom beide incidenten zijn bekeken, lijkt een man te zien die zich verplaatst op een zwarte fiets met een witte voorvork. Deze fiets komt op verschillende cruciale momenten in beeld, zowel bij de Weesperzijde als in de nacht van het incident met Lisa.
Het OM stelt dat de verd*chte op basis van interne foto’s van een AZC-locatie is herkend. Toen ag*nten later een man zagen vertrekken die veel gelijkenissen vertoonde met deze foto’s, besloot een arr*statieteam hem aan te houden. Zijn gedrag, in combinatie met het beeldmateriaal, zou hebben bijgedragen aan de verdenk!ng.
Rec0nstructie van Lisa’s laatste minuten
In de rechtszaal schetste de 0fficier van justitie een rec0nstructie van de laatste minuten van Lisa, gebaseerd op p0litiegegevens en meldkamerinformatie.
Op 04.07 uur belde Lisa naar 112. In dat gesprek vertelde ze dat ze via haar fiets ten val was gekomen, in het gras terechtkwam en in de sloot belandde. Ze gaf aan dat er sprake was van een w0rsteling en dat de man die daarbij betrokken was, was weggefietst. Kort daarna raakte ze in paniek, begon te gillen en verloor ze het vermogen om te spreken. Het contact werd vervolgens verbroken.
Rond 04.16 uur werd Lisa gevonden. De officier stelde in de rechtszaal dat de verd*chte mogelijk eerst was weggereden en later is teruggekeerd. Die mogelijkheid wordt meegenomen in het onderzoek, maar wordt door de verdediging nog onderzocht.
De rec0nstructie zorgde voor een geladen moment in de zaal. De familie luisterde zichtbaar geëmotioneerd toe.
De zaak aan de Weesperzijde: een zeer ingrijpend incident
Tijdens dezelfde zitting werd ook gesproken over het ernstige geweldsincident aan de Weesperzijde. Dit vond plaats op 15 augustus. Het slacht0ffer, dat die avond langs het water liep, werd volgens het OM door de verdachte gegrepen. Ze zou een uur lang in een bedreigende situatie hebben verkeerd, waarbij ze meerdere klappen kreeg en vrezevolle woorden te horen kreeg.
Na afloop hielp de verdachte haar naar verluidt haar spullen op te rapen. Op haar kleding en lichaam zijn DNA-sp0ren aangetroffen die volgens het OM aan de verd*chte te koppelen zijn.
Onzekerheid over de identiteit van de verd*chte
Een opvallend element in deze zaak is dat de werkelijke identiteit van de verdachte nog altijd niet volledig vaststaat. De man noemt zichzelf ‘Chris Jude’, zegt 22 jaar te zijn en afkomstig uit Nigeria, maar beschikt over geen enkel identiteitsdocument. Rechtshulpverzoeken in meerdere landen hebben tot nu toe niets opgeleverd.
De verdediging gaf aan dat de verd*chte verklaart te zijn opgegroeid in weeshuizen in Nigeria en Tunesië, maar dit kan vooralsnog niet worden bevestigd. De rechtbank benadrukte dat het vaststellen van identiteit onderdeel blijft van het lopende onderzoek.
Chris Jude #Lisa @SaskiaBelleman https://t.co/TTPffviGln pic.twitter.com/OYLR9rB3iw
— Petra Urban (@PetraUrban) November 25, 2025
Mentale toestand: verd*chte zegt stemmen te horen
Tijdens de zitting werd ook stilgestaan bij de mentale gezondheid van de verd*chte. Zijn advocaat vertelde dat hij al vanaf jonge leeftijd stemmen hoort die opdrachten geven. In detentie krijgt hij medicatie, die volgens hem de stemmen deels dempt. Hij zegt dat hij geen herinneringen heeft aan de momenten waarop die stemmen de overhand krijgen.
De verdediging stelt dat de verdachte op dit moment geen erkenning geeft en geen ontkenning uitspreekt, omdat hij geen herinnering meent te hebben aan de gebeurtenissen. De rechtbank zal onderzoeken hoe dit zich verhoudt tot zijn procesbekwaamheid en zijn mentale toestand ten tijde van de incidenten.
Verw0ndingen en het aangetroffen mes
De advocaat meldde verder dat de verd*chte bij terugkomst in het COA verw0ndingen had aan zijn hand, maar dat hij niet meer weet waardoor die zijn ontstaan. Ook hierover moet meer onderzoek worden gedaan. De combinatie van de verw0nding en het aangetroffen mes vormt een relevante factor binnen het onderzoek, maar er zijn nog geen definitieve conclusies.
Vervolg van de zaak
De zitting duurde ruim een uur. Aan het einde besloot de rechtbank dat de man langer vast blijft zitten. De volgende zitting staat gepland op 11 februari, en betreft opnieuw een pro-forma zitting. Het onderzoek loopt nog, en het OM gaf aan dat aanvullende bevindingen op een later moment naar voren zullen komen.
Rechtbanktekenaar Petra Urban maakte een tekening van de verdachte tijdens de zitting, terwijl verslaggever Saskia Belleman beschreef hoe hij erbij zat: breedgeschouderd, rustig, in een donkergrijze outfit.