Algemeen
Mijn schoondochter niet blij met mijn verrimpeld lichaam in badpak
Toen de 68-jarige Patsy een vrolijke foto in badpak van haar vakantie postte, verwachtte ze niet dat haar schoondochter Janice haar zou bespotten om haar “gerimpelde lichaam.” Diep gekwetst besloot Patsy dat het tijd was om Janice een blijvende les te leren over respect en eigenwaarde, waar iedereen over zou praten.
Oké, mensen, vertel me eerlijk, is er een leeftijdsgrens voor het dragen van een badpak? De meesten van jullie lieve mensen daarbuiten zouden waarschijnlijk zeggen: “Helemaal niet, Patsy!”, God zegene jullie. Wel, laat me je vertellen, er is één persoon in deze familie die er anders over denkt – en die criticus is toevallig mijn eigen schoondochter!
Een week geleden kwamen mijn man Donald en ik, beiden in de zestig, net terug van onze langverwachte vakantie naar Miami Beach. Het was onze eerste reis, alleen wij twee tortelduifjes, sinds die drukke kleinkinderen onze woonkamer overnamen. Laat me je vertellen, die zon in Florida deed wonderen voor onze hernieuwde romance!
We voelden ons weer jong, mensen. Elke ochtend durfden we onszelf uit te dagen om om 7 uur wakker te worden in plaats van onze gebruikelijke 5 uur, trakteerden we onszelf op genoeg verse zeevruchten om onze slagaders te laten zingen, en maakten we lange wandelingen langs dat parelwitte strand, hand in hand. Op een middag droeg ik dit prachtige zwarte tweedelige badpak, en Donald overlaadde me met complimenten. We stopten voor een snelle kus – de soort die vlinders in je buik doet ontwaken, zelfs na al die jaren.
Nou, geloof het of niet, een lief klein meisje kwam naar ons toe, helemaal glimlachend en zonnig. Voor we het wisten, had ze haar telefoon gepakt en dat moment vastgelegd – Donald in zijn uitbundige zwembroek met bloemen (God zegene zijn avontuurlijke hart!), en ik in mijn vertrouwde zwarte tweedelige badpak. Toen we thuiskwamen, met de zonneschijn nog op mijn huid als een gelukkige herinnering, kon ik niet weerstaan om die foto op Facebook te delen.
De commentaren stroomden sneller binnen dan een taartschotel met Thanksgiving. “Jullie zien er schattig uit, Patsy!”, “Koppel doelen!”, allemaal hartverwarmende dingen. Toen, bam! Als een emmer ijswater die over mijn gelukkige parade werd gegooid, zag ik de opmerking van mijn schoondochter Janice: “Hoe DURFT ze haar GERIMPELDE lichaam in een badpak te laten zien?! 🤦♀️ Bovendien is het kussen van mijn schoonvader walgelijk. Hoe LELIJK ze eruitziet, eerlijk gezegd! 🤢🤷♀️”
Mijn mond viel bijna op de grond. “Gerimpeld”? “Walgelijk”? Ik las het bericht opnieuw, elk woord als een roestige spijker die in mijn hart werd geslagen. De tranen welden weer op, deze keer heet en boos. Ik wist zeker dat Donald woedend zou zijn. Ik nam onmiddellijk een screenshot van de opmerking, en bam! Het was gewoon verdwenen. Dat was het moment waarop ik wist dat er iets niet pluis was met de verwijderde opmerking. Janice moest het per ongeluk openbaar hebben geplaatst in plaats van privé. Sneaky en kwetsend, dat was het.
Nu ben ik niet iemand die zich terugtrekt uit een gevecht, vooral niet als het om mijn waardigheid gaat, rimpels en al. Nee hoor. Janice had een wake-up call nodig, een reality check die haar perfect gemanicuurde nagels zou doen rammelen. Maar hoe? Dat was het moment waarop een ondeugende grijns zich over mijn gezicht uitstrekte. Ik had een plan dat zo goed was dat het een blijvende indruk zou achterlaten op mijn kritische schoondochter.
“Donald,” riep ik naar mijn man. “We moeten praten over die komende familiebarbecue.” Donald sjokte de woonkamer in, met een half opgegeten zak pindakaaskoekjes in zijn hand. Ik haalde diep adem, probeerde de opborrelende woede in mijn borstkas te bedwingen. Ik aarzelde, niet zeker of ik hem het screenshot moest laten zien. Het zien van Janice’s wrede woorden zwart op wit zou hem misschien in woede doen uitbarsten. Nee, deze onthulling had een groter publiek nodig.
“Ik dacht,” draaide ik me naar Donald, “wat als we al onze familieleden en vrienden uitnodigen voor de barbecue, lieverd?” Hij trok een wenkbrauw op. “Natuurlijk, schat, waarom niet?! Laat me meteen een berichtje in onze familiechatgroep zetten!” chirpte hij en liep weg, nog steeds glimlachend. Een ondeugende grijns verspreidde zich over mijn gezicht. “Tijd voor een beetje wraak!” fluisterde ik tegen mezelf. De komende familiebarbecue leek de perfecte gelegenheid.
“Oh, Janice, schat,” drawlde ik, mijn ogen twinkelend van plezier, “je staat een verrassing te wachten!” Het ging nu niet alleen meer om wraak. Het ging erom Janice, en iedereen, te laten zien dat leeftijd niets meer is dan een getal, en dat een beetje rimpel niemand kwaad doet. De wraakmissie was begonnen, en mijn schoondochter zou een voorproefje krijgen van haar eigen medicijn. Hou je vast, mensen, want dit verhaal wordt sappig.
De weekendzon scheen op onze achtertuin, de lucht gevuld met de geur van sissende burgers en Donald’s beroemde aardappelsalade. Gelach en geklets vulden de lucht terwijl tieners elkaar achterna zaten rond de sproeier en kleinkinderen gilden van plezier. Het was de perfecte setting voor onze familiebarbecue, en iedereen, van mijn lieve nicht Brenda tot mijn zoon Shawn’s gekke studievriend Mark, was er.
Behalve Janice, natuurlijk. Ze was modieus laat, wat niet ongebruikelijk voor haar was. Uit mijn ooghoek zag ik Janice eindelijk binnenkomen, met een designertas bungelend aan haar arm. Ze scande de kamer, een geoefende glimlach op haar gezicht geplakt. Perfecte timing. Ik schraapte mijn keel, het gekletter van bestek viel even stil. Alle ogen waren op mij gericht, een nieuwsgierige mix van met ketchup besmeurde gezichten en verwachtingsvolle grijnzen.
“Oké, mensen, even rustig aan,” verklaarde ik, een ondeugende glans in mijn ogen, precies op het moment dat Janice binnenwandelde en in een stoel plofte. “Ik wil een speciaal moment delen van mijn reis naar Miami met Donald.” Ik scrolde door de foto’s op mijn telefoon totdat ik de juiste vond, de foto die die gestolen kus op het strand vastlegde. Een collectief “aww” ging door de menigte terwijl ze de foto bewonderden. Donald, God zegene hem, zette zelfs zijn borst een beetje op, een speelse grijns op zijn lippen.
“Deze foto vertegenwoordigt liefde en gezelschap die door de jaren heen stand hebben gehouden,” vervolgde ik, terwijl ik de foto omhoog hield zodat iedereen het kon zien. “Het is een herinnering dat liefde niet vervaagt met de leeftijd; het wordt sterker.” “Oh, Patsy, dat is prachtig!” kirde Janice, haar stem druipend van geforceerd enthousiasme. “Je ziet er zo… sportief uit in dat badpak!” Ik kon het niet laten haar een sarcastische glimlach te geven. “Dank je, schat,” drawlde ik, pauzerend voor dramatisch effect. “Maar niet iedereen begrijpt dit, zie je?”
Een stilte viel over de menigte. Toen toonde ik de screenshot van Janice’s wrede opmerking, helder verlicht op mijn telefoonscherm, waar haar profielfoto en naam duidelijk zichtbaar waren. “Helaas,” verklaarde ik, “dacht iemand in deze kamer dat het gepast was om mij en mijn liefde voor mijn man vanwege mijn leeftijd te bespotten.” De kamer werd stil. Je kon een speld horen vallen. Toen vielen alle blikken op Janice. Haar gezicht werd lijkbleek, de glimlach verdween sneller dan een sneeuwbal op een julidag. Haar ogen schoten door de kamer, wanhopig op zoek naar een ontsnappingsroute.
“Ik wil iets heel duidelijk maken,” vervolgde ik, mijn blik vast op Janice gericht. “Weet je, opmerkingen zoals die kunnen echt kwetsen. We worden allemaal ouder, en ooit zul je ook rimpels hebben. Als dat moment komt, hoop ik dat niemand jou schaamt voor je lichaam of je liefde. En als je geluk hebt, zul je altijd iemand hebben die net zoveel van je houdt. Want echt, liefde en geluk zijn de mooiste dingen die we met ons mee kunnen dragen door het leven, niet een onberispelijke huid.”
Janice’s schouders zakten in, haar designertas viel met een doffe klap op de grond. Schaamte kleurde haar wangen rood en waste haar zorgvuldig aangebrachte make-up weg. Ik kon de realisatie op haar gezicht zien, langzaam en pijnlijk. “Ik deel dit niet om iemand te beschamen,” verduidelijkte ik, mijn stem iets zachter, “maar om ons allemaal te herinneren aan het belang van respect en vriendelijkheid. Oordeel nooit over iemand op basis van hun uiterlijk, want vandaag ben ik het met de rimpels. Ooit ben jij het!”
Ik scande de gezichten om me heen. De meesten droegen uitdrukkingen van begrip, sommigen knikten zelfs sympathiek. Shawn, mijn altijd steunende zoon, kneep geruststellend in mijn hand. Donald, die naast me stond, zette zijn borst weer op, een stille show van solidariteit. “We moeten elkaar koesteren en de liefde die we delen, ongeacht onze leeftijd,” besloot ik, met een gevoel van trots. “Nu, wie wil er nog meer aardappelsalade?”
De stilte brak eindelijk, vervangen door een beetje nerveus gelach en het gekletter van bestek. De barbecue ging verder, zij het met een iets ingetogen sfeer. Maar dat was prima. Mijn punt was duidelijk gemaakt, luid en duidelijk. De laatste gasten vertrokken, een zee van rode plastic bekers en de vervagende geur van barbecue achterlatend. Ik was de tafel aan het opruimen, een tevreden pijn in mijn spieren, toen Janice naar me toe kwam. Haar ogen waren roodgerand en verontschuldigend.
“Patsy,” begon ze. Ik stopte met het schoonmaken van het aanrecht en draaide me volledig naar haar toe. “Ja, Janice?” Ze haalde diep adem. “Ik… het spijt me zo. Ik had het mis. Mijn opmerking was gemeen en ongevoelig. Het zal niet meer gebeuren, Patsy. Dat beloof ik.” Een golf van opluchting en warmte overspoelde me. Toen ik haar verontschuldiging hoorde, wist ik dat de boodschap was overgekomen.
“Het vergt moed om een fout toe te geven, Janice,” antwoordde ik zacht. “Ik waardeer je verontschuldiging.” We stonden daar een moment, een nieuw begrip tussen ons. Omgaan met leeftijdsdiscriminatie, vooral van familie, kan pijnlijk zijn. Maar hier is het ding: rimpels en grijze haren zijn eretekens, bewijs van een goed geleefd leven. Degenen die dit vergeten, vergeten dat de tijd een koppige klok is – hij blijft tikken, en ooit zullen hun gezichten hetzelfde verhaal vertellen.
Dus, wat denken jullie allemaal? Ben ik te ver gegaan? Hebben jullie vergelijkbare situaties meegemaakt? Laat me jullie reacties weten! Deel je eigen verhalen over leeftijdsdiscriminatie en laten we iedereen eraan herinneren dat leeftijd slechts een getal is!
Krijgen ag*nten in Bureau Utrecht betaald voor hun deelname? Peter en Eduard geven eindelijk duidelijkheid
Het televisieprogramma Bureau Utrecht, waarin programmamaker Ewout Genemans een jaar lang meeliep met p0litieagenten in de Domstad, is inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste kijkcijferhits van het moment. Het programma geeft een unieke inkijk in het dagelijkse werk van agenten en laat zien wat er gebeurt achter de schermen van een p0litieteam dat voortdurend schakelt tussen meldingen, emoties, veiligheid en menselijkheid.
Met inmiddels zeven seizoenen binnen de bredere Bureau-reeks — waarvan Bureau Burgwallen, Bureau Arnhem en Bureau Rotterdam eerdere successen waren — heeft Bureau Utrecht opnieuw een groot publiek weten te boeien. Veel kijkers raken geïnteresseerd in de agenten achter het uniform en stellen vragen over hun dagelijkse werk, hun motivatie en hun ervaringen met de camera’s.
Een van de meest gestelde vragen gaat over de deelname zelf: krijgen de agenten betaald voor hun rol op televisie? Het antwoord zorgt voor veel verbazing, en dat geven Peter en Eduard — twee van de populairste agenten uit de reeks — helder in een recent interview.
Een kijkje achter de schermen dat miljoenen mensen raakt
In het zevende seizoen van de serie volgen we een divers team van agenten: Rebecca, Ellen, Lennart, Kiki, Kirsten, Naomi, Yannick, Frank, Maikel, en natuurlijk het duo Peter en Eduard. Iedere aflevering laat zien wat er op straat gebeurt, maar ook wat je normaal niet ziet: de emoties, de hectiek, het geduld, de humor en de saamhorigheid in het team.
Het succes van Bureau Utrecht komt niet alleen door de spannende meldingen die worden afgehandeld, maar vooral door de menselijkheid van de agenten. Kijkers leren hen beter kennen en ontdekken dat achter iedere agent ook gewone mensen schuilgaan die hun werk met passie doen, maar soms ook worstelen met lastige situaties.
Dat maakt de vraag over financiële compensatie des te relevanter: met zoveel kijkers, zoveel impact en zoveel betrokkenheid zou je verwachten dat de agenten extra beloond worden voor hun deelname. De werkelijkheid blijkt echter heel anders.
Krijgen de agenten betaald voor Bureau Utrecht?
In een gesprek met Veronica Superguide worden Peter en Eduard — twee publiekslievelingen — gevraagd of zij een vergoeding ontvangen voor hun deelname aan het televisieprogramma.
Hun antwoord is verrassend simpel én eerlijk:
“Nee hoor, was het maar waar!”
Er wordt dus géén extra vergoeding uitgekeerd aan de agenten die meedoen. Voor velen komt dat onverwacht, omdat de mediawereld bekendstaat om flinke vergoedingen voor mensen die op televisie verschijnen. Denk aan realityprogramma’s, talentenshows of documentaires: deelnemers ontvangen daar vaak wel een financiële compensatie.
In Bureau Utrecht is dat anders. De agenten doen mee als onderdeel van hun werk, en de opnames vinden plaats tijdens hun reguliere diensten. De extra uren, intensiteit of publieke aandacht leveren dus geen extra financiële beloning op.
Waarom doen de agenten dan wél mee?
De logische vervolgvraag is: waarom zou je op nationale televisie verschijnen als je er niet extra voor betaald krijgt?
Daar hebben Peter en Eduard beiden een duidelijk, maar verschillend antwoord op.
Eduard: bijdragen aan begrip voor het p0litiewerk
Eduard vertelt dat zijn motivatie vooral ligt in het creëren van begrip voor het vak. Hij wil graag laten zien wat agenten dagelijks meemaken en hoeveel druk er soms op hen ligt.
Hij zegt:
“Ik wil mensen laten zien wat wij als p0litie allemaal over ons heen krijgen. Dat verhaal wilde ik graag voortzetten.”
Voor hem draait deelname dus om transparantie en maatschappelijke impact. Door de camera’s een jaar lang mee te nemen, hoopt hij dat kijkers meer inzicht krijgen in hoe breed en uitdagend het p0litiewerk werkelijk is — van kleine buurtconflicten tot emotioneel zware meldingen.
Peter: twijfels, een duwtje in de rug en onverwacht succes
Peter had juist een heel andere start. Hij bekent dat hij lange tijd twijfelde of hij zich moest opgeven. De deadline kwam steeds dichterbij en zelfs een kwartier voor het verstrijken van die tijd had hij zijn inschrijving nog niet verstuurd.
Volgens Peter was het uiteindelijk een collega die de knoop doorhakte:
“We moesten ons voor een bepaalde datum opgeven en een kwartiertje voor de deadline had ik dat nog niet gedaan.”
Het blijkt een beslissing te zijn geweest die zijn leven op onverwachte manieren veranderde. Peter groeide in razend tempo uit tot een van de meest geliefde agenten van de serie. Op sociale media ontvangen hij en Eduard talloze positieve berichten, waardoor ze een vaste schare fans hebben opgebouwd.
Peter is dankbaar voor die steun, maar blijft tegelijkertijd nuchter:
“Je weet van tevoren dat het kan gebeuren, dus het hoort er een beetje bij. Maar wat het echt met je doet als persoon, dat weet je pas achteraf.”
Hij benadrukt dat hij niet bekend wil staan als een televisiepersoonlijkheid:
“Ik wil bekendstaan om het werk dat ik laat zien. Ik ben gewoon Peter, niet de nieuwe Daan.”
Met de verwijzing naar ‘de nieuwe Daan’ doelt hij op Daan — een collega-agent uit eerdere Bureau-reeksen — die eveneens enorm populair werd door zijn televisieoptredens.
Publieke waardering als grootste beloning
Hoewel de agenten geen extra vergoeding ontvangen, blijkt dat waardering van kijkers een belangrijke rol speelt in hun motivatie. Veel kijkers sturen berichten via Instagram, laten complimenten achter onder filmpjes, of spreken hen aan op straat.
Kijkers waarderen vooral:
-
de geduldige toon die de agenten aannemen,
-
hun humor tijdens stressvolle situaties,
-
de menselijke manier waarop ze met burgers omgaan,
-
en hun uitleg over waarom bepaalde keuzes worden gemaakt.
Door het programma ontstaat er meer begrip voor het p0litiewerk. Burgers zien niet alleen de incidenten zelf, maar ook de gesprekken, overwegingen, emoties en dilemma’s die voorafgaan aan beslissingen.
Voor Peter en Eduard voelt dat als een vorm van erkenning die verder gaat dan een financiële vergoeding. Het laat zien dat hun werk ertoe doet en dat het publiek hen ziet als mensen die zich met hart en ziel inzetten voor de veiligheid van anderen.
Waarom Bureau Utrecht zo goed werkt voor televisie
Dat Bureau Utrecht zo’n enorme hit is, heeft meerdere redenen. De serie combineert:
-
actie met rustige observaties,
-
spanning met humor,
-
emotie met professionaliteit,
-
en kwetsbare momenten met krachtige interventies.
Ewout Genemans weet het p0litiewerk toegankelijk te maken zonder sensatiezucht, waardoor de serie bijzonder geschikt is voor een breed publiek. Van jongeren die nieuwsgierig zijn naar de praktijk van het blauwe uniform tot volwassenen die willen begrijpen wat er speelt in hun eigen wijk: de serie toont het allemaal.
Daarnaast zijn de agenten herkenbare figuren geworden. Niet als sterren, maar als gewone mensen die toevallig een bijzondere baan hebben.
De impact van bekendheid op het dagelijks leven van een agent
Hoewel Peter en Eduard hun bekendheid omarmen, blijft de realiteit dat ze ook gewoon op straat moeten werken. Dat betekent dat ze soms worden herkend tijdens een dienst, aangesproken door bewoners of gecomplimenteerd door voorbijgangers.
Peter zegt hierover dat bekendheid “een beetje bij het programma hoort”, maar dat hij graag wil dat mensen hem vooral zien als p0litieman, niet als televisiegezicht.
Zijn nuchtere houding en oprechte manier van communiceren maken hem geliefd. Dat is misschien wel de grootste reden waarom kijkers zo graag naar hem en zijn collega’s kijken.
Conclusie: geen extra geld, wel een groot publiek dat meeleeft
Agenten die deelnemen aan Bureau Utrecht krijgen geen vergoeding voor hun rol op televisie. Toch kiezen zij ervoor om mee te doen om een reden die misschien nog waardevoller is: om het echte p0litiewerk zichtbaar te maken, begrip te creëren en te laten zien hoe veelzijdig en menselijk hun vak is.
Peter en Eduard veroverden de harten van kijkers door hun eerlijkheid, humor en professionaliteit. Dat zij dit zonder extra betaling doen, versterkt wellicht nog meer hoe authentiek hun inzet is.
En precies dat maakt Bureau Utrecht tot een van de meest geliefde en besproken tv-programma’s van dit moment.