Algemeen
LEES VERDER: “Mijn man heeft mij en onze baby op het vliegveld gedumpt en is alleen op vakantie gegaan.”
De luchthaven was druk en luid, gevuld met reizigers die opgewonden waren over hun aanstaande reizen. Voor Natalie, die haar baby Sophia stevig vasthield, werd deze plaats echter een toneel van verlatenheid en teleurstelling.
Natalie en Ryan hadden maandenlang uitgekeken naar hun gezinsvakantie. Ze hadden alles zorgvuldig gepland om hun dochtertje haar eerste vliegervaring te geven. Plotseling verdween Ryan met de mededeling dat hij alleen zou reizen, gestuurd via een harteloze selfie vanuit het vliegtuig.
Natalie stond daar, verbluft en alleen, terwijl ze moeizaam probeerde haar huilende baby te troosten. Het contrast tussen haar situatie en de vreugdevolle anticipatie van de andere reizigers maakte haar isolement nog schrijnender.
Eenzame Terugkeer
De taxirit terug naar huis was voor Natalie een emotionele rollercoaster, een periode van introspectie en woede. Thuis aangekomen was het huis, dat eens gevuld was met vreugde en voorbereiding voor hun reis, nu een stille getuige van haar teleurstelling. In de stille uren, met Sophia eindelijk slapend, herhaalde Natalie Ryan’s bericht in haar hoofd, haar woede groeiend bij elke herinnering. Deze ervaring was een pijnlijke les over onafhankelijkheid en veerkracht, iets wat ze nooit had verwacht op deze manier te moeten leren.
Plan voor Wraak
Natalie’s plan voor wraak was zowel doordacht als impulsief. Ze belde Ryan’s hotel, het Sunset Resort, waar ze samen hadden moeten verblijven. Met een rustige maar vastberaden stem legde ze de situatie uit aan de receptioniste, die meelevend reageerde en akkoord ging met het uitvoeren van haar ongebruikelijke verzoeken. Natalie’s intentie was niet alleen om Ryan te straffen, maar ook om hem te laten voelen hoe het is om machteloos en gestoord te zijn, zoals zij zich had gevoeld. Terwijl ze sprak, voelde ze een mengeling van opluchting en schuld over haar acties.
Terugkomst van Ryan
Toen Ryan uiteindelijk terugkwam, verwachtte hij een warm welkom. In plaats daarvan vond hij gesloten deuren en veranderde sloten. Hij was zichtbaar verbijsterd toen zijn sleutels niet werkten en hij Natalie nodig had om hem binnen te laten. Dit moment symboliseerde een diepe scheur in hun relatie. Natalie, hoewel ze nog steeds van Ryan hield, stond vast in haar besluit om grenzen te stellen en te eisen dat hij de gevolgen van zijn acties onder ogen zou zien.
Cruciale Gesprekken
De confrontatie op de veranda was zowel kwetsbaar als cruciaal voor hun relatie. Terwijl ze met Ryan sprak, voelde Natalie een mengeling van woede en verdriet. Ryan’s berouw was tastbaar, en hoewel ze gekwetst was, begon ze de mogelijkheid van vergiffenis te overwegen. Dit gesprek, doorspekt met emoties en onthullingen, markeerde een keerpunt in hun relatie. Het liet zien dat openhartige communicatie, zelfs in tijden van crisis, kan leiden tot begrip en potentieel herstel.
Heropbouw van Vertrouwen
De maanden die volgden waren gevuld met relatietherapie en diepe gesprekken. Ryan en Natalie werkten hard om de onderliggende problemen in hun huwelijk aan te pakken. Door de therapie leerden ze beter communiceren en hun verwachtingen en frustraties op een gezondere manier uit te drukken. Deze periode was zwaar, maar uiteindelijk verrijkend, omdat ze beiden vastbesloten waren hun relatie en familie te redden.
Belangrijke Lessen
De ervaring van Natalie en Ryan biedt waardevolle inzichten in de complexiteit van relaties en het belang van communicatie. Hieronder zijn de belangrijkste lessen die hun ervaring benadrukt:
1. Onverwacht Verlaten:
Natalie werd onverwacht achtergelaten op het vliegveld met haar baby, terwijl Ryan alleen op vakantie ging. Dit incident onderstreept hoe snel vertrouwen kan worden gebroken en hoe diepgaand de impact van dergelijke acties kan zijn op de achtergebleven partij.
2. Eenzame Terugkeer:
Natalie keerde alleen terug naar huis, waar ze de eenzaamheid en pijn verwerkte. Deze periode van introspectie en emotionele verwerking was cruciaal voor haar groei en begrip van haar eigen veerkracht.
3. Zoete Wraak:
Natalie nam wraak door het leven van Ryan tijdens zijn vakantie te verstoren. Hoewel wraak geen oplossing is, gaf het haar een gevoel van controle terug en maakte het Ryan bewust van de gevolgen van zijn acties.
4. Confrontatie en Communicatie:
Bij Ryans terugkeer confronteerde Natalie hem, wat leidde tot cruciale gesprekken over hun relatie. Deze confrontatie was nodig om de lucht te klaren en de basis te leggen voor mogelijke verzoening.
5. Heropbouw van Vertrouwen:
Door relatietherapie en toegewijde inspanningen herstelden ze langzaam hun vertrouwen en communicatie. Deze periode was zwaar, maar uiteindelijk essentieel voor het opbouwen van een sterkere en gezondere relatie.
6. Belang van Communicatie en Werk:
De ervaring benadrukt het belang van communicatie en het werken aan relaties, vooral na vertrouwensbreuken. Zonder open en eerlijke communicatie is het onmogelijk om de onderliggende problemen aan te pakken en een duurzame oplossing te vinden.
Conclusie
Het verhaal van Natalie en Ryan is een krachtig voorbeeld van de uitdagingen en mogelijkheden binnen relaties. Het incident op de luchthaven was een katalysator voor diepgaande veranderingen in hun leven en relatie. Door de pijn en confrontaties heen vonden ze manieren om te groeien, te leren en uiteindelijk hun band te versterken.
Hun ervaring toont aan dat, ondanks de moeilijkheden, relaties kunnen herstellen en sterker kunnen worden door open communicatie, wederzijds begrip en de bereidheid om hard te werken aan het oplossen van problemen. Natalie en Ryan’s verhaal is een herinnering aan de kracht van liefde, vergeving en veerkracht in het overwinnen van de zwaarste beproevingen in het leven.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.