Algemeen
Mijn buren gebruikten stiekem mijn zwembad voor hun 4 juli feestje
Toen Stella thuiskwam van een zakenreis, begon ze haar routine door de beveiligingsbeelden te bekijken om er zeker van te zijn dat alles in orde was tijdens haar afwezigheid. Maar al snel zag ze dat ongenodigde gasten zich heel comfortabel hadden gemaakt en de 4th of July hadden gevierd in haar ruimte.
Toen ik eindelijk terugkwam van mijn zakenreis, was het eerste wat ik deed de beelden van mijn beveiligingscamera’s controleren. Een paar weken daarvoor hadden mijn vriend en ik een documentaire over dit onderwerp bekeken, en het was krankzinnig. “De muizen komen echt tevoorschijn als de kat weg is,” zei Nathan. “Je kunt mensen niet vertrouwen in je eigen huis.” “Ik weet het!” beaamde ik. De documentaire ging over een jong stel wiens hulp het huis overnam terwijl ze weg waren.
Nu zat ik in mijn joggingbroek aan mijn bureau en wachtte tot de beelden geladen waren. Als ik eerlijk was, wilde ik alleen maar controleren of de buren, de familie Jacobs, iets hadden gedaan. Ze waren een constante last, altijd op zoek naar redenen om te klagen of de politie op me af te sturen vanwege geluidsoverlast. Hun favoriete doelwit was de bouw van mijn zwembad, want eerlijk gezegd was dat behoorlijk luidruchtig.
“Je bent jong en je hebt recht op poolparty’s, Stella,” zei Nathan toen de bouw eindelijk klaar was en ik vastbesloten was om mijn vrienden uit te nodigen. “Ik weet het,” zei ik. “Maar zij lijken het te haten. Bovendien zijn ze geen oud stel en hun kinderen zijn tieners, dus ze zouden aan lawaai gewend moeten zijn. Ik hoor ze zelf ook mensen over de vloer hebben.” “Blijf gewoon je eigen ding doen,” zei Nathan. “We houden van onze feestjes hier bij jou thuis.”
Dus toen ik de beelden zag van hen die een compleet 4th of July feest in mijn achtertuin hadden, voelde ik mijn oog trillen. Daar waren ze, de familie Jacobs, liggend in mijn zwembad, spetterend en genietend van hun leven op mijn terrein. De Jacobs hadden de brutaliteit om mijn zwembad zonder toestemming te gebruiken, terwijl ze dondersgoed wisten dat ik een week weg was. “Dat is genoeg!” mompelde ik, terwijl ik mijn laptop dichtklapte. Ik pakte mijn sleutels en liep naar hun deur, met woede borrelend in mij als een vulkaan die op uitbarsten stond.
Het was hun hypocrisie die het voor mij deed. Ze hadden altijd ruzie met me gemaakt, keer op keer, en toch gedroegen ze zich alsof mijn huis van hen was in mijn afwezigheid. “Gelukkig zijn ze niet naar binnen gegaan,” zei ik tegen mezelf. Mevrouw Jacobs deed open, met een geïrriteerde blik alsof ik degene was die haar lastigviel. “Oh, jij bent het,” zei ze, terwijl ze met haar ogen rolde. “Ja, ik ben het,” snauwde ik. “Wil je uitleggen waarom jij en je gezin in mijn zwembad waren terwijl ik weg was?”
Mevrouw Jacobs trok een pijnlijk gezicht voordat ze haar houding herwon. “Oh, stop met zo’n drama te maken,” snauwde ze, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. “Je gebruikt het zwembad toch nauwelijks.” Mijn mond viel open. “Maar dat is niet het punt! Je hebt mijn eigendom betreden! Besef je wel hoe illegaal dat is?” “Oh, stel je niet zo aan, Stella,” zei ze, terwijl ze met haar hand een wegwerpgebaar maakte. “We hadden gewoon wat plezier. Geen kwaad geschied.”
“Geen kwaad geschied? Echt? Geen kwaad geschied!” Ik was woedend. “Dit is precies waarom ik die beveiligingscamera’s heb geïnstalleerd. Jullie hebben meerdere keren de politie gebeld tijdens de bouw, maar nu denken jullie dat het prima is om gewoon binnen te wandelen en het zonder toestemming te gebruiken?”
Mevrouw Jacobs grijnsde. “Nou, misschien hadden we de politie niet hoeven bellen als je geen overlast veroorzaakte.” Ik haalde diep adem, probeerde mijn woede te beheersen. “Prima, als je dit spel wilt spelen,” zei ik. “Cool. Laten we spelen.” Ik stormde terug naar mijn huis en bracht de volgende paar uren door met het afdrukken van foto’s van de beveiligingsbeelden. “Ben je zeker van wat je doet?” vroeg Nathan terwijl hij binnenkwam en ik hem bijpraatte.
“Ja!” zei ik. “Ik ben het zo zat dat iedereen misbruik van me maakt.” Ik was al in een slecht humeur. Mijn laatste zakelijke vergadering was een ramp geweest. Van technische problemen tot ongevoelige en moeilijke mensen. De presentatie was gewoon een mislukking. Ik moest controle krijgen over mijn leven. Ik moest voelen dat ik de baas was over iets. Dus ging ik aan de slag met de familie Jacobs. “Maar dit is veel, Stella,” zei hij, terwijl hij probeerde mijn schouders te masseren.
“Het is veel, maar ze moeten leren dat dit niet oké is. Dit gedrag is niet oké,” zei ik. Dus ging ik door met het afdrukken van de foto’s. De familie Jacobs, volop genietend in mijn zwembad. Ik schreef in grote letters onderaan: Wees voorzichtig! Indringers in de buurt! Controleer je achtertuinen! “Ach, Stella,” zei Nathan lachend. “Ik weet niet wat de gevolgen hiervan gaan zijn.” De volgende ochtend liep ik door de buurt en plakte de posters op elke lantaarnpaal en brievenbus die ik kon vinden. Het duurde niet lang voordat de buurt begon te gonzen.
Nathan liep met me mee, de posters vasthoudend. “Mensen kijken, schat,” zei hij, terwijl hij naar de huizen keek. “Dat is het punt,” antwoordde ik. Tegen de tijd dat we terugliepen naar mijn huis, hadden mensen zich verzameld rond de lantaarnpalen en brievenbussen. Mensen fluisterden, wezen, en het huis van de Jacobs werd het epicentrum van een schandaal. Rond het middaguur klopten ze op mijn deur.
Blij opende ik de deur. Mevrouw Jacobs keek woedend, haar man stond erachter, even beschaamd. “Wat is dit?” eiste ze, terwijl ze een van de posters in mijn gezicht duwde. Ik keek ernaar en toen naar haar, glimlachend. “Het is een waarschuwing aan mijn buren over indringers. Het leek me het verantwoordelijke om te doen.” “Je moet deze meteen weghalen!” schreeuwde ze tegen me, terwijl het speeksel vloog. “Of wat?” vroeg ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. “Bel je gewoon weer de politie?”
Ze stotterde, zoekend naar woorden. Meneer Jacobs stapte eindelijk naar voren. “Dit is te ver gegaan. Je hebt ons voor de hele buurt voor schut gezet.” “Nee, jullie hebben jezelf voor schut gezet door ongeoorloofd mijn eigendom te betreden.” Mevrouw Jacobs stapte dichterbij, haar vinger wijzend naar mijn borst. “Als je deze niet weghaalt, dan zal ik…” “Wat dan?” onderbrak ik haar. “Laten we het uitzoeken.” Ik pakte mijn telefoon en belde 112. De blik op hun gezichten was onbetaalbaar.
“112, wat is uw noodgeval?” antwoordde de operator. “Hallo, ik wil een geval van ongeoorloofde betreding melden,” zei ik, terwijl ik mijn buren aankeek. “Ik heb videobewijs.” Het gezicht van mevrouw Jacobs werd bleek. “Dat durf je niet, Stella,” zei ze. “Kijk maar,” verklaarde ik. Toen de politie arriveerde, liet ik hen de beelden van mijn beveiligingscamera’s zien. De Jacobs probeerden zich te verdedigen, maar het bewijs was duidelijk. Ze hadden geen toestemming om op mijn eigendom te zijn, laat staan mijn zwembad te gebruiken.
De agent knikte, aantekeningen makend. “Dit is vrij duidelijk. U heeft het recht om aangifte te doen als u dat wilt.” “Nee, ik denk dat een waarschuwing voorlopig genoeg is,” zei ik. “Maar als het opnieuw gebeurt, doe ik aangifte.” De agent knikte. “Begrijpen. We zullen een rapport opstellen en dit zal worden vastgelegd.” Toen de politie vertrok, draaide mevrouw Jacobs zich naar mij toe, haar stem laag en giftig. “Je gaat hier spijt van krijgen.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Blijf van mijn eigendom af.” Ze stormden weg, en ik keek hen na, voelend een gevoel van genoegdoening. De buurt zou zich dit herinneren, en de Jacobs zouden niet zo snel weer over mijn grenzen gaan. Later die avond, terwijl ik bij mijn zwembad zat, was de rust en stilte een scherp contrast met de chaos van de dag. Ik kon niet anders dan glimlachen. Een paar dagen later was ik bezig met mijn tuin toen mijn buurvrouw, mevrouw Thompson, naar me toe kwam. Ze was een oudere dame die altijd een vriendelijk woord en een bord scones klaar had voor iedereen die het nodig had.
“Hoi, lieverd,” zei ze. “Ik hoorde wat er gebeurd is met de Jacobs. Is alles in orde?” Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd. “Hoi, mevrouw Thompson,” zei ik. “Ja, alles is nu in orde, ik moest gewoon wat grenzen stellen.” Ze knikte, een begripvolle blik in haar ogen. “Je hebt het juiste gedaan. Het is belangrijk om voor jezelf op te komen, vooral als anderen denken dat ze misbruik kunnen maken. Ik zal wat scones voor je brengen.”
Jarenlange familieruzie tussen Frans Bauer en broer Dorus krijgt onverwachte wending: “Ik hoop dat het goedkomt”
Al geruime tijd is duidelijk dat de relatie tussen Frans Bauer en zijn broer Dorus verre van soepel verloopt. Binnen de familie is er jarenlang spanning geweest, maar de werkelijke aanleiding bleef voor het grote publiek altijd onduidelijk. Nu Dorus voor het eerst openlijk terugblikt op die periode, wordt duidelijk welke woorden, vermoedens en misverstanden de broers zo ver uit elkaar dreven — én waarom hij nu voorzichtig hoopt op een verzoening.
De roddels die alles veranderden
Aan het begin van dit jaar doken ineens geruchten op over een vermeende affaire tussen Frans Bauer en zangeres Sieneke. Het verhaal verspreidde zich razendsnel en werd door sommige mensen zelfs voor waar aangenomen. Wat later pas duidelijk werd: een groot deel van die roddels was afkomstig uit de directe familiekring.
Het was namelijk Dorus zelf
die in gesprekken met anderen had geopperd dat hij Frans en Sieneke
in een kleedkamer gezien zou hebben. Volgens zijn woorden zouden
zij zich “vermoedelijk te amicaal” hebben gedragen.
Maar wat destijds misschien begon als een losse opmerking, werd al
snel opgeblazen tot een verhaal dat een eigen leven ging
leiden.
Voor Frans en zijn vrouw Mariska, die al decennialang een hecht stel vormen, kwam dit als een grote klap. Vooral omdat de roddels niet voortkwamen uit onbekende bronnen, maar uit de mond van een familielid. De impact daarvan was enorm.
Het gelekte telefoongesprek dat olie op het vuur gooide
De situatie werd nog ingewikkelder door een eerder voorval, een vijftien minuten durend telefoongesprek dat vorig jaar uitlekte. In dat gesprek sprak Dorus met Jan Baum, de voormalige partner van Sieneke. Volgens de transcriptie suggereerde Dorus daarin dat Mariska zou weten dat Frans ontrouw was.
Voor Mariska was dat een
schok. Zij reageerde destijds vol ongeloof:
“Ik weet niet wat die
twee hiermee willen bereiken. Als er iets zou spelen, was ik de
eerste die dat zou merken. Ik begrijp niet waarom Dorus hieraan
meedoet.”
Die uitspraak illustreerde de verwarring én de pijn die het gesprek veroorzaakte. Niet alleen werd de integriteit van Frans in twijfel getrokken, maar ook die van Mariska zelf — en dat door iemand uit hun eigen familie.
Dorus kijkt terug: “Ik heb daar veel spijt van”
Nu, maanden later, beseft Dorus dat zijn woorden verregaande gevolgen hebben gehad. Hij zegt zelf dat hij zich heeft laten meeslepen in emoties en frustraties, en dat hij nooit had verwacht dat zijn uitspraken zo’n impact zouden hebben op Frans en Mariska.
De aanleiding om eindelijk een stap naar zijn broer te zetten, kwam uit een heel andere hoek: het nieuws dat Frans en Mariska grootouders worden. Dat raakte Dorus diep, omdat hij zelf ook opa is en weet hoe bijzonder die rol is.
In een openhartig gesprek met
Story vertelt hij:
“Ik dacht: laat ik Frans
gewoon een bericht sturen om hem te feliciteren. Tot mijn
verrassing reageerde hij meteen, heel positief zelfs.”
Dat korte, oprechte contactmoment werd voor Dorus een teken dat er misschien toch ruimte is om de zware periode achter zich te laten.
Een voorzichtig nieuw begin?
De broers hebben jarenlang vooral contact gehad over één onderwerp: hun moeder. Zij woont in een verzorgingstehuis en beide zoons bezoeken haar regelmatig — alleen nooit tegelijk.
Toch ziet Dorus mogelijkheden
voor verandering:
“We zorgen allebei goed
voor onze moeder. Ze herkent ons gelukkig nog altijd. Nu komen we
nog apart, maar ik sluit niet uit dat dit in de toekomst anders kan
worden.”
De deur staat dus op een kier. Geen groot gebaar, geen directe verzoening, maar wel een eerste stap richting herstel.
Warm contact met de rest van de familie
Opvallend genoeg heeft Dorus altijd contact gehouden met de kinderen van Frans en Mariska. Dat contact is nooit verbroken. Hij spreekt hen regelmatig, volgt hun levens en wordt op de hoogte gehouden van belangrijke gebeurtenissen.
Zo wist Dorus al vóór de
officiële bekendmaking dat Jan, de op een na oudste zoon van Frans
en Mariska, samen met zijn vriendin Danique een baby
verwacht.
“Natuurlijk ga ik op
kraambezoek zodra de kleine er is,” zegt Dorus vol
overtuiging.
Dat hij door zijn neef wordt betrokken bij zulke belangrijke nieuwtjes, laat zien dat familiebanden niet volledig zijn doorgesneden — ze zijn alleen beschadigd, niet vernietigd.
Wat maakte deze familiebreuk zo pijnlijk?
De situatie tussen Frans en Dorus is een voorbeeld van hoe familieconflicten soms onverwachts en onbedoeld kunnen escaleren. Een losse uitspraak, een verkeerd geïnterpreteerde gebeurtenis, een gesprek dat uitlekt — het kan in korte tijd leiden tot een kloof die jaren duurt.
Daarbij komt dat Frans Bauer een van de meest geliefde artiesten van Nederland is. Media-aandacht is dan onvermijdelijk, en roddels verspreiden zich sneller dan ooit. Wat binnen een familie misschien een misverstand was, wordt buiten de deur meteen een verhaal, met een kop, inhoud en gevolgen.
De extra druk van publieke belangstelling maakte het voor beide mannen niet makkelijker.
Een nieuw hoofdstuk?
Of er werkelijk een volledige verzoening komt tussen de broers, durft niemand te voorspellen. Maar voor het eerst in lange tijd is er wél beweging. De aanleiding — de komst van een kleinkind — kan precies dat duwtje zijn dat nodig is om oude wonden langzaam te laten helen.
Dorus lijkt in elk geval bereid om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn rol in het conflict. Hij benoemt zijn spijt, reikt de hand en laat weten dat de deur voor Frans altijd openstaat.
En Frans? Zijn warme en snelle reactie op Dorus’ berichtje suggereert dat ook hij openstaat voor meer contact — al zal het proces waarschijnlijk stap voor stap gaan.
Familie boven alles
Wie Frans Bauer al jaren volgt, weet dat zijn gezin altijd op de eerste plaats komt. Zijn liefde voor Mariska en hun vier zonen is zichtbaar en oprecht. Dat Dorus als oom een rol wil blijven spelen in het leven van zijn neefjes en toekomstige achterneefje of -nichtje, sluit aan bij datzelfde familiegevoel.
Misschien is dit precies het moment waarop de familie Bauer een nieuw hoofdstuk kan beginnen, met minder ruis en meer ruimte voor menselijkheid.