Algemeen
Mijn buren gebruikten stiekem mijn zwembad voor hun 4 juli feestje
Toen Stella thuiskwam van een zakenreis, begon ze haar routine door de beveiligingsbeelden te bekijken om er zeker van te zijn dat alles in orde was tijdens haar afwezigheid. Maar al snel zag ze dat ongenodigde gasten zich heel comfortabel hadden gemaakt en de 4th of July hadden gevierd in haar ruimte.
Toen ik eindelijk terugkwam van mijn zakenreis, was het eerste wat ik deed de beelden van mijn beveiligingscamera’s controleren. Een paar weken daarvoor hadden mijn vriend en ik een documentaire over dit onderwerp bekeken, en het was krankzinnig. “De muizen komen echt tevoorschijn als de kat weg is,” zei Nathan. “Je kunt mensen niet vertrouwen in je eigen huis.” “Ik weet het!” beaamde ik. De documentaire ging over een jong stel wiens hulp het huis overnam terwijl ze weg waren.
Nu zat ik in mijn joggingbroek aan mijn bureau en wachtte tot de beelden geladen waren. Als ik eerlijk was, wilde ik alleen maar controleren of de buren, de familie Jacobs, iets hadden gedaan. Ze waren een constante last, altijd op zoek naar redenen om te klagen of de politie op me af te sturen vanwege geluidsoverlast. Hun favoriete doelwit was de bouw van mijn zwembad, want eerlijk gezegd was dat behoorlijk luidruchtig.
“Je bent jong en je hebt recht op poolparty’s, Stella,” zei Nathan toen de bouw eindelijk klaar was en ik vastbesloten was om mijn vrienden uit te nodigen. “Ik weet het,” zei ik. “Maar zij lijken het te haten. Bovendien zijn ze geen oud stel en hun kinderen zijn tieners, dus ze zouden aan lawaai gewend moeten zijn. Ik hoor ze zelf ook mensen over de vloer hebben.” “Blijf gewoon je eigen ding doen,” zei Nathan. “We houden van onze feestjes hier bij jou thuis.”
Dus toen ik de beelden zag van hen die een compleet 4th of July feest in mijn achtertuin hadden, voelde ik mijn oog trillen. Daar waren ze, de familie Jacobs, liggend in mijn zwembad, spetterend en genietend van hun leven op mijn terrein. De Jacobs hadden de brutaliteit om mijn zwembad zonder toestemming te gebruiken, terwijl ze dondersgoed wisten dat ik een week weg was. “Dat is genoeg!” mompelde ik, terwijl ik mijn laptop dichtklapte. Ik pakte mijn sleutels en liep naar hun deur, met woede borrelend in mij als een vulkaan die op uitbarsten stond.
Het was hun hypocrisie die het voor mij deed. Ze hadden altijd ruzie met me gemaakt, keer op keer, en toch gedroegen ze zich alsof mijn huis van hen was in mijn afwezigheid. “Gelukkig zijn ze niet naar binnen gegaan,” zei ik tegen mezelf. Mevrouw Jacobs deed open, met een geïrriteerde blik alsof ik degene was die haar lastigviel. “Oh, jij bent het,” zei ze, terwijl ze met haar ogen rolde. “Ja, ik ben het,” snauwde ik. “Wil je uitleggen waarom jij en je gezin in mijn zwembad waren terwijl ik weg was?”
Mevrouw Jacobs trok een pijnlijk gezicht voordat ze haar houding herwon. “Oh, stop met zo’n drama te maken,” snauwde ze, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. “Je gebruikt het zwembad toch nauwelijks.” Mijn mond viel open. “Maar dat is niet het punt! Je hebt mijn eigendom betreden! Besef je wel hoe illegaal dat is?” “Oh, stel je niet zo aan, Stella,” zei ze, terwijl ze met haar hand een wegwerpgebaar maakte. “We hadden gewoon wat plezier. Geen kwaad geschied.”
“Geen kwaad geschied? Echt? Geen kwaad geschied!” Ik was woedend. “Dit is precies waarom ik die beveiligingscamera’s heb geïnstalleerd. Jullie hebben meerdere keren de politie gebeld tijdens de bouw, maar nu denken jullie dat het prima is om gewoon binnen te wandelen en het zonder toestemming te gebruiken?”
Mevrouw Jacobs grijnsde. “Nou, misschien hadden we de politie niet hoeven bellen als je geen overlast veroorzaakte.” Ik haalde diep adem, probeerde mijn woede te beheersen. “Prima, als je dit spel wilt spelen,” zei ik. “Cool. Laten we spelen.” Ik stormde terug naar mijn huis en bracht de volgende paar uren door met het afdrukken van foto’s van de beveiligingsbeelden. “Ben je zeker van wat je doet?” vroeg Nathan terwijl hij binnenkwam en ik hem bijpraatte.
“Ja!” zei ik. “Ik ben het zo zat dat iedereen misbruik van me maakt.” Ik was al in een slecht humeur. Mijn laatste zakelijke vergadering was een ramp geweest. Van technische problemen tot ongevoelige en moeilijke mensen. De presentatie was gewoon een mislukking. Ik moest controle krijgen over mijn leven. Ik moest voelen dat ik de baas was over iets. Dus ging ik aan de slag met de familie Jacobs. “Maar dit is veel, Stella,” zei hij, terwijl hij probeerde mijn schouders te masseren.
“Het is veel, maar ze moeten leren dat dit niet oké is. Dit gedrag is niet oké,” zei ik. Dus ging ik door met het afdrukken van de foto’s. De familie Jacobs, volop genietend in mijn zwembad. Ik schreef in grote letters onderaan: Wees voorzichtig! Indringers in de buurt! Controleer je achtertuinen! “Ach, Stella,” zei Nathan lachend. “Ik weet niet wat de gevolgen hiervan gaan zijn.” De volgende ochtend liep ik door de buurt en plakte de posters op elke lantaarnpaal en brievenbus die ik kon vinden. Het duurde niet lang voordat de buurt begon te gonzen.
Nathan liep met me mee, de posters vasthoudend. “Mensen kijken, schat,” zei hij, terwijl hij naar de huizen keek. “Dat is het punt,” antwoordde ik. Tegen de tijd dat we terugliepen naar mijn huis, hadden mensen zich verzameld rond de lantaarnpalen en brievenbussen. Mensen fluisterden, wezen, en het huis van de Jacobs werd het epicentrum van een schandaal. Rond het middaguur klopten ze op mijn deur.
Blij opende ik de deur. Mevrouw Jacobs keek woedend, haar man stond erachter, even beschaamd. “Wat is dit?” eiste ze, terwijl ze een van de posters in mijn gezicht duwde. Ik keek ernaar en toen naar haar, glimlachend. “Het is een waarschuwing aan mijn buren over indringers. Het leek me het verantwoordelijke om te doen.” “Je moet deze meteen weghalen!” schreeuwde ze tegen me, terwijl het speeksel vloog. “Of wat?” vroeg ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. “Bel je gewoon weer de politie?”
Ze stotterde, zoekend naar woorden. Meneer Jacobs stapte eindelijk naar voren. “Dit is te ver gegaan. Je hebt ons voor de hele buurt voor schut gezet.” “Nee, jullie hebben jezelf voor schut gezet door ongeoorloofd mijn eigendom te betreden.” Mevrouw Jacobs stapte dichterbij, haar vinger wijzend naar mijn borst. “Als je deze niet weghaalt, dan zal ik…” “Wat dan?” onderbrak ik haar. “Laten we het uitzoeken.” Ik pakte mijn telefoon en belde 112. De blik op hun gezichten was onbetaalbaar.
“112, wat is uw noodgeval?” antwoordde de operator. “Hallo, ik wil een geval van ongeoorloofde betreding melden,” zei ik, terwijl ik mijn buren aankeek. “Ik heb videobewijs.” Het gezicht van mevrouw Jacobs werd bleek. “Dat durf je niet, Stella,” zei ze. “Kijk maar,” verklaarde ik. Toen de politie arriveerde, liet ik hen de beelden van mijn beveiligingscamera’s zien. De Jacobs probeerden zich te verdedigen, maar het bewijs was duidelijk. Ze hadden geen toestemming om op mijn eigendom te zijn, laat staan mijn zwembad te gebruiken.
De agent knikte, aantekeningen makend. “Dit is vrij duidelijk. U heeft het recht om aangifte te doen als u dat wilt.” “Nee, ik denk dat een waarschuwing voorlopig genoeg is,” zei ik. “Maar als het opnieuw gebeurt, doe ik aangifte.” De agent knikte. “Begrijpen. We zullen een rapport opstellen en dit zal worden vastgelegd.” Toen de politie vertrok, draaide mevrouw Jacobs zich naar mij toe, haar stem laag en giftig. “Je gaat hier spijt van krijgen.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Blijf van mijn eigendom af.” Ze stormden weg, en ik keek hen na, voelend een gevoel van genoegdoening. De buurt zou zich dit herinneren, en de Jacobs zouden niet zo snel weer over mijn grenzen gaan. Later die avond, terwijl ik bij mijn zwembad zat, was de rust en stilte een scherp contrast met de chaos van de dag. Ik kon niet anders dan glimlachen. Een paar dagen later was ik bezig met mijn tuin toen mijn buurvrouw, mevrouw Thompson, naar me toe kwam. Ze was een oudere dame die altijd een vriendelijk woord en een bord scones klaar had voor iedereen die het nodig had.
“Hoi, lieverd,” zei ze. “Ik hoorde wat er gebeurd is met de Jacobs. Is alles in orde?” Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd. “Hoi, mevrouw Thompson,” zei ik. “Ja, alles is nu in orde, ik moest gewoon wat grenzen stellen.” Ze knikte, een begripvolle blik in haar ogen. “Je hebt het juiste gedaan. Het is belangrijk om voor jezelf op te komen, vooral als anderen denken dat ze misbruik kunnen maken. Ik zal wat scones voor je brengen.”
Andy van der Meijde verbreekt definitief contact met zijn vader: “Te veel gebeurd”
Andy van der Meijde heeft verdrietig persoonlijk nieuws gedeeld. De voormalig profvoetballer, die de afgelopen jaren een nieuw publiek wist te bereiken als YouTuber en realitypersoonlijkheid, laat weten dat het contact met zijn vader volledig is verbroken. In een openhartig gesprek met weekblad Story vertelt Andy dat de relatie opnieuw is vastgelopen en dat hij ervoor heeft gekozen om afstand te nemen.
Het besluit komt hard aan, vooral omdat Andy eerder nog hoopvol sprak over een verzoening. Toch blijkt die rust van korte duur te zijn geweest.
Een breekbare band
Volgens Andy is de relatie met zijn vader altijd ingewikkeld geweest. Er is veel gebeurd in het verleden en dat maakt de onderlinge band kwetsbaar. “Er zijn gewoon te veel dingen gebeurd,” vertelt hij. “Als je een geschiedenis met elkaar hebt, dan kan een klein meningsverschil ineens heel groot worden.”
Andy legt uit dat het bij hen zelden bij iets kleins blijft. Waar andere families conflicten kunnen uitpraten en achter zich laten, lopen spanningen bij hen snel op. “Een klein probleem wordt meteen een groot probleem. Dan is het gelijk gedoe en negativiteit.”
Voor Andy, die de afgelopen jaren hard heeft gewerkt aan stabiliteit in zijn leven, was dat uiteindelijk de doorslaggevende factor.
Kiezen voor rust en positiviteit
De oud-Ajacied benadrukt dat zijn keuze niet lichtzinnig is genomen. Hij had liever een andere uitkomst gezien, maar merkte dat de situatie hem te veel energie kostte. “Ik houd het leven graag positief,” zegt hij. “En als dat dan zonder mijn vader moet, dan is dat maar zo.”
Het is een uitspraak die veel zegt over de fase waarin Andy zich nu bevindt. Na een roerige periode in zijn leven, waarin hij openlijk sprak over verslaving, mentale worstelingen en herstel, lijkt rust tegenwoordig zijn hoogste prioriteit.
Volgens Andy is het belangrijk om duidelijke grenzen te stellen, ook als dat betekent dat je afstand moet nemen van familie. “Je kunt niet blijven vechten tegen iets wat steeds hetzelfde blijft,” klinkt het.
Een verleden vol pieken en dalen
Andy van der Meijde is geen onbekende als het gaat om turbulente familieverhoudingen. In eerdere interviews gaf hij al aan dat zijn jeugd en jonge volwassenheid niet altijd eenvoudig waren. Zijn carrière als profvoetballer bracht succes en bekendheid, maar ook druk en verleidingen.
De band met zijn vader kende door de jaren heen meerdere breuklijnen, afgewisseld met momenten van toenadering. Dat er eerder sprake was van een verzoening, gaf fans hoop dat vader en zoon elkaar definitief zouden vinden. Dat het nu opnieuw mis is gegaan, maakt duidelijk hoe fragiel die relatie is gebleven.
Leven in de schijnwerpers
De timing van Andy’s openheid is opvallend. Sinds eind vorige maand is hij samen met zijn vrouw Melisa en hun gezin weer te zien in een nieuwe realityserie op Videoland. In zes afleveringen krijgt de kijker een inkijkje in het dagelijkse leven van de familie Van der Meijde.
De serie laat een andere Andy zien dan de voetballer van vroeger: een vader die worstelt met puberproblemen, huishouddynamiek en opvoedingsvraagstukken die voor veel gezinnen herkenbaar zijn.
Pubers, grenzen en moderne verleidingen
In de realityserie speelt één thema een opvallende rol: het opvoeden van pubers in een tijd vol nieuwe uitdagingen. Andy en Melisa zien met lede ogen aan hoe vapen steeds normaler wordt onder jongeren. Ze zijn daar duidelijk geen voorstander van en proberen actief grenzen te stellen.
Andy is daar uitgesproken over. Hij wil voorkomen dat zijn kinderen dezelfde fouten maken als hijzelf vroeger. Zijn eigen ervaringen zorgen ervoor dat hij alert is op signalen en het gesprek aangaat, ook als dat confronterend is.
Openheid over vaderschap
Juist in die rol als vader lijkt Andy veel betekenis te hebben gevonden. Hij spreekt geregeld over de verantwoordelijkheid die hij voelt en de wens om het anders te doen dan hij zelf heeft meegemaakt. Die context maakt het verbreken van het contact met zijn eigen vader extra beladen.
Toch ziet Andy het niet als falen, maar als zelfbescherming. “Ik wil er zijn voor mijn gezin,” lijkt hij impliciet te zeggen. “Daar ligt nu mijn focus.”
Nino en zijn biologische achtergrond
Onlangs kwam de familie Van der Meijde opnieuw in het nieuws, ditmaal rondom zoon Nino. Veel mensen vroegen zich af wie zijn biologische vader is. Hoewel Nino die vraag jarenlang onbeantwoord liet, besloot hij recent openheid van zaken te geven.
Zijn biologische vader blijkt Octave “Okkie” Durham te zijn, de man die bekend werd door een geruchtmakende kunstroof begin deze eeuw. Andy heeft Nino echter altijd opgevoed als zijn eigen zoon, iets wat Nino zelf ook benadrukt.
Die openheid past bij de fase waarin de familie zich nu bevindt: eerlijk, soms confronterend, maar zonder sensatie.
Een nieuw hoofdstuk
Voor Andy van der Meijde lijkt het verbreken van het contact met zijn vader het sluiten van een pijnlijk hoofdstuk. Het is geen keuze die hij met lichtheid maakt, maar wel eentje die volgens hem noodzakelijk is om vooruit te kunnen.
“Ik wil geen negativiteit meer,” klinkt het tussen de regels door. “Het leven is te kort.”
Met zijn gezin, zijn werk en zijn herstel lijkt Andy vastbesloten om zich te richten op wat hem energie geeft. Of er ooit nog ruimte komt voor verzoening met zijn vader, laat hij in het midden. Voor nu kiest hij voor afstand, rust en duidelijkheid.
Een besluit dat verdrietig is, maar tegelijk getuigt van zelfreflectie en grenzen stellen — iets waar veel mensen zich in zullen herkennen.