Algemeen
Máxima hard aangepakt op de nationale televisie: ‘Dit is echt van de gekken!’
Koningin Máxima is samen met haar echtgenoot, Koning Willem-Alexander, en hun twee dochters, Prinses Alexia en Kroonprinses Amalia, in Parijs om de Olympische Spelen te bezoeken. Het gezin is in de Franse hoofdstad om sporters aan te moedigen en de wedstrijden te volgen. Ondanks hun aanwezigheid in het wereldwijde sportevenement, verloopt hun bezoek niet zonder problemen.
Normaal gesproken heeft het Koninklijk Huis vooral te maken met de Nederlandse pers en de privacy die hen wordt gegund. Echter, tijdens internationale evenementen zoals de Olympische Spelen worden ze blootgesteld aan pers van over de hele wereld. Dit heeft geleid tot een aantal onfortuinlijke foto’s en situaties.
Zo zijn er beelden verschenen van Willem-Alexander en Máxima die enthousiast langs de zijlijn staan te schreeuwen om de sporters aan te moedigen. Critici beschouwen dit gedrag als ongepast voor leden van het Koninklijk Huis en vinden dat het Koningspaar zich meer ingetogen zou moeten gedragen.
Ook Prinses Alexia heeft aandacht getrokken, hoewel niet op de manier die men zou verwachten. Er zijn foto’s van haar waarop ze kauwgom kauwt en cola drinkt, zelfs al vroeg in de ochtend.
Deze beelden hebben geleid tot verdere kritiek op de jongste telg van de koninklijke familie. Hoewel het belangrijk is te onthouden dat de leden van het Koninklijk Huis ook gewoon mensen zijn, heeft dit de nodige discussie opgeroepen.
Story-baas Guido den Aantrekker, die geen fan is van het Koninklijk Huis en het liefst zou zien dat het koningschap wordt afgeschaft, heeft zijn kritiek geuit. Hij is bijzonder kritisch over Koningin Máxima en haar rol.
“Het is toch eigenlijk absurd dat iemand die niet eens uit de familie komt, zoals Máxima, zo’n prominente rol speelt bij de Verenigde Naties en andere internationale fora zoals het WEF? Ze lijkt haar rol te eisen omdat haar leven anders te leeg zou zijn. Het is gewoon niet gepast,” aldus Guido.
Hij vindt dat Máxima en Willem-Alexander zich zouden moeten beperken tot meer traditionele koninklijke taken, zoals het knippen van linten. “Kijk naar Prins Bernhard, die begreep hoe het moest.
Hij reed in Ferrari’s, veroorzaakte ongelukjes, en leefde op een manier die ons tenminste waar voor ons geld gaf,” zegt Guido. Hélène Hendriks voegt daaraan toe: “Máxima houdt wel heel erg toezicht op haar kinderen. Alexia lijkt echt los te gaan met die kauwgom en cola. Ach, laat haar toch?”
Guido sluit zijn betoog af met een laatste opmerking over Máxima’s rol en gedrag: “Nee, dat trekt zij niet hoor, moeder…” Deze opmerking benadrukt zijn onvrede met hoe de koninklijke familie zich gedraagt tijdens hun publieke optredens.
Belinda Fricker (80) werd begin jaren negentig in één klap wereldwijd bekend dankzij haar ontroerende rol in Home Alone 2. Als het mysterieuze ‘duivenvrouwtje’ hielp ze de jonge Kevin McCallister door een donkere periode in New York heen. Haar personage groeide uit tot een symbool van warmte, compassie en onverwachte vriendschap – precies datgene waar veel mensen tijdens de feestdagen behoefte aan hebben.
Ironisch genoeg zijn het juist die feestdagen die voor Fricker tegenwoordig zwaar voelen.
Op de dag voor kerst deelde de inmiddels tachtigjarige actrice in een openhartig interview hoe haar leven er nu uitziet. Haar woorden zijn rauw, eerlijk en pijnlijk herkenbaar voor veel ouderen: ze voelt zich eenzaam, kampt met aanhoudende gezondheidsklachten en ervaart dat de wereld haar langzaam uit het oog is verloren.
Van iconisch personage naar stille dagen
Voor miljoenen kijkers is Belinda Fricker onlosmakelijk verbonden met kerst. Jaarlijks verschijnt haar gezicht opnieuw op televisie, wanneer Home Alone 2 weer wordt uitgezonden. Haar rol als vrouw die ondanks haar eigen verdriet klaarstaat voor een kind in nood, maakte diepe indruk. Het was geen grote hoofdrol, maar wel een die bleef hangen.
In haar eigen leven is die warmte echter ver te zoeken.
“De telefoon gaat nauwelijks nog,” vertelt ze. “Er wordt niet meer aan me gedacht.” Fricker legt uit dat ze al zo’n tien jaar geen acteerwerk meer heeft gehad. Niet omdat ze het niet meer zou willen of kunnen, maar omdat rollen voor oudere vrouwen simpelweg schaars zijn geworden.
“Na je zeventigste word je onzichtbaar”
Volgens Fricker ligt het probleem niet alleen bij haar persoonlijke situatie, maar bij een bredere ontwikkeling in de film- en televisiewereld. “Er wordt niet meer geschreven voor oudere vrouwen,” zegt ze. “Shakespeare deed dat wel, maar jonge makers tegenwoordig nauwelijks.”
Ze benadrukt dat er wereldwijd talloze oudere mensen zijn met levenservaring, verhalen en diepgang. Toch lijken die kwaliteiten steeds minder mee te tellen. “Als je de zeventig voorbij bent, word je onzichtbaar,” zegt ze. “Je doet er niet meer toe.”
Het zijn woorden die resoneren, zeker in een tijd waarin zichtbaarheid en relevantie vaak worden gekoppeld aan jeugdigheid en online aanwezigheid.
Gezondheid die dagelijks energie kost
Naast het gebrek aan werk, speelt ook haar gezondheid een grote rol in hoe Fricker haar dagen beleeft. In eerdere gesprekken met Britse media vertelde ze al dat ze dagelijks leeft met pijn en extreme vermoeidheid. Zelfs praten kost haar soms veel energie.
“Ik was vroeger nooit moe,” vertelt ze. “En nu voel ik me uitgeput bij de kleinste dingen.” Het is een contrast dat haar confronteert met de kwetsbaarheid van ouder worden. Toch benadrukt ze dat ze niet opgeeft. “Ik klaag niet om te klagen,” zegt ze. “Ik probeer gewoon eerlijk te zijn.”
Die eerlijkheid maakt haar verhaal des te indringender.
Kerst zonder glans
Waar kerst voor velen draait om samenzijn, gezelligheid en tradities, voelt het voor Fricker juist als een confronterende periode. De dagen leggen de leegte bloot, zegt ze. “Het kan heel donker zijn.”
Ze vertelt dat ze de feestdagen zo rustig mogelijk doorbrengt. Geen grote diners, geen drukte. “Ik zet mijn telefoon uit, doe de gordijnen dicht en neem vooraf televisieprogramma’s op,” vertelt ze. Samen met haar hond probeert ze de dagen door te komen.
Het is geen aanklacht, maar een nuchtere constatering. “Het is gewoon een ander soort kerst,” zegt ze. Wat haar het zwaarst valt, is niet eens kerstavond zelf, maar de overgang naar het nieuwe jaar. “Nieuwjaarsavond is het moeilijkst,” geeft ze toe. “Dan voel je pas echt hoe stil het is.”
De keerzijde van nostalgie
Dat Fricker jaarlijks opnieuw opduikt op televisie, maakt haar situatie extra wrang. Miljoenen mensen zien haar elk jaar opnieuw als het warme, wijze personage uit hun jeugd. Maar achter dat nostalgische beeld schuilt een vrouw die zich vergeten voelt.
Die tegenstelling raakt aan een groter maatschappelijk thema: hoe gaan we om met mensen die ooit zichtbaar waren, maar later uit beeld verdwijnen? En wat betekent succes als het niet gepaard gaat met duurzame zekerheid of verbondenheid?
Een herkenbaar verhaal voor velen
Hoewel Fricker een bekende naam is, staat haar verhaal niet op zichzelf. Veel ouderen herkennen zich in haar woorden. De eenzaamheid, het gevoel niet meer mee te tellen, het lichamelijke ongemak dat langzaam toeneemt – het zijn ervaringen die vaak onzichtbaar blijven, zeker tijdens feestdagen waarin ‘gezelligheid’ de norm lijkt.
Juist daarom maakt haar openheid zoveel los. Niet omdat het sensationeel is, maar omdat het eerlijk is.
Geen bitterheid, wel realisme
Wat opvalt in Frickers verhaal, is het gebrek aan verbittering. Ze klinkt niet boos, maar wel realistisch. Ze romantiseert haar situatie niet, maar zoekt ook geen medelijden. “Ik wil niet negatief overkomen,” zegt ze. “Dit is gewoon hoe het nu is.”
Die nuchtere houding maakt haar verhaal krachtig. Het dwingt de luisteraar om stil te staan bij wat ouder worden kan betekenen – zeker in een samenleving die sterk gericht is op snelheid, zichtbaarheid en prestaties.
Een kerstboodschap zonder glitter
Misschien is dat wel de meest confronterende les van haar verhaal: kerst is niet voor iedereen een tijd van licht. Voor sommigen is het een periode van stilte, reflectie en gemis. En juist die verhalen verdienen gehoord te worden.
Belinda Fricker herinnert ons eraan dat achter iconische rollen echte mensen schuilgaan, met echte levens die niet stoppen zodra de camera uitgaat.
Haar verhaal is geen sprookje, maar wel een uitnodiging tot meer aandacht, empathie en menselijkheid – niet alleen met kerst, maar het hele jaar door.