Algemeen
LLDL Deelnemers Isa en Diederik denken dat er bij de vijver geen camera’s zijn en gaan lekker van bil
Meedoen aan Lang Leve de Liefde staat voor veel mensen op de bucketlist. Het programma biedt de kans om niet alleen liefde te vinden, maar ook om nieuwe ervaringen op te doen. Deelnemers Isa en Diederik besloten om tijdens hun deelname niet alleen de liefde te verkennen, maar ook een ander bucketlistitem af te vinken: skinnydippen.
Skinnydippen: Een Avontuurlijke Keuze
Skinnydippen, oftewel naaktzwemmen, is een avontuurlijke ervaring die veel mensen graag eens willen proberen. Het geeft een gevoel van vrijheid en spanning, en voor sommigen is het een bevrijdende ervaring.
Isa en Diederik besloten om deze ervaring tijdens hun verblijf in de villa te beleven. Ze zagen het als een kans om iets geks en spontaans te doen, wat wellicht ook hun band zou versterken.
Een Koude Verrassing
Met de moed erin besloten Isa en Diederik om in het donker naar de vijver van de villa te sluipen. Ze dachten dat ze onzichtbaar waren voor de camera’s en genoten van het moment. In werkelijkheid werden ze echter gevolgd door de lenzen, wat een aantal hilarische en onthullende beelden opleverde. Gelukkig voor hen hielden ze het beschaafd en bleven ze grotendeels bedekt.
De vreugde van het moment sloeg snel om toen ze het water raakten. Het bleek ijskoud te zijn, wat een onverwachte wending aan hun avontuur gaf. Terwijl Isa het koele water leek te trotseren, had Diederik het een stuk moeilijker. Hij worstelde om uit het water te komen, terwijl Isa hem lachend probeerde te helpen.
Een Pijnlijke Afloop
Het meest memorabele moment van hun nachtelijke escapade kwam toen ze terug naar het huis renden. Isa, die waarschijnlijk nog vol adrenaline zat, vergat even hoe glad de vloer kan worden met natte voeten. Dit resulteerde in een flinke uitglijder, waarbij ze hard op de grond viel.
Het was een pijnlijke, maar ook komische afsluiting van hun avontuur. Ondanks de valpartij, leek Isa het incident met humor op te vatten, wat Diederik een opgeluchte lach ontlokte.
Een Unieke Date-Ervaring
Isa en Diederik’s skinnydip-ervaring was een unieke toevoeging aan hun date in Lang Leve de Liefde. Het toonde hun speelse kant en hun bereidheid om iets nieuws te proberen, zelfs als het buiten hun comfortzone lag. Dit soort spontane acties kunnen een date veel levendiger maken en zorgen voor onvergetelijke herinneringen.
Hoewel het misschien niet de meest conventionele manier was om een date te eindigen, bracht het hen wel dichter bij elkaar. De avond eindigde met gelach en gedeelde ervaringen, wat een sterke basis kan zijn voor verdere ontmoetingen.
De Nasleep
Na hun avontuurlijke nacht volgde de onvermijdelijke nasleep. Isa’s valpartij had weliswaar een komische ondertoon, maar het liet ook zien dat zelfs de meest spontane beslissingen soms onverwachte gevolgen kunnen hebben. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een paar blauwe plekken en een verhaal om nooit te vergeten.
De volgende ochtend reflecteerden ze samen op hun nachtelijke avontuur. Ze lachten om de gebeurtenissen en spraken over de bijzondere ervaring die ze hadden gedeeld. Het skinnydippen was misschien niet helemaal volgens plan verlopen, maar het had hen wel een onvergetelijke herinnering opgeleverd.
Conclusie
Isa en Diederik’s deelname aan Lang Leve de Liefde toont aan dat het programma niet alleen draait om het vinden van de ware liefde, maar ook om het beleven van nieuwe ervaringen en het creëren van unieke herinneringen.
Hun spontane beslissing om te gaan skinnydippen, hoewel niet zonder hobbels, bracht hen dichter bij elkaar en gaf hen een verhaal om voor altijd te koesteren.
Deze ervaring onderstreept ook het belang van het genieten van het moment en het durven doen van dingen die je normaal misschien niet zou doen. Het zijn deze onverwachte momenten die een date echt bijzonder maken en een blijvende indruk achterlaten.
Isa en Diederik’s avontuur zal zeker een van de meest gedenkwaardige momenten van dit seizoen blijven, en het toont aan dat liefde soms op de meest onverwachte manieren kan bloeien.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.