Algemeen
Lisa uit Voor Hetzelfde Geld in tranen omdat ze verplicht wordt om te emigreren naar Friesland
Het programma ‘Voor Hetzelfde Geld’ helpt mensen om hun blik te verruimen wat betreft mogelijke woonopties. In de Randstad zijn huizenprijzen namelijk bijzonder hoog, waardoor veel mensen genoegen nemen met minder dan hun droomwoning. Zelfs als je een aanzienlijk budget van 600.000 euro hebt, krijg je in de Randstad vaak niet meer dan een rijtjeshuis. Soms is zelfs dat niet haalbaar.
De realiteit is dat je in de Randstad veel moet betalen voor weinig ruimte. Dit komt omdat het merendeel van de Nederlanders in de Randstad wil wonen, wat leidt tot hogere biedingen en prijzen. In ‘Voor Hetzelfde Geld’ worden woningzoekenden verrast met vier huizen die volledig voldoen aan hun wensen en binnen hun budget passen, maar die zich in een andere regio bevinden.
Lisa uit ‘Voor Hetzelfde Geld’ wordt geconfronteerd met deze situatie. Ze moet namelijk overwegen om te verhuizen naar Friesland, een plek waar ze aanvankelijk helemaal niet aan gedacht had.
Wil je bijvoorbeeld een vrijstaand huis met een grote tuin, dan is dat in de Randstad haast onmogelijk tenzij je minstens 800.000 euro te besteden hebt. Hetzelfde geldt voor een karakteristieke stadwoning met veel leefruimte. Buiten de Randstad zijn dergelijke huizen veel betaalbaarder.
In het programma wordt Lisa verliefd op een prachtig huis dat volledig aan haar wensen voldoet. De woning heeft alles wat ze zoekt: ruimte, karakter en een grote tuin. Maar er is een catch – het huis ligt in Friesland.
Dit brengt Lisa in een dilemma. Ze is dol op het huis, maar de gedachte aan emigreren naar een plek ver van haar vertrouwde omgeving valt haar zwaar. Nu staat ze voor de moeilijke keuze om haar droomhuis te accepteren en naar Friesland te verhuizen, of vast te houden aan haar huidige locatie en genoegen te nemen met minder.
De presentatie van de huizen in ‘Voor Hetzelfde Geld’ maakt duidelijk hoeveel meer je voor hetzelfde bedrag kunt krijgen buiten de Randstad. Het programma belicht niet alleen de voordelen van de goedkopere huizenmarkt, maar ook de charme en mogelijkheden van wonen in andere delen van Nederland. Voor veel deelnemers, zoals Lisa, is het een eye-opener en stelt het hen voor een uitdagende keuze.
Lisa moet nu serieus overwegen wat belangrijker voor haar is: haar huidige woonplaats met alle bekende gemakken en beperkingen, of een nieuw begin in een huis dat haar dromen waarmaakt maar ver weg ligt.
Het is een moeilijke beslissing, en het programma volgt haar in dit proces. Door haar verhaal wordt duidelijk hoe ingrijpend de woningmarkt in de Randstad het leven van mensen beïnvloedt en hoe alternatieve woonopties een wereld van verschil kunnen maken.
Jade Kops (18) krijgt zwaar nieuws in het ziekenhuis: “Mijn laatste sprankje hoop is weggenomen”
Voor Jade Kops (18) uit het Westland stond donderdag 26 juni in het teken van een allesbepalend z!ekenhuisbezoek. In een emotionele post op Instagram laat ze weten dat de uitkomst van de scan haar grootste angst heeft bevestigd. Na jaren van strijd tegen een zeldzame vorm van k*nker is het laatste beetje hoop op extra tijd nu verdwenen.
Een boodschap die binnenkomt
“Het noodlot heeft toegeslagen,” schrijft Jade, open en kwetsbaar, aan haar volgers. De jonge vrouw is al jaren in behandeling voor een zeldzame tumor in haar nek: het rhabdomyosarcoom. Hoewel ze al geruime tijd wist dat genezing niet meer mogelijk was, gaf ze zich niet zomaar gewonnen. Met chemokuren wist ze haar z!ekte tijdelijk onder controle te houden — tot nu.
De scan van donderdag liet een verontrustend beeld zien. De tumor is gegroeid. En ditmaal breidt hij zich uit richting haar hersenen. Dat betekent dat de huidige behandeling niet langer werkt. “Mijn grootste angst is realiteit geworden,” schrijft Jade. “Het laatste sprankje hoop op nog een lange, goede tijd op deze wereld is me weggenomen.”
Sinds augustus 2024 onder een donkere wolk
Al sinds 29 augustus 2024 leeft Jade met een gevoel van voortdurende dreiging. Ze wist dat de tijd niet onbeperkt was, maar kon niet voorspellen wanneer het kantelpunt zou komen. Die onzekerheid hing als een zwaard boven haar hoofd. Nu dat zwaard gevallen is, rest vooral ongeloof — en verdriet.
“Ik wist dat het moment ooit zou komen,” schrijft ze, “maar niemand kon voorspellen wanneer. Nu weet ik het. En dat besef komt keihard binnen.”
Hoop, liefde en onvoorstelbare inzet
Ondanks haar medische situatie heeft Jade zich het afgelopen jaar volledig ingezet voor anderen. Terwijl ze zelf in behandeling was, haalde ze miljoenen euro’s op voor het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie — het z!ekenhuis waar zij zelf talloze keren behandeld werd.
Dat z!ekenhuis voelde voor haar inmiddels als een tweede thuis. “Ik ken de gangen, de mensen, de geluiden. Daar ben ik behandeld, daar huilde ik, daar lachte ik, daar leefde ik,” vertelde ze eerder in een interview. En juist op die plek wist ze een indrukwekkende prestatie neer te zetten: een recordopbrengst van maar liefst twee miljoen euro voor medepatiënten en onderzoek.
Een eigen stichting: Villa Jade
Maar Jade stopte niet bij geld inzamelen. Ze richtte ook haar eigen stichting op: Stichting Jade Uitwaaimomenten. Daarmee wilde ze gezinnen met een ernstig z!ek kind een plek bieden om even tot rust te komen. Vanuit die gedachte werd Villa Jade geboren: een speciaal vakantieverblijf waar families zonder zorgen kunnen genieten van samenzijn.
De animo bleek overweldigend. Boekingen stroomden binnen, en daarom werd besloten om een tweede villa te realiseren. “Een plek voor rust, voor verbondenheid, voor ademruimte,” noemde Jade het zelf. Ook in haar kwetsbaarheid wist ze anderen kracht te geven.
Stilte na strijd
Tegen die achtergrond is het nieuwe medische nieuws extra zwaar. In haar bericht op Instagram laat Jade weten dat de behandelend arts haar donderdagochtend om 09.30 uur vertelde dat de tumor niet langer onder controle is. De z!ekte is zich verder gaan uitbreiden, en de chemokuren zijn hun werking aan het verliezen.
“Mijn arts keek me aan, en ik wist het. De tumor in mijn nek is niet alleen gegroeid, maar drukt nu richting mijn hersenen. Het voelt alsof ik van de trap ben gevallen waar ik zo lang voor heb gevochten om op te blijven staan.”
“En nu?”
De vraag die direct door haar hoofd schoot: “Wat nu?” En ook: “Hoeveel tijd is er nog?” Maar daar is geen eenduidig antwoord op. Artsen moeten overleggen over een mogelijk nieuw behandelplan, al is duidelijk dat het moeilijk zal worden.
Volgende week vindt daar een nieuw gesprek over plaats, waarin wellicht alternatieve stappen besproken worden. Maar voor Jade voelt het alsof de klok tikt — en sneller dan ooit tevoren.
Z!ek van de chemo, maar nog z!eker van het nieuws
In haar bericht vertelt Jade ook over de impact van de behandelingen tot nu toe. “Ik ben zó z!ek geweest van de chemo. Alles gegeven. En toch is het niet genoeg geweest. Dat maakt het extra wrang,” schrijft ze. “Het is moeilijk te accepteren dat mijn tumor sterker is dan alles waar ik maandenlang tegen gevochten heb.”
Ze noemt het gevoel van onmacht, van falen — terwijl ze alles heeft gedaan wat in haar vermogen lag. “Als je alles geeft, maar het lukt niet… Dan breekt er iets vanbinnen.”
Steun blijft binnenstromen
De reacties op haar openhartige bericht zijn hartverwarmend. Vanuit het hele land stromen steunbetuigingen binnen. Van lotgenoten, bekenden, BN’ers en volgers die geraakt zijn door haar verhaal. Sommigen kennen haar van het boek dat ze uitbracht op haar 18e verjaardag — een krachtig portret over leven met k*nker.
Anderen hebben haar ontmoet via de stichting of via een van de vele acties waarbij ze betrokken was. Wat opvalt: Jade wordt gezien. Als vechter, als voorbeeld, als inspiratiebron. Maar bovenal als mens.
Symboliek van een jong leven
De situatie van Jade laat zien hoe rauw en onvoorspelbaar het leven kan zijn. Maar ook hoe krachtig iemand kan zijn, zelfs in de meest kwetsbare omstandigheden. Dat ze op zo’n jonge leeftijd niet alleen met haar z!ekte leeft, maar ook zoveel voor anderen heeft betekend, maakt diepe indruk.
In interviews sprak Jade geregeld over haar wens om te trouwen, om haar vriendinnengroep nog lang vast te houden, om gewoon “nog even meisje te mogen zijn.” Dat verlangen maakt haar verhaal des te schrijnender, maar ook bijzonder herkenbaar voor velen.