Algemeen
Kindster is niet meer – als je ontdekt wie het is zal je in tranen uitbarsten
Op een tragische dinsdag in de armen van haar familie, is Saoírse Ruane, een 12-jarig Iers televisie-icoon, overleden na een moedige en langdurige strijd tegen k@nker.
Haar moeder, Roseanna Ruane, deelde dit droevige nieuws op Instagram met een hartverscheurende boodschap waarin ze uitdrukte hoe woorden tekortschieten om hun pijn te beschrijven. Roseanna’s woorden onthulden de diepte van hun verdriet en de onmetelijke leegte die Saoírse’s heengaan achterlaat, waarmee een veelbelovend jong leven veel te vroeg werd afgesloten.
Saoírse Ruane, wiens vrolijkheid en strijdlust landelijke bekendheid verwierf, werd in 2019 gediagnosticeerd met osteosarcoom, een zeldzame en agressieve vorm van botk@nker.
Dit volgde na klachten over pijn in haar enkel, die aanvankelijk werd gedacht te wijten zijn aan een eenvoudige blessure. De diagnose leidde tot een moeilijke beslissing om haar been te amputeren, een ingrijpende operatie die noodzakelijk was om haar leven te redden.
Saoírse’s veerkracht en vastberadenheid bleven echter onwankelbaar, zelfs na deze ingrijpende medische ingreep. Haar vermogen om hoop en vreugde te behouden, ondanks zulke uitdagingen, maakte haar tot een symbool van moed en inspiratie.
De invloed van Saoírse strekte zich ver uit over de kleine gemeenschap van Kiltullagh, Co. Galway. Zij werd een nationaal symbool van kracht, met steunbetuigingen die van over het hele land kwamen.
President Michael D. Higgins zelf uitte zijn medeleven en bewondering voor Saoírse’s onwrikbare geest, en beschreef haar als een inspiratiebron voor de gehele natie. Deze publieke en persoonlijke erkenning van haar strijd onderstreept de unieke band tussen Saoírse en de Ierse gemeenschap, en de collectieve rouw om haar verlies.
Tegen de achtergrond van haar ziekte bleef Saoírse levensvreugde vinden in momenten die velen als vanzelfsprekend beschouwen. Ze bezocht Old Trafford om haar helden van Manchester United in actie te zien, en ze vervulde een kinderdroom door Disneyland te bezoeken.
Deze hoogtepunten van haar korte maar rijke leven zijn getuigenissen van haar ongebroken geest en de liefde van haar familie die haar deze mooie momenten gunde ondanks de zware omstandigheden. Elk van deze ervaringen was een triomf over haar ziekte, een bewijs van haar vastberadenheid om elk moment ten volle te leven.
De reacties op haar 0verlijden waren overweldigend, met eerbetuigingen van politieke leiders, beroemdheden en burgers. Ryan Tubridy, de presentator van de Late Late Toy Show waar Saoírse een geliefde gast was, deelde persoonlijke anekdotes over haar bezoeken, die getuigden van een diepe en blijvende vriendschap.
Hij herinnerde Saoírse als een licht van hoop en vreugde, wiens invloed reikte tot het opzetten van een liefdadigheidsinstelling die nu voortleeft om andere kinderen in nood te helpen. Deze nalatenschap van liefde en geven vormt een blijvend monument voor haar korte, maar betekenisvolle leven.
Saoírse zal worden herdacht tijdens een dienst in St. Peter en Paul’s Church in Kiltullagh, waar vrienden, familie en een gemeenschap bijeenkomen om afscheid te nemen van een opmerkelijk jong meisje.
Haar verhaal is een krachtig testament van menselijke veerkracht en de impact van gemeenschapsondersteuning in de moeilijkste tijden.
Voor miljoenen Nederlanders is Robert ten Brink al decennia lang het gezicht van de liefde op televisie. Maar achter de schermen van All You Need Is Love speelt zich nu een veel pijnlijker verhaal af. Robert en zijn gezin rouwen om het verlies van Ike Cialona-Janszen, zijn geliefde schoonmoeder, die op 11 april overleed in haar geboortestad Amsterdam. Haar overlijden laat een groot gat achter in het leven van de familie.
Een bijzonder familielid
Ike Cialona-Janszen was de moeder van Roos Cialona, Roberts echtgenote met wie hij al meer dan 44 jaar samen is. Samen kregen ze vijf dochters: Nina, Emma, Charlotte, Isabel en Suus. De rouwadvertentie waarin haar overlijden werd aangekondigd spreekt boekdelen: “Onze unieke, levenslustige, briljante, geestige, eigenzinnige en lieve (oma) Ike heeft ons verlaten.” Woorden die de warmte en het karakter van Ike onderstrepen, en die de leegte voelbaar maken die zij achterlaat.
Afscheid in intieme kring
Op 22 april heeft de familie afscheid genomen van Ike. Een dag die in het teken stond van herinneringen, liefde en het samen herdenken van een vrouw die voor velen een baken was. De impact van haar overlijden is groot. Niet alleen voor Robert en Roos, maar ook voor hun dochters en de rest van de familie. Ike speelde een centrale rol in hun leven en was zichtbaar geliefd bij jong en oud.
Een huwelijk dat lief en leed deelt
Hoewel het verdriet momenteel overheerst, kunnen Robert en Roos elkaar tot steun zijn. Hun huwelijk, dat al ruim vier decennia standhoudt, staat bekend om zijn stabiliteit en diepe verbondenheid. In een recent interview met De Telegraaf liet Robert zich daar nog over uit: “Waar ik niet in geloof, is dat mensen zeggen: ‘Je moet er wel aan blijven werken.’ Ik denk echt dat het vanzelf moet gaan.” Die vanzelfsprekende liefde blijkt nu onmisbaar in tijden van verlies.
Televisiecarrière even op de achtergrond
De timing van het verdrietige nieuws is extra wrang: juist nu stond er weer een nieuwe, veelbelovende uitzending van All You Need Is Love gepland. De Australië-special, een aflevering waar Robert doorgaans reikhalzend naar uitkijkt, moet nu plaatsmaken voor rouw en bezinning. Hoewel hij gewend is liefde te vieren op televisie, dringt het besef zich op dat ook liefde verliezen onderdeel is van het leven.
Een voorbeeld voor velen
Robert ten Brink wordt vaak ‘Dr. Love’ genoemd, maar deze periode laat zien dat zelfs de grootmeester van romantiek wordt geconfronteerd met het harde verdriet van afscheid. Toch blijft zijn houding bewonderenswaardig: in stilte en met waardigheid zoekt hij steun bij zijn gezin, en vindt hij kracht in de liefde die hem met Roos verbindt.
Liefde kent vele gezichten
Het overlijden van Ike herinnert ons eraan dat liefde niet alleen te vinden is in rozenblaadjes en verrassingsreizen, maar ook in gedeelde stilte, een arm om de schouder en het gezamenlijk verwerken van verlies. Voor Robert, Roos en hun dochters is het nu vooral dat laatste wat telt: samen rouwen, samen herinneren, en samen doorgaan.