Algemeen
John de Mol neemt niet zo’n slimme beslissing: ‘René van der Gijp weg bij Vandaag Inside!’
René van der Gijp was vorige maand twee dagen niet aanwezig bij Vandaag Inside, waarvoor hij van Talpa een boete van 1500 euro kreeg. De eerste afwezigheid was vanwege de verjaardag van zijn zoon, en de tweede vanwege zijn zoon’s examenfeestje. Voor velen waren dit legitieme redenen, maar er zijn ook speculaties dat René wellicht een beetje klaar is met het programma.
Roddeltantes Jordi Versteegden en Jan Uriot hadden hun bedenkingen: Jordi vroeg Jan: “23 kaarsjes blaast hij uit. Vind jij dat een goede reden om dan afwezig te zijn?” Jan vond het maar gek: “Nou, ik vind dat heel raar. Ik bedoel: zijn collegaatje Wilfred Genee is ook vandaag jarig. Terwijl ik dan denk: als híj dan een dagje vrij neemt, dat had ik wel… Maar goed. Of Gijp blijft weg omdat hij denkt: dan hoef ik geen cadeau te kopen voor Wilfred.”
Victor Vlam had ook zijn bedenkingen bij de afwezigheid van Gijp: “Het geeft aan dat René, die 63 is, mogelijk interesse begint te verliezen in VI. Zou hij bijtekenen als volgende zomer zijn contract verloopt? De uitzending van vandaag [toen René afwezig was] maakt duidelijk dat VI geen VI is zonder René. Hij brengt vaak de komische noot en weet als geen ander te relativeren. Dat miste je gewoon vanavond.” Kortom, Vandaag Inside is nergens zonder Gijp.
Johan Derksen en Wilfred Genee waren fel over de kritiek op de afwezigheid van Gijp, maar het lijkt erop dat John de Mol er ook mee zit. Gijp kreeg namelijk een boete, vertelt hij in de podcast KieftJansenEgmondGijp: “Nu moet je zelfs betalen als je een keer wegblijft voor degene die er dan zit. Ja, ik moest betalen. Job Knoester, 1.500 euro. Ja, dat moet ik betalen.
Dat wordt van mijn salaris ingehouden. Ja, het gaat allemaal nergens over. Je wordt er wel eens een beetje moe van allemaal. Maar ja, weet je, dat zeggen wij ook: die tv-wereld is leuk. Maar je moet er niet over nadenken, want dat schiet niet op. 90 procent van wat daar werkt is incompetent.”
Gijp liet in zijn podcast weten dat hij er klaar mee is: “Ik ben wel blij dat het erop zit. Vier weken is lang hoor, elke dag. Toen wij het voor het eerst deden, in Scheveningen, kreeg je hele toespraken van directieleden van RTL, over een maand tv elke dag, en nu hoor je er niemand meer over. Het is gewoon normaal geworden…”
Hij gaf aan blij te zijn wanneer zijn contract eindigt: “Af en toe ben ik er zo klaar mee, weet je. Dan denk ik: ik heb nog een jaar, een jaartje… […] Mijn contract nog. En dan ben ik echt wel blij dat het klaar is, weet je wel.”
De mogelijke interesseverlies van René van der Gijp in Vandaag Inside roept vragen op over de toekomst van het programma. Zijn afwezigheid, hoewel om persoonlijke redenen, heeft discussies aangewakkerd over zijn betrokkenheid en de algemene dynamiek binnen het team. De boete van Talpa benadrukt de striktheid van de productie en de verwachtingen die aan de presentatoren worden gesteld.
Als één van de gezichtsbepalende figuren van Vandaag Inside lijkt Gijp’s mogelijke vertrek een grote impact te kunnen hebben op het programma. Het publiek zal ongetwijfeld met belangstelling blijven volgen hoe deze situatie zich verder ontwikkelt en welke stappen René van der Gijp uiteindelijk zal nemen.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.