Algemeen
Familiedrama Gillis nog groter dan gedacht: Mark op ic naast zijn moeder
De z!ekenhuisopname van zijn moeder heeft mogelijk het leven van Mark Gillis gered. Toen Mark zijn moeder naar het z!ekenhuis bracht, merkten artsen op dat ook hij symptomen vertoonde die om medische aandacht vroegen. Wat volgde was een onverwachte z!ekenhuisopname voor zowel moeder als zoon, waarbij ze samen op de intens!ve care belandden. “Als hij niet was onderzocht, hadden we hem waarschijnlijk d00d in zijn chaletje gevonden,” vertelt een geëmotioneerde Peter Gillis.
Mark Gillis (28) ligt inmiddels al meer dan een maand in het z!ekenhuis, maar de eerste dagen waren het meest angstaanjagend. Het publiek was zich er niet van bewust hoe ernstig de situatie was, maar binnen de muren van het z!ekenhuis in Helmond speelde zich een intens drama af. Zowel Mark als zijn moeder werd opgenomen op de intens!ve care, en de situatie was kritiek.
Onverwachte Ontdekking
Op die bewuste vrijdag in juni bracht Mark zijn moeder naar het Elkerliek-z!ekenhuis vanwege haar gezondheidstoestand. Ze werd direct opgenomen en naar de intens!ve care gebracht. Tijdens het gesprek met de artsen viel het hen op dat Mark ook niet in goede conditie was. Zijn zware ademhaling en het piepende geluid dat hij maakte, waren zorgwekkend. De artsen besloten om Mark ook te onderzoeken, en ontdekten al snel dat zijn zuurstofsaturatie veel te laag was. Hij bleek een ernstige longontsteking te hebben.
“De zuurstof in het bloed van onze Mark was maar de helft van wat het moest zijn,” legt Peter uit. “Ook hij werd onmiddellijk opgenomen en belandde op de ic, naast zijn moeder.”
Angstige Momenten
De paniek in de familie Gillis was groot toen ze hoorden hoe ernstig het met Mark gesteld was. Ze hielden de z!ekenhuisopname van zowel Mark als zijn moeder aanvankelijk een week stil. “We schrokken ons kapot,” herinnert Peter zich. “De artsen vertelden ons dat als Mark niet was onderzocht en naar huis was gegaan, hij waarschijnlijk de volgende ochtend niet had gehaald.”
De situatie verslechterde toen Mark, die al verzwakt was, een bacteriële infectie opliep. Dit leidde tot nog meer zorgen. “Het was het tweede weekend op rij dat we in de piepzak zaten, omdat we bang waren dat het verkeerd kon aflopen. Er werd overwogen hem over te brengen naar het universiteitsz!ekenhuis in Maastricht, omdat daar een machine stond die al zijn orgaanfuncties kon overnemen. Maar hij was te zwak voor die reis.”
Emotionele Tijden
De familie was voortdurend aanwezig in het z!ekenhuis. Peter, zijn vriendin Wendy, en zijn kinderen Inge en Ruud waren er dag en nacht om zowel Mark als hun moeder te steunen. “Het was vreselijk,” zegt Peter. “De eerste dagen wist mijn ex-vrouw niet dat Mark er ook was, en we vroegen ons af hoe we haar moesten vertellen wat er met Mark aan de hand was.”
Peter benadrukt dat op zo’n moment ‘niets meer belangrijk is’. “Mijn levenswerk, de rechtszaken, al het gedoe met instanties, het deed er allemaal niet meer toe. Het enige dat telde was de gezondheid van Mark. Dat we hem weer thuis zouden krijgen.”
Langzaam Herstel
Mark doet zijn best om te herstellen na vier weken in een kunstmatige coma. De familie maakte moeilijke momenten door, zoals toen Mark paniekaanvallen kreeg en door een delier voortdurend dacht dat hij verdronk. Maar na precies vier weken op de ic keerden zijn kansen. Waar ze eerst dachten dat hij nog minstens een week intensieve zorg nodig had, kon hij de volgende dag al naar een andere afdeling waar de zorg wat werd afgeschaald.
Nu werkt Mark aan zijn revalidatie en het behandelplan voor de lange termijn is inmiddels opgesteld. Ook met zijn moeder, die nooit in de Gillis-realityshow “Massa is kassa” verscheen, gaat het inmiddels een stuk beter.
Hoop en Dankbaarheid
Peter Gillis is dankbaar voor de zorg die zijn zoon en ex-vrouw hebben ontvangen. “Je kunt alleen maar respect hebben voor iedereen die voor hen heeft gezorgd,” zegt hij. “We hebben een lange weg te gaan, maar Mark ís er nog. En daar zag het even niet naar uit.”
Langzaam maar zeker krijgt de familie hun gewone leven terug. Hoewel de toekomst nog veel onzekerheden met zich meebrengt, is de familie blij dat Mark deze ernstige situatie heeft overleefd. “We zijn iedereen verschrikkelijk dankbaar voor alles wat er is gedaan en voor het feit dat ze Mark zo snel te hulp zijn geschoten toen ze zagen dat er ook met hem iets goed mis was,” besluit Peter.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”