Algemeen
Familiedrama Gillis nog groter dan gedacht: Mark op ic naast zijn moeder
De z!ekenhuisopname van zijn moeder heeft mogelijk het leven van Mark Gillis gered. Toen Mark zijn moeder naar het z!ekenhuis bracht, merkten artsen op dat ook hij symptomen vertoonde die om medische aandacht vroegen. Wat volgde was een onverwachte z!ekenhuisopname voor zowel moeder als zoon, waarbij ze samen op de intens!ve care belandden. “Als hij niet was onderzocht, hadden we hem waarschijnlijk d00d in zijn chaletje gevonden,” vertelt een geëmotioneerde Peter Gillis.
Mark Gillis (28) ligt inmiddels al meer dan een maand in het z!ekenhuis, maar de eerste dagen waren het meest angstaanjagend. Het publiek was zich er niet van bewust hoe ernstig de situatie was, maar binnen de muren van het z!ekenhuis in Helmond speelde zich een intens drama af. Zowel Mark als zijn moeder werd opgenomen op de intens!ve care, en de situatie was kritiek.
Onverwachte Ontdekking
Op die bewuste vrijdag in juni bracht Mark zijn moeder naar het Elkerliek-z!ekenhuis vanwege haar gezondheidstoestand. Ze werd direct opgenomen en naar de intens!ve care gebracht. Tijdens het gesprek met de artsen viel het hen op dat Mark ook niet in goede conditie was. Zijn zware ademhaling en het piepende geluid dat hij maakte, waren zorgwekkend. De artsen besloten om Mark ook te onderzoeken, en ontdekten al snel dat zijn zuurstofsaturatie veel te laag was. Hij bleek een ernstige longontsteking te hebben.
“De zuurstof in het bloed van onze Mark was maar de helft van wat het moest zijn,” legt Peter uit. “Ook hij werd onmiddellijk opgenomen en belandde op de ic, naast zijn moeder.”
Angstige Momenten
De paniek in de familie Gillis was groot toen ze hoorden hoe ernstig het met Mark gesteld was. Ze hielden de z!ekenhuisopname van zowel Mark als zijn moeder aanvankelijk een week stil. “We schrokken ons kapot,” herinnert Peter zich. “De artsen vertelden ons dat als Mark niet was onderzocht en naar huis was gegaan, hij waarschijnlijk de volgende ochtend niet had gehaald.”
De situatie verslechterde toen Mark, die al verzwakt was, een bacteriële infectie opliep. Dit leidde tot nog meer zorgen. “Het was het tweede weekend op rij dat we in de piepzak zaten, omdat we bang waren dat het verkeerd kon aflopen. Er werd overwogen hem over te brengen naar het universiteitsz!ekenhuis in Maastricht, omdat daar een machine stond die al zijn orgaanfuncties kon overnemen. Maar hij was te zwak voor die reis.”
Emotionele Tijden
De familie was voortdurend aanwezig in het z!ekenhuis. Peter, zijn vriendin Wendy, en zijn kinderen Inge en Ruud waren er dag en nacht om zowel Mark als hun moeder te steunen. “Het was vreselijk,” zegt Peter. “De eerste dagen wist mijn ex-vrouw niet dat Mark er ook was, en we vroegen ons af hoe we haar moesten vertellen wat er met Mark aan de hand was.”
Peter benadrukt dat op zo’n moment ‘niets meer belangrijk is’. “Mijn levenswerk, de rechtszaken, al het gedoe met instanties, het deed er allemaal niet meer toe. Het enige dat telde was de gezondheid van Mark. Dat we hem weer thuis zouden krijgen.”
Langzaam Herstel
Mark doet zijn best om te herstellen na vier weken in een kunstmatige coma. De familie maakte moeilijke momenten door, zoals toen Mark paniekaanvallen kreeg en door een delier voortdurend dacht dat hij verdronk. Maar na precies vier weken op de ic keerden zijn kansen. Waar ze eerst dachten dat hij nog minstens een week intensieve zorg nodig had, kon hij de volgende dag al naar een andere afdeling waar de zorg wat werd afgeschaald.
Nu werkt Mark aan zijn revalidatie en het behandelplan voor de lange termijn is inmiddels opgesteld. Ook met zijn moeder, die nooit in de Gillis-realityshow “Massa is kassa” verscheen, gaat het inmiddels een stuk beter.
Hoop en Dankbaarheid
Peter Gillis is dankbaar voor de zorg die zijn zoon en ex-vrouw hebben ontvangen. “Je kunt alleen maar respect hebben voor iedereen die voor hen heeft gezorgd,” zegt hij. “We hebben een lange weg te gaan, maar Mark ís er nog. En daar zag het even niet naar uit.”
Langzaam maar zeker krijgt de familie hun gewone leven terug. Hoewel de toekomst nog veel onzekerheden met zich meebrengt, is de familie blij dat Mark deze ernstige situatie heeft overleefd. “We zijn iedereen verschrikkelijk dankbaar voor alles wat er is gedaan en voor het feit dat ze Mark zo snel te hulp zijn geschoten toen ze zagen dat er ook met hem iets goed mis was,” besluit Peter.
De afgelopen dagen kreeg Jutta Leerdam te maken met een storm aan reacties. Niet alleen vanwege haar pijnlijke val op het ijs in Thialf, maar vooral door wat er daarna gebeurde. Waar de focus aanvankelijk lag op het sportieve drama, verschoof die al snel naar een randzaak: vermeend taalgebruik direct na haar crash. En juist dat zorgde voor felle discussies, verontwaardiging en uiteindelijk ook voor een reactie van Leerdam zelf.
Een dramatisch moment op het verkeerde moment
Tweede Kerstdag moest voor Jutta Leerdam een sportief hoogtepunt worden. In Thialf stond ze aan de start van haar favoriete afstand, met alles op alles gezet om zich rechtstreeks te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Milaan. De verwachtingen waren hoog, de druk was voelbaar, en de tribunes zaten vol.
Maar in de tweede bocht ging het mis. Leerdam verloor de controle, gleed weg en kwam hard in de kussens terecht. De klap was zichtbaar en de teleurstelling minstens zo groot. In één klap leek haar directe Olympische kwalificatie uit beeld te verdwijnen.
Na afloop verscheen ze zichtbaar aangeslagen voor de camera. Met tranen in haar ogen probeerde ze onder woorden te brengen wat er was gebeurd. Ze sprak over een gevoel alsof ze ergens op stond, alsof er iets op het ijs lag of alsof haar schaats een botte plek had. “Dit wil je gewoon niet,” zei ze. “Ik baal hier zó van.”
Het waren woorden die pasten bij een topsporter die weet wat er op het spel staat en die voelt dat een cruciaal moment haar door de vingers glipt.
Sportieve teleurstelling raakt op de achtergrond
Opvallend genoeg ging het publieke debat al snel nauwelijks meer over de sportieve gevolgen van de val. Terwijl het voor Leerdam zelf draait om training, kwalificatie en de hoop op een aanwijsplek voor de Spelen, verlegde een deel van het publiek de aandacht naar iets heel anders.
Onder videofragmenten van de NOS ontstonden discussies over wat Leerdam direct na haar val zou hebben geroepen. Meerdere kijkers meenden een woord te herkennen dat als kwetsend wordt ervaren. Dat leidde tot beschuldigingen en stevige reacties, waarbij sommigen vonden dat haar taalgebruik “niet kon”, zeker gezien haar voorbeeldfunctie.
Binnen korte tijd ging het niet meer over ijs, schaatsen of Olympische dromen, maar over interpretaties van lipbewegingen en flarden audio in een emotioneel moment.
Sociale media als vergrootglas
De situatie illustreert opnieuw hoe sportmomenten in het huidige medialandschap worden uitvergroot. Een valpartij duurt enkele seconden, maar de nasleep kan dagenlang voortduren. Op sociale media wordt elk beeld vertraagd, elk frame geanalyseerd en elke emotionele reactie onder een vergrootglas gelegd.
In het geval van Leerdam gebeurde dat op een moment van pure frustratie. Topsporters weten dat ze in beeld zijn, maar niemand kan garanderen dat elk woord in zo’n moment zorgvuldig wordt afgewogen. Juist die spanning tussen emotie en publieke beoordeling zorgt regelmatig voor discussie.
Toch vonden veel mensen het nodig dat Leerdam zich zou verantwoorden. En opmerkelijk genoeg deed ze dat ook.
Jutta Leerdam reageert zelf
Onder de bewuste video liet Leerdam zelf een reactie achter. Kort, duidelijk en zonder omhaal. Ze schreef dat ze niet het woord had gebruikt waarover werd gespeculeerd, maar iets anders had gezegd: “kak zooi”.
Met die uitleg wilde ze duidelijkheid scheppen en het misverstand uit de wereld helpen. Of die uitleg voor iedereen voldoende was, is een andere vraag. Maar feit is dat Leerdam zich genoodzaakt voelde om zich publiekelijk te verantwoorden voor iets wat zich afspeelde in een fractie van een seconde, vlak na een harde val.
Voor sommigen was dat al te veel aandacht voor een detail. Anderen vonden het juist goed dat ze reageerde en helderheid gaf. De meningen bleven verdeeld.
De menselijke kant van topsport
Wat in de discussie soms onderbelicht bleef, is de menselijke kant van het verhaal. Topsport draait om milliseconden, om perfectie, om jarenlange voorbereiding. Een fout, een glijder of een onzichtbaar detail op het ijs kan alles veranderen.
Leerdam wist op dat moment dat haar directe Olympische route op losse schroeven stond. De frustratie, het verdriet en de boosheid die daarbij komen kijken, zijn menselijk. Dat die emoties zich soms uiten in woorden die niet vooraf zijn gefilterd, is niet uitzonderlijk.
Toch lijkt de tolerantie daarvoor kleiner te worden, zeker bij sporters met een groot bereik en een bekend privéleven.
Extra aandacht door privécontext
Dat Leerdam extra onder een vergrootglas ligt, heeft ook te maken met haar bekendheid buiten de sport. Haar relatie met Jake Paul zorgt ervoor dat internationale ogen op haar gericht zijn. Tijdens de wedstrijd was Paul aanwezig op de tribune, zichtbaar betrokken en meeleven.
Die combinatie van topsport, media-aandacht en een bekend privéleven maakt dat elk moment – sportief of emotioneel – sneller viraal gaat. Voor Leerdam betekent dat dat fouten, teleurstellingen en emoties zelden alleen van haarzelf blijven.
Sportieve toekomst blijft leidend
Ondanks alle ophef blijft voor Leerdam één ding centraal staan: haar sportieve toekomst. De valpartij betekent niet automatisch het einde van haar Olympische droom. Ze kan nog hopen op een aanwijsplek, afhankelijk van prestaties, vorm en beslissingen van de bond.
Dat perspectief vraagt focus, rust en herstel – fysiek én mentaal. De dagen na de wedstrijd zullen in het teken staan van evaluatie, training en vooruitkijken, niet van sociale media.
Een bredere discussie
Het incident roept ook een bredere vraag op: hoeveel ruimte geven we topsporters om mens te zijn? Verwachten we altijd voorbeeldgedrag, zelfs in momenten van pijn en teleurstelling? En hoe eerlijk is het om iemand te beoordelen op een vermeend woord, terwijl de sportieve prestatie en context ondergesneeuwd raken?
Steeds vaker lijken sporters zich niet alleen te moeten verantwoorden voor wat ze doen, maar ook voor hoe hun emoties eruitzien, klinken of geïnterpreteerd worden.
Tot slot
Voor Jutta Leerdam was Tweede Kerstdag vooral een sportief drama. Een val, tranen en een onzeker vervolg richting Milaan. Dat dat moment werd overschaduwd door discussie over taalgebruik, zegt misschien meer over het huidige medialandschap dan over haarzelf.
Met haar korte reactie heeft ze geprobeerd de rust te herstellen. Of dat lukt, zal de komende dagen blijken. Eén ding is duidelijk: de focus mag dan even verschoven zijn, voor Leerdam zelf draait het nog altijd om het ijs, de stopwatch en de volgende kans.