Algemeen
Buren vinden kleur van mijn huis niet leuk en herschilderen het terwijl ik weg ben – dan verzon ik plannetje
Toen Victoria terugkwam van een twee weken durende reis, trof ze een nachtmerrie aan: haar levendige gele huis, geschilderd door de liefdevolle handen van haar overleden echtgenoot, was overgeschilderd door haar bemoeizuchtige buren. Woedend over hun brutaliteit besloot ze terug te vechten en hen een les te leren die ze nooit zouden vergeten.
Hey mensen, ik ben Victoria, 57 lentes jong… en ik ben nieuwsgierig. Stel je voor dat je na een lange reis je oprit oprijdt, alleen om een compleet ander huis voor je te zien. Dat is precies wat mij onlangs is overkomen, en laat me je vertellen, ik ben nog steeds woedend… Ik woon op een hoekperceel. Twee jaar geleden verhuisde meneer en mevrouw Davis, een pasgetrouwd stel, naar het huis naast mij. Vanaf het begin maakten ze gemene opmerkingen over mijn felgele huis.
Ze lachten en zeiden: “Wow! Dat is het felste huis dat we ooit hebben gezien! Heb je het zelf geschilderd?” “Ja, met een emmer zonneschijn!” zei ik dan, en dat maakte ze stil. “Wat denk je? Moet ik de brievenbus ook schilderen?” Maar laat me je vertellen, die twee naast me stopten niet met me lastigvallen over de kleur van het huis. Elke keer als meneer Davis voorbij liep, moest hij een grap maken. “Fel genoeg voor je, Victoria?!” sneerde hij, terwijl hij zijn vrouw een duwtje gaf die dan mee lachte als een hyena.
Zij was niet beter. In plaats van grappen, gaf ze me gewoon een medelijdende blik en zei: “Victoria, heb je er ooit aan gedacht om het te veranderen? Misschien iets meer… neutraal?” Alsof mijn huis een soort doorn in het oog was en zijn persoonlijkheid operatief verwijderd moest worden. Hun minachting was vanaf het begin duidelijk. Ze deden alsof de kleur van mijn huis een bordje met regenboogsprinkles was dat op een begrafenis werd geserveerd.
Op een dag marcheerde mevrouw Davis naar me toe terwijl ik petunia’s aan het planten was. Haar glimlach was zo helder als een regenachtige dinsdag en ze wees met een gemanicuurde vinger naar mijn huis. “Die kleur is gewoon een doorn in het oog… het vloekt met alles, Victoria! Het moet weg. Wat dacht je van… beige… voor de verandering?” verklaarde ze. Met een gietertje in mijn hand trok ik een wenkbrauw op.
“Mijn hemel, mevrouw Davis, is dat waar al die commotie buiten over gaat? Ik dacht dat er een UFO was geland, te oordelen naar de gezichten van iedereen. Maar het is gewoon een beetje verf!” “Een beetje verf? Het lijkt alsof er een reusachtige banaan in onze buurt is geland! Denk aan je woningwaarde! Je kunt toch wel zien hoe… schreeuwerig het is!” fronste ze. Ik schudde mijn hoofd, probeerde kalm te blijven. “Er is geen wet tegen, mevrouw Davis. Ik hou van geel. Het is de favoriete kleur van mijn overleden echtgenoot.”
Haar gezicht werd vuurrood. “Dit is nog lang niet voorbij, Victoria!” snauwde ze voordat ze wegstormde. Mevrouw Prijsbewust en meneer Saai konden mijn vrolijke gele huis gewoon niet verdragen. Ze klaagden bij de politie over de “verblindende” kleur, klaagden bij de stad over een “veiligheidsrisico” (het risico was blijkbaar geluk), en probeerden me zelfs aan te klagen! Die rechtszaak verliep zo goed als een sneeuwbal in juli – smolt snel.
Hun laatste poging? Een vereniging tegen felle kleuren oprichten, maar mijn buren zijn geweldig en vertelden hen om op te krassen. Nu zijn die twee zo populair als een stinkdier op een picknick en door iedereen gemeden. “Kun je het geloven?” bulderde mijn oude buurman meneer Thompson, terwijl hij met een glimlach zo breed als de zon op mijn gele huis kwam aanlopen. “Die twee dachten echt dat we op hun beige karretje zouden springen! Belachelijk!”
Mevrouw Lee van de overkant lachte, haar ogen rimpelden in de hoeken. “Lieverd, een fel huis en een gelukkig hart, dat is het motto hier, niet welke tint saaiheid zij proberen te verkopen.” “Ja, nou, misschien houdt dit ze eindelijk stil!” zuchtte ik. Wat ik niet wist, was dat dit slechts het openingsnummer was in de grote opera van hun afkeuring. Hou je vast, want het zou nog veel erger worden.
Ik moest twee weken weg vanwege mijn werk. Twee stinkende weken opgesloten in die benauwde stad. Eindelijk strekte de weg zich voor me uit, leidend naar mijn toevluchtsoord. Mijn gele huis, fel als een zonnebloem tegen het saaie beige van de buurt, had het eerste moeten zijn wat ik zag. In plaats daarvan stond er een gigantisch GRIJS blok aan de stoep. Ik reed er bijna voorbij. Mijn huis, het huis dat mijn overleden echtgenoot vrolijk geel had geschilderd, stond er nu geschilderd in een kleur die geschikt was voor een vergeten graf!
Ik trapte op de rem, de banden schreeuwden uit protest. Grijs? Mijn maag draaide om. Ik was woedend en wist meteen wie verantwoordelijk was voor deze makeover waar ik niet om had gevraagd. Dachten die bleke buren echt dat ze mijn geest konden wissen met een emmer verf? Geen schijn van kans. Mijn bloed kookte. Twee weken opgesloten in de stad en dit is wat ik thuis aantref? Mijn stappen weerklonken op het trottoir terwijl ik recht naar het huis van de Davises liep. Ze waren de hoofdverdachten, de beige pestkoppen die geen vleugje kleur in hun saaie wereld konden verdragen.
Ik gooide mezelf praktisch tegen hun deur, bonkte erop met gebalde vuist. Geen antwoord. De brutaliteit! Denken dat ze mijn huis, mijn geest, konden veranderen met een verfblik. Mijn buurman meneer Thompson kwam eraan, schudde zijn hoofd. “Ik heb alles gezien, Victoria. Heb ook foto’s. Probeerde je te bellen, maar het gesprek kwam niet door. Belde de politie, maar de schilders hadden een geldige werkopdracht. Ze konden niets doen.” “Wat bedoel je met een geldige werkopdracht?” vroeg ik, mijn stem trillend van woede.
Meneer Thompson knikte verontschuldigend. “Ze lieten de politie de papieren zien. Blijkbaar beweerden de Davises dat jij hen had ingehuurd om het opnieuw te schilderen terwijl je weg was.” Ik voelde mijn bloed koken. “Hebben ze mijn naam op de werkopdracht vervalst?” Meneer Thompson knikte. “Het lijkt erop. Het spijt me echt, Victoria. Ik probeerde ze te stoppen, maar ze wilden niet luisteren.”
“Laat me die foto’s zien,” zei ik, mijn ogen vernauwd. Hij liet me foto’s zien van het schildersbedrijf dat zich klaarmaakte en aan het werk was op mijn terrein. “Ze hadden een werkopdracht op naam van ‘meneer en mevrouw Davis’, contant betaald,” voegde hij eraan toe. Ik balde mijn vuisten. “Natuurlijk hadden ze dat.” Ik controleerde mijn bewakingsbeelden. En raad eens? De Davises hebben nooit een voet op mijn terrein gezet. Slim. Geen overtreding. Geen aanklacht. Ik belde de politie opnieuw, maar ze konden niets doen omdat de schilders te goeder trouw hadden gehandeld.
Ik was WOEDEND. Hoe konden die twee domkoppen dit mijn huis aandoen? Ik had een plan nodig. Ik stormde terug naar mijn huis en toen zag ik het. De verfklus was slordig – sporen van oude gele verf gluurden door. Als interieurontwerper wist ik dat de oude verf eerst had moeten worden afgeschraapt. Ik stormde naar het kantoor van het schildersbedrijf met mijn ID en huisdocumenten. “Jullie hebben mijn huis zonder mijn toestemming geschilderd en een waardeloze klus geleverd. Dit kan de buitenkant van het huis ruïneren. Weet je wat… ik ga jullie aanklagen,” snauwde ik.
De manager, Gary, stond verbijsterd en mompelde een verontschuldiging voordat hij stotterde: “Maar… maar we dachten dat het uw huis was.” Ik fronste mijn wenkbrauwen en schreeuwde: “Natuurlijk is het MIJN HUIS, maar IK heb niet om een verfbeurt gevraagd.” Ik kookte van woede en vroeg om een kopie van de werkopdracht. Natuurlijk, het stond op naam van de Davises. De manager was geschokt toen ik hem vertelde wat er was gebeurd. “Meneer en mevrouw Davis beweerden dat het hun huis was en wezen de schraapdienst af om geld te besparen… zeiden dat ze weg zouden zijn en wilden dat het gedaan werd terwijl ze weg waren,” legde Gary uit.
Ik kon mijn bloed voelen koken. “En je dacht niet om dit te verifiëren met de echte eigenaar? Je dacht niet om het adres of de eigendomsgegevens te controleren?” Gary keek oprecht verontschuldigend. “We doen dat meestal, maar ze waren zo overtuigend. Ze lieten ons zelfs foto’s van uw huis zien, bewerend dat het van hen was. Het spijt me echt, mevrouw.” “En je hebt niet met iemand in de buurt gecheckt? Je hebt gewoon je mannen gestuurd om mijn huis te schilderen??” snauwde ik.
Gary keek verward. “Het spijt me, mevrouw. We hadden geen reden om aan hen te twijfelen.” Ik haalde diep adem, probeerde mijn kalmte te bewaren. “Nou, nu weet je het. En je gaat me helpen dit recht te zetten. Dit is onaanvaardbaar en iemand moet verantwoordelijk worden gehouden.” De slapen van de manager parelden van het zweet. “Absoluut. We zullen volledig meewerken. We hadden geen idee. Dit had nooit mogen gebeuren.” Ik knikte. “Ik wil dat je werknemers getuigen in de rechtbank.”
Toen ik een rechtszaak aanspande, hadden de Davises het lef om een tegenvordering in te dienen, bewerend dat ik voor de verfklus moest betalen. Ongelofelijk. Zielig. In de rechtbank getuigden de werknemers van het schildersbedrijf tegen hen. Mijn advocaat legde uit hoe de Davises mijn huis hadden beschadigd en fraude hadden gepleegd door zich voor mij uit te geven. De rechter luisterde aandachtig en wendde zich toen tot de Davises. “U heeft haar identiteit gestolen en haar eigendom beschadigd. Dit is niet alleen een civiele kwestie, maar ook een strafrechtelijke.”
De Davises keken alsof ze citroenen hadden ingeslikt. Ze werden schuldig bevonden aan fraude en vandalisme. Ze werden veroordeeld tot gemeenschapsdienst en bevolen om mijn huis terug te schilderen naar geel, met alle kosten, inclusief gerechtskosten. Buiten het gerechtsgebouw siste mevrouw Davis: “Ik hoop dat je gelukkig bent.” Ik glimlachte zoet. “Ik zal gelukkig zijn als mijn huis weer GEEL is!”
Stilte doorbroken: hoe Asmara reageert op de vrijspraak van Marco Borsato
De juridische strijd rondom Marco Borsato heeft jarenlang het nieuws gedomineerd, maar gisteren kwam er een voorlopig slotstuk. De rechtbank sprak de zanger vrij van de beschuldigingen van ongepast gedrag met een destijds 15-jarig meisje. Waar vanuit veel hoeken reacties volgden — van juristen tot fans en bekende Nederlanders — bleef het opvallend stil aan de kant van de aangeefster, Asmara, en haar moeder Nathalie. Tot nu.
Misdaadjournalist en vertrouwenspersoon John van den Heuvel laat voor het eerst weten hoe Asmara de beslissing van de rechtbank heeft ontvangen. Haar reactie laat zien dat de zaak voor haar nog lang niet is afgerond.
Een langverwachte uitspraak na jaren van onzekerheid
De zaak tegen Marco Borsato was er één die diep ingreep in de levens van alle betrokkenen. Al die jaren hing er een sluier van onzekerheid omheen. Gisteren oordeelde de rechtbank echter dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was om tot een veroordeling te komen. Dat betekende vrijspraak.
Voor Marco zelf kwam die uitspraak zichtbaar hard binnen. Bij het verlaten van de rechtbank vertelde hij aangeslagen maar ook opgelucht dat hij hoopt zijn leven weer op te pakken. “Ik wil vooruit,” zei hij tegen de pers die massaal op hem afstormde.
Maar waar aan zijn kant emoties hoog opliepen, waren Asmara en haar moeder stil. Geen verklaring, geen interview, geen reactie op sociale media. Dat gaf aanleiding tot veel vragen: hoe gaat het met haar? Wat vindt ze ervan? En hoe kijkt ze naar de toekomst?
Advocaat Plasman: “De eerste ronde is voorbij”
De advocaat van Asmara, Peter Plasman, reageerde direct na de vrijspraak met een krachtige boodschap: volgens hem is het proces nog niet klaar. Hij verwacht dat het 0penbaar Ministerie in beroep zal gaan.
“De eerste ronde is voorbij,” zei Plasman. “Gezien de ernst van de zaak en de inzet van alle partijen verwacht ik dat er een vervolgstap gezet wordt.”
Dat standpunt staat in schril contrast met wat de advocaten van Borsato, Geert-Jan Knoops en Carry Knoops, denken. Zij achten de kans op hoger beroep juist klein en benadrukten dat de rechtbank het dossier zorgvuldig heeft beoordeeld.
Die tegengestelde verwachtingen zorgen ervoor dat de zaak voorlopig nog niet volledig tot rust lijkt te komen.
De stilte van Asmara en Nathalie: veel vragen, weinig antwoorden
Tijdens de rechtszaak en in de periode daarvoor was moeder Nathalie Thielen regelmatig in beeld. Ze gaf interviews, beantwoordde vragen van journalisten en stond haar dochter bij in de juridische procedure. Toch trok zij zich na haar interview met het AD volledig terug. De kritiek op haar optreden was groot en leidde tot veel discussie op sociale media.
Maar dochter Asmara bleef al die tijd op de achtergrond. Behalve haar verklaring in de rechtszaal heeft zij zich nooit rechtstreeks tot het publiek gericht. Dat maakte de vraag des te groter: hoe gaat zij om met de vrijspraak?
John van den Heuvel verbreekt de stilte
Gisteren gaf John van den Heuvel in RTL Boulevard inzicht in de emoties van Asmara. Hij had via WhatsApp contact met haar op de dag van de uitspraak.
“In deze zaak zijn geen winnaars of verliezers,” zei John. “Maar zij was natuurlijk teleurgesteld. Ze had een ander oordeel van de rechter verwacht.”
Hij benadrukte echter dat er bij Asmara geen sprake is van berusting. “Ze is nog steeds strijdvaardig, heb ik het idee. Ik denk dat zij hoopt dat het OM in hoger beroep gaat.”
Dat beeld is opvallend: ondanks de zware jaren en de enorme mediadruk lijkt Asmara vastberaden om door te gaan, in de hoop dat een tweede rechterlijk oordeel anders zal uitvallen.
Hoe kijkt John zelf naar het vonnis?
Omdat John van den Heuvel intensief betrokken is geweest als vertrouwenspersoon, werd hem ook gevraagd hoe hij zelf tegen de uitspraak aankijkt. Hij is daar helder over:
“Ik heb nooit gezegd dat ik ervan overtuigd was dat de rechter Marco zou veroordelen of vrijspreken,” vertelde hij. “Dat is aan de rechtbank. Zo hoort het ook te gaan.”
Wel gaf hij aan dat hij achter Asmara staat: “Ik heb altijd gezegd dat ik geloof wat zij verklaart. Maar de juridische beoordeling moet uiteindelijk bij de rechter liggen.”
Met die woorden scheidt John twee belangrijke elementen van elkaar: persoonlijke overtuiging versus juridische bewijsvoering — een nuance die in het debat rondom deze zaak vaak verloren gaat.
Waarom de rechtbank tot vrijspraak kwam
De rechter oordeelde dat de verklaringen van Asmara onvoldoende ondersteund werden door onafhankelijk bewijs.
Belangrijke punten uit de uitspraak waren:
-
Er was geen getuige die aanwees dat bepaalde handelingen hadden plaatsgevonden.
-
Dagboekaantekeningen konden niet als bewijs dienen omdat onduidelijk bleef wanneer die precies waren geschreven.
-
Er was geen opname of ander materiaal dat een directe link vormde naar strafbare handelingen.
-
De verklaringen van moeder en dochter waren niet voldoende als zelfstandig bewijs, hoe zwaar ze emotioneel ook wogen.
De rechtbank benadrukte dat voorzichtigheid geboden is bij het beoordelen van verklaringen zonder ondersteunende feiten. Uiteindelijk leidde dat tot vrijspraak, ondanks de enorme aandacht voor de zaak.
De impact op alle betrokkenen
Hoewel Marco Borsato zelf opgelucht reageerde, benadrukte hij ook dat de afgelopen zes jaar zeer zwaar voor hem waren. Zijn carrière kwam stil te liggen, hij verloor veel van zijn publieke waardering en werd geconfronteerd met hevige oordelen op sociale media.
Aan de andere kant staat Asmara, die haar verhaal vertelde in een complexe, emotioneel beladen context — en die na de uitspraak nu met teleurstelling en onzekerheid achterblijft.
Dat spanningsveld markeert precies wat John van den Heuvel bedoelde met: “In deze zaak zijn geen winnaars of verliezers.”
Wat gebeurt er nu?
De komende weken is het vooral afwachten of het 0penbaar Ministerie inderdaad hoger beroep instelt. Dat besluit wordt doorgaans zorgvuldig afgewogen, zeker in zulke gevoelige zaken. Totdat daar duidelijkheid over is, verkeren beide partijen opnieuw in onzekerheid.
Voor Marco betekent het dat hij nog niet volledig kan herstellen van de reputatieschade, zolang er een kans is op een vervolgprocedure. Voor Asmara betekent het dat de vraag of zij erkenning krijgt in juridische zin, opnieuw open blijft.
Een zaak die Nederland blijft verdelen
De vrijspraak van Marco Borsato heeft diepe discussies losgemaakt over geloofwaardigheid, bewijs, media-aandacht, machtsverhoudingen en maatschappelijke verwachtingen. De emotionele reacties van zowel voor- als tegenstanders laten zien dat deze zaak meer heeft blootgelegd dan alleen een juridisch vraagstuk.
Het is een verhaal over vertrouwen, kwetsbaarheid, onzekerheid en hoe moeilijk het is om in het publieke oog steun te vinden — of het nu gaat om een bekende artiest of een jonge vrouw die haar verhaal doet.
Conclusie: geen einde, maar een tussenfase
Met de vrijspraak is een hoofdstuk afgesloten, maar het verhaal is nog niet voorbij. Asmara is teleurgesteld maar strijdvaardig, haar advocaat ziet kansen voor hoger beroep en Marco probeert voorzichtig de draad van het leven weer op te pakken.
Wat de volgende stap ook wordt: deze zaak heeft diepe sporen nagelaten, en de discussie erover zal nog lang doorgaan.