Algemeen
Buren vinden kleur van mijn huis niet leuk en herschilderen het terwijl ik weg ben – dan verzon ik plannetje
Toen Victoria terugkwam van een twee weken durende reis, trof ze een nachtmerrie aan: haar levendige gele huis, geschilderd door de liefdevolle handen van haar overleden echtgenoot, was overgeschilderd door haar bemoeizuchtige buren. Woedend over hun brutaliteit besloot ze terug te vechten en hen een les te leren die ze nooit zouden vergeten.
Hey mensen, ik ben Victoria, 57 lentes jong… en ik ben nieuwsgierig. Stel je voor dat je na een lange reis je oprit oprijdt, alleen om een compleet ander huis voor je te zien. Dat is precies wat mij onlangs is overkomen, en laat me je vertellen, ik ben nog steeds woedend… Ik woon op een hoekperceel. Twee jaar geleden verhuisde meneer en mevrouw Davis, een pasgetrouwd stel, naar het huis naast mij. Vanaf het begin maakten ze gemene opmerkingen over mijn felgele huis.
Ze lachten en zeiden: “Wow! Dat is het felste huis dat we ooit hebben gezien! Heb je het zelf geschilderd?” “Ja, met een emmer zonneschijn!” zei ik dan, en dat maakte ze stil. “Wat denk je? Moet ik de brievenbus ook schilderen?” Maar laat me je vertellen, die twee naast me stopten niet met me lastigvallen over de kleur van het huis. Elke keer als meneer Davis voorbij liep, moest hij een grap maken. “Fel genoeg voor je, Victoria?!” sneerde hij, terwijl hij zijn vrouw een duwtje gaf die dan mee lachte als een hyena.
Zij was niet beter. In plaats van grappen, gaf ze me gewoon een medelijdende blik en zei: “Victoria, heb je er ooit aan gedacht om het te veranderen? Misschien iets meer… neutraal?” Alsof mijn huis een soort doorn in het oog was en zijn persoonlijkheid operatief verwijderd moest worden. Hun minachting was vanaf het begin duidelijk. Ze deden alsof de kleur van mijn huis een bordje met regenboogsprinkles was dat op een begrafenis werd geserveerd.
Op een dag marcheerde mevrouw Davis naar me toe terwijl ik petunia’s aan het planten was. Haar glimlach was zo helder als een regenachtige dinsdag en ze wees met een gemanicuurde vinger naar mijn huis. “Die kleur is gewoon een doorn in het oog… het vloekt met alles, Victoria! Het moet weg. Wat dacht je van… beige… voor de verandering?” verklaarde ze. Met een gietertje in mijn hand trok ik een wenkbrauw op.
“Mijn hemel, mevrouw Davis, is dat waar al die commotie buiten over gaat? Ik dacht dat er een UFO was geland, te oordelen naar de gezichten van iedereen. Maar het is gewoon een beetje verf!” “Een beetje verf? Het lijkt alsof er een reusachtige banaan in onze buurt is geland! Denk aan je woningwaarde! Je kunt toch wel zien hoe… schreeuwerig het is!” fronste ze. Ik schudde mijn hoofd, probeerde kalm te blijven. “Er is geen wet tegen, mevrouw Davis. Ik hou van geel. Het is de favoriete kleur van mijn overleden echtgenoot.”
Haar gezicht werd vuurrood. “Dit is nog lang niet voorbij, Victoria!” snauwde ze voordat ze wegstormde. Mevrouw Prijsbewust en meneer Saai konden mijn vrolijke gele huis gewoon niet verdragen. Ze klaagden bij de politie over de “verblindende” kleur, klaagden bij de stad over een “veiligheidsrisico” (het risico was blijkbaar geluk), en probeerden me zelfs aan te klagen! Die rechtszaak verliep zo goed als een sneeuwbal in juli – smolt snel.
Hun laatste poging? Een vereniging tegen felle kleuren oprichten, maar mijn buren zijn geweldig en vertelden hen om op te krassen. Nu zijn die twee zo populair als een stinkdier op een picknick en door iedereen gemeden. “Kun je het geloven?” bulderde mijn oude buurman meneer Thompson, terwijl hij met een glimlach zo breed als de zon op mijn gele huis kwam aanlopen. “Die twee dachten echt dat we op hun beige karretje zouden springen! Belachelijk!”
Mevrouw Lee van de overkant lachte, haar ogen rimpelden in de hoeken. “Lieverd, een fel huis en een gelukkig hart, dat is het motto hier, niet welke tint saaiheid zij proberen te verkopen.” “Ja, nou, misschien houdt dit ze eindelijk stil!” zuchtte ik. Wat ik niet wist, was dat dit slechts het openingsnummer was in de grote opera van hun afkeuring. Hou je vast, want het zou nog veel erger worden.
Ik moest twee weken weg vanwege mijn werk. Twee stinkende weken opgesloten in die benauwde stad. Eindelijk strekte de weg zich voor me uit, leidend naar mijn toevluchtsoord. Mijn gele huis, fel als een zonnebloem tegen het saaie beige van de buurt, had het eerste moeten zijn wat ik zag. In plaats daarvan stond er een gigantisch GRIJS blok aan de stoep. Ik reed er bijna voorbij. Mijn huis, het huis dat mijn overleden echtgenoot vrolijk geel had geschilderd, stond er nu geschilderd in een kleur die geschikt was voor een vergeten graf!
Ik trapte op de rem, de banden schreeuwden uit protest. Grijs? Mijn maag draaide om. Ik was woedend en wist meteen wie verantwoordelijk was voor deze makeover waar ik niet om had gevraagd. Dachten die bleke buren echt dat ze mijn geest konden wissen met een emmer verf? Geen schijn van kans. Mijn bloed kookte. Twee weken opgesloten in de stad en dit is wat ik thuis aantref? Mijn stappen weerklonken op het trottoir terwijl ik recht naar het huis van de Davises liep. Ze waren de hoofdverdachten, de beige pestkoppen die geen vleugje kleur in hun saaie wereld konden verdragen.
Ik gooide mezelf praktisch tegen hun deur, bonkte erop met gebalde vuist. Geen antwoord. De brutaliteit! Denken dat ze mijn huis, mijn geest, konden veranderen met een verfblik. Mijn buurman meneer Thompson kwam eraan, schudde zijn hoofd. “Ik heb alles gezien, Victoria. Heb ook foto’s. Probeerde je te bellen, maar het gesprek kwam niet door. Belde de politie, maar de schilders hadden een geldige werkopdracht. Ze konden niets doen.” “Wat bedoel je met een geldige werkopdracht?” vroeg ik, mijn stem trillend van woede.
Meneer Thompson knikte verontschuldigend. “Ze lieten de politie de papieren zien. Blijkbaar beweerden de Davises dat jij hen had ingehuurd om het opnieuw te schilderen terwijl je weg was.” Ik voelde mijn bloed koken. “Hebben ze mijn naam op de werkopdracht vervalst?” Meneer Thompson knikte. “Het lijkt erop. Het spijt me echt, Victoria. Ik probeerde ze te stoppen, maar ze wilden niet luisteren.”
“Laat me die foto’s zien,” zei ik, mijn ogen vernauwd. Hij liet me foto’s zien van het schildersbedrijf dat zich klaarmaakte en aan het werk was op mijn terrein. “Ze hadden een werkopdracht op naam van ‘meneer en mevrouw Davis’, contant betaald,” voegde hij eraan toe. Ik balde mijn vuisten. “Natuurlijk hadden ze dat.” Ik controleerde mijn bewakingsbeelden. En raad eens? De Davises hebben nooit een voet op mijn terrein gezet. Slim. Geen overtreding. Geen aanklacht. Ik belde de politie opnieuw, maar ze konden niets doen omdat de schilders te goeder trouw hadden gehandeld.
Ik was WOEDEND. Hoe konden die twee domkoppen dit mijn huis aandoen? Ik had een plan nodig. Ik stormde terug naar mijn huis en toen zag ik het. De verfklus was slordig – sporen van oude gele verf gluurden door. Als interieurontwerper wist ik dat de oude verf eerst had moeten worden afgeschraapt. Ik stormde naar het kantoor van het schildersbedrijf met mijn ID en huisdocumenten. “Jullie hebben mijn huis zonder mijn toestemming geschilderd en een waardeloze klus geleverd. Dit kan de buitenkant van het huis ruïneren. Weet je wat… ik ga jullie aanklagen,” snauwde ik.
De manager, Gary, stond verbijsterd en mompelde een verontschuldiging voordat hij stotterde: “Maar… maar we dachten dat het uw huis was.” Ik fronste mijn wenkbrauwen en schreeuwde: “Natuurlijk is het MIJN HUIS, maar IK heb niet om een verfbeurt gevraagd.” Ik kookte van woede en vroeg om een kopie van de werkopdracht. Natuurlijk, het stond op naam van de Davises. De manager was geschokt toen ik hem vertelde wat er was gebeurd. “Meneer en mevrouw Davis beweerden dat het hun huis was en wezen de schraapdienst af om geld te besparen… zeiden dat ze weg zouden zijn en wilden dat het gedaan werd terwijl ze weg waren,” legde Gary uit.
Ik kon mijn bloed voelen koken. “En je dacht niet om dit te verifiëren met de echte eigenaar? Je dacht niet om het adres of de eigendomsgegevens te controleren?” Gary keek oprecht verontschuldigend. “We doen dat meestal, maar ze waren zo overtuigend. Ze lieten ons zelfs foto’s van uw huis zien, bewerend dat het van hen was. Het spijt me echt, mevrouw.” “En je hebt niet met iemand in de buurt gecheckt? Je hebt gewoon je mannen gestuurd om mijn huis te schilderen??” snauwde ik.
Gary keek verward. “Het spijt me, mevrouw. We hadden geen reden om aan hen te twijfelen.” Ik haalde diep adem, probeerde mijn kalmte te bewaren. “Nou, nu weet je het. En je gaat me helpen dit recht te zetten. Dit is onaanvaardbaar en iemand moet verantwoordelijk worden gehouden.” De slapen van de manager parelden van het zweet. “Absoluut. We zullen volledig meewerken. We hadden geen idee. Dit had nooit mogen gebeuren.” Ik knikte. “Ik wil dat je werknemers getuigen in de rechtbank.”
Toen ik een rechtszaak aanspande, hadden de Davises het lef om een tegenvordering in te dienen, bewerend dat ik voor de verfklus moest betalen. Ongelofelijk. Zielig. In de rechtbank getuigden de werknemers van het schildersbedrijf tegen hen. Mijn advocaat legde uit hoe de Davises mijn huis hadden beschadigd en fraude hadden gepleegd door zich voor mij uit te geven. De rechter luisterde aandachtig en wendde zich toen tot de Davises. “U heeft haar identiteit gestolen en haar eigendom beschadigd. Dit is niet alleen een civiele kwestie, maar ook een strafrechtelijke.”
De Davises keken alsof ze citroenen hadden ingeslikt. Ze werden schuldig bevonden aan fraude en vandalisme. Ze werden veroordeeld tot gemeenschapsdienst en bevolen om mijn huis terug te schilderen naar geel, met alle kosten, inclusief gerechtskosten. Buiten het gerechtsgebouw siste mevrouw Davis: “Ik hoop dat je gelukkig bent.” Ik glimlachte zoet. “Ik zal gelukkig zijn als mijn huis weer GEEL is!”
De tweede zittingsdag in de rechtszaak tegen Marco Borsato zorgde voor een duidelijke verschuiving in toon en dynamiek. Waar tijdens de eerste zitting vooral de aanklachten en verklaringen centraal stonden, kwam nu de verdediging uitvoerig aan het woord. En volgens verslaggever Evert Santegoeds, die de hele dag in de rechtbank aanwezig was, gebeurde precies wat een goede verdediging beoogt: twijfel zaaien over de aangereikte feiten, verklaringen en bewijsstukken.
In een gesprek met Shownieuws liet Santegoeds weten dat de presentatie van de advocaten van Borsato hem aan het denken heeft gezet. Niet omdat er plots een eenduidige conclusie mogelijk is, maar omdat de zaak complexer blijkt dan veel mensen vooraf dachten. Zijn woorden geven een inkijkje in hoe de verdediging de zaak benadert en waarom donderdag mogelijk een kantelpunt vormt in het proces dat al jaren de Nederlandse showbizzwereld bezighoudt.
In deze longread wordt uitgebreid stilgestaan bij de argumenten van de verdediging, de punten die Santegoeds opvielen, het omstreden dagboek en de discussie over de geloofwaardigheid van verschillende verklaringen. Ook wordt gekeken naar de bredere impact van deze zittingsdag en wat het kan betekenen voor de verdere verloop van de zaak.
De sfeer in de rechtbank: een nieuwe fase van het proces
Vanaf de eerste minuut van de donderdagzitting was duidelijk dat de verdediging een andere strategie volgde dan het 0penbaar Ministerie twee dagen eerder. Waar justitie een groot deel van haar verhaal baseerde op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en een aantal ondersteunende documenten, richtte de verdediging zich vooral op inconsistenties, hiaten en onduidelijke details in datzelfde materiaal.
Volgens Santegoeds zat er een opvallende energie in de zaal. Niet omdat het juridisch spektakel was, maar omdat de toon scherp en analytisch werd. Het ging niet langer om algemene beschuldigingen, maar om het apart leggen en onderzoeken van puzzelstukjes die volgens de advocaten helemaal niet passen.
“Het was een gedegen verhaal,” zegt Santegoeds. “Een verhaal dat mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht over wat ik dinsdag hoorde. En dát is natuurlijk precies wat de verdediging wil: laten zien dat er interpretatie, nuance en onzekerheid achter de aangedragen stukken zit.”
Het audiofragment: bekentenis of misverstand?
Een van de grootste punten van discussie in de zaak is het zogenoemde audiofragment, waarin de moeder van het meisje Borsato confronteert met haar beschuldigingen. Justitie stelde dinsdag dat dit gesprek elementen bevatte die op een impliciete bekentenis zouden kunnen wijzen.
Maar volgens de verdediging – en volgens Santegoeds nu ook – is dat beeld te sterk aangezet.
“Wat ik dinsdag hoorde, klonk
alsof er een bekentenis op band stond,” vertelt hij. “Maar vandaag
werd dat vrijwel volledig onderuit gehaald.”
De verdediging wees erop dat:
-
Borsato in het gesprek nooit expliciet toegeeft dat hij grensoverschrijdend heeft gehandeld.
-
Hij vaag reageert, deels geschokt, deels afwerend – maar niet bevestigend.
-
Het gesprek plaatsvond in een gespannen situatie waarin woorden ook anders kunnen worden geïnterpreteerd.
Daarnaast benadrukte de verdediging dat het gesprek is opgenomen onder omstandigheden die op zijn minst vragen oproepen over de context en intentie. Was het een spontane confrontatie of een zorgvuldig geplande actie met een specifiek doel? Die vraag blijft hangen.
Het dagboek: een “verdacht boekje” met één cruciale pagina
Het meest controversiële bewijsstuk in deze zaak is zonder twijfel het dagboek van het meisje. Een schrift van slechts dertig pagina’s, waarin volgens het OM aanwijzingen te vinden zijn voor haar ervaringen met de zanger.
Maar volgens de verdediging – en nu ook volgens Santegoeds – zit dat anders.
Een boekje met één afwijkende pagina
“Het dagboek telt slechts dertig pagina’s,” legt Santegoeds uit. “Maar Marco komt maar op één pagina voor. En die ene pagina lijkt niet geschreven in dezelfde lijn als de rest.”
De verdediging ging nog verder en suggereerde dat:
-
het bewuste deel mogelijk niet door het meisje zelf is geschreven;
-
de toon, stijl en woordkeuze anders zijn dan in de rest van het dagboek;
-
de moeder mogelijk zelf aanpassingen of aanvullingen heeft gedaan.
Dit is een ernstige suggestie en vormt een groot risico voor de geloofwaardigheid van het gehele bewijsstuk.
Waarom noemt Santegoeds het “een verdacht boekje”?
De verslaggever is normaal gesproken voorzichtig met zijn woorden, vooral in zaken waar emoties, reputaties en juridische gevolgen zo zwaar meewegen. Maar in deze zaak zei hij onomwonden:
“Het is geen dagboekje, het is een verdacht boekje.”
Die uitspraak komt niet uit sensatie, maar uit de observatie dat het boekje rommelig, fragmentarisch en opeens zeer specifiek lijkt op het moment dat Borsato erin voorkomt. Dat roept vragen op, en het is precies die twijfel die de verdediging probeert te vergroten.
De kleedkamerkwestie: kon het überhaupt gebeuren?
Een ander punt waarop de verdediging zich richtte, is de beschuldiging dat Marco het meisje zou hebben betast in de kleedkamer van The Voice of Holland. Justitie schetste de situatie alsof hij eenvoudig door de gangen kon wandelen en ongezien ruimtes kon betreden.
Maar volgens Santegoeds klopt dat beeld niet.
Borsato was niet vrij om studio’s in en uit te lopen
“Daar twijfelde ik dinsdag al
aan,” zegt hij.
Hij legt uit:
-
Marco had een eigen kleedkamer.
-
Hij werkte vrijwel altijd samen met visagist Leco van Zadelhoff.
-
Beveiliging en productie lieten niet toe dat coaches ongecontroleerd door backstage-gebieden liepen.
-
Alles achter de schermen bij grote tv-producties is strak georganiseerd.
Als die omstandigheden kloppen, wordt de beschuldiging minder waarschijnlijk.
Waarom Leco nooit is verhoord, blijft een mysterie
Het meest opvallende is dat Leco van Zadelhoff, die bijna constant bij Marco was in zijn kleedkamer, nooit door het OM is verhoord.
Santegoeds verbaasde zich daar zichtbaar over:
“Waarom heeft justitie dat niet gedaan? Als iemand kon bevestigen wat er in die kleedkamer gebeurde, was het Leco.”
Volgens hem kan dit maar twee dingen betekenen:
-
Het OM heeft bewust afgezien van het verhoor, omdat het mogelijk ontlastend zou zijn.
-
Het verhoor had geen meerwaarde voor hun scenario, wat vragen oproept over de kracht van dat scenario.
Voor Santegoeds is dit een van de grootste hiaten in de zaak tot nu toe.
Veranderende verklaringen: onduidelijkheid of onbetrouwbaarheid?
Tijdens de zitting van donderdag stelde de verdediging ook vragen over de consistentie van de verklaringen van het meisje. Volgens hen veranderen bepaalde details van haar verhaal door de tijd heen.
Santegoeds vatte het samen als een cruciale vraag:
“Waarom veranderen de verhalen van het meisje steeds?”
De verdediging gaf twee mogelijke verklaringen:
-
Ze kan zich niet alles goed herinneren – een bekend fenomeen in traumagerelateerde zaken.
-
Het is niet gebeurd zoals wordt beweerd, en de inconsistentie komt voort uit het creëren van nieuwe details wanneer eerdere versies onder druk komen te staan.
In elk scenario is er onduidelijkheid – en onduidelijkheid leidt tot twijfel. En twijfel leidt juridisch gezien al snel tot de conclusie dat er onvoldoende hard bewijs is.
Een kantelpunt? De impact van de verdediging
Voor Santegoeds voelde donderdag als een mogelijke omslag in het proces. Niet omdat er ineens een definitieve conclusie in zicht komt, maar omdat de verdediging overtuigend heeft laten zien dat verschillende cruciale onderdelen van de zaak kunnen worden betwist.
Hij zei:
“Ik hoop dat heel duidelijk wordt of hij er nou echt is ingeluisd door de twee of niet.”
Dat laatste – het idee dat Borsato mogelijk doelbewust in een fuik is gelokt – is een theorie die in sommige kringen al langer rondgaat. De verdediging gebruikt die gedachte niet expliciet, maar suggereert wel dat bepaalde elementen in het dossier zijn gemanipuleerd of bewust anders gepresenteerd.
Wat de waarheid is, blijft vooralsnog onbekend.
De bredere vraag: kan deze zaak nog één kant op vallen?
Na deze dag rijst de vraag of de zaak juridisch nog helder genoeg is om tot één duidelijke uitspraak te komen. De advocaten van Borsato hebben laten zien:
-
dat fysiek bewijs ontbreekt;
-
dat verklaringen variëren;
-
dat het dagboek vraagtekens oproept;
-
dat getuigen ontbreken of niet zijn gehoord;
-
dat cruciale situaties logistiek onwaarschijnlijk zijn.
Justitie heeft tegelijkertijd laten zien:
-
dat het meisje haar verhaal meerdere malen consequent heeft verteld;
-
dat er ondersteunende aanwijzingen zijn;
-
dat het audiofragment volgens hun interpretatie significant is;
-
dat er gedragingen van Borsato zijn die volgens hen wijzen op grensoverschrijdend gedrag.
Het blijft daarmee een zaak waarin interpretatie, overtuiging en nuance centraal komen te staan.
Conclusie: een zaak die alle kanten op kan, maar donderdag veranderde het speelveld
De tweede zittingsdag heeft één ding duidelijk gemaakt: deze zaak is niet zwart-wit. Er zijn geen keiharde bewijzen in de vorm van opnames, foto’s of DNA. Wat resteert zijn menselijke verhalen, emoties, herinneringen, twijfels en interpretaties.
Voor de rechtbank betekent dit dat de lat hoog ligt. Voor het publiek betekent het dat de verdeeldheid groot blijft. Voor de betrokkenen betekent het dat de spanning richting de uitspraak – op 4 december – alleen maar groter zal worden.
Wat donderdag heeft laten zien, is dat de verdediging zeer krachtig is in het neerzetten van twijfel. En twijfel is in het strafrecht een machtig juridisch wapen.
De komende weken zullen uitwijzen of die twijfel voldoende weegt.