Algemeen
Met dit trucje gaat de batterij van je telefoon of laptop een stuk langer mee! (werkt echt)
Tips om de Batterijduur van je Elektronische Apparaten te Verlengen
Heb je het gevoel dat je telefoon na een paar uur gebruik al bijna leeg is? Of dat je laptop het maar kort volhoudt? Dit komt omdat elke keer dat je jouw apparaat oplaadt, de conditie van de batterij iets verslechtert. Hier zijn enkele tips om de batterij van je apparaat zo lang mogelijk in goede staat te houden.
Hoe Werken Lithium-Ion Batterijen?
De batterijen in veel van je elektronische apparaten, zoals telefoons en laptops, zijn lithium-ion batterijen. Deze batterijen werken door een samenspel tussen positieve en negatieve deeltjes binnenin. Over het algemeen kunnen deze batterijen ongeveer 300 tot 500 keer volledig opgeladen worden. Hierbij maakt het niet uit of je de batterij in één keer helemaal gebruikt of in meerdere keren.
Slim Opladen
Wil je dat je batterij zo lang mogelijk meegaat? Probeer dan de batterij te gebruiken binnen een bepaalde marge, namelijk tussen de 20% en 80% van de volledige capaciteit. Laat je apparaat ook niet onnodig lang aan de oplader liggen en vermijd dat je batterij helemaal leeg raakt voordat je hem weer oplaadt. Het is ook een goed idee om de originele oplader en kabel te gebruiken. Zo weet je zeker dat je apparaat precies de juiste hoeveelheid stroom krijgt.
Energie Besparen
Het is beter voor je apparaat en je portemonnee om zuinig om te
gaan met je batterij. Let op met extreme temperaturen; te warm of
te koud is niet goed voor de levensduur van je batterij. Voor
telefoons is het advies om ze te gebruiken bij temperaturen tussen
de 0 en 35 graden Celsius. Het is ook belangrijk om je software
up-to-date te houden. Ontwikkelaars voeren vaak updates uit die
helpen om batterij te besparen. Een slecht bereik of wifi-signaal
kan er ook voor zorgen dat je batterij sneller leegloopt.
Daarnaast kunnen een hoge schermhelderheid en het gebruik van functies zoals bluetooth extra belastend zijn voor je batterij. Veel apparaten hebben een speciale energiebesparende modus die helpt om achtergrondtaken te verminderen. Gebruik deze modus om de batterijduur te verlengen.
Wanneer de Batterij Vervangen?
Uiteindelijk zal elke batterij verouderen en minder lang meegaan. Als dat gebeurt, kun je overwegen om de batterij te vervangen. Afhankelijk van je apparaat kan dit makkelijk of juist wat moeilijker zijn. Bij sommige telefoons en laptops is het vervangen van de batterij heel eenvoudig. Je hoeft dan alleen maar voor een originele nieuwe batterij te zorgen en deze te plaatsen. Bij andere apparaten, zoals iPhones, kan het wat duurder en lastiger zijn.
Tips voor een Langere Batterijduur
- Gebruik Altijd de Originele Oplader en Kabel: Dit zorgt ervoor dat je apparaat precies de juiste hoeveelheid stroom krijgt.
- Laat je Apparaat Niet te Lang aan de Oplader Liggen: Het continu opladen van een volledig opgeladen batterij kan de levensduur verkorten.
- Houd je Software Up-to-Date: Ontwikkelaars brengen updates uit die de efficiëntie en levensduur van de batterij kunnen verbeteren.
- Gebruik de Energiebesparende Modus: Deze modus kan helpen om achtergrondtaken te verminderen en de levensduur van je batterij te verlengen.
- Houd je Schermhelderheid Zo Laag Mogelijk: Een hoge schermhelderheid verbruikt veel energie.
- Voorkom dat je Batterij Helemaal Leegloopt: Probeer je batterij op te laden voordat deze onder de 20% komt.
Conclusie
Door enkele eenvoudige aanpassingen aan je oplaad- en gebruiksgewoonten kun je de levensduur van je batterij aanzienlijk verlengen. Het gebruik van originele opladers, het vermijden van extreme temperaturen, het up-to-date houden van je software, en het gebruik van energiebesparende modi zijn enkele van de meest effectieve manieren om dit te bereiken. Hoewel elke batterij uiteindelijk aan vervanging toe zal zijn, kunnen deze tips helpen om de tijd tussen vervangingen te verlengen en de prestaties van je apparaten te optimaliseren.
Bron: Radar
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”