Algemeen
Prinses Alexia overladen met kritiek na interview: ”Dit kan je niet zeggen”
Prinses Alexia ligt opnieuw onder vuur na recente uitspraken waarin ze aangeeft dat ze zichzelf ‘heel beperkt’ voelt door de constante aandacht die ze krijgt. Ze beweert dat deze aandacht haar verhindert om een ‘normaal leven’ te leiden, wat bij veel mensen kwaad bloed zet.
”Een beetje reizen”
Het afgelopen jaar heeft Alexia genoten van onze zuurverdiende belastingcenten, zoals velen opmerken. De 18-jarige prinses is zich daar goed van bewust en toont haar erkentelijkheid, maar haar woorden en daden stuiten op veel kritiek. Na het afronden van haar middelbare school besloot Alexia een tussenjaar te nemen. Dankzij de royale bankrekeningen van de Oranjes was dit voor haar geen probleem. Zoals ze het zelf al samenvatte op Koningsdag: ”Een beetje werken, een beetje reizen.”
Deze uitspraak leidde tot landelijke kritiek, vooral na een interview eind april waarin Alexia niet gedetailleerd wilde vertellen wat ze allemaal tijdens haar tussenjaar had gedaan. Bart Ettekoven, hoofdredacteur van het tijdschrift Weekend, uitte toen openlijk zijn woede over haar terughoudendheid.
Keuzestress
Hoewel Alexia nog even van haar rust geniet, staat ze binnenkort weer voor een belangrijke stap: haar studie. Ze heeft zich ingeschreven aan de Rijksuniversiteit Groningen (RUG) maar heeft nog geen duidelijk idee over welke studie ze wil volgen. Tijdens haar tussenjaar heeft ze naar eigen zeggen geen tijd genomen om hierover na te denken. Dit heeft geleid tot wat zij beschrijft als ‘keuzestress’, een probleem dat ze denkt te delen met vele andere jongeren in Nederland.
‘Heel beperkt’
Wat mensen echter pas echt woedend maakt, is Alexia’s opmerking dat ze zichzelf ‘heel beperkt’ voelt door de aandacht die ze krijgt. Ze zegt dat ze door de constante aanwezigheid van camera’s geen normaal leven kan leiden. Deze uitspraak valt bij veel mensen verkeerd, vooral op social media platform X (voorheen Twitter), waar gebruikers hun ongenoegen uiten over haar opmerkingen.
Reacties op X
Op X gingen mensen helemaal los over haar uitspraken. Hieronder enkele reacties die de verontwaardiging van het publiek weerspiegelen:
- “Misschien moet Alexia eens ervaren hoe het is om echt beperkt te zijn in plaats van te klagen over aandacht.”
- “Met zoveel privileges klagen over een normaal leven niet kunnen leiden, is echt een klap in het gezicht van mensen die het moeilijk hebben.”
- “Als je echt zo beperkt bent door de aandacht, waarom neem je dan niet afstand van het koningshuis en ga je je eigen weg?”
Reflectie en Kritiek
De situatie rondom Prinses Alexia werpt licht op de voortdurende discussie over de rol en privileges van de koninklijke familie in Nederland. Terwijl veel mensen begrip kunnen opbrengen voor de druk en verwachtingen die op jonge royals rusten, roept het contrast tussen hun bevoorrechte positie en de klachten over beperkingen door media-aandacht veel negatieve reacties op.
Prinses Alexia staat voor de uitdaging om een balans te vinden tussen haar publieke rol en haar persoonlijke wensen. De kritiek die ze ontvangt, vooral in een tijd waarin veel mensen financiële onzekerheden en andere uitdagingen ervaren, benadrukt de kloof tussen de koninklijke familie en de gewone burger.
Toekomstige Stappen
Hoe Prinses Alexia hiermee omgaat, zal bepalend zijn voor haar publieke imago. Haar inschrijving aan de Rijksuniversiteit Groningen biedt een kans om haar academische en persoonlijke doelen na te streven, terwijl ze tegelijkertijd kan werken aan het herstellen van haar publieke imago.
Conclusie
Prinses Alexia’s recente uitspraken over haar gevoel van beperking door media-aandacht hebben geleid tot een storm van kritiek. Terwijl ze zich voorbereidt op een nieuwe fase in haar leven met haar aanstaande studie, blijft het publiek kritisch over haar bevoorrechte positie en haar klachten daarover. Het blijft afwachten hoe Alexia en de koninklijke familie hiermee om zullen gaan en welke lessen hieruit getrokken zullen worden.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.