Algemeen
Orka komt naar kijkvenster met trainer in zijn bek
In de hete zomer van 1987 vond er bij SeaWorld een dramatisch incident plaats dat niet alleen het leven van trainer Joanne Webber drastisch veranderde, maar ook de manier waarop SeaWorld met zijn orka’s omging, aanzienlijk beïnvloedde.
Joanne, destijds 26 jaar oud en met vijf jaar ervaring in het werken met deze majestueuze zeezoogdieren, onderging een catastrofale gebeurtenis toen Kandu V, een orka van meer dan twee ton, tijdens een routineoefening uit het water sprong en bovenop haar landde.
Dit resulteerde in een fractuur in haar nek, een blessure die haar tot intense kreten van pijn bracht. Deze gebeurtenis leidde tot een onmiddellijk verbod voor trainers om met orka’s in het water te gaan, een beleid dat SeaWorld tot op de dag van vandaag heeft gehandhaafd om de veiligheid van hun personeel te waarborgen.
Waarschuwingen: Een Geschiedenis van Agressie
Voor het tragische 0ngeval met Webber had Kandu V al een geschiedenis van agressief gedrag, met meerdere incidenten waarbij de veiligheid van trainers in gevaar kwam.
Ondanks deze incidenten, waaronder een aanval op voormalig trainer Jonathan Smith die leidde tot ernstige verwondingen zoals gekneusde nieren en een gesneden lever, bleef SeaWorld volhouden dat hun orka’s niet agressief waren.
Deze discrepantie tussen de verklaringen van SeaWorld en de werkelijke gebeurtenissen roept ernstige vragen op over de transparantie en ethische overwegingen van het park met betrekking tot de behandeling van deze grote zeedieren.
Strijd: Juridische en Publieke Druk
Na het 0ngeval met Webber werd een rechtszaak tegen SeaWorld aangespannen, die buiten de rechtbank om werd geschikt voor een onbekend bedrag.
Dit was niet het enige juridische gevecht dat SeaWorld voerde; herhaalde incidenten en de daaruit voortvloeiende rechtszaken hebben significant bijgedragen aan de groeiende bezorgdheid over de ethische aspecten van het houden van orka’s in gevangenschap.
Mede door deze juridische en publieke druk kondigde SeaWorld in 2016 aan dat ze zouden stoppen met het fokprogramma voor orka’s, een beslissing die werd gezien als een belangrijke overwinning voor dierenrechtenactivisten en een stap in de richting van een meer ethische behandeling van de dieren.
Tragische Gebeurtenissen: De Complexiteit van het Leven in Gevangenschap
De complexiteit van het leven van Kandu V in gevangenschap bereikte een tragisch hoogtepunt in 1989, toen zij tijdens een optreden een andere vrouwelijke orka, Orkid, aanviel en daarbij haar eigen kaak brak.
Deze heftige confrontatie resulteerde in Kandu V’s d00d, een voorval dat diepe indruk maakte op het publiek en verdere twijfels zaaide over de levensomstandigheden van orka’s in gevangenschap.
Het incident onderstreepte de intense stress en de potentieel gevaarlijke gevolgen van het houden van deze intelligente en complexe dieren in een onnatuurlijke en beperkte omgeving.
Lessen: Een Scherpe Kijk op Dierenwelzijn
De gebeurtenissen bij SeaWorld, van Joanne Webber’s traumatische 0ngeval tot de controversiële d00d van Kandu V, werpen een scherp licht op de uitdagingen en ethische dilemma’s die komen kijken bij dierenshows en het houden van wilde dieren in gevangenschap.
Deze incidenten benadrukken de noodzaak van voortdurende evaluatie en verbetering van de normen voor dierenwelzijn en pleiten voor een bredere maatschappelijke discussie over de verantwoordelijkheden van dierenparken tegenover de dieren die zij huisvesten.
Belangrijke Punten
- 0ngeval van Joanne Webber: In 1987 liep trainer Joanne Webber een gebroken nek op door een 0ngeval met orka Kandu V, wat leidde tot strikte beleidswijzigingen bij SeaWorld om de veiligheid van trainers te waarborgen.
- Agressief Gedrag Genegeerd: Eerdere aanvallen door Kandu V en andere orka’s werden door SeaWorld genegeerd, wat ernstige vragen oproept over hun claims betreffende de aard van hun orka’s.
- Juridische Gevechten en Publieke Druk: Juridische geschillen en groeiende publieke druk resulteerden in significante veranderingen bij SeaWorld, waaronder het einde van het fokprogramma voor orka’s in 2016.
- D00d van Kandu V: De tragische d00d van Kandu V in 1989 illustreert de complexiteit en potentieel gevaarlijke aard van het houden van orka’s in gevangenschap, en benadrukt dat dergelijke incidenten niet ongewoon zijn.
- Dierenwelzijn en Ethiek: De incidenten bij SeaWorld stimuleren een belangrijke discussie over dierenwelzijn en de ethische behandeling van wilde dieren binnen de dierenentertainmentindustrie.
De gebeurtenissen bij SeaWorld vormen een belangrijke les over de gevaren en ethische overwegingen van het houden van wilde dieren in gevangenschap.
Ze benadrukken de noodzaak van transparantie, verbeterde veiligheidsprotocollen en een meer humane benadering van dierenwelzijn.
Het tragische lot van zowel de trainers als de orka’s roept op tot een heroverweging van hoe we omgaan met deze majestueuze zeezoogdieren in gevangenschap.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”