Algemeen
Na tien jongens op rij krijgt 39-jarige moeder eindelijk een meisje
In een klein dorpje in de Schotse Hooglanden gebeurde iets bijzonders. Alexis Brett, de eerste Britse moeder die tien jongens op rij kreeg, werd eindelijk verblijd met de geboorte van haar elfde kind, een prachtig dochtertje genaamd Cameron.
Deze gebeurtenis markeerde een mijlpaal in het leven van de 39-jarige Alexis en haar 44-jarige echtgenoot David, een treinmachinist. De vreugde en het ongeloof waren duidelijk te zien op hun gezichten toen ze hoorden dat ze een meisje zouden krijgen. Voor Alexis, die al jarenlang de enige vrouw in huis was, voelde dit als een langverwachte droom die eindelijk uitkwam.
Het nieuws verspreidde zich snel in hun gemeenschap, waarbij buren en vrienden zich verzamelden om hun felicitaties over te brengen en het wonder van Cameron’s geboorte te vieren.
Alexis en David, gedreven door nieuwsgierigheid en opwinding, reisden 50 kilometer naar een gespecialiseerde kliniek om het geslacht van hun elfde kind te ontdekken. “Ik had verwacht te horen dat we nog een jongen zouden krijgen. Maar toen ik erachter kwam dat het een meisje was, was mijn gezicht een foto,” vertelde Alexis. De vreugde was overweldigend, en ze kon niet wachten tot de geboorte van hun dochtertje.
De onthulling van het geslacht was een moment vol emoties, waarbij zowel Alexis als David tranen van vreugde niet konden onderdrukken.
Het idee om eindelijk een dochter te hebben, na tien jongens, voelde als een sprookje dat werkelijkheid werd. De voorbereidingen voor de komst van Cameron begonnen onmiddellijk, met het inrichten van haar kamer en het kopen van schattige, roze babykleertjes.
De komst van Cameron bracht een nieuwe dynamiek in het gezin Brett. Met tien broers die variëren van 2 tot 17 jaar oud, heeft Cameron geen gebrek aan aandacht en zorg. “Ze gedroegen zich over het algemeen veel beter in haar buurt,” zei vader David. “Ze proberen kalm te blijven voor het geval ze haar wakker maken.
Ze willen haar ook helpen met het vasthouden en voeden – het was geweldig.” De liefde en zorg van haar broers maken van Cameron een zeer geliefd meisje in huis.
De jongens, die altijd gewend waren om met elkaar te spelen en te ravotten, toonden nu een onverwachte zachtheid en bescherming richting hun nieuwe zusje. Het was ontroerend om te zien hoe ze elk hun eigen manier vonden om Cameron welkom te heten en haar te laten voelen dat ze deel uitmaakt van hun hechte familie.
Ondanks de drukte en het lawaai van tien jongens in huis, houdt Alexis van orde en netheid. Ze doet maar liefst 49 wasbeurten per week en stofzuigt elke dag. “Ik heb een hekel aan rommel,” zegt Alexis lachend. “We stoppen nu zeker,” voegt ze toe. “Er zal niet meer zijn. Ik heb dat laatste gezegd, maar dit meen ik absoluut.
Ik hou van mijn familie zoals die nu is.” Het dagelijks leven in huize Brett is een voortdurende balans tussen chaos en orde, waarbij Alexis als een ware superheldin alles onder controle houdt. Haar vastberadenheid en toewijding om een schoon en georganiseerd huis te behouden, ondanks het grote aantal kinderen, is bewonderenswaardig.
Ze heeft een strikt schema ontwikkeld om ervoor te zorgen dat alles soepel verloopt, van maaltijden bereiden tot huiswerk begeleiden en nu ook de zorg voor een pasgeboren baby.
Hoewel Cameron niet gepland was, bracht ze een enorme vreugde in het leven van Alexis. “Er wordt veel van ons gevraagd of we zoveel kinderen hadden omdat we op dat ongrijpbare meisje hoopten.
Ik kan eerlijk zeggen ‘nee’. Cameron was niet gepland, maar ik was toch blij,” vertelt Alexis. Ze heeft veel plezier gehad met het kopen van roze spulletjes voor de eerste keer en geniet van de nieuwe ervaring van het hebben van een dochter.
De onverwachte wending van het krijgen van een meisje na zoveel jongens heeft Alexis doen beseffen hoe prachtig en onvoorspelbaar het leven kan zijn.
Haar liefde voor elk van haar kinderen is onvoorwaardelijk, en ze waardeert de unieke persoonlijkheid en talenten die elk kind meebrengt. De komst van Cameron heeft haar familie nog dichter bij elkaar gebracht en heeft hun leven verrijkt op manieren die ze nooit had kunnen voorspellen.
De reis van Alexis en David Brett is een verhaal van liefde, verrassingen en onvoorwaardelijke toewijding aan hun gezin. Met elf kinderen, waaronder hun langverwachte dochter Cameron, is hun huis gevuld met vreugde en liefde. Alexis, die parttime fitnessinstructeur is, vindt vreugde in haar grote familie en de unieke ervaringen die elk kind met zich meebrengt.
Haar reis als moeder van een groot gezin heeft haar geleerd om flexibel en geduldig te zijn, en ze omarmt elke uitdaging met een glimlach. De geboorte van Cameron markeert niet het einde, maar een nieuw hoofdstuk in hun prachtige familieverhaal. Terwijl ze vooruitkijken naar de toekomst, weten Alexis en David dat ze gezegend zijn met een gezin dat hun leven betekenis en vreugde geeft.
In een openhartig interview met Andy in de Auto laat Kim Feenstra zich van haar meest kwetsbare én strijdvaardige kant zien. De voormalig topmodel deelt indringende herinneringen aan haar jeugd, maar richt zich vooral op wat er volgens haar fundamenteel moet veranderen in de bescherming van kinderen in Nederland. Haar boodschap is fel, emotioneel en zonder terughoudendheid.
Een jeugd vol onveiligheid en chaos
Kim vertelt hoe haar jeugd werd getekend door instabiliteit, armoede en de afwezigheid van een veilige thuishaven. Ze groeide op zonder vader en met een moeder die kampte met verslavingen. Met haar zusje verbleef ze in meerdere Blijf-van-mijn-lijfhuizen, en in totaal moest ze elf keer van basisschool wisselen. “We hebben echt veel meegemaakt,” zegt ze. De pijnlijke ervaringen lieten diepe sporen na.
Beroemdheid bracht niet alleen succes
Na haar overwinning bij Holland’s Next Top Model veranderde haar leven ingrijpend, maar niet alles werd ineens beter. De bekendheid zorgde er juist voor dat haar verleden breed werd uitgemeten. “Je bent ineens bekend en iedereen heeft een mening over je, puur op basis van je verleden,” legt Kim uit. Haar publieke imago werd vaak gevormd door aannames en vooroordelen.
De drang om iets terug te doen
De ellende uit haar jeugd heeft haar bewust gemaakt van het belang van een veilige omgeving voor kinderen. Kim voelt zich geroepen om zich in te zetten voor gezinnen die onder de armoedegrens leven. Ze overweegt het opzetten van een eigen stichting om deze kwetsbare groep te ondersteunen. “Ik wil écht iets doen,” benadrukt ze. Haar missie komt voort uit persoonlijke ervaring en diepe betrokkenheid.
Felle kritiek op straffen bij kindermisbruik
Tijdens het interview uit Kim haar frustratie over de manier waarop kindermisbruik in Nederland juridisch wordt aangepakt. “Kinderen krijgen hier te weinig bescherming,” stelt ze. Vooral het strafniveau voor zedendelicten vindt ze veel te mild. “Dan lees je dat iemand een kind heeft misbruikt en na een paar jaar alweer buiten staat. Hoe kan dat?”, vraagt ze zich hardop af.
Onbegrip over het tbs-systeem
Kim is ook kritisch over het tbs-systeem. Volgens haar worden daders na behandeling te snel terug de maatschappij in gestuurd, soms zelfs in de buurt van scholen. “Het is toch te gek voor woorden?” zegt ze verontwaardigd. De kosten van tbs en het gebrek aan zekerheid over succes vindt ze onacceptabel. “We moeten onze kinderen beter beschermen dan dit.”
Geen vergeving voor daders
Over daders van kindermisbruik heeft Kim een uitgesproken mening. “Als je aan kinderen hebt gezeten, is het gewoon echt klaar,” zegt ze beslist. Ze maakt een duidelijk onderscheid tussen mensen die fouten maken en zij die volgens haar een onherstelbare grens zijn overgegaan. “Sommige dingen vergeef je niet,” verklaart ze.
De emotie achter haar harde woorden
Haar boodschap is rauw en confronterend, maar komt voort uit oprechte verontwaardiging en een diep verlangen naar verandering. “Die mensen verdienen een spuitje en weg ermee,” zegt ze, beseffend dat haar woorden hard klinken. Toch is haar standpunt helder: bescherming van kinderen moet áltijd vooropstaan. Voor haar is het geen kwestie van wraak, maar van rechtvaardigheid en preventie.