Algemeen
Motorrijders vinden hond met zak in mond – als ze in zak kijken kunnen ze hun ogen niet geloven
Op een zonnige ochtend besloot Paul Skinner, een 58-jarige fervent motorrijder, samen met zijn vriendengroep een tocht te maken langs enkele van de minder bekende wegen. Wat een eenvoudige rit moest worden om van het landschap en de vrijheid te genieten, nam een onverwachte wending die hun leven en dat van een kleine, verlaten hond voorgoed zou veranderen.
De motorrijders waren diep in gesprek toen een van hen een zachte beweging opmerkte aan de rand van een greppel langs de stoffige weg. Ze besloten hun motoren veilig aan de kant te zetten en te voet verder te gaan om beter te kunnen zien wat er aan de hand was. Tussen het hoge gras en wildgroei vonden ze een angstig, verlaten hondje, die angstvallig een plastic zak vasthield.
De verbazing was groot toen de groep, geleid door hun zorg en nieuwsgierigheid, de zak voorzichtig opende. Binnenin vonden ze een hartverwarmend tafereel: vier slapende puppy’s, ogenschijnlijk pasgeboren, knus tegen elkaar aan in de bescherming van de zak.
De realisatie dat deze puppy’s waarschijnlijk diezelfde dag geboren waren, maakte een diepe indruk op de groep.
Zonder een moment te verliezen belden de motorrijders de politie. Hun snelle handelen was cruciaal, en binnen korte tijd arriveerden vertegenwoordigers van een lokaal dierenasiel.
Zij namen de uitgeputte moederhond, die later de naam Carly kreeg, en haar jongen mee voor verdere zorg en bescherming.
Carly, een moedige cockerspaniël, werd al snel het symbool van een veel groter en groeiend probleem van dierenverwaarlozing en wreedheid.
Haar verhaal is een krachtige oproep tot bewustwording en actie, benadrukkend dat onze samenleving behoefte heeft aan strengere wetgeving en strengere straffen voor dierenmishandelaars.
Te midden van de hitte, zonder toegang tot voldoende voedsel en water, vertoonde Carly een uitzonderlijke daad van moed door haar puppy’s te beschermen tot het uiterste.
Dit gebaar van onvoorwaardelijke liefde en toewijding is een ontroerende herinnering aan de sterke instinctieve band die moeders, ongeacht hun soort, met hun jongen delen.
In een openhartig interview met Andy in de Auto laat Kim Feenstra zich van haar meest kwetsbare én strijdvaardige kant zien. De voormalig topmodel deelt indringende herinneringen aan haar jeugd, maar richt zich vooral op wat er volgens haar fundamenteel moet veranderen in de bescherming van kinderen in Nederland. Haar boodschap is fel, emotioneel en zonder terughoudendheid.
Een jeugd vol onveiligheid en chaos
Kim vertelt hoe haar jeugd werd getekend door instabiliteit, armoede en de afwezigheid van een veilige thuishaven. Ze groeide op zonder vader en met een moeder die kampte met verslavingen. Met haar zusje verbleef ze in meerdere Blijf-van-mijn-lijfhuizen, en in totaal moest ze elf keer van basisschool wisselen. “We hebben echt veel meegemaakt,” zegt ze. De pijnlijke ervaringen lieten diepe sporen na.
Beroemdheid bracht niet alleen succes
Na haar overwinning bij Holland’s Next Top Model veranderde haar leven ingrijpend, maar niet alles werd ineens beter. De bekendheid zorgde er juist voor dat haar verleden breed werd uitgemeten. “Je bent ineens bekend en iedereen heeft een mening over je, puur op basis van je verleden,” legt Kim uit. Haar publieke imago werd vaak gevormd door aannames en vooroordelen.
De drang om iets terug te doen
De ellende uit haar jeugd heeft haar bewust gemaakt van het belang van een veilige omgeving voor kinderen. Kim voelt zich geroepen om zich in te zetten voor gezinnen die onder de armoedegrens leven. Ze overweegt het opzetten van een eigen stichting om deze kwetsbare groep te ondersteunen. “Ik wil écht iets doen,” benadrukt ze. Haar missie komt voort uit persoonlijke ervaring en diepe betrokkenheid.
Felle kritiek op straffen bij kindermisbruik
Tijdens het interview uit Kim haar frustratie over de manier waarop kindermisbruik in Nederland juridisch wordt aangepakt. “Kinderen krijgen hier te weinig bescherming,” stelt ze. Vooral het strafniveau voor zedendelicten vindt ze veel te mild. “Dan lees je dat iemand een kind heeft misbruikt en na een paar jaar alweer buiten staat. Hoe kan dat?”, vraagt ze zich hardop af.
Onbegrip over het tbs-systeem
Kim is ook kritisch over het tbs-systeem. Volgens haar worden daders na behandeling te snel terug de maatschappij in gestuurd, soms zelfs in de buurt van scholen. “Het is toch te gek voor woorden?” zegt ze verontwaardigd. De kosten van tbs en het gebrek aan zekerheid over succes vindt ze onacceptabel. “We moeten onze kinderen beter beschermen dan dit.”
Geen vergeving voor daders
Over daders van kindermisbruik heeft Kim een uitgesproken mening. “Als je aan kinderen hebt gezeten, is het gewoon echt klaar,” zegt ze beslist. Ze maakt een duidelijk onderscheid tussen mensen die fouten maken en zij die volgens haar een onherstelbare grens zijn overgegaan. “Sommige dingen vergeef je niet,” verklaart ze.
De emotie achter haar harde woorden
Haar boodschap is rauw en confronterend, maar komt voort uit oprechte verontwaardiging en een diep verlangen naar verandering. “Die mensen verdienen een spuitje en weg ermee,” zegt ze, beseffend dat haar woorden hard klinken. Toch is haar standpunt helder: bescherming van kinderen moet áltijd vooropstaan. Voor haar is het geen kwestie van wraak, maar van rechtvaardigheid en preventie.