Algemeen
Man eist dat zesde kind een zoon moet zijn – reactie van vrouw doet hem om vergiffenis smeken
Toen mijn man me een angstaanjagend ultimatum stelde, verwachtte hij niet dat ik voor mezelf en onze kinderen zou opkomen. De les die ik hem gaf, liet zien hoe onredelijk hij was, terwijl we al zoveel hadden om dankbaar voor te zijn. Zijn ultimatum eindigde met hem die MIJ om genade smeekte!
Ik had nooit gedacht dat ik in deze situatie zou belanden, maar hier sta ik dan, op een kruispunt. Ik werd gedwongen drastische maatregelen te nemen toen mijn echtgenoot me in een hoek drong met één eis. Maar die eis was genoeg om mij tot actie aan te zetten.
Mijn man, Danny, is altijd een toegewijde vader en een succesvolle zakenman geweest. Hij zorgt goed voor ons gezin en brengt veel tijd door op kantoor. Dit gaf mij de vrijheid om thuis te blijven en onze vijf prachtige dochters op te voeden.
Maar de laatste tijd zijn zijn dromen over een zoon “om de familienaam voort te zetten” veranderd in eisen. En die eisen zijn geëscaleerd tot bedreigingen! “Lisa, we MOETEN een zesde kind krijgen,” zei hij op een avond na het eten. Zijn toon was serieus, bijna kil.
“Danny, we hebben al VIJF dochters. Wil je dat ik doorga met kinderen krijgen totdat we een zoon hebben?” antwoordde ik, terwijl de spanning opliep.
“Maar zijn kinderen geen zegen voor je? Is het echt zo moeilijk?” Zijn woorden deden pijn. Deze discussie hadden we al vaak gehad, maar deze keer voelde het anders. Het voelde als een ultimatum. Onze ruzie escaleerde en hij suggereerde zelfs dat hij zou overwegen te SCHEIDEN als ik weigerde een zoon voor hem te krijgen! “Zeg je dat je me zou verlaten als ik je geen zoon geef?” vroeg ik, met trillende stem.
“Dat heb ik niet gezegd,” mompelde hij, terwijl hij wegkeek. Maar de implicatie was duidelijk. Hij was bereid te overwegen om te scheiden als ik niet aan ZIJN wensen voldeed. Dat was het einde van onze ruzie, en we gingen stilletjes naar bed.
Die nacht lag ik wakker, denkend aan ons gesprek. Hoe kon hij zo denigrerend doen over het leven dat we samen hadden opgebouwd? Onze dochters zijn geweldig, elk uniek en vol leven. Ik kon onze familie niet anders voorstellen. Ik moest hem laten begrijpen wat hij van mij, van ons, vroeg. En weet je wat? Voordat ik mijn ogen sloot en in slaap viel, besloot ik hem op een slimme manier te LATEN ZIEN wat het betekent om vijf kinderen ALLEEN op te voeden!
De volgende dag stond ik extra vroeg op, terwijl iedereen nog sliep. Ik pakte een tas en reed naar het oude huis van mijn overleden moeder op het platteland. Ik zette mijn telefoon op stil en negeerde al zijn oproepen en sms’jes.
Na het maken van mijn ontbijt en een kop hete koffie, nestelde ik me om mijn favoriete show van de dag te kijken: “Het Drama Dat Zich Ontvouwt Wanneer Je Je Man Alleen Thuis Laat Met Vijf Kinderen.” Ik keek alles in realtime via de bewakingscamera’s die we thuis hadden geïnstalleerd.
Danny stond voor een RUDE awakening! Zodra hij wakker werd, begon hij zich klaar te maken voor werk. Maar hij stopte toen hij de kinderen kabaal hoorde maken. “Waar is je moeder en waarom zijn jullie niet aangekleed en klaar voor het ontbijt?” vroeg hij onze bengels.
Mijn kinderen maakten me trots door hem te negeren en door te gaan met springen op bedden en spelen. Mijn man zocht naar me terwijl hij mijn naam riep voordat hij besefte dat ik niet thuis was. Hij begon me toen te bellen en ik keek hoe de oproepen binnenkwamen. “Wat de hel, Lisa,” zei hij gefrustreerd na de zesde gemiste oproep. Hij kon niet naar zijn werk gaan omdat hij onze jonge dochters niet alleen kon laten. De eerste ochtend was HILARISCH en een COMPLETE ramp!
Hij probeerde ontbijt te maken en eindigde met verbrande toast en overal gemorste sinaasappelsap! De kinderen renden rond, weigerden zich aan te kleden. Hij was volledig overweldigd en ik genoot van elk moment! In de avond wilden de meisjes verkleden spelen, en Danny MOEST meedoen! Ze lieten hem een tiara en een veren boa dragen terwijl ze deden alsof hij een prinses was!
“Daddy, je ziet er ZO mooi uit!” giechelde Emily. “Dit is belachelijk,” mompelde hij, maar hij glimlachte om hun vreugde. Mijn man zag er totaal uitgeput uit. Bedtijd was de LAATSTE druppel! Ze WEIGERDEN naar bed te gaan, eisten verhaaltjes en bleven uit hun kamers sluipen! MAN wat was ik trots!
Tegen het einde van de tweede dag was Danny zichtbaar op het punt van instorten! Hij begon me wanhopige berichten te sturen, smekend om terug te komen en te helpen. “Mijn engel, alsjeblieft, ik kan dit niet alleen,” sms’te hij. Hij stuurde zelfs een video van zichzelf, op zijn knieën, smekend om vergiffenis.
“Het spijt me, mijn lief. Kom alsjeblieft thuis. Ik heb je nodig.” Wat de clip nog grappiger maakte, was dat hij het opnam in onze vergrendelde badkamer terwijl de meisjes EISTEN dat hij naar buiten kwam om te spelen! Ik besloot dat het tijd was om naar huis te gaan. Toen ik binnenkwam, was Danny de eerste die naar me toe rende, er meer opgelucht uitziend dan ik hem ooit had gezien!
“Het spijt me zo,” zei hij. “Ik zal je niet meer onder druk zetten over het krijgen van een zoon.” Hij hield me zo stevig vast dat ik bijna niet kon ademen! “Ik besef nu hoeveel je doet, en ik beloof meer tijd met het gezin door te brengen,” beloofde hij. Ik was ontroerd. “Als je echt belooft meer tijd met ons door te brengen en meer te helpen, kunnen we de MOGELIJKHEID van een zesde kind bespreken,” zei ik.
Hij knikte heftig. “Ik beloof het, ik zweer het. Laat me alsjeblieft nooit meer zo lang alleen met hen!” We lachten allebei en vanaf die dag hield hij zijn belofte. Hij werd meer betrokken bij ons gezin en waardeerde al het harde werk dat kwam kijken bij het opvoeden van de kinderen die we al hadden.
Ons leven begon ten goede te veranderen. Danny begon eerder thuis te komen van zijn werk en werkte soms zelfs vanuit huis, vastbesloten om meer aanwezig te zijn. Hij hielp met huiswerk, woonde schoolactiviteiten bij en nam de bedtijdtaken over!
Mijn eens misleide echtgenoot leerde zelfs hoe hij haar moest vlechten, tot grote vreugde van onze dochters! Op een zaterdagochtend, terwijl we rond de ontbijttafel zaten, keek Danny me aan met een zachte glimlach. “Ik heb nagedacht,” zei hij. “Misschien gaat het niet om het hebben van een zoon. Misschien gaat het om het koesteren van het gezin dat we hebben.”
Ik glimlachte terug, voelend hoe een warmte door mijn borst trok. “Dat is alles wat ik ooit heb gewild, Danny.” We gingen door met ons ontbijt, pratend en lachend, de spanning van de afgelopen weken smolt weg. Het was in die eenvoudige momenten, omringd door onze dochters, dat we ons ware geluk vonden.
Maanden gingen voorbij en mijn man bracht het idee van een zesde kind nooit meer ter sprake. Hij was een veranderd man, meer betrokken en verbonden met ons gezin dan ooit tevoren. De meisjes aanbeden hem, en ons huis was gevuld met vreugde en gelach. Op een avond, terwijl we naar onze dochters keken die in de tuin speelden, nam Danny mijn hand. “Dank je, Lisa,” zei hij zacht. “Voor alles.” Ik kneep in zijn hand, voelend hoe de tranen in mijn ogen opwelden.
“Dank je voor je begrip,” antwoordde ik. Onze reis was niet gemakkelijk, maar het bracht ons dichter bij elkaar. Mijn man leerde het gezin dat hij had te waarderen. En ik vond de kracht om voor mezelf en onze dochters op te komen. We waren sterker dan ooit, klaar om welke uitdagingen het leven ons ook zou brengen.
En terwijl we daar zaten, kijkend naar onze dochters die vuurvliegjes achterna zaten onder de ondergaande zon, wist ik dat we ons gelukkig en tevreden hadden gevonden.
De tweede zittingsdag in de rechtszaak tegen Marco Borsato zorgde voor een duidelijke verschuiving in toon en dynamiek. Waar tijdens de eerste zitting vooral de aanklachten en verklaringen centraal stonden, kwam nu de verdediging uitvoerig aan het woord. En volgens verslaggever Evert Santegoeds, die de hele dag in de rechtbank aanwezig was, gebeurde precies wat een goede verdediging beoogt: twijfel zaaien over de aangereikte feiten, verklaringen en bewijsstukken.
In een gesprek met Shownieuws liet Santegoeds weten dat de presentatie van de advocaten van Borsato hem aan het denken heeft gezet. Niet omdat er plots een eenduidige conclusie mogelijk is, maar omdat de zaak complexer blijkt dan veel mensen vooraf dachten. Zijn woorden geven een inkijkje in hoe de verdediging de zaak benadert en waarom donderdag mogelijk een kantelpunt vormt in het proces dat al jaren de Nederlandse showbizzwereld bezighoudt.
In deze longread wordt uitgebreid stilgestaan bij de argumenten van de verdediging, de punten die Santegoeds opvielen, het omstreden dagboek en de discussie over de geloofwaardigheid van verschillende verklaringen. Ook wordt gekeken naar de bredere impact van deze zittingsdag en wat het kan betekenen voor de verdere verloop van de zaak.
De sfeer in de rechtbank: een nieuwe fase van het proces
Vanaf de eerste minuut van de donderdagzitting was duidelijk dat de verdediging een andere strategie volgde dan het 0penbaar Ministerie twee dagen eerder. Waar justitie een groot deel van haar verhaal baseerde op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en een aantal ondersteunende documenten, richtte de verdediging zich vooral op inconsistenties, hiaten en onduidelijke details in datzelfde materiaal.
Volgens Santegoeds zat er een opvallende energie in de zaal. Niet omdat het juridisch spektakel was, maar omdat de toon scherp en analytisch werd. Het ging niet langer om algemene beschuldigingen, maar om het apart leggen en onderzoeken van puzzelstukjes die volgens de advocaten helemaal niet passen.
“Het was een gedegen verhaal,” zegt Santegoeds. “Een verhaal dat mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht over wat ik dinsdag hoorde. En dát is natuurlijk precies wat de verdediging wil: laten zien dat er interpretatie, nuance en onzekerheid achter de aangedragen stukken zit.”
Het audiofragment: bekentenis of misverstand?
Een van de grootste punten van discussie in de zaak is het zogenoemde audiofragment, waarin de moeder van het meisje Borsato confronteert met haar beschuldigingen. Justitie stelde dinsdag dat dit gesprek elementen bevatte die op een impliciete bekentenis zouden kunnen wijzen.
Maar volgens de verdediging – en volgens Santegoeds nu ook – is dat beeld te sterk aangezet.
“Wat ik dinsdag hoorde, klonk
alsof er een bekentenis op band stond,” vertelt hij. “Maar vandaag
werd dat vrijwel volledig onderuit gehaald.”
De verdediging wees erop dat:
-
Borsato in het gesprek nooit expliciet toegeeft dat hij grensoverschrijdend heeft gehandeld.
-
Hij vaag reageert, deels geschokt, deels afwerend – maar niet bevestigend.
-
Het gesprek plaatsvond in een gespannen situatie waarin woorden ook anders kunnen worden geïnterpreteerd.
Daarnaast benadrukte de verdediging dat het gesprek is opgenomen onder omstandigheden die op zijn minst vragen oproepen over de context en intentie. Was het een spontane confrontatie of een zorgvuldig geplande actie met een specifiek doel? Die vraag blijft hangen.
Het dagboek: een “verdacht boekje” met één cruciale pagina
Het meest controversiële bewijsstuk in deze zaak is zonder twijfel het dagboek van het meisje. Een schrift van slechts dertig pagina’s, waarin volgens het OM aanwijzingen te vinden zijn voor haar ervaringen met de zanger.
Maar volgens de verdediging – en nu ook volgens Santegoeds – zit dat anders.
Een boekje met één afwijkende pagina
“Het dagboek telt slechts dertig pagina’s,” legt Santegoeds uit. “Maar Marco komt maar op één pagina voor. En die ene pagina lijkt niet geschreven in dezelfde lijn als de rest.”
De verdediging ging nog verder en suggereerde dat:
-
het bewuste deel mogelijk niet door het meisje zelf is geschreven;
-
de toon, stijl en woordkeuze anders zijn dan in de rest van het dagboek;
-
de moeder mogelijk zelf aanpassingen of aanvullingen heeft gedaan.
Dit is een ernstige suggestie en vormt een groot risico voor de geloofwaardigheid van het gehele bewijsstuk.
Waarom noemt Santegoeds het “een verdacht boekje”?
De verslaggever is normaal gesproken voorzichtig met zijn woorden, vooral in zaken waar emoties, reputaties en juridische gevolgen zo zwaar meewegen. Maar in deze zaak zei hij onomwonden:
“Het is geen dagboekje, het is een verdacht boekje.”
Die uitspraak komt niet uit sensatie, maar uit de observatie dat het boekje rommelig, fragmentarisch en opeens zeer specifiek lijkt op het moment dat Borsato erin voorkomt. Dat roept vragen op, en het is precies die twijfel die de verdediging probeert te vergroten.
De kleedkamerkwestie: kon het überhaupt gebeuren?
Een ander punt waarop de verdediging zich richtte, is de beschuldiging dat Marco het meisje zou hebben betast in de kleedkamer van The Voice of Holland. Justitie schetste de situatie alsof hij eenvoudig door de gangen kon wandelen en ongezien ruimtes kon betreden.
Maar volgens Santegoeds klopt dat beeld niet.
Borsato was niet vrij om studio’s in en uit te lopen
“Daar twijfelde ik dinsdag al
aan,” zegt hij.
Hij legt uit:
-
Marco had een eigen kleedkamer.
-
Hij werkte vrijwel altijd samen met visagist Leco van Zadelhoff.
-
Beveiliging en productie lieten niet toe dat coaches ongecontroleerd door backstage-gebieden liepen.
-
Alles achter de schermen bij grote tv-producties is strak georganiseerd.
Als die omstandigheden kloppen, wordt de beschuldiging minder waarschijnlijk.
Waarom Leco nooit is verhoord, blijft een mysterie
Het meest opvallende is dat Leco van Zadelhoff, die bijna constant bij Marco was in zijn kleedkamer, nooit door het OM is verhoord.
Santegoeds verbaasde zich daar zichtbaar over:
“Waarom heeft justitie dat niet gedaan? Als iemand kon bevestigen wat er in die kleedkamer gebeurde, was het Leco.”
Volgens hem kan dit maar twee dingen betekenen:
-
Het OM heeft bewust afgezien van het verhoor, omdat het mogelijk ontlastend zou zijn.
-
Het verhoor had geen meerwaarde voor hun scenario, wat vragen oproept over de kracht van dat scenario.
Voor Santegoeds is dit een van de grootste hiaten in de zaak tot nu toe.
Veranderende verklaringen: onduidelijkheid of onbetrouwbaarheid?
Tijdens de zitting van donderdag stelde de verdediging ook vragen over de consistentie van de verklaringen van het meisje. Volgens hen veranderen bepaalde details van haar verhaal door de tijd heen.
Santegoeds vatte het samen als een cruciale vraag:
“Waarom veranderen de verhalen van het meisje steeds?”
De verdediging gaf twee mogelijke verklaringen:
-
Ze kan zich niet alles goed herinneren – een bekend fenomeen in traumagerelateerde zaken.
-
Het is niet gebeurd zoals wordt beweerd, en de inconsistentie komt voort uit het creëren van nieuwe details wanneer eerdere versies onder druk komen te staan.
In elk scenario is er onduidelijkheid – en onduidelijkheid leidt tot twijfel. En twijfel leidt juridisch gezien al snel tot de conclusie dat er onvoldoende hard bewijs is.
Een kantelpunt? De impact van de verdediging
Voor Santegoeds voelde donderdag als een mogelijke omslag in het proces. Niet omdat er ineens een definitieve conclusie in zicht komt, maar omdat de verdediging overtuigend heeft laten zien dat verschillende cruciale onderdelen van de zaak kunnen worden betwist.
Hij zei:
“Ik hoop dat heel duidelijk wordt of hij er nou echt is ingeluisd door de twee of niet.”
Dat laatste – het idee dat Borsato mogelijk doelbewust in een fuik is gelokt – is een theorie die in sommige kringen al langer rondgaat. De verdediging gebruikt die gedachte niet expliciet, maar suggereert wel dat bepaalde elementen in het dossier zijn gemanipuleerd of bewust anders gepresenteerd.
Wat de waarheid is, blijft vooralsnog onbekend.
De bredere vraag: kan deze zaak nog één kant op vallen?
Na deze dag rijst de vraag of de zaak juridisch nog helder genoeg is om tot één duidelijke uitspraak te komen. De advocaten van Borsato hebben laten zien:
-
dat fysiek bewijs ontbreekt;
-
dat verklaringen variëren;
-
dat het dagboek vraagtekens oproept;
-
dat getuigen ontbreken of niet zijn gehoord;
-
dat cruciale situaties logistiek onwaarschijnlijk zijn.
Justitie heeft tegelijkertijd laten zien:
-
dat het meisje haar verhaal meerdere malen consequent heeft verteld;
-
dat er ondersteunende aanwijzingen zijn;
-
dat het audiofragment volgens hun interpretatie significant is;
-
dat er gedragingen van Borsato zijn die volgens hen wijzen op grensoverschrijdend gedrag.
Het blijft daarmee een zaak waarin interpretatie, overtuiging en nuance centraal komen te staan.
Conclusie: een zaak die alle kanten op kan, maar donderdag veranderde het speelveld
De tweede zittingsdag heeft één ding duidelijk gemaakt: deze zaak is niet zwart-wit. Er zijn geen keiharde bewijzen in de vorm van opnames, foto’s of DNA. Wat resteert zijn menselijke verhalen, emoties, herinneringen, twijfels en interpretaties.
Voor de rechtbank betekent dit dat de lat hoog ligt. Voor het publiek betekent het dat de verdeeldheid groot blijft. Voor de betrokkenen betekent het dat de spanning richting de uitspraak – op 4 december – alleen maar groter zal worden.
Wat donderdag heeft laten zien, is dat de verdediging zeer krachtig is in het neerzetten van twijfel. En twijfel is in het strafrecht een machtig juridisch wapen.
De komende weken zullen uitwijzen of die twijfel voldoende weegt.