Algemeen
‘Ik zette oma en opa die me opvoedden op straat, maar dan kreeg karma me te pakken’
Mijn naam is Sarah, en mijn verhaal begon met een tragedie. Toen ik twee jaar oud was, overleed mijn moeder bij een auto-ongeluk, en mijn vader verliet ons. Mijn grootouders namen me in huis. Ze werden mijn hele wereld. Ze hebben me door dik en dun gesteund en liefgehad. Dankzij hen ben ik net afgestudeerd van de middelbare school en toegelaten tot een geweldige universiteit.
Op mijn afstudeerdag moest alles perfect zijn. Ik kon niet wachten tot mijn grootouders me mijn diploma zouden zien ontvangen. Ik was zo opgewonden. “Ik doe dit voor jullie, oma en opa,” dacht ik toen ik mijn toga en muts opzette. Ik kon niet wachten om de trotse gezichten van mijn grootouders te zien wanneer ik over het podium zou lopen. Ze hadden alles voor me gedaan.
Plotseling hoorde ik mijn naam roepen. “Sarah?” Ik draaide me om en zag een man die ik niet herkende. Hij had een vriendelijk gezicht maar zag er vermoeid uit. “Ja, dat ben ik,” zei ik voorzichtig. Hij glimlachte, zijn ogen verdrietig. “Ik ben het, je vader.” Ik hield mijn adem in. “Mijn vader? Nee, mijn vader heeft me verlaten toen ik twee was.”
Zijn gezicht betrok. “Nee, dat is niet waar. Ik heb al die jaren naar je gezocht. Je grootouders hebben je voor me verborgen gehouden.” De man opende zijn portemonnee en liet me een foto zien uit mijn kindertijd, samen met een jonge man die ik kende als mijn vader. Dit was de enige foto die ik ooit van hem had gezien.
Mijn hoofd tolde. “Wat? Ze hebben gezegd dat je me in de steek hebt gelaten.” Hij pakte zijn telefoon en liet me sms-berichten zien. Boze, kwetsende woorden van mijn oma. “Ze hebben me gezegd om weg te blijven, Sarah. Ze wilden me nooit in de buurt hebben.” Tranen vulden mijn ogen. Kon dit waar zijn? Hadden mijn grootouders al die tijd tegen me gelogen? “Waarom zouden ze dat doen?” fluisterde ik, overweldigd door een mix van woede en verwarring.
“Ik weet het niet, Sarah. Maar ik ben hier nu. Ik heb altijd deel willen uitmaken van je leven,” zei hij zachtjes. Ik zag mijn grootouders in het publiek zitten, glimlachend en naar me zwaaiend. Mijn emoties waren in verwarring. Ik kon niet geloven dat ze zo lang tegen me hadden gelogen. Ik liep naar hen toe, woede borrelde in me op. “Ga weg,” zei ik luid, mijn stem trilde van woede. Oma’s glimlach verdween. “Sarah, wat is er aan de hand?” vroeg ze, haar ogen gevuld met tranen. “Ga nu weg!” schreeuwde ik, mijn stem weerkaatste in de zaal. Mensen draaiden zich om om te kijken.
Opa stond langzaam op, zijn gezicht bleek. “Sarah, alsjeblieft, praat met ons. Wat gebeurt er?” “Jullie hebben tegen me gelogen! Jullie hebben mijn vader al die jaren bij me weggehouden. Ga gewoon weg!” eiste ik. Mijn vader kwam naar me toe, legde een hand op mijn schouder. “Dank je, Sarah. Ik weet dat dit moeilijk voor je is.” “Waarom hebben ze gelogen?” vroeg ik, tranen stroomden over mijn gezicht.
“Ik weet het niet, maar we kunnen erover praten,” zei hij zacht. “Laten we eerst vandaag doorkomen.” Later zat ik tegenover mijn vader in een rustige hoek van het café, mijn koffie werd koud voor me. Ik bestudeerde hem, probeerde de man voor me te verzoenen met de verhalen die mijn grootouders me hadden verteld. “Dus,” begon ik, mijn stem trilde lichtjes, “vertel me alles. Begin vanaf het begin.”
Hij zuchtte en nam een slok van zijn koffie. “Het is een lang verhaal, Sarah. Maar je verdient de waarheid te weten.” Hij pauzeerde, zijn gedachten verzamelend. “Toen je moeder en ik elkaar voor het eerst ontmoetten, was alles geweldig. We waren jong en verliefd. Maar je grootouders mochten me nooit. Ze vonden dat ik niet goed genoeg was voor haar.” “Wat bedoel je?” vroeg ik, mijn ogen zochten zijn gezicht naar eerlijkheid.
“Ze veroordeelden me altijd,” ging hij verder, zijn hoofd schuddend. “Je opa vond dat ik een loser was omdat ik geen fancy baan had. Ze wilden dat je moeder met iemand anders trouwde. Toen jij werd geboren, werd het erger.” Mijn hart deed pijn. “Waarom ben je niet teruggekomen? Waarom heb je niet eerder geprobeerd me te vinden?”
Stil haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en liet me oude sms-berichten van oma zien. Ze stonden vol met boosheid en eisten dat hij wegbleef. Mijn handen trilden terwijl ik ze las. “Ik kan niet geloven dat ze dit zouden doen.” “Ze dachten dat ze je beschermden,” zei hij zachtjes, mijn hand knijpend. “Ze vertrouwden me niet, en ik kan ze niet kwalijk nemen dat ze boos waren, maar ze hebben tegen je gelogen. Ik heb sindsdien geprobeerd weer in je leven te komen.”
Tranen welden op in mijn ogen. “Waarom kwam je naar mijn afstuderen?” “Ik hoorde erover van een oude vriend,” legde hij uit. “Ik wilde je zien, je feliciteren. Ik dacht dat er misschien genoeg tijd was verstreken dat je klaar zou zijn om me te ontmoeten.” Ik knikte langzaam, zijn woorden in me opnemend. “We hebben het zwaar gehad,” zei hij. “Mijn zoon, jouw halfbroer, is erg ziek. Ik heb veel geld nodig voor zijn behandeling, en ik dacht dat ik minstens $1000 van je kon lenen.”
Ik keek hem aan, verscheurd tussen woede en medelijden. “Waarom heb je me dit niet eerder verteld?” “Ik wilde je grote dag niet verpesten,” zei hij met een trieste glimlach. “Ik wilde wachten tot we op een goed moment konden praten.” Ik zuchtte, een mix van emoties voelend. “Dit is veel om te verwerken.” “Ik weet het,” zei hij zacht. “Neem je tijd. Ik ga nergens heen.” Ik keek uit het raam, de wereld voorbij zien gaan. “Ik moet met mijn grootouders praten. Er is zoveel dat ik moet uitzoeken.”
“Natuurlijk,” zei hij, reikend over de tafel om mijn hand te pakken. “Ik ben hier als je er klaar voor bent.” Ik kneep in zijn hand, stond toen op. “Ik moet gaan. Maar bedankt dat je eerlijk tegen me was.” “Dank je dat je hebt geluisterd,” zei hij, zijn ogen hoopvol. Terwijl ik het café uitliep, voelde ik een zware last op mijn schouders. Ik had veel om over na te denken en nog meer te bespreken met mijn grootouders.
Ik liep ons huis binnen, een zware last op mijn schouders voelend. De versieringen van het afstudeerfeest hingen er nog steeds, en de kleurrijke ballonnen leken mijn verwarring te bespotten. Mijn grootouders zaten aan de keukentafel, zachtjes pratend. Hun gezichten lichtten op toen ze me zagen, maar de vreugde verdween snel toen ze mijn gezichtsuitdrukking opmerkten.
“Sarah, wat is er?” vroeg oma, haar stem vol bezorgdheid. Ik haalde diep adem, probeerde mijn trillende handen te kalmeren. “Het spijt me zo,” begon ik, tranen welden op in mijn ogen. “Ik had jullie niet weg moeten sturen bij mijn afstuderen. Ik moet de waarheid weten. Vertel me alsjeblieft alles.” Oma’s gezicht verzachtte, en ze reikte uit om mijn hand te pakken. “Oh, Sarah, we begrijpen het. Het moet zo verwarrend voor je zijn geweest.”
Opa knikte, zijn ogen droevig. “We hebben gedaan wat we dachten dat het beste was om je te beschermen. Maar je verdient het hele verhaal te kennen.” Ik ging zitten, mijn hart zwaar van schuldgevoel en nieuwsgierigheid. “Papa zei dat jullie hem bij me weg hebben gehouden. Hij liet me berichten zien, oma. Ze waren van jou.” Oma zuchtte diep, haar ogen vol pijn. “Ja, ik heb die berichten gestuurd. Je vader… hij was geen goed mens, Sarah. Hij begon te drinken en drugs te gebruiken nadat jij was geboren. Hij was dronken toen hij het ongeluk veroorzaakte waarbij je moeder omkwam. We wilden niet dat hij jou ook pijn zou doen.”
Ik slikte moeizaam, probeerde hun woorden te verwerken. “Maar hij zei dat hij al jaren nuchter is. En hij zei dat hij geld nodig had voor de behandeling van zijn zoon. Is dat waar?” Oma en opa wisselden een bezorgde blik uit. “Hij wist altijd hoe hij mensen kon manipuleren,” zei opa zacht. “Als hij terug is, is het omdat hij iets wil.” Ik haalde diep adem. “Ik moet het zeker weten. Denken jullie dat we meer kunnen ontdekken over zijn leven nu?”
Opa knikte. “We kunnen het proberen. Misschien kunnen we iets online vinden.” We verplaatsten ons naar de woonkamer, en opa opende zijn laptop. Hij logde in op Facebook, en we begonnen te zoeken naar mijn vader. Het duurde niet lang voordat we zijn profiel vonden. Zijn profielfoto toonde hem met een vrouw en een jongen. “Is dat zijn nieuwe gezin?” vroeg ik, mijn hart bonzend. “Het lijkt erop,” zei opa, klikkend op het profiel van de vrouw. Haar naam was Lisa, en haar profiel was openbaar.
We scrolden door haar berichten, op zoek naar enige vermelding van de ziekte van de jongen. Mijn hart deed pijn terwijl ik dacht aan de mogelijkheid dat mijn vader tegen me had gelogen. “Kijk hier eens naar,” zei oma, wijzend naar een bericht van een paar weken geleden. Het was een foto van de jongen die voetbal speelde, lachend en gezond. “Het ziet er niet uit alsof hij ziek is,” mompelde opa, verder scrollend. Er waren meer foto’s van de jongen, allemaal toonden ze hem actief en gelukkig.
Oma omhelsde me stevig. “Het spijt ons zo dat je dit hebt moeten doormaken, Sarah. Maar we zijn blij dat je nu de waarheid kent.” Ik knikte, tranen stroomden over mijn gezicht. “Het spijt me dat ik aan jullie twijfelde. Ik had jullie vanaf het begin moeten vertrouwen.” Opa sloeg een arm om me heen. “We vergeven je, Sarah. Je zocht gewoon naar antwoorden.” We zaten samen, met zijn drieën, troost zoekend bij elkaar. Ik wist dat ik fouten had gemaakt, maar ik besefte ook hoe geliefd en vergeven ik was. Mijn grootouders waren er altijd voor me geweest, en nu, meer dan ooit, realiseerde ik me hoe gelukkig ik was hen te hebben.
De volgende dag kwam mijn vader naar het huis, hoopvol kijkend. “Heb je het geld gekregen?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. “Nee, pap, ik kan je geen geld geven.” Hij fronste. “Maar het is voor de behandeling van je broertje.” “Ik weet dat je daarover gelogen hebt,” zei ik vastberaden. “Ik heb de foto’s gezien. Hij is niet ziek. Je wilde gewoon het geld.” Zijn gezicht werd rood van woede. “Je bent net als je grootouders,” snauwde hij. “Ik had weg moeten blijven.” “Misschien had je dat moeten doen,” antwoordde ik, mijn stem stabiel. “Ik ben klaar met je leugens.”
Nederland neemt afscheid van Viola Holt: “Ze stond midden in het leven”
De televisie- en radiowereld reageert geschokt op het plotselinge heengaan van Viola Holt. De oud-presentatrice, jarenlang een geliefd gezicht op de Nederlandse televisie, is op 76-jarige leeftijd onverwachts thuis onwel geworden in haar woning in Muiderberg. Hulpd!ensten kwamen gisteravond laat ter plaatse, maar konden haar niet meer helpen. Nederland verliest een icoon dat generaties kijkers heeft geraakt.
Volgens mensen uit haar nabije omgeving gebeurde het volledig onverwacht. Viola was vitaal, actief en vol levenslust. Enkele uren voordat het noodlot toesloeg, plaatste ze nog een liefdevolle boodschap op sociale media — woorden die nu extra betekenis hebben gekregen.
Een leven vol warmte en positiviteit
Dat Viola kerngezond was, bevestigt ook Evert Santegoeds, hoofdredacteur van Privé. In een video-interview met De Telegraaf zei hij:
“Ze was in topvorm. Een vriendin had nog foto’s geplaatst van een lunch met Viola. Ze straalde, zoals altijd. Niemand had dit kunnen voorzien.”
Santegoeds beschreef haar als een vrouw die midden in het leven stond. “Ze was bezig met nieuwe plannen, ze was gelukkig. Dat maakt dit nieuws des te onwerkelijker.”
Haar laatste woorden aan het publiek
Wat het verdriet voor velen nog groter maakt, is het ontroerende bericht dat Viola enkele uren voor haar 0verlijden plaatste op X (voorheen Twitter). Ze schreef:
“Wat een fijne dag: huishouden, boodschappen, boswandeling, één whiskeytje op het terras, Thai food op het fornuis, en kijkend naar de prachtige grote maan, genietend van de Peer Gynt-suite op de radio. Allemaal iets om blij van te worden, en dankbaar voor onverwachte geluksmomenten.”
Een boodschap die, gezien de timing, door velen wordt ervaren als een poëtisch en liefdevol afscheid.
Journalist Aran Bade noemde het bericht “ontroerend mooi”.
“Het is alsof ze haar laatste dag precies heeft beleefd zoals ze wilde: rustig, dankbaar, en vol waardering voor het leven.”
Ook collega-journalist Wierd Duk reageerde:
“Wat een prachtige laatste woorden. Zo puur, zo echt.”
Het bericht werd inmiddels duizenden keren gedeeld. Voor velen symboliseert het hoe Holt altijd in het leven stond — met aandacht voor het kleine geluk en een hart vol dankbaarheid.
Een telefoontje dat alles veranderde
Paragnost Thomas Woolthuis (66), een van Viola’s dierbaarste vrienden, vertelde aan De Telegraaf dat hij gisteravond laat werd gebeld door haar partner Peter, met wie Viola 37 jaar samen was.
“Hij belde en zei: ‘Het gaat niet goed.’ En op dat moment voelde ik het. Nog voordat hij iets uitlegde, wist ik wat er was gebeurd.”
Thomas en zijn partner stapten direct in de auto richting Muiderberg.
“We reden in het donker, bijna geen verkeer. Je weet waar je naartoe gaat, maar het dringt nog niet echt door.”
Eenmaal aangekomen, bleef de kleine kring vrienden de hele nacht samen.
“Niemand wilde naar huis. We bleven bij elkaar, hielden elkaar vast, letterlijk en in woorden. Het was intens, stil en liefdevol.”
“Ze was zó levenslustig”
Thomas spreekt met bewondering over hoe gezond en energiek Holt de laatste tijd was.
“Het ging juist ontzettend goed met haar. Ze was vrolijk, actief, en had haar energie helemaal teruggevonden. Ze sportte, at bewust, en dronk nauwelijks. Ze zei vaak lachend: ‘Mijn energetische leeftijd is zestig.’ En dat geloofde je ook meteen.”
Volgens hem genoot ze de laatste jaren zichtbaar van haar vrijheid. “Ze had rust gevonden, zonder de druk van de omroepwereld. Ze straalde een soort vrede uit.”
Spiritualiteit als levenspad
In de laatste fase van haar leven hield Viola zich intensief bezig met spiritualiteit. Ze verdiepte zich in Reiki, meditatie en energiewerk — onderwerpen die haar rust en zingeving boden.
“Ik heb haar zelf mogen inwijden in Reiki,” vertelt Woolthuis. “Ze zei vaak: ‘Ik ben klaar met de harde kant van de media. Ik zoek warmte, zachtheid en stilte.’ En dat vond ze.”
Mensen die haar goed kenden, beschrijven hoe Viola de laatste jaren een nieuwe balans had gevonden. Ze gaf spirituele workshops, bezocht natuurretraites en inspireerde anderen met haar nuchtere kijk op het leven.
“Ze had een prachtige mix van spirituele diepgang en Hollandse nuchterheid,” zegt Woolthuis. “Ze geloofde dat liefde en positiviteit de sterkste krachten zijn die we hebben.”
Geen grootse uitvaart, maar een intiem afscheid
Ondanks haar bekendheid zal Viola niet groots worden herdacht met camera’s en pers. Volgens mensen uit haar directe kring wordt ze in besloten kring gecremeerd, enkel in aanwezigheid van haar partner, familie en enkele dierbare vrienden.
“Het wordt heel klein,” zegt Woolthuis. “Alleen de mensen die echt bij haar hoorden. Met aandacht, stilte en liefde. Precies zoals ze leefde.”
Er wordt geen officiële publieke ceremonie verwacht. Wel hebben fans op sociale media aangegeven dat ze later graag een herdenkingsmoment zouden zien — bijvoorbeeld door samen muziek van de Peer Gynt Suite te draaien, zoals Viola dat op haar laatste avond deed.
Een vrouw die generaties inspireerde
Viola Holt groeide in de jaren tachtig en negentig uit tot een van de meest geliefde gezichten van de Nederlandse televisie. Ze was te zien in populaire programma’s als De 5 Uur Show en Tijd voor Twee, waar haar charme, humor en oprechte betrokkenheid bij mensen de toon zetten.
Ze werd geroemd om haar optimisme en menselijke warmte. In een tijd waarin televisie vaak afstandelijk was, bracht Viola juist nabijheid en echtheid. Ze kon een gesprek voeren met een wereldster of een onbekende gast, en altijd voelde het oprecht.
Naast haar televisiecarrière werkte ze ook op radio, deed ze vrijwilligerswerk en bleef ze betrokken bij maatschappelijke thema’s. Haar interesse in mensen, muziek en spiritualiteit bleef tot haar laatste dag haar drijvende kracht.
Dankbaarheid als nalatenschap
Hoewel haar plotselinge heengaan voor velen als een schok komt, overheerst bij haar vrienden en collega’s ook dankbaarheid. Dankbaarheid voor de warmte die ze bracht, voor haar humor en haar onverwoestbare levenslust.
Een voormalige collega vatte het mooi samen:
“Viola leefde intens, lief, en zonder haast. Ze maakte van elke dag iets bijzonders — zelfs van een gewone donderdag in november.”
En dat blijkt ook uit haar laatste woorden aan de wereld: een eenvoudig bericht over een mooie dag, een glas whiskey, muziek en de maan.
Die woorden klinken na als een
boodschap aan iedereen die haar kende:
vier het leven, wees
dankbaar, en geniet van het nu.