Algemeen
Heftige doodsoorzaak bekendgemaakt Moeder van Kees Momma, bekend van docu Kees vliegt uit
Henriëtte Momma, bekend van de televisie en geliefd bij vele Nederlanders, is eind vorige maand op 90-jarige leeftijd 0verleden.
Miljoenen mensen leerden haar kennen als de zorgzame en liefdevolle moeder van de autistische kunstenaar Kees Momma.
Belangrijke Rol in Bekroonde Documentaires
Henriëtte Momma speelde een cruciale rol in de bekroonde documentaires “Het beste voor Kees” en “Kees vliegt uit”.
Monique Nolte, de maker van beide documentaires, verklaart: “Zij heeft er alles aan gedaan om Kees een mooi en zo goed mogelijk leven te geven. Het is nu de vraag hoe hij het zonder haar gaat redden.” Nolte sprak met deze site over de impact van Henriëtte’s 0verlijden op Kees en zijn familie.
Wie is Kees Momma?
Kees Momma, een autistische man van inmiddels bijna 50 jaar, werd tien jaar geleden bekend door een ontroerende documentaire over hem en zijn ouders.
De film toont de beschermende, maar verouderende ouders van Kees en de worstelingen die hij ervaart met zijn autisme. Kees woont bij zijn ouders en heeft een eigen chalet in hun tuin.
De documentaire laat zien hoe zijn ouders dag en nacht voor hem klaarstaan en hoe ze proberen hem te beschermen tegen de prikkels van de ‘boze buitenwereld’ die hem angstig en depressief maken.
Impact en Bekendheid
De eerste documentaire, waarin onder andere een spraakmakende
scheldtirade van Kees over Duitsers te zien is, maakte hem in één
klap tot een bekende Nederlander.
Dit fragment werd miljoenen keren bekeken op sociale media en platforms zoals Dumpert. Het liet ook zien hoe Henriëtte met engelengeduld en veel liefde haar zoon probeerde te kalmeren.
Henriëtte oogstte daarmee veel lof en bewondering. Monique Nolte noemt het 0verlijden van Henriëtte “een groot verlies voor Kees en zijn familie”.
Een Sterke Persoonlijkheid
Monique Nolte vertelt: “De moeder van Kees was een ongelooflijk sterke persoonlijkheid met een duidelijke missie.
In een tijd waarin we nog weinig wisten over autisme, wist zij Kees te helpen zich te ontwikkelen door te focussen op zijn talenten, zoals tekenen, schilderen en schrijven. Hierdoor heeft Kees zich op een bijzondere manier kunnen ontplooien.”
De sterke band tussen Kees en zijn moeder leidde ertoe dat Kees zeer afhankelijk van haar werd. Nolte legt uit: “Kees is in zijn leven helemaal vergroeid geraakt met zijn moeder.
Haar 0verlijden heeft dan ook een grote impact op Kees. De gezinssituatie verandert nu drastisch en Kees moet een manier zien te vinden om daarmee om te gaan.”
Toekomstige Documentaires
Monique Nolte werkt momenteel aan een nieuwe documentaire die laat zien hoe Kees met het verlies van zijn moeder omgaat en hoe hij nu op zijn eigen benen staat.
Nolte wil nog niet te veel prijsgeven, maar geeft aan: “Hij
heeft natuurlijk veel verdriet, maar het gaat naar omstandigheden
goed met Kees.”
Er zijn in totaal twee nieuwe documentaires over Kees Momma in de maak. Een van de films is een direct vervolg op de bekroonde documentaire “Kees vliegt uit”.
Deze film richt zich op de overgangsperiode waarin Kees volledig zelfstandig gaat wonen. Nolte licht toe: “Kees vliegt uit eindigt met het nieuws dat Kees op zichzelf gaat wonen, maar uiteindelijk is hij toch nog thuis blijven wonen.”
Zelfstandig Wonen
In het tweede deel zien we hoe Kees echt op eigen benen komt te staan en hoe dat proces is geweest voor zijn moeder.
“De nieuwe film zal tonen hoe Kees zich aanpast aan het zelfstandig wonen en hoe zijn broers zich meer met zijn zorg moeten bezighouden. Dit alles maakt deel uit van het complexe proces van afscheid nemen en verdergaan,” aldus Nolte.
Verwachte Releasedata
De eerste nieuwe documentaire over Kees Momma wordt verwacht volgend jaar uit te komen op Videoland.
De tweede documentaire volgt waarschijnlijk een jaar later. Deze films zullen een diepgaand inzicht bieden in het leven van Kees Momma en de impact van het verlies van zijn moeder op zijn leven.
Henriëtte Momma’s overlijden markeert een belangrijk keerpunt in het leven van Kees. Haar toewijding en liefde hebben een blijvende invloed gehad op Kees’ leven en zijn vermogen om zijn talenten te ontwikkelen ondanks de uitdagingen van autisme.
Haar nalatenschap leeft voort in de liefde en zorg die ze aan haar zoon gaf, en in de documentaires die haar buitengewone toewijding aan haar familie vastleggen.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.