Algemeen
Fotograaf herkende dat hij iets vreemds had vastgelegd nadat hij deze foto had gemaakt
Diana, prinses van Wales, werd wereldwijd geliefd vanwege haar warmte, medeleven en onmiskenbare charme. Hoewel ze vaak in de schijnwerpers stond als een koninklijk icoon, waren er ook momenten van gewoonheid die een glimp gaven van haar ware persoonlijkheid. Deze zeldzame en ongebruikelijke beelden tonen haar als een mens van oprechte emoties en menselijke interacties, ver van de officiële koninklijke verplichtingen. Hier volgen enkele van deze intieme momenten die haar leven kleurden.
Familieavontuur
In een zeldzaam intiem moment zien we prinses Diana samen met haar zoons, Prins William en Prins Harry, genieten van een skireis. Deze beelden tonen haar niet als een koninklijke hoogheid, maar als een toegewijde moeder en liefhebbende gezinsvrouw. Ze straalde puur plezier uit terwijl ze zich overgaf aan de eenvoudige geneugten van het leven, zoals skiën met haar kinderen. Dit beeld benadrukt haar vermogen om te genieten van de alledaagse momenten, zelfs te midden van haar koninklijke status.
De Verlovingsring
Een van de meest iconische erfenissen van prinses Diana is haar verlovingsring, die Prins William later gebruikte om zijn geliefde Kate Middleton ten huwelijk te vragen. De 12-karaats saffieren ring, omringd door 14 solitaire diamanten, symboliseert niet alleen Diana’s unieke plaats in de koninklijke geschiedenis, maar ook de voortzetting van liefde en erfenis binnen de familie. Het was een gebaar vol emotie en betekenis, waarmee Diana’s invloed zelfs na haar dood voortleeft.
Trouwdag
De trouwdag van prinses Diana en Prins Charles was een evenement vol pracht en praal, maar ook vol menselijke momenten die haar charme en eerlijkheid benadrukten. Van haar opgewonden verspreking van haar aanstaande echtgenoot’s namen tot de moeilijkheden met haar uitgebreide trouwjurk, deze anekdotes onthullen haar natuurlijke charme en laten zien dat zelfs een prinses niet immuun is voor menselijke fouten en onhandigheden. Ondanks de druk van het publieke oog bleef Diana authentiek en benaderbaar voor velen.
Bruiloft
Prinses Diana speelde een actieve rol in het plannen van haar eigen sprookjesbruiloft. Van het verscheuren van ontwerppapieren tot het ontvangen van unieke geschenken, haar betrokkenheid bij elk detail van de ceremonie toont haar vastberadenheid om haar stempel te drukken op een van de meest memorabele dagen in de Britse geschiedenis. Deze persoonlijke toetsen maakten haar bruiloft niet alleen een koninklijke aangelegenheid, maar ook een viering van liefde en individualiteit.
Koninklijke Geschiedenis
Ontdekkingen van gemeenschappelijke voorouders voegden een onverwacht element toe aan het huwelijk van Charles en Diana, waardoor ze zelfs naast koninklijke rijkdom en macht, een menselijk aspect kregen. Deze historische link tussen de twee bracht een gevoel van verbondenheid en erfgoed met zich mee, wat hun relatie verdiepte en hen een gedeeld verleden gaf om op te bouwen. Dit gaf hun koninklijke unie een extra laag van betekenis en verbondenheid.
Huwelijksreis
Tijdens hun huwelijksreis, bekend om hun vermoeidheid, toonden Charles en Diana dat zelfs koninklijke paren behoefte hebben aan rust en ontspanning. Weg van de drukte van het koninklijke hof konden ze genieten van kostbare momenten samen, weg van de schijnwerpers en verplichtingen. Deze intieme tijd was essentieel voor hun relatie en gaf hen de kans om elkaar beter te leren kennen buiten de grenzen van hun koninklijke rollen.
De Prinses
Van haar liefdevolle interacties met haar volk tot intieme momenten met haar familie, de beelden van prinses Diana tonen haar als een toegewijde moeder, een geliefde echtgenote en een inspirerende figuur voor velen. Haar vermogen om menselijke emoties te tonen en empathie te tonen, zelfs in de meest publieke situaties, maakte haar geliefd bij mensen over de hele wereld. Deze beelden zijn een blijvende herinnering aan haar nalatenschap en haar tijdloze invloed op de wereld.
Conclusie
De zeldzame, ongebruikelijke beelden van prinses Diana onthullen haar ware persoonlijkheid, ver weg van de koninklijke façade. Haar betrokkenheid bij haar bruiloft en haar menselijke fouten tonen haar als een toegankelijke en authentieke figuur. Diana’s erfenis als moeder, leider en inspiratie blijft voortleven in onze harten, versterkt door haar menselijke en emotionele benadering van het leven. Deze momenten, vastgelegd in beelden, geven ons een intieme blik op de vrouw achter de titels, een vrouw van oprechte emoties en menselijke interacties.
De fotograaf die deze momenten vastlegde, herkende dat hij iets vreemds had vastgelegd – niet alleen de glans van een koninklijk icoon, maar de glimp van een vrouw die zich af en toe kon bevrijden van haar koninklijke verplichtingen om gewoon te genieten van de eenvoudige geneugten van het leven. Dit is de nalatenschap van prinses Diana: een vrouw die, ondanks haar koninklijke status, altijd mens bleef en daardoor voor altijd in de harten van velen zal blijven leven.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.