Algemeen
Einde verhaal bij Eurovisie: ‘NL doet niet meer mee’
Na een lange radiostilte heeft AVROTROS eindelijk een nieuwe verklaring afgelegd, en deze is veelzeggend.
De publieke omroep bijt flink van zich af en laat zelfs weten dat de Nederlandse deelname aan de volgende editie van het Eurovisiesongfestival hoogst onzeker is.
Nieuwe verklaring
In de verklaring roept AVROTROS de European Broadcast Union (EBU) op om veranderingen door te voeren.
Wat de omroep precies bedoelt met deze “veranderingen” is niet geheel duidelijk. “Tot het moment dat AVROTROS vertrouwen heeft dat structurele aanpassingen genomen worden om de artiesten en hun muzikale boodschap weer centraal te stellen, houden we deelname aan het Songfestival in beraad,” aldus het statement.
Onafhankelijk onderzoek
Eerder deze week kondigde de EBU aan dat er een intern onderzoek
op komst is. AVROTROS heeft een verzoek gekregen om hieraan mee te
werken en heeft aangegeven dit ook te zullen doen.
De omroep benadrukt echter dat een intern onderzoek door de EBU naar de EBU zelf onvoldoende is. AVROTROS pleit daarom voor een breder, diepgravend en echt onafhankelijk onderzoek om de problemen binnen de organisatie te adresseren.
Diskwalificatie
De afgelopen editie van het Eurovisiesongfestival verliep desastreus voor Nederland. Tot grote schok van het hele land werd Joost Klein op de dag van de finale gediskwalificeerd.
De reden hiervoor was een incident met een cameravrouw. Wat er precies is voorgevallen, is helaas nog steeds onbekend.
In een eerdere verklaring meldde AVROTROS dat Joost een “dre!gende beweging” zou hebben gemaakt richting de medewerkster.
Later lekte uit dat de vrouw achterover viel, waardoor de camera
kapot ging en zij enkele verw0ndingen opliep.
De zaak ligt momenteel bij het Zweedse 0penbaar Min!sterie, dat moet beslissen of, en wanneer, Joost in de rechtbank moet verschijnen.
De advocaat van Joost Klein heeft eerder aangegeven uit te gaan van vrijspraak. Het is nog afwachten hoe dit zich zal ontwikkelen.
Kritiek en onzekerheid
De kritische houding van AVROTROS jegens de EBU komt niet uit de lucht vallen. De omroep is teleurgesteld over hoe de organisatie met bepaalde situaties omgaat en vindt dat de nadruk weer moet liggen op de artiesten en hun muzikale boodschap.
Dit is een oproep tot een cultuuromslag binnen de EBU, waarbij transparantie en rechtvaardigheid voorop moeten staan.
AVROTROS heeft duidelijk gemaakt dat zij niet zomaar akkoord gaan met de huidige gang van zaken. De omroep eist structurele veranderingen voordat zij zich opnieuw committeren aan deelname.
Dit zou kunnen betekenen dat Nederland zich mogelijk terugtrekt uit de volgende editie van het Eurovisiesongfestival, tenzij de EBU overtuigende stappen onderneemt om de geadresseerde problemen aan te pakken.
Toekomst van de Nederlandse deelname
De onzekerheid over de Nederlandse deelname aan het Eurovisiesongfestival hangt nu in de lucht. Het besluit van AVROTROS om deelname in beraad te houden, zet druk op de EBU om daadwerkelijk veranderingen door te voeren. Voor de Nederlandse muziekliefhebbers en artiesten betekent dit een periode van afwachten.
Een roerige periode
Deze ontwikkelingen komen na een toch al roerige periode voor
Nederland op het Eurovisiesongfestival.
De diskwalificatie van Joost Klein heeft niet alleen geleid tot verontwaardiging, maar ook tot een kritische blik op hoe incidenten worden afgehandeld door de organisatie.
Het is duidelijk dat AVROTROS een sterkere positie inneemt en zich niet neerlegt bij wat zij als onrechtvaardige praktijken beschouwen.
Conclusie
De verklaring van AVROTROS benadrukt de noodzaak voor veranderingen binnen de EBU en de manier waarop het Eurovisiesongfestival wordt georganiseerd.
De omroep roept op tot een onafhankelijk onderzoek en structurele aanpassingen om de integriteit van het festival te waarborgen.
Of Nederland volgend jaar zal deelnemen aan het Eurovisiesongfestival, hangt nu af van de reactie van de EBU op deze oproep.
Deze situatie onderstreept hoe belangrijk het is dat culturele evenementen zoals het Eurovisiesongfestival eerlijk en transparant worden georganiseerd, met de artiesten en hun muziek centraal.
De komende weken zullen cruciaal zijn voor de toekomst van de Nederlandse deelname en mogelijk ook voor de koers die de EBU zal inslaan.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.