Algemeen
Einde verhaal bij Eurovisie: ‘NL doet niet meer mee’
Na een lange radiostilte heeft AVROTROS eindelijk een nieuwe verklaring afgelegd, en deze is veelzeggend.
De publieke omroep bijt flink van zich af en laat zelfs weten dat de Nederlandse deelname aan de volgende editie van het Eurovisiesongfestival hoogst onzeker is.
Nieuwe verklaring
In de verklaring roept AVROTROS de European Broadcast Union (EBU) op om veranderingen door te voeren.
Wat de omroep precies bedoelt met deze “veranderingen” is niet geheel duidelijk. “Tot het moment dat AVROTROS vertrouwen heeft dat structurele aanpassingen genomen worden om de artiesten en hun muzikale boodschap weer centraal te stellen, houden we deelname aan het Songfestival in beraad,” aldus het statement.
Onafhankelijk onderzoek
Eerder deze week kondigde de EBU aan dat er een intern onderzoek
op komst is. AVROTROS heeft een verzoek gekregen om hieraan mee te
werken en heeft aangegeven dit ook te zullen doen.
De omroep benadrukt echter dat een intern onderzoek door de EBU naar de EBU zelf onvoldoende is. AVROTROS pleit daarom voor een breder, diepgravend en echt onafhankelijk onderzoek om de problemen binnen de organisatie te adresseren.
Diskwalificatie
De afgelopen editie van het Eurovisiesongfestival verliep desastreus voor Nederland. Tot grote schok van het hele land werd Joost Klein op de dag van de finale gediskwalificeerd.
De reden hiervoor was een incident met een cameravrouw. Wat er precies is voorgevallen, is helaas nog steeds onbekend.
In een eerdere verklaring meldde AVROTROS dat Joost een “dre!gende beweging” zou hebben gemaakt richting de medewerkster.
Later lekte uit dat de vrouw achterover viel, waardoor de camera
kapot ging en zij enkele verw0ndingen opliep.
De zaak ligt momenteel bij het Zweedse 0penbaar Min!sterie, dat moet beslissen of, en wanneer, Joost in de rechtbank moet verschijnen.
De advocaat van Joost Klein heeft eerder aangegeven uit te gaan van vrijspraak. Het is nog afwachten hoe dit zich zal ontwikkelen.
Kritiek en onzekerheid
De kritische houding van AVROTROS jegens de EBU komt niet uit de lucht vallen. De omroep is teleurgesteld over hoe de organisatie met bepaalde situaties omgaat en vindt dat de nadruk weer moet liggen op de artiesten en hun muzikale boodschap.
Dit is een oproep tot een cultuuromslag binnen de EBU, waarbij transparantie en rechtvaardigheid voorop moeten staan.
AVROTROS heeft duidelijk gemaakt dat zij niet zomaar akkoord gaan met de huidige gang van zaken. De omroep eist structurele veranderingen voordat zij zich opnieuw committeren aan deelname.
Dit zou kunnen betekenen dat Nederland zich mogelijk terugtrekt uit de volgende editie van het Eurovisiesongfestival, tenzij de EBU overtuigende stappen onderneemt om de geadresseerde problemen aan te pakken.
Toekomst van de Nederlandse deelname
De onzekerheid over de Nederlandse deelname aan het Eurovisiesongfestival hangt nu in de lucht. Het besluit van AVROTROS om deelname in beraad te houden, zet druk op de EBU om daadwerkelijk veranderingen door te voeren. Voor de Nederlandse muziekliefhebbers en artiesten betekent dit een periode van afwachten.
Een roerige periode
Deze ontwikkelingen komen na een toch al roerige periode voor
Nederland op het Eurovisiesongfestival.
De diskwalificatie van Joost Klein heeft niet alleen geleid tot verontwaardiging, maar ook tot een kritische blik op hoe incidenten worden afgehandeld door de organisatie.
Het is duidelijk dat AVROTROS een sterkere positie inneemt en zich niet neerlegt bij wat zij als onrechtvaardige praktijken beschouwen.
Conclusie
De verklaring van AVROTROS benadrukt de noodzaak voor veranderingen binnen de EBU en de manier waarop het Eurovisiesongfestival wordt georganiseerd.
De omroep roept op tot een onafhankelijk onderzoek en structurele aanpassingen om de integriteit van het festival te waarborgen.
Of Nederland volgend jaar zal deelnemen aan het Eurovisiesongfestival, hangt nu af van de reactie van de EBU op deze oproep.
Deze situatie onderstreept hoe belangrijk het is dat culturele evenementen zoals het Eurovisiesongfestival eerlijk en transparant worden georganiseerd, met de artiesten en hun muziek centraal.
De komende weken zullen cruciaal zijn voor de toekomst van de Nederlandse deelname en mogelijk ook voor de koers die de EBU zal inslaan.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.