Algemeen
Zevenjarig zoontje van Jimmy Kimmel ondergaat derde open hart0peratie
Jimmy Kimmel is altijd openhartig geweest over de gezondheidsproblemen van zijn 7-jarige zoontje sinds zijn geboorte in 2017. De komiek onthulde onlangs dat zijn zoon opnieuw een grote 0peratie moest ondergaan, de derde in zijn jonge leven.
Maandag deelde Jimmy Kimmel een persoonlijke verhaal op Instagram. Hij plaatste een foto van zijn zevenjarige zoon, glimlachend in een ziekenhuiskamer, en in het bijschrift gaf hij zijn volgers een update over wat er was gebeurd.
Hij schreef: “Dit weekend heeft onze jongen Billy zijn derde (van hopelijk drie) open hart 0peratie ondergaan. We gingen deze ervaring tegemoet met veel optimisme en bijna evenveel angst, en kwamen eruit met een nieuwe hartklep in een gelukkig, gezond kind,” schreef de opgeluchte vader.
In het bijschrift bedankte Kimmel Billy’s chirurg en andere medische professionals in het Children’s Hospital Los Angeles, waar zijn zoon geopereerd werd en werd verzorgd. De late-night talkshow host sprak ook over de andere ouders in het ziekenhuis en hoe de ontmoetingen met hen hem persoonlijk hadden geraakt.
Naast het medische personeel bedankte hij ook zijn vrouw, familie en vrienden voor hun kracht in deze moeilijke tijd. “Dank aan die liefdevolle vreemden die de tijd namen om voor ons te bidden en positieve energie naar onze baby te sturen, dank aan onze familie en vrienden die ons op bijna belachelijke wijze hebben gesteund,” ging hij verder. “Dank aan mijn vrouw Molly voor het sterker zijn dan redelijk is voor een moeder.”
Aan het einde van zijn bijschrift schreef Kimmel een hartverwarmende boodschap voor zijn jonge zoon. “En Billy, je bent de sterkste (en grappigste) 7-jarige die we kennen.”
Hij vervolgde: “Er zijn zoveel ouders en kinderen die niet het geluk hebben om na vijf dagen naar huis te gaan. Deel alsjeblieft je liefde, harten en gebeden met hen en als je daartoe bewogen wordt, steun @ChildrensLA (link in bio) of een geweldig kinderziekenhuis bij jou in de buurt (@CMNHospitals). Niets is belangrijker dan voor elkaar zorgen. Met liefde en dankbaarheid, Jimmy.”
Veel van Kimmels beroemde vrienden spraken hun steun uit in de reacties. “We houden van je, Billy,” reageerde Carson Daly. Andy Cohen voegde toe: “Liefde voor Billy.”
In 2017 deelde Kimmel in een emotionele monoloog hoe zijn zoon was geboren met een hartafwijking. De monoloog ging viraal en sindsdien blijft Kimmel de mensen bedanken die betrokken waren bij de medische zorg voor zijn zoon sinds zijn geboorte.
In april vierde hij de 7e verjaardag van zijn zoon met een lieve boodschap en gaf zijn volgers een update over de gezondheid van de jongen. “Billy wordt vandaag 7 en maakt het goed dankzij de dokters, verpleegkundigen, therapeuten en medewerkers van @ChildrensLA & @CedarsSinai,” schreef hij in het bijschrift.
“Billy vraagt vrienden ‘om $7 te geven omdat ik zeven ben om kinderen in het ziekenhuis te helpen.’ (hij wil ook een spionnenkit) Zijn doel is ‘om $100 op te halen om z1ke kinderen te helpen.’ Als je wilt doneren – dank je wel en link in bio.”
“Deze jongen is zeven jaar oud dankzij jullie,” schreef hij bij een close-upfoto van Billy die glimlacht. “Molly en ik zijn overweldigd door jullie genereuze donaties aan @childrensla en vriendelijke berichten. Dank jullie voor alle liefde. We wensen jullie en jullie families goede gezondheid en geweldige vrienden.”
Kimmel deelt ook een 9-jarige dochter, Jane, met zijn vrouw Molly McNearney. Daarnaast heeft hij twee kinderen uit zijn eerdere huwelijk met Gina Maddy.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.