Algemeen
Vader wil niet meer bij moeder van zijn zoon zijn omdat ze hem voedt
Ondanks dat we leven in de 21e eeuw, zijn er nog steeds individuen, vaak mannen, die achterhaalde en eigenaardige opvattingen hebben over het huwelijk en de rechten van vrouwen over hun eigen lichaam.
Een internetgebruiker deelde onlangs screenshots van een verontrustend gesprek waarin een echtgenoot zijn vrouw beschuldigde van 1ncest omdat ze hun kind b0rstvoeding gaf.
De absurditeit van de situatie veroorzaakte wijdverspreide verbazing en spot jegens de egocentrische en primitieve opvattingen van de echtgenoot.
Screenshots van een tekstwisseling tussen de echtgenoot en de vrouw werden oorspronkelijk gedeeld op Reddit, maar zijn sindsdien verspreid op X (voorheen bekend als Twitter), waar ze begrijpelijkerwijs een storm van verontwaardiging hebben veroorzaakt.
Het bericht begint met de echtgenoot die zijn vrouw appt: “Je hebt b0rstvoeding gegeven? Je weet hoe ik daarover denk,” waarbij hij toevoegt dat haar keuze om hun pasgeboren zoon b0rstvoeding te geven “respectloos” naar hem toe is.
Wanneer de vrouw – die op dat moment nog herstelt van de bevalling in het ziekenhuis – aanbiedt om hun zoon te voeden zonder dat haar man het ziet, vertelt hij haar eenvoudigweg dat hij “er klaar mee is”.
Ondanks dat de vrouw haar man adviseert over de voedingsvoordelen van b0rstvoeding, antwoordt hij: “Het voordeel is dat ik je nooit meer op dezelfde manier zal kunnen bekijken.”
Vervolgens gaat hij verder: “Ik denk dat je een slechte vrouw bent. Ik denk dat je geen respect voor me hebt. Ik denk dat je me een plezier hebt ontnomen. Ik denk aan veel dingen. Ik geniet van je borsten. Nu ze in de mond van een andere man zijn geweest, geniet ik niet meer van je b0rsten.”
Het is waarschijnlijk nodig om te benadrukken dat de pasgeboren zoon van de echtgenoot, niet een volwassen man, de persoon is waar hij naar verwijst. Wanneer de vrouw dit aan haar man uitlegt, voegt hij eraan toe: “Hij is mannelijk. En jouw zoon. Dat maakt het in mijn ogen incestueus.”
Nadat screenshots van de vreemde uitwisseling op Reddit waren geplaatst, reageerden veel gebruikers in de commentaarsectie om hun mening te uiten.
Zoals iemand sarcastisch opmerkte: “Haar borsten zijn niet meer voor zijn plezier, nu ze doen waar ze voor bedoeld zijn en een andere man heeft eraan gezeten. En we weten allemaal dat flesvoeding precies hetzelfde is als moedermelk. Hoe durft ze het gen0t van haar lichaam voor haar man weg te nemen?”
Iemand anders voegde toe: “Mijn God. Wat heb ik net gelezen? Een rotvader jaloers op zijn pasgeboren kind omdat het b0rstvoeding krijgt en de moeder de schuld geeft. Waar is deze wereld naartoe gegaan? Hoe’n sm*rige mens moet je zijn om zo te denken? Ze zien vrouwen echt als s*ksobjecten, nietwaar? Ze seksualiseren en bekritiseren hun eigen partner op basis van borstvoeding.”
De vrouw die het verhaal op Reddit deelde (die niet de vrouw is die door haar eigen echtgenoot van 1ncest wordt beschuld1gd) belichtte het probleem, en vertelde aan Bored Panda: “Ik geloof dat onze maatschappij nog steeds b0rstvoeding s*ksualiseert, en deze man had gewoon een overdreven geseksualiseerd beeld ervan.”
De vrouw sprak ook over haar eigen ervaringen en zei: “Toen ik na de geboorte van mijn kind weer aan het werk ging, weigerde mijn werkgever mijn b0rstvoedingsschema aan te passen. Ze stelden voor om bijvoeding te geven, en ik denk dat de echtgenoot die mentaliteit ook te ver heeft doorgetrokken.”
De internetgebruiker onthulde verdere informatie van de persoonlijke pagina van de vrouw, waaruit blijkt dat de echtgenoot blijkbaar ook het baden van hun zoons na de leeftijd van twee jaar als incestueus beschouwde. “Hij lijkt een overdreven ges*ksualiseerd beeld van dingen te hebben, misschien zelfs het Oedipuscomplex te serieus te interpreteren,” zei ze.
Het internet staat vol met verhalen over entitlement, maar het prioriteren van bizarre en bezitterige belangen boven het lichaam van een vrouw in aanwezigheid van een pasgeborene is bijzonder 3xtreem. Het benadrukt alleen maar de voortdurende strijd om verouderde opvattingen af te breken en respect te bevorderen voor de autonomie van vrouwen en de vrijheid om te doen wat ze willen met hun lichaam.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.