Algemeen
Oud-bodyguard Angelina Jolie doet boekje open over hoe ze Brad Pitt behandelde
Angelina Jolie en Brad Pitt’s scheiding was zeer openbaar en de nasleep lijkt erg ingewikkeld te zijn. Er lijkt nu nieuwe informatie beschikbaar te zijn.
Een voormalige veiligheidsagent van Brad Pitt en Angelina Jolie beweert dat de actrice probeerde een kloof te creëren tussen de acteur en hun kinderen.
In rechtbankdocumenten, nu in handen van de pers, beweren de advocaten van Pitt dat een voormalige bewaker, Tony Webb, te horen kreeg dat Jolie haar kinderen had opgedragen niet met Pitt te praten tijdens de voogdijbezoeken.
Geheimhouding verplicht
De documenten beweren ook dat Jolie probeerde de bewakers stil te houden door geheimhoudingsovereenkomsten (NDA’s) te gebruiken.
Deze documenten werden ingediend als onderdeel van de langdurige juridische strijd tussen de exen over hun Château Miraval wijngaard, en hun daaropvolgende juridische conflicten over het gebruik van NDA’s.
Volgens de rechtbankdocumenten was Webb “twee decennia lang het hoofd van Jolie’s beveiligingsdienst, tot ongeveer vier jaar na de scheiding”.
Webb beweert dat Jolie “van hem en zijn medewerkers eiste dat ze NDA’s ondertekenden met betrekking tot verschillende persoonlijke en professionele details van haar leven en dat van haar familie”.
Beveiligingsdienst onder druk gezet
Nadat het stel de scheiding had aangevraagd en verwikkeld raakte in een strijd om de voogdij over hun zes kinderen, beweren de documenten dat Webb “meerdere telefoontjes kreeg van Jolie’s vertegenwoordiger dat hij zijn personeel eraan moest herinneren dat ze NDA’s hadden afgesloten met Jolie. Als ze zouden getuigen in een voogdijzaak, zou Jolie hen aanklagen”.
Webb verklaart dat hij deze boodschap heeft overgebracht aan zijn medewerkers en dat beide medewerkers “bevestigden dat ze van plan waren te getuigen als ze gedagvaard zouden worden”. Verder beweren de documenten dat “één van hen Webb vertelde dat ‘hij zou getuigen over uitspraken die hij hoorde die mevrouw Jolie tegen de kinderen deed, waarin ze hen aanmoedigde om geen tijd door te brengen met meneer Pitt tijdens de voogdij bezoeken”.
De documenten beweren dat “de twee beveiligingsbedrijven allebei getuigden” ondanks de vermeende dreiging om aangeklaagd te worden, en “kort daarna ontsloeg Jolie het bedrijf van meneer Webb”.
Het lijkt erop dat Webb zelf — die nu voor Pitt werkt — niet beweert persoonlijk Jolie’s vermeende opmerkingen tegen haar kinderen te hebben gehoord. Jolie’s advocaat, Paul Murphy, gaf later een verklaring vrij waarin hij inging op de beweringen.
“De voortdurende poging van de heer Pitt om gewone NDA’s voor beveiligingspersoneel en huishoudelijke hulpen gelijk te stellen met zijn eis voor een uitgebreide NDA om zijn betreurenswaardige acties te verbergen, blijft teleurstellend,” verklaarde Murphy. “Deze zaak gaat niet over NDA’s in het algemeen, maar over macht en controle. Het enige wat Angelina ooit heeft gewild, was scheiding en gezondheid, met positieve relaties tussen alle leden van hun familie, inclusief Mr Pitt. Ze kijkt uit naar de dag dat hij haar eindelijk kan laten gaan.”
De laatste indiening komt iets meer dan een maand nadat Jolie’s advocaten documenten indienden waarin ze beweren dat Pitt haar “fysiek mishandelde” tijdens een vermeend incident in 2016 in een vliegtuig, waarvan ze zei dat het de aanleiding was voor haar echtscheiding.
Eigendom “Château Miraval” gelinkt aan geheimhoudingsovereenkomst?
De motie die op 4 april werd ingediend door het juridische team van Jolie draaide grotendeels om het hevige juridische geschil tussen de exen over hun eigendomsaandelen van hun Franse wijnmakerij Château Miraval.
Jolie’s advocaten dienden de motie in waarin ze de rechtbank vroegen om Pitt en zijn juridische team te dwingen om “antwoorden” en “documenten” te verstrekken die uitleggen waarom de Oscar-winnende acteur “plotseling zijn aankoop van Jolie’s aandeel in Miraval afhankelijk maakte van haar instemming met een sterk uitgebreide NDA die nu Pitt’s persoonlijke wangedrag dekt, al dan niet gerelateerd aan Miraval”.
Jolie beweert in de documenten dat Pitts eis voor deze NDA zijn poging was om zijn vermeende misbruik van haar en hun kinderen “te verbergen”. Na een officieel onderzoek naar het al dan niet fysiek misbruik van Pitt tijdens een vliegtuigreis in 2016, is Pitt nooit aangeklaagd. Documenten ingediend door Pitt’s juridische team in juni 2023 beweren echter dat het Jolie’s team was die een “bredere” NDA aanvroeg, niet hij.
Na bijna twintig jaar debat, politieke omwegen en halfslachtige compromissen lijkt Nederland opnieuw op een kruispunt te staan in een van de meest gevoelige maatschappelijke dossiers van de afgelopen decennia. Het demissionaire kabinet zet stappen richting een uitbreiding van het huidige boerkaverbod, waarmee gezichtsbedekkende kleding niet langer alleen in specifieke gebouwen verboden zou zijn, maar ook in alle openbare ruimtes.
Dat betekent: niet alleen in het openbaar vervoer, zorginstellingen, scholen en overheidsgebouwen, maar ook op straat, in winkels, op markten en andere publiek toegankelijke plekken. De aankondiging zorgt direct voor felle discussies, maar tegelijkertijd klinkt bij veel mensen ook opluchting. Het gevoel overheerst dat de politiek eindelijk een knoop wil doorhakken die al veel te lang vooruit is geschoven.
Van gedeeltelijk verbod naar één duidelijke regel
Sinds 2019 geldt in Nederland een gedeeltelijk boerkaverbod. Gezichtsbedekkende kleding is sindsdien verboden in een beperkt aantal publieke instellingen, maar in de openbare ruimte bleef het toegestaan. Die constructie was destijds bedoeld als compromis, maar heeft in de praktijk juist geleid tot onduidelijkheid.
Voor burgers is het vaak onbegrijpelijk waarom iets in een tram verboden is, maar een paar meter verderop op het perron weer wel mag. Voor handhavers is het minstens zo ingewikkeld. Zij moeten ter plekke inschatten of een locatie onder de wet valt, wat regelmatig leidt tot discussies, spanningen en terughoudend optreden.
Wat bedoeld was als nuance, werd zo door velen ervaren als een halfslachtige oplossing die niemand echt tevreden stelt.
Kabinet wil helderheid en uniformiteit
Het kabinet onderzoekt nu hoe het verbod kan worden uitgebreid naar alle openbare ruimtes, met als doel één uniforme regel te creëren. Daarbij wordt benadrukt dat dit moet gebeuren binnen de kaders van de Grondwet en internationale verdragen.
Hoewel de toon voorzichtig is, is de politieke boodschap duidelijk: het huidige systeem werkt niet. Meerdere partijen pleiten al jaren voor een heldere norm zonder uitzonderingen. Niet om te provoceren, maar om duidelijkheid te scheppen.
Het uitgangspunt dat nu centraal staat is eenvoudig: wie zich in de openbare ruimte begeeft, moet herkenbaar zijn. Ongeacht overtuiging, afkomst of reden.
Waarom zichtbaarheid zo’n kernpunt is
Zichtbaarheid speelt een fundamentele rol in het dagelijks samenleven. In een open samenleving is het normaal dat mensen elkaar kunnen zien, aanspreken en herkennen. Dat vormt de basis voor vertrouwen, veiligheid en sociale interactie.
Wanneer iemand volledig onherkenbaar is, verandert die dynamiek. Cameratoezicht verliest effect, communicatie wordt lastiger en het gevoel van veiligheid kan afnemen. Dit speelt niet alleen bij toezicht, maar ook bij hulpverlening en noodsituaties.
In een tijd waarin maatschappelijke spanningen en polarisatie toenemen, zien veel mensen zichtbaarheid als een minimale voorwaarde voor wederzijds respect.
Vrijheid versus sociale druk
Tegenstanders van een volledig verbod wijzen op individuele vrijheid en religieuze expressie. Dat argument is belangrijk en raakt aan fundamentele rechten. Tegelijkertijd roept het ook vragen op.
Hoe vrij is een keuze wanneer die onder sociale, culturele of religieuze druk wordt gemaakt? Uit verhalen van vrouwen die afstand namen van gezichtsbedekkende kleding blijkt regelmatig dat zij zich beperkt of gecontroleerd voelden.
Voorstanders van een verbod stellen daarom dat vrijheid niet alleen gaat over mogen, maar ook over bescherming tegen dwang. In die redenering is het stellen van grenzen juist een manier om autonomie te versterken.
Internationale voorbeelden als referentie
Nederland staat niet alleen in deze discussie. Verschillende Europese landen, waaronder Frankrijk, België, Denemarken, Oostenrijk en Zwitserland, voerden al eerder een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding in de openbare ruimte in.
In al deze landen werd dezelfde afweging gemaakt tussen individuele rechten en maatschappelijke belangen zoals veiligheid, gelijkwaardigheid en openheid. De wetten hielden stand bij juridische toetsing, wat ook in Nederland meeweegt bij de huidige overwegingen.
Veiligheid en gelijkheid voor de wet
Een belangrijk punt in het debat is dat een uitgebreid verbod niet exclusief religieus is. Het zou ook gelden voor andere vormen van gezichtsbedekking, zoals maskers en bivakmutsen.
Het uitgangspunt is gelijkheid voor de wet: geen uitzonderingen op basis van overtuiging. Dat maakt beleid eenvoudiger, eerlijker en beter handhaafbaar. Voor toezichthouders en hulpdiensten betekent het duidelijkheid, voor burgers voorspelbaarheid.
Vrijheid heeft grenzen in de publieke ruimte
Vrijheid is een kernwaarde in Nederland, maar geen absolute. In de publieke ruimte gelden regels die het samenleven mogelijk maken. Geluidsnormen, verkeersregels en identificatieplicht zijn daar voorbeelden van.
Volledige anonimiteit past voor veel mensen niet binnen dat kader. Elkaar kunnen zien en herkennen wordt gezien als een minimale voorwaarde voor wederzijds vertrouwen.
Het debat over gezichtsbedekkende kleding gaat daarmee niet alleen over religie of kleding, maar over de vraag hoe een open samenleving eruitziet.
Eindelijk een besluit na jaren debat
Het boerkadebat loopt al sinds het midden van de jaren 2000. In die tijd passeerden talloze commissies, wetsvoorstellen en compromissen de revue. Toch bleef de maatschappelijke spanning bestaan.
De huidige stap van het kabinet wordt door voorstanders gezien als een poging om eindelijk duidelijkheid te scheppen. Niet langer eindeloos uitstellen, maar een norm formuleren die voor iedereen geldt.
Dat zal ongetwijfeld leiden tot stevige reacties, maar juist dat hoort bij een democratie die moeilijke keuzes niet blijft vermijden.
Een signaal over Nederlandse kernwaarden
Voorstanders zien de uitbreiding van het verbod als een bevestiging van kernwaarden als openheid, gelijkwaardigheid en veiligheid. Niet als een aanval op geloof, maar als een afbakening van wat thuishoort in de publieke ruimte.
Door duidelijke grenzen te stellen, blijft samenleven mogelijk. Een samenleving zonder regels is immers geen vrije samenleving, maar een onduidelijke.
Conclusie: duidelijkheid boven onzekerheid
Met deze stap lijkt Nederland afscheid te nemen van halfslachtig beleid. Of het volledige boerkaverbod er daadwerkelijk komt, hangt af van juridische toetsing en politieke steun, maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken en uitstellen lijkt voorbij.
Voor veel mensen voelt deze ontwikkeling niet als een beperking van vrijheid, maar juist als bescherming ervan. De komende periode zal uitwijzen of Nederland kiest voor één heldere regel in de openbare ruimte – en daarmee voor duidelijkheid boven voortdurende onzekerheid.