Algemeen
Lerares haalt vlag weg uit klaslokaal en laat kinderen trouw zweren aan regenboogvlag
Een lerares is uit haar functie ontheven op een school in Californië omdat ze de Amerikaanse vlag belachelijk maakte en haar eigen sociale agenda doordrukte.
Volgens Kristin Pitzen, die in een TikTok-video grapte, haalde ze de sterren en strepen van de muren van haar klaslokaal omdat ze zich er “ongemakkelijk” bij voelde.
Na het verwijderen van de vlag, spoorde ze haar leerlingen aan om trouw te zweren aan de regenboogvlag, wat leidde tot verontwaardiging bij veel ouders die boos waren dat ze kinderen leerde de Amerikaanse vlag te “disrespecteren”. Lees verder om meer te weten te komen over deze lerares en waarom mensen boos zijn.
Kristin Pitzen, een lerares in het Newport Mesa School District in Orange County, plaatste een inmiddels verwijderde video op TikTok waarin ze uitlegde dat ze de Amerikaanse vlag uit haar klaslokaal had verwijderd “omdat het me ongemakkelijk maakte.”
“Ik heb het ingepakt en ik weet niet waar het is, en ik heb het nog niet gevonden,” fluisterde ze in de camera terwijl ze giechelde.
Ze zei vervolgens dat wanneer ’s ochtends de eed van trouw – een teken van loyaliteit aan het land – wordt afgelegd, ze haar klas instrueert om: “Te gaan staan als je dat wilt, niet te gaan staan als je dat niet wilt, de woorden te zeggen als je dat wilt, je hoeft de woorden niet te zeggen.”
“Mijn klas besloot te gaan staan maar de woorden niet te zeggen. Helemaal prima. Behalve dat er geen vlag in mijn lokaal is,” zei ze met onbedwingbare lach.
Daarna beschreef ze een situatie waarin een van haar leerlingen vroeg waar hij naar moest kijken tijdens het reciteren van de eed, aangezien er geen Amerikaanse vlag in het klaslokaal was.
Proberend haar lach in te houden, riep ze: “In de tussentijd zei ik tegen dit kind: ‘We hebben wel een vlag in de klas waar je trouw aan kunt zweren.’ En hij kijkt rond en zegt: ‘Oh, die?'”
De camera verschoof toen naar de muur waar de regenboogvlag hing. Dit was niet de enige keer dat ze haar agenda aan haar leerlingen opdrong.
Ze voegde eraan toe: “Ik hou heel veel van jullie – voor de mensen die uit de kast zijn, die niet uit de kast zijn. Jullie worden gewaardeerd. Jullie zijn geliefd. Jullie zijn genoeg. Ik steun jullie. Ik ben er voor jullie.”
De gemeenschap en de schoolraad waren niet blij met de indoctrinatie van de leerlingen met haar overtuigingen. De video trok snel de aandacht en veroorzaakte verontwaardiging bij mensen die vonden dat Pitzens acties ongepast en respectloos waren ten opzichte van de Amerikaanse vlag.
Als reactie daarop zetten verschillende ouders vlaggen op het gazon van de school, waarbij een moeder zei: “We hoorden net dat de school wat vlaggen tekort kwam, dus we besloten ze te helpen om ons patriottisme te tonen.”
Michele Vaughn, wiens zoon in het leger zit, vervolgde: “Ik wil haar laten weten, als ze het belang van respect voor de vlag niet kent.” Ondertussen was ook de online gemeenschap verontwaardigd over Pitzens acties.
Een internetgebruiker herinnerde Pitzen eraan dat de vlag een levend stuk geschiedenis is dat de vrijheid symboliseert die ze nu geniet: “Ik denk niet dat je het echt begrijpt, leer ze dat het voor de mensen is die jou de vrijheid en het geluk hebben gegeven die je nu hebt.” Een tweede deelde: “Je staat voor de mensen die hebben gevochten om de vrijheid te behouden en je begrijpt niet hoe goed we het hebben, en om de vlag te beledigen die voor ons land staat?”
“Misschien wil ze liever in Afghanistan wonen,” voegde een derde toe. Sinds de clip in 2021 werd gepost, is Pitzen – die sindsdien al haar sociale media-accounts heeft verwijderd – “niet langer in het klaslokaal” en het onderzoek loopt nog.
Het incident heeft het debat aangewakkerd over kwesties zoals vrijheid van meningsuiting, respect voor nationale symbolen en de rol van opvoeders in het bevorderen van inclusiviteit en diversiteit in scholen. Het valt nog te bezien welke verdere acties, indien van toepassing, de schooldistrict zal ondernemen in reactie op de situatie.
@deletedvideos09Teacher mocks the American Flag and suggests to students they can say the Pledge of Allegiance to the pride flag♬ original sound – Deletedvideos09
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”