Algemeen
Laatste wens van man: eeuwige thuis vinden voor zijn geliefde hond
Een man bij wie k@nker in een vergevorderd stadium is vastgesteld, weet dat hij op het punt staat om te st*rven, maar het is iemand anders waar hij zich het meest zorgen over maakt: zijn geliefde hond, die een onzekere toekomst tegemoet gaat als de eigenaar er niet meer is.
De laatste wens van de man is nu om een perfect huis te vinden voor zijn lieve huisdier, voordat hij st*rft. David Fine uit Plainville (Massachusetts, USA) heeft zijn hond Babs, een Shar Pei/Boxer-mix, 10 jaar geleden gered uit een asiel en ze zijn sindsdien onafscheidelijk.
Helaas moeten ze binnenkort afscheid nemen: David, 63, heeft k@nker. Volgens WJAR werd David behandeld voor leukemie en werd een vaatziekte vastgesteld, voordat hij het verpletterende nieuws kreeg dat er longk@nker in een vergevorderd stadium bij hem was vastgesteld.
David besloot om geen behandeling te ondergaan – het zou hem weliswaar wat meer tijd hebben gegeven, maar het zou ook zijn levenskwaliteit hebben aangetast.
Vijf maanden geleden vertelden artsen hem dat hij nog maar zes maanden te leven had. Aangezien de tijd begint te dringen, heeft David één prioriteit: een nieuw thuis vinden voor Babs.
“Ik had mezelf beloofd nooit meer een huisdier te nemen omdat het mijn hart breekt om ze te verliezen”, zei David tegen WJAR. “Helaas zal ze me dit keer overleven.” “Ze is het belangrijkste op dit moment” Voor David, die geen kinderen heeft, is zijn trouwe hond het belangrijkste in zijn leven: “Het is als proberen een thuis te vinden voor je kind”, voegde hij eraan toe.
“Ze is het belangrijkste op dit moment. Mijn lot is bezegeld, maar dat van haar niet.” David zegt dat hij wil dat Babs aan een nieuw huis wennen zolang hij nog leeft.
Als hij naar het hospice gaat, zal hij Babs aan haar nieuwe familie overdragen. Hij zegt dat het hem “dood zou maken” om zijn hond weg te geven, maar hij zal “in vrede rusten” omdat hij weet dat ze veilig en geborgen is.
Hij krijgt hulp van redder Jennie Mann, die het nieuws via sociale media heeft verspreid en potentiële kandidaten controleert. Ze schreef dat David een “lieve, goedhartige man” is en dat het zijn “laatste wens” is om een huis te vinden voor Babs.
“Zijn hond is zijn leven”, schreef ze in een Facebook-bericht. “Hij zei dat hij pas tot rust zou komen als hij weet dat zijn baby goed verzorgd wordt als hij er niet meer is. Op zoek naar een nieuw gezin “Hij wil dat iemand van haar houdt zoals hij dat doet”, voegde ze eraan toe. “Hij wil dat ze begrijpt dat hij haar niet in de steek heeft gelaten en dat hij is overleden. Hij wil dat ze zich thuis voelt in een nieuw huis, zodat ze niet het gevoel heeft dat ze bij een vreemde woont.”
Jennie schrijft dat Babs een liefdevolle en aanhankelijke hond zonder gedragsproblemen is, maar dat ze niet goed overweg kan met andere honden en het enige huisdier in huis moet zijn. In een update van 10 mei meldde Jennie dat ze al met geïnteresseerde adoptieouders heeft gesproken, maar dat velen van hen al huisdieren hebben of te ver weg wonen, dus de zoektocht gaat door.
Maar hopelijk kunnen ze een perfect huis voor Babs vinden voordat Davids tijd om is. Het is een triest verhaal, maar het is mooi om te denken dat David zich in zijn laatste dagen het meest zorgen maakt over zijn geliefde hond. We hopen dat ze heel snel een perfect huis voor Babs vinden!
Deel alsjeblieft dit verhaal om het nieuws te verspreiden en Babs te helpen een nieuw thuis te vinden!
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.