Algemeen
Laatste wens van man: eeuwige thuis vinden voor zijn geliefde hond
Een man bij wie k@nker in een vergevorderd stadium is vastgesteld, weet dat hij op het punt staat om te st*rven, maar het is iemand anders waar hij zich het meest zorgen over maakt: zijn geliefde hond, die een onzekere toekomst tegemoet gaat als de eigenaar er niet meer is.
De laatste wens van de man is nu om een perfect huis te vinden voor zijn lieve huisdier, voordat hij st*rft. David Fine uit Plainville (Massachusetts, USA) heeft zijn hond Babs, een Shar Pei/Boxer-mix, 10 jaar geleden gered uit een asiel en ze zijn sindsdien onafscheidelijk.
Helaas moeten ze binnenkort afscheid nemen: David, 63, heeft k@nker. Volgens WJAR werd David behandeld voor leukemie en werd een vaatziekte vastgesteld, voordat hij het verpletterende nieuws kreeg dat er longk@nker in een vergevorderd stadium bij hem was vastgesteld.
David besloot om geen behandeling te ondergaan – het zou hem weliswaar wat meer tijd hebben gegeven, maar het zou ook zijn levenskwaliteit hebben aangetast.
Vijf maanden geleden vertelden artsen hem dat hij nog maar zes maanden te leven had. Aangezien de tijd begint te dringen, heeft David één prioriteit: een nieuw thuis vinden voor Babs.
“Ik had mezelf beloofd nooit meer een huisdier te nemen omdat het mijn hart breekt om ze te verliezen”, zei David tegen WJAR. “Helaas zal ze me dit keer overleven.” “Ze is het belangrijkste op dit moment” Voor David, die geen kinderen heeft, is zijn trouwe hond het belangrijkste in zijn leven: “Het is als proberen een thuis te vinden voor je kind”, voegde hij eraan toe.
“Ze is het belangrijkste op dit moment. Mijn lot is bezegeld, maar dat van haar niet.” David zegt dat hij wil dat Babs aan een nieuw huis wennen zolang hij nog leeft.
Als hij naar het hospice gaat, zal hij Babs aan haar nieuwe familie overdragen. Hij zegt dat het hem “dood zou maken” om zijn hond weg te geven, maar hij zal “in vrede rusten” omdat hij weet dat ze veilig en geborgen is.
Hij krijgt hulp van redder Jennie Mann, die het nieuws via sociale media heeft verspreid en potentiële kandidaten controleert. Ze schreef dat David een “lieve, goedhartige man” is en dat het zijn “laatste wens” is om een huis te vinden voor Babs.
“Zijn hond is zijn leven”, schreef ze in een Facebook-bericht. “Hij zei dat hij pas tot rust zou komen als hij weet dat zijn baby goed verzorgd wordt als hij er niet meer is. Op zoek naar een nieuw gezin “Hij wil dat iemand van haar houdt zoals hij dat doet”, voegde ze eraan toe. “Hij wil dat ze begrijpt dat hij haar niet in de steek heeft gelaten en dat hij is overleden. Hij wil dat ze zich thuis voelt in een nieuw huis, zodat ze niet het gevoel heeft dat ze bij een vreemde woont.”
Jennie schrijft dat Babs een liefdevolle en aanhankelijke hond zonder gedragsproblemen is, maar dat ze niet goed overweg kan met andere honden en het enige huisdier in huis moet zijn. In een update van 10 mei meldde Jennie dat ze al met geïnteresseerde adoptieouders heeft gesproken, maar dat velen van hen al huisdieren hebben of te ver weg wonen, dus de zoektocht gaat door.
Maar hopelijk kunnen ze een perfect huis voor Babs vinden voordat Davids tijd om is. Het is een triest verhaal, maar het is mooi om te denken dat David zich in zijn laatste dagen het meest zorgen maakt over zijn geliefde hond. We hopen dat ze heel snel een perfect huis voor Babs vinden!
Deel alsjeblieft dit verhaal om het nieuws te verspreiden en Babs te helpen een nieuw thuis te vinden!
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.