Algemeen
Kleuterjuf observeert klas terwijl ze aan het tekenen zijn
Kinderen hebben een ongefilterde en vaak verrassend heldere kijk op de wereld. Hun reacties op volwassen concepten en sociale normen kunnen zowel hilarisch als ontwapenend diepzinnig zijn. Dit artikel gaat dieper in op een reeks anekdotes die de unieke, vaak humoristische perspectieven van kinderen op onze wereld laten zien. Het is deze kinderlijke onschuld die ons inzicht geeft in de vaak over het hoofd geziene logica van het leven.
In een kleurrijke kleuterklas, gevuld met het gezoem van kinderlijke activiteit, was een lerares aan het rondlopen om de tekenkunsten van haar leerlingen te bewonderen.
Ze stopte bij een klein meisje dat met grote concentratie en een serieus gezicht aan haar tekening werkte. Toen de lerares nieuwsgierig vroeg naar de inhoud van de tekening, antwoordde het meisje zonder opkijken: “Ik teken God.”
De lerares, even verbaasd en onzeker over hoe te reageren, merkte op dat niemand echt weet hoe God eruitziet. Met een onverstoorbare zekerheid en zonder haar blik van het papier te halen, antwoordde het meisje: “Dat weet ik, en over een minuut weten jullie het ook.”
Dit toont de onbevangenheid en creatieve vrijheid die kinderen bezitten, iets dat volwassenen vaak verliezen. In een levendig klaslokaal ontstond een discussie over het bijbelse verhaal van Jona en de walvis.
Terwijl de leraar probeerde uit te leggen dat het fysiek onmogelijk is voor een walvis om een mens in te slikken vanwege de grootte van zijn keel, bracht een klein meisje met glinsterende ogen en vol overtuiging naar voren dat Jona toch echt door een walvis was opgeslokt.
De leraar, enigszins geïrriteerd door haar vastberadenheid, herhaalde dat het fysiek onmogelijk was. Onverstoord stelde het meisje voor dat zij, eenmaal in de hemel, Jona zelf zou vragen hoe het gebeurd was.
Toen de leraar sceptisch vroeg wat ze zou doen als Jona naar de hel was gegaan, kwam haar scherpzinnige antwoord: “Dan vraag je hem zelf maar.”
Deze uitwisseling laat zien hoe kinderen vasthouden aan hun geloof en overtuigingen, zelfs wanneer geconfronteerd met volwassen scepticisme. Tijdens een zondagsschoolles over de Tien Geboden, waarbij de lerares de nadruk legde op het respecteren van ouders, ontstond een interessante vraag over de omgang met broers en zussen.
Toen de lerares vroeg of er een gebod was dat ons leert hoe we onze broeders en zusters moeten behandelen, reageerde een kleine jongen direct. Als oudste van zijn gezin en duidelijk ervaren in de dagelijkse broederlijke rivaliteit, zei hij zonder aarzeling: “Gij zult niet doden.”
Deze reactie, hoewel grappig, benadrukt hoe kinderen soms de meest letterlijke interpretatie van regels toepassen op hun dagelijkse leven. Op een rustige middag, terwijl een moeder zich over de afwas boog en haar dochter nieuwsgierig toekeek, merkte het meisje op dat haar moeder enkele opvallende witte haren had tussen haar overwegend donkerbruine lokken.
Toen ze vroeg waarom sommige haren wit waren, legde haar moeder uit dat elk wit haar ontstond elke keer dat zij iets verkeerd deed wat haar moeder verdrietig of ongelukkig maakte.
Na enige tijd nagedacht te hebben over deze openbaring, keek het meisje op met een blik van plotseling begrip en vroeg: “Mama, hoe komt het dat ALLE oma’s haren wit zijn?” Deze vraag, die zowel humor als een dieper besef van familiedynamiek bevat, toont hoe kinderen verbanden leggen die volwassenen vaak over het hoofd zien.
Tijdens een natuurkundeles over de bloedcirculatie probeerde een leraar zijn leerlingen te boeien door uit te leggen wat er zou gebeuren als hij op zijn hoofd zou staan.
Na zijn uitleg dat het bloed naar zijn hoofd zou stromen en zijn gezicht rood zou worden, vroeg hij de klas waarom het bloed niet naar zijn voeten stroomde terwijl hij rechtop stond. Een van de leerlingen, de altijd oplettende Bobby, reageerde snel en met een logische redenatie: “Omdat uw voeten niet leeg zijn!”
Bobby’s observatie, die zowel eenvoud als een scherp begrip van de menselijke anatomie toont, was een perfect voorbeeld van hoe kinderen soms complexe wetenschappelijke concepten op een directe manier kunnen benaderen.
In de schoolkantine stond een rij kinderen te wachten om hun lunch te kiezen. Aan het begin van de rij lag een grote stapel appels met een briefje ernaast dat las: “Neem er maar één, God kijkt toe.”
Dit zorgde voor een zorgvuldige zelfregulering onder de kinderen. Echter, aan het andere uiteinde van de tafel lag een even grote stapel chocoladekoekjes.
Hier had een slim kind zijn eigen interpretatie van toezicht toegevoegd door een briefje naast de koekjes te plaatsen: “Neem zoveel als je wilt, God let op de appels.”
Deze geestige reactie toont niet alleen de sluwheid van kinderen, maar ook hun vermogen om humor en logica te combineren om met situaties om te gaan. Deze verhalen benadrukken de unieke, vaak verrassende manier waarop kinderen de wereld bekijken.
Hun eenvoudige, directe benaderingen bieden ons waardevolle lessen en inzichten, en herinneren ons eraan dat wijsheid soms uit de meest onverwachte hoeken komt.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.