-

Algemeen

Joost Klein richt zich in een video aan de EBU, de organisatie die hem diskwalificeert!

Avatar foto

Gepubliceerd

2 jaar geleden

op

Joost Klein is gediskwalificeerd voor het Eurovisie Songfestival van 2024, waardoor Nederland voor het eerst in de geschiedenis niet mee zal doen aan het liedjesfestijn.

De EBU, de organisator van het festival, staat nu onder vu*r vanwege de beslissing.

Er zouden vermeende woorden zijn gevallen tussen Joost en een medewerker van het festival, wat resulteerde in zijn diskwalificatie.

Er wordt beweerd dat het incident plaatsvond tussen Joost en een vrouwelijke Israëlische journalist of fotograaf, waarbij Joost zich mogelijk bedre!gd voelde nadat hij belachelijk zou zijn gemaakt over zijn 0verleden ouders.

Hoewel sommigen beweren dat het incident “nauwelijks iets voorstelt”, rechtvaardigt de EBU de diskwalificatie door te stellen dat het onderzoek naar het voorval nog enkele weken zal duren, waardoor het ongepast wordt geacht om Nederland te laten optreden.

Joost Klein spreekt zich uit tegen de EBU over deze kwestie. Hoewel hij tot nu toe vrij stil is gebleven, laait de discussie op Twitter en andere platforms op, waarbij veel mensen zich solidair verklaren met Joost.

Er is een groeiende roep om Nederland permanent terug te trekken uit het Songfestival.

Actrice Babette van Veen pleit hiervoor: “Dan nu rug recht houden en de fik erin.

Overal van terugtrekken. Inclusief commentaar en uitreiking van de punten.”

Ook Jeroen Snel is klaar met het Songfestival: “2024 gaat de geschiedenis in als het jaar waarin Nederland voor de laatste keer meedeed aan het Eurovisie Songfestival.”

Guido den Aantrekker sluit zich hierbij aan: “Haha, stop toch ook gewoon met die malle politieke freakshow.

Heeft niets meer met goede songs te maken.” Joost Klein heeft ook een boodschap voor de EBU:

“Mijn stilte heeft lang genoeg geduurd. Het is tijd dat de EBU verantwoordelijkheid neemt voor hun beslissing om mij te diskwalificeren van het Eurovisie Songfestival.

Ik ben onschuldig aan de beschuldigingen die tegen mij zijn geuit.

Het is onacceptabel dat ik word gestraft zonder enige vorm van eerlijk proces.

Ik heb het recht om mijn naam te zuiveren en mijn reputatie te verdedigen. De EBU moet transparantie bieden over het onderzoek en de feiten openbaar maken.

Ik eis gerechtigheid en ik zal niet rusten voordat ik het heb gekregen.”

Gerelateerd:

Algemeen

Joke heeft spijt: ‘Mijn lichaam staat vol met zijn naam, wel 250 keer’

Avatar foto

Gepubliceerd

5 uur geleden

op

16 november 2025

Door

Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”

Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.

Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.

Liefde die omsloeg in controle

In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.

“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”

Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.

Geloof als middel om te overheersen

Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.

“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”

Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.

Langzaam verdween haar eigen identiteit

Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.

Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.

“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”

Wanneer liefde bezit wordt

De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.

Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.

“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”

De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.

De grens van vernedering

De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.

“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”

Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Hart van Nederland (@hartvannederland)

Gevangen in stilte

De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.

Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.

“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”

Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.

Screenshot

Het breekpunt

Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.

Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.

“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”

Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.

Een langzaam herstel

De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.

“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.

Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.

Leven met littekens — en kracht

Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.

“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”

Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.

Een boodschap van hoop

Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.

“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”

Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:

“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”

Slot: vrijheid stap voor stap

Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.

Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.

“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”

Lees verder